ฝัน...คนละใบ

สุชาดา โมรา

เล็กชอบเพลงพวกนี้หรือ  
เขาพลิกหน้าหนังสือเพลงค่ายอาสาพัฒนาชนบทที่วางอยู่ตรงหน้า
           ชอบเกือบทุกเพลงค่ะ
           และเล็กก็เล่นเพลงพวกนี้ได้
           ค่ะ
 
           ดวงจันทร์กลมโตพ้นปลายไม้ด้านตะวันออกราวสองคืบสาดกระจ่างทั่วช านบ้านด้านไม่มุงหลังคาแลเห็นกระถางดอกไม้ป่าแจ่มชัด     กระนั้นแสงเทียนก็ยังทำหน้าที่ขับความมืดหม่นตรงหน้าระหว่างคนส องคนอยู่อย่างซื่อตรงและเป็นผล
           บ้านหลังนี้ชาวบ้านสร้างเป็นบ้านพักครูหลังแรกของโรงเรียนป่าเต ็งวิทยา  ส่วนหลังที่สองที่อยู่ถัดไปเป็นบ้านพักครูจากงบประมาณของรัฐ  บ้านหลังที่สองดูสวยงามต่างจากหลังที่หนึ่งลิบลับ แต่กนกวรรณก็เลือกบ้านหลังแรกแม้ครูอีกคนในโรงเรียนเสนอให้เธออ ยู่บ้านพักหลังที่ดีกว่า
           พิษณุนั่งเอนหลังพิงหมอนสามเหลี่ยมที่วางอยู่ชิดเสาหันหน้าไปทา งเหนือ     กนกวรรณยังประคองกีตาร์นิ่งคล้ายเหม่อมองจันทร์แต่ไม่ใช่  เธอยังไม่ขยับนิ้วเล่นสายใด ๆ   ในความนิ่งงันชั่วครู่มีแต่เสียงน้ำตกที่ห่างออกไปไม่เกินห้าสิ บเมตรได้ยินเสียงซ่าซ่าซู่ซู่อยู่อย่างนั้น     ชายหนุ่มเดินทางมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น  ระยะทางเกือบสองร้อยกิโลเมตรห่างจากตัวจังหวัดอาจดูไม่ไกลสำหรั บเขากับโฟวีลไดรฟ์สีเข้มที่จอดอยู่หน้าบ้านพัก   แต่มันก็ทุลักทุเลเอาการเพราะต้องไต่มาตามทางชันแคบ ๆ ร่วมสิบสามกิโลเมตรกว่าจะถึงโรงเรียนบ้านป่าเต็งวิทยา
           ทั้งพิษณุและกนกวรรณต่างเป็นเพื่อนร่วมคณะแต่ต่างสาขา ของมหาวิทยาลัยในภูมิภาค  ฝ่ายชายเลือกที่จะทำงานกับบริษัทเอกชน  แต่ฝ่ายหญิงเลือกที่จะเป็นครูตามความใฝ่ฝันวัยเด็ก
           เล็กไม่คิดเปลี่ยนใจหรือ
           ก็ไม่แน่ค่ะ     อาจจะเปลี่ยนเร็ว ๆ นี้ก็ได้  
เธอตอบออกไปอย่างนั้น  แต่ความจริงเธอยังรู้สึกห่วงใยแววตาแป๋วแสนซื่อของเด็กบ้านป่าล ูกศิษย์ของเธอ
           ไปทำงานกับผมไหม  มีตำแหน่งโปรโมตขึ้นใหม่  คิดว่าเหมาะกับเล็กมาก
           เป็นยังไงคะ
           เป็นงานฝ่ายอบรมและพัฒนาบุคลากร   ก็เหมือนกับที่เล็กทำตอนนี้   เพียงแต่เป็นทำกับผู้ใหญ่เท่านั้นเอง     เงินเดือนมากพอที่เล็กจะออกรถสบาย ๆ ในหนึ่งปี
           หรือคะ
           หญิงสาวเริ่มเกาสายกีตาร์ เป็นบทเพลงเปลี่ยวเหงาแห่งค่ำคืนของคนที่พลัดหลงไปบนเส้นทางอัน ไม่คุ้นเคย   คนฟังไม่รู้จักเพลงนั้น  ถ้าเธอเล่นเพลงสากลเก่า ๆ ยังจะรู้จักดีกว่า
           ถ้าเล็กตัดสินใจ  พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปติดต่อเดินเรื่องย้ายให้    ผมมีญาติที่อยู่ข้างในและรู้จักกับนักการเมืองด้วย
           เขาพูดแทรกเสียงจากสายคีย์ไมเนอร์ ส่วนหญิงสาวยังไม่ตอบรับและปฏิเสธ  ความอึดอัดจึงเริ่มแผ่คลุมหัวใจเขา   แต่ในใจของเล็กนั้นก็ยากที่ใครจะรู้   เธออาจอยากได้ยินถ้อยคำอย่างหนึ่งอย่างใดให้ชัดเจน  หรืออาจอยากให้คืนนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หรือสว่างเสียที เพื่อทีจะได้กลับไปอยู่กับแววตาซื่อ ๆ ของเด็กน้อย
           ณุคะ   เล็กขอคิดดูก่อนได้ไหมซักเดือนนึง แล้วเล็กจะเขียนไปบอก
           นั่นเป็นคำพูดสั้น ๆ ที่ให้ความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ แก่หนุ่มหล่อมีอนาคตในการที่เขาบากบั่นเข้ามาเยี่ยมเพื่อนสาวหน แรกนี้  
           รุ่งเช้าฝุ่นแดงทิ้งตัวลงแล้วหยุดนิ่งหลังจากรถขับเคลื่อนสี่ล้ อจากไปไม่นาน
 
           ครูคะ  แฟนของครูมาเยี่ยมหรือคะ  เด็กน้อยท่าทางฉลาดที่สุดในห้องถามซื่อ ๆ
           เพื่อนของครูจ้ะ   เขาแวะมาเยี่ยม
           เขาทำงานอะไรคะ   ดูโก้จัง
           เขาทำงานในบริษัท
           พวกเรากลัวครูจะจากพวกเราไป
           ไม่หรอกจ้ะ  ครูจะอยู่กับพวกหนูที่นี่
           เด็กน้อยแย้มยิ้มดีใจ น้ำตาเอ่อไหลยินดี
 
OOOOOOOO
 
           สมปอง  เป็นครูสอนอยู่ที่นี่ก่อนหน้ากนกวรรณไม่นานนัก  ก่อนหน้านี้เขาพักอยู่กับชาวบ้าน  พอหญิงสาวเดินทางมาบรรจุทำงานที่นี่เขาก็เข้ามาอยู่บ้านพักด้วย ความเป็นห่วงเธอ    ถึงแม้ว่าบ้านพักครูกับบ้านชาวบ้านจะห่างกันไม่มากนักแต่หญิงสา วก็เป็นคนตัวคนเดียวจากต่างถิ่น
แถมไม่อยากเข้าไปพักกับชาวบ้านตามคำขอของผู้ใหญ่บ้านเสียด้วย เธอกลัวว่าจะเป็นการรบกวนสร้างความยุ่งยากให้ชาวบ้านนั่นเอง
           สมปองยังไม่แต่งงานด้วยเหตุผลง่าย ๆ คือยังไม่พร้อม  แม้ว่าจะมีสาวชาวบ้านหน้าตาดีมาแสดงความสนใจใยดีมากมายอย่างไรก ็ตาม   เขาว่าเขาต่ำต้อยเกินจะเอ่ยคำว่ารักกับใคร  ชายหนุ่มจึงมีแต่ท่าทีสงบเสงี่ยมเจียมตัว  ในขณะที่หญิงสาวในหมู่บ้านหลายคนกล่าวหาว่าเขาเย่อหยิ่งถือตัว  เขาได้ยินก็ยิ้มแล้วปล่อยให้ผ่านเลย   หนุ่มโสดไร้พันธะจึงขึ้นเขาลงห้วยไปไร่ไปสวนกับชาวบ้านได้อย่าง เสรี
           พี่สมปอง  กลับบ้านบ้างหรือเปล่า    ตั้งแต่หนูมาเห็นพี่ไปโน่นไปนี่กับชาวบ้าน  ไม่เห็นพี่เข้าเมืองเลย
           ครูหนุ่มสาวคุยกันระหว่างอาหารมื้อเที่ยงที่เพิงกินข้าวข้างอาค ารเรียน
           พี่เพิ่งกลับไปเยี่ยมบ้านเมื่อสองเดือนนี่เอง  พ่อกับแม่ว่าพี่แก่ดำคล้ำไปเยอะ
           เขาหัวเราะหึ ๆ  หญิงสาวก็พลอยยิ้มกว้างไปด้วย  เด็กที่กินข้าวอยู่ใกล้ ๆ มองครูของพวกเขาอย่างชื่นชม
           หนูอยากใช้ชีวิตอย่างพี่จัง  ทำโน่นทำนี่คงไม่เหงา
           ก็ไม่ใช่พี่ไม่เหงานะ  เวลาว่าง ๆ มันก็มีบ้าง    แต่ส่วนใหญ่พี่ก็ไม่ให้มันว่าง ออกไปคุยกับคนเฒ่าคนแก่  เก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่เราไม่ต้องปลูก  ที่สนุกกว่านั้นคือลงไปลุยกับเขา ขึ้นเขาลงห้วย หาปูหาปลา ทำไร่ทำนาอะไรก็ว่าไป  มีอะไรที่เรายังไม่ได้เรียนรู้อีกมาก
           หนูเพิ่งรู้จักชาวบ้านไม่กี่คนเลย
           ก็ไม่เป็นไร   ถ้าอยากเรียนรู้ก็เริ่มจากคนที่เราสนิทสนมรู้จักและไว้ใจก็ได้   น้องอยากไปช่วยเขาเกี่ยวข้าวขนข้าวไหมล่ะ
           อืม  น่าสนใจ   ถ้าพี่ไปชวนหนูได้ไหมคะ
           เดี๋ยวพี่จะบอกนะ
           ขอบคุณค่ะ
 
           สมปองกับกนกวรรณสอนนักเรียนคนละ 3 ชั้น ครูใหญ่ช่วยบ้างเป็นบางครั้ง ก่อนหน้านี้โรงเรียนป่าเต็งวิทยามีครูหลายคนแต่ก็ย้ายเข้าเมือง กันหมด  ครูใหญ่เป็นครูที่พักอยู่ต่างหมู่บ้านออกไป  เขาเข้ามาโรงเรียนสลับกับออกไปข้างนอกอยู่เสมอ    ครูในบ้านพักครูจึงต้องอยู่กันอย่างเอื้อเฟื้อเอื้ออาทรทั้งชั่ วโมงสอนและการใช้ชีวิต
           ปีนี้ชาวบ้านป่าเต็งปลูกข้าวได้ผลดีเพราะน้ำท่าอุดม  พวกเขาลงแขกเกี่ยวข้าวจนแล้วเสร็จและกำลังขนขึ้นลานเพื่อนวดก่อ นขนขึ้นยุ้ง   สมปองกับกนกวรรณมาช่วยชาวบ้านขนข้าวขึ้นลาน  ชาวบ้านซึ่งเป็นผู้ปกครองของนักเรียนในชั้นที่กนกวรรณสอนปลื้มอ กปลื้มใจมากคาดไม่ถึงว่าครูทั้งสองจะมาช่วย 
           อาหารบ้านป่าอร่อยไหมครับแม่ครู
           เจ้าของลานนวดข้าวเอ่ยถามขณะล้อมวงกินข้าวเที่ยงกันใต้ร่มไม้ให ญ่
           อร่อยมากค่ะ
           อาหารมื้อเที่ยงที่รสชาติไม่เผ็ดร้อนจนเกินไปนักคือยำไข่มดแดง  นอกนั้นเผ็ดร้อนทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นผัดเผ็ดปูหินพริกไทยอ่อน , คั่วอ่อมตะกวดหนุ่ม , ต้มยำปลากั้ง  เผ็ดจนเหงื่อเม็ดโป้งๆผุดและย้อยเปียกชื้นไรผม
           หาเกลือมาให้แม่ครูหน่อย   แม่  
           เจ้าของนาหันไปบอกภรรยาของเขา  เพราะรู้ว่าเกลือจะช่วยให้ครูไม่รู้สุกเผ็ดร้อนทรมานเกินไป
           ครูสมปองกับแม่ครู  อยู่ด้วยกันที่นี่เถิดนะ ได้ไหม   พวกเราจะยกที่ดินให้ซักห้าสิบไร่กับปลูกบ้านหลังใหญ่ๆให้อยู่
           แหม  เล่นจีบกันดื้อ ๆ แบบนี้หนูก็เขินอายแย่ซิคะ   แต่ว่าที่ดินที่ดอนยังมีเหลืออยู่เยอะขนาดนั้นหรือคะ  เห็นครูสมปองบอกว่าแถวนี้เป็นป่าสงวน
           เขามาสงวนกันตอนหลังนี้ดอกแม่ครู    พวกเราตั้งหมู่บ้านอยู่ที่นี่มาตั้งแต่แปดสิบปีที่แล้ว โรงเรียนหมู่บ้านและวัดวามันอยู่ในที่สงวนหมดแหละถ้าจะว่าตามนั ้น     แต่ว่าแม่ครูก็ยังไม่ตอบคำถามของพวกเราอยู่ดี
           ให้เวลาหนูคิดดูก่อน  นะคะ
           ไม่เป็นไรครับ  ตามใจแม่ครูก็แล้วกัน   พวกเรายินดีมากที่ครูมาสอนลูกหลานพวกเราที่นี่  พวกเขาจะได้ฉลาดทันเล่ห์เหลี่ยมคนในเมืองบ้าง
           เย็นย่ำและค่ำนั้นหลังจากสมปองกับกนกวรรณกลับบ้านพักอาบน้ำอาบท ่าแล้วต่างคนต่างม่อยหลับไปง่ายดายด้วยความเหน็ดเหนื่อยแต่เป็น สุขบนบ้านพักของแต่ละคน
 
 
OOOOOOOOOOOO
 
           
           ไม่ถึงเดือนพิษณุก็กลับมาอีกครั้งตอนสาย ๆ   พร้อมกับรถคันใหญ่ที่ยกสูงขึ้นใหม่  เขาเปิดเพลงเสียงทุ้มกระแทกดังมาแต่ไกล   ยิ่งใกล้เข้ามายิ่งก้องสะท้อนแปลกแยกกับหุบผาและป่าเขา  เมื่อรถจอดที่หน้าบ้านพักหลังแรกเครื่องเสียงกระหึ่มจึงสงบลงได ้  เขาขึ้นบ้านไปพบหญิงสาวที่นิ่งเงียบอยู่บนนั้น  เสียงพูดคุยกันหลายประโยคแต่น้ำเสียงดูไม่แจ่มใสนัก
           ครูสมปองเดินมาชะโงกหน้าถามหญิงสาว  
           ครูเล็กอยากได้อะไรไหมวันนี้พี่จะออกไปอำเภอกับผู้ใหญ่บ้าน
           ยังหรอกค่ะ  เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน  ขอบคุณมากนะคะ
           เมื่อสมปองเดินห่างไป พิษณุจึงเริ่มสนทนา
           เล็กไม่ไปกับผม  เพราะไอ้หมอนั่นใช่ไหม
           ณุไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรเขาแบบนั้นนะ   และเหนืออื่นใดเล็กก็มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจอะไรเอง เห็นไหมคะ  แค่นี้ก็พอรู้แล้วว่าในความพร้อมของณุ มันเป็นคนละอย่างกับความพร้อมของเล็ก
           หญิงสาวพูดแล้วก็นิ่ง  ปล่อยให้ความอึดอัดดำเนินไปตามสภาพของมัน
           
           ขุนเขาลำเนาป่าก็กลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง   หลังจากรถเสียงดังคันนั้นจากไปแล้วในตอนเที่ยงวัน  ครูสาวมีสีหน้าเหงาปนว้าวุ่น  ในใจของเธอนั้นบอกไม่ถูกว่าเป็นอย่างไรแน่   เวลาผ่านไปเร็วแต่เหมือนช้านัก  เย็นย่ำค่ำแล้ว  ครูสมปองยังไม่กลับมา  ส่วนเธอก็ยังกอดกีตาร์ตัวนั้นไม่เล่นเพลงใด ๆ