ฅนสองเงา ( ตอน 6 )

สุชาดา โมรา

จิรมลค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ เธอรู้สึกโงนเงน ๆ ปวดหัวแทบแย่  เธอรู้สึกหัวหมุนสับสนในจิตใจ  "...เอ๊ะ...ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย..." จิรมลมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสงสัย
"ฟื้นแล้วเหรอ...นี่คอนโดคุณเดย์เป็นคอนโดที่อยู่บนบริษัทคุณเดย์สั่งให้สร้างไว้เป็นบ้านหลังที่สอง...เออแล้วก็เป็นห้องของคุณด้วย  ที่นี่มีอยู่สามห้องคุณคงอยู่สบาย...เป็นยังไงบ้างยังเจ็บอยู่หรือเปล่า...หน้าคุณแดงมากเลยนะ"  คุณพลพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน
"ฉันอยากกลับบ้านจริง ๆ ฉันไม่อยากอยู่แล้ว"  จิรมลพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ
"คุณรู้ไหมว่าทำไมคุณเดย์ถึงทำแบบนี้"  จิรมลส่ายหัว  "เพราะเขาต้องการกระตุ้นความสามารถของคุณและพรสวรรค์ในการเป็นนักแสดงของคุณ  ซึ่งคุณก็มีจิตใต้สำนึกของการเป็นนักแสดงที่ดี"
"แล้วทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย"
"เขาคงมีเหตุผลของเขา..."
"เหตุผลเหรอ...ฉันว่าเขาคงเป็นโรคจิตมากกว่า  เขาคงมีความสุขกับการทำร้ายจิตใจของผู้อื่นแบบนี้เสมอเลยใช่ไหม...ฮือ..." จิรมลรู้สึกเสียใจจึงร้องไห้ขึ้นมาอีก       คุณพลจึงไม่อยู่รบกวนจิรมลเพราะอยากให้เธออยู่คนเดียวบ้าง
"...ห้องของปีศาจเดย์เหรอ..." จิรมลนึกและชะโงกหน้าไปดูที่ขอบหน้าต่าง  "สูงขนาดนี้แล้วจะหนีไปยังไงดี...เอ๊ะ...ข้างนอกมีแผ่นคอนกรีตยื่นออกไปนี่...มันคงต้องได้สินะ" จิรมลคิดวางแผนทำอะไรสักอย่าง
"พลเด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง...คงด่าฉันเปิงเลยสิ"
"ผมให้เธอพักผ่อนในห้องก่อน  คิดว่าสักพักคงใจเย็นลง...แต่ผมไม่เข้าใจเลยทำไมคุณไปใช้กำลังกับเธอ  เธอเพิ่งมาใหม่นะ  มันไม่โหดไปหน่อยเหรอ..." คุณพลถามคุณอาสาฬห์
"คนเราถ้าจะหวังแต่ความสบายน่ะ...อนาคตมันก็หมดลงทุกวัน ๆ ไม่มีทางชนะตัวเองได้หรอกเราต้องช่วยผลักดันให้เขาก้าวหน้าต่อไป...  ฉันจะไม่ยอมยั้งมือกับเด็กนั่นหรอกจนกว่าจะปลุกพรสวรรค์ที่อยู่ในตัวของเธอให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง  ถ้าเขาทนไม่ได้ก็ให้เขาไป"  คุณอาสาฬห์พูดอย่างคนที่ค่อนข้างจะมีความหวัง
แอ๊ด....คุณพลเปิดประตูห้องเข้าไปดูจิรมลแล้วก็ต้องวิ่งออกมาด้วยสีหน้าที่เลิกลัก
"แย่แล้วครับ  จิรมลเธอ..." คุณพลตะโกนสุดเสียงทำให้คุณอาสาฬห์วิ่งมาทันที
"เธอจะทำอะไรน่ะ...อย่าคิดสั้นนะ..." คุณอาสาฬห์พูดเสียงดังขึ้นเมื่อเห็นจิรมลออกไปยืนที่ระเบียงด้านนอก
"อย่าเข้ามานะ...ถ้าคุณเข้ามาฉันอาจตกใจแล้วพลัดตกลงไปได้..." จิรมลตะโกนดังขึ้น
"เอื้อมมือมาสิ..." คุณอาสาฬห์ยื่นมือให้จิรมลจับ  ขณะที่คุณอาสาฬห์ดึงแขนจิรมลขึ้นมานั้น  ขาของจิรมลเกิดติดอยู่ที่รูคอนกรีตทำให้อาสาฬห์ตกใจเป็นอย่างมาก  พลจึงวิ่งเข้ามาช่วยดึง
"ช่วยด้วย...ฉันจะตกแล้ว..." ทั้งสองคนจึงช่วยดึงขึ้นมาจนขาจิรมลหลุดออกจากรูคอนกรีต
"ตัวหนักเหมือนกันนะเรา...อึบ..." คุณอาสาฬห์อุ้มจิรมลลงมาจากหน้าต่างแล้วก็สั่งคุณพลให้พาจิรมลไปส่งทันที
"ทำไมคะ..."
"ผมเข้าใจแล้วว่าคุณไม่อยากอยู่ที่นี่ถึงขนาดจะฆ่าตัวตาย  ฉันจึงให้เธออยู่ที่นี่ไม่ได้  เธอกลับไปเถอะ..."
"ฉันไม่กลับแล้ว  ฉันจะสู้และลบคำสบประมาทของคุณให้ได้"
"...เนี่ยแหละสิ่งที่ผมต้องการ..." คุณอาสาฬห์นึก
"งั้นผมยกห้องนี้ให้คุณอยู่...แล้วอย่าคิดสั้นอีกนะ"  คุณอาสาฬห์ขยี้หัวจิรมลราวกับคนคุ้นเคย  อาจเป็นเพราะคุณอาสาฬห์ก็ดู ๆ จะเอ็นดูจิรมลเป็นพิเศษ  แต่จิรมลไม่ได้คิดเช่นนั้นหรอก      จิรมลกลับคิดว่าคุณอาสาฬห์ผีเข้าผีออกซะมากกว่า
ห้องของคุณอาสาฬห์เป็นห้องที่ตกแต่งเป็นพิเศษ  ซึ่งจะหาห้องแบบนี้ได้ยากนอกจากท้องฟ้าจำลอง  จิรมลนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่บนเตียง  เธอมองท้องฟ้าที่สดใส  มีดาวประดับประดาอยู่เต็มท้องฟ้า  เพราะห้องนี้เป็นห้องที่คุณอาสาฬห์ใช้สำหรับดูดวงจันทร์ยามเที่ยงคืน  เวลาเหงา ๆ คุณอาสาฬห์จะมาดูดวงจันทร์และท้องฟ้าที่ห้องนี้  อุณภูมิในห้องนี้ค่อนข้างหนาวเย็น  มีกระจกเกือบจะรอบห้อง  เป็นกระจกใสอยู่บนเพดาน  และทางทิศเหนือของห้อง  ลักษณะเป็นแปดเหลี่ยม  แต่ส่วนที่เหลือเป็นวอลเปเปอร์ไม้สักซึ่งทำเป็นฝาเฟี้ยมของเรือนไทย  ทำให้จิรมลยิ่งหลงไหลในห้องนี้มากขึ้น
"อุ้ย...เช้าแล้วเหรอเนี่ย  เรานอนตื่นสายเชียว  อืม...ออกไปเล่นไอซ์สเก็ตดีกว่าเพราะเราก็ไม่ได้เล่นมานานแล้วเหมือนกันและโชคดีนะที่ข้างล่างมีห้องให้เล่น"  จิรมลยืนพูดกับตัวเองแล้วก็รีบลงไปเล่นไอซ์สเก็ตข้างล่างบริษัท  จิรมลผสมผสานระหว่างบัลเลต์ที่เรียนมากับยิมนัสติครวมกันเป็นท่าที่สวยงาม  เมื่อนำมาใช้เล่นไอซ์สเกต์แล้วยิ่งเกิดเป็นภาพที่ตราตรึงคนดูที่กำลังจับจ้องอยู่ข้าง ๆ ยิ่งนัก
"เด็กคนนี้มีพรสวรรค์จริง ๆ เหมือนที่คุณเดย์บอกเอาไว้เลยนะ"
"ใช่  หุ่นก็ดี  หน้าตาก็น่ารักทำให้เป็นที่ดึงดูดสายตาคนรอบ ๆ ข้างมากขึ้น  เธอนี่ทั้งขาวสวยราวกับเทพธิดาในน้าแข็งเลยนะ  ดูสิไอเย็น ๆ โอบล้อมตัวเธอไว้แหม  อยากลงไปเล่นใกล้ ๆจัง"
"อ้าวคุณพล  คุณมาดูเด็กคนนี้ด้วยเหรอ"
"เอ่อ...ครับ  แล้วคุณแมนกับคุณทิพย์ล่ะ...สนใจเหมือนกันละสิ"
"เอ๊ะ...!!!คุณพล  คุณดูนั่นสิ  นั่นมันพวกนักแสดงหน้าเก่า ๆ ทั้งนั้นนี่  แล้วเข้าไปล้อมเธอทำไม  สงสัยงานนี้มีเรื่องแน่ ๆ เลย"
"ดูท่าทีไปก่อน"  พวกโปรดิวเซอร์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดคุยถึงแต่เรื่องของจิรมล
.................................
"ได้ยินว่าเธออยู่ชั้นบนกับคุณเดย์เหรอ"
"ค่ะ...ก็ต้องอาศัยอยู่ไปก่อนจนกว่าจะหาที่อยู่ใหม่ได้"
"ไหนวันนั้นเห็นพูดว่าอยากจะกลับบ้านไง  วันนี้ทำไมยังมาปั้นหน้าอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ"
จิรมลรู้สึกสะเทือนใจมากเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากคนเหล่านี้  เธอรู้สึกแย่มากทีเดียว
"หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกเธอทำอะไรน่ะ....!!!!"
"คุณพล...พวกเราแค่ทักทายกันเฉย ๆ ไม่มีอะไร"
"ให้มันจริงเถอะ...."
"อุ้ย...!!!นั่นคุณเดย์มาแล้วพวกเราไปหาคุณเดย์กันเถอะ"
แล้วพวกนักแสดงพวกนั้นก็แห่กันไปหาคุณอาสาฬห์  สักพักคุณอาสาฬห์ก็เรียกให้ทุกคนไปรวมตัวกันเพื่อซ้อมละคร  ทุกคนมีบทกันอยู่แล้วยกเว้นจิรมล
"เรามาเริ่มบทแรกเลยนะ  ฉากนี้เป็นตอนที่พ่อดูลูกแสดงไอซ์สเก็ต...อ่ะผมให้บทนางเอกบทนี้แก่จริมล"
คุณอาสาฬห์โยนบทให้จิรมล  จิรมลถึงกับตกใจมากเพราะบทนี้คล้ายกับชีวิตของเธอเหลือเกิน  เธอจึงรู้สึกว่านี่มันคือชีวิตของเธอ  จากนั้นเธอก็วิ่งไปที่ลานและเต้นรำอย่างสวยงาม  ท่วงท่าที่อ่อนช้อย  สีหน้าที่อ่นหวานแจ่มใส  เธอหมุนตัวไปรอบ ๆ ทำให้ทุกคนพากันปรบมือกันใหญ่  และก็จบลงด้วยท่าที่สวยงาม
แปะ  แปะ  แปะ....
"เก่งมากลูกพ่อ"
จิรมลวิ่งเข้าไปกอดนักแสดงที่สวมบทเป็นพ่อด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับว่าชายคนนี้เป็นพ่อของเธอเอง
"พ่อคะ...หนูทำได้แล้วค่ะ"
เมื่อเธอพูดด้วยสีหน้าและแววตาที่ใสซื่อทุกคนจึงจ้องมองเป็นตาเดียวกัน  และก็มีเสียงประกาศดังขึ้น
"รางวัลชนะเลิศให้แก่นางสาวรัตติกาล  จากมหาวิทยาลัยธุรกิจสื่อสารค่ะ"
จิรมลสวมบทเข้าไปเป็นรัตติกาลขึ้นไปรับเหรียญทองด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจ
"คัท....!!!!ดีมากเลยจิรมล...พักหน้ากล้องได้แล้ว"
"ถ่ายจริงเหรอคะ..."
"ก็จริงน่ะสิ"
"ทำไมไม่บอกกันบ้างล่ะคะ..."
"ถ้าบอกเธอก็เกรงหมดสิ  เป็นธรรมชาติแบบนี้แหละดีแล้ว"
จิรมลเข้าไปซักถามคุณอาศาฬห์ด้วยน้ำเสียงใส ๆ อย่างเด็กไร้เดียงสา  สักพักเธอก็ได้ยินเสียงคนซอกแซกกันจนหนาหู
"เด็กคนนี้เก่งจริง ๆ ด้วยเนาะ"
                  โปรดติดตามตอนต่อไป...ใครที่จะเป็นคนที่มี 2 บุคลิก  ใครที่จะทำความฝันเป็นจริงบ้าง  พวกเขาจะเป็นอย่างไรโปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ  ขอขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ติดตามมาโดยตลอดค่ะ