จดหมายวันพักร้อน

แทนคุณแทนไท

วันจันทร์~~ 
...ที่นี่แดดแรงอีกตามเคย และก็ค่อย ๆ แรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อล่วงเข้าบ่าย ๆ กว่าจะซาก็ใกล้มืดพอดี ถ้าอยู่ในอาคารบ้านเรือนก็ไม่เท่าไร เพราะถึงแดดจะค่อนข้างร้อนแต่อากาศโดยรวมถือว่าปรกติ แต่ถ้าออกไปโดนแดดแห้ง ๆ แบบเดี๋ยวนี้คงจะร้อน ๆ แสบ ๆ เอาเรื่องอยู่ ช่วงนี้ก็อ่านหนังสือนั่นนี่ไปเรื่อยเหมือนเดิมแหละ พรุ่งนี้จะมีสอบกฎหมายอีกครั้ง แต่วันนี้แทบจะไม่ได้อ่านเนื้อหาอะไรที่จะต้องสอบสักเท่าไหร่เลย มีแต่พลิกตัวอย่างข้อสอบอ่านไปบ้างเรื่อย ๆ แล้วก็หันไปอ่านหนังสืออื่น ๆ ที่อ่านอยู่เป็นประจำ เขียนอะไรต่ออะไรบ้าง ทำงานบ้างสลับ ๆ กันไป 
				

แต่ว่าพักนี้ไม่ดีอย่างนอนไม่ค่อยหลับเลย ไม่ค่อยง่วงตอนที่จะต้องนอน คิดถึงคุณจัง อยากโทรไปเหมือนเคยแต่ก็กลัว... 
มันคงเกร่อแล้วสินะ คิดถึง เป็นห่วง รักนะ คนดี ที่รัก คุณคงเบื่อแล้ว! 

...บางทีได้ยินได้ฟังบ่อย ๆ อาจจะทำให้ชินชา แลก็นำไปสู่ความเฉยเมย แต่ทำไมฉันไม่เบื่อที่จะบอกไม่รู้สิ 

ทั้ง ๆ ที่คำบางคำไม่เคยพูดกับใคร บางคำก็นาน ๆ จะพูดสักที แต่ตอนนี้ฉันกลับใช้มันฟุ่มเฟือยบ่อยจังกับคุณน่ะ 

เป็นไปเอง อาจมีคำอธิบายนะแต่ตอนนี้ฉันคิดว่าไม่จำเป็นมั๊ง เพราะบ้างครั้ง เราก็พูดกันบ่อย ไม่รู้ทำไมต้องทำ 

ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึก อะไรประมาณนี้มีออกเยอะแยะ คุณเองก็เคยมีความรู้สึกแบบนี้นี่คะ.. 
				

อากาศริมทะเลตอนนี้จะเป็นไงบ้างหนออยากรู้จัง ไอแดดริมทะเลจะร้อนขนาดไหนนะ ทะเลที่บ้านคุณจะเหมือนทะเลยที่เคยไปมาหรือเปล่านะ บางคนเคยบอกว่าทะเลมันก็เหมือน ๆ กันทุกที่นั่นแหละ แต่ฉันว่าไม่เสมอไปหรอกค่ะ จริงอยู่ทะเลแทบทุกที่มีหาดทราย มีน้ำทะเล มีอะไรตอ่มิอะไรที่ทะเลควรมี แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าทุกแห่งจะเหมือนกัน ฉันเองก็ไม่ได้สันทัดกรณีเรื่องทะเลมากมายอะไร เพราะไม่ใช่คนรักทะเลเป็นชีวิตจิตใจ แต่ก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ไปเยี่ยมเยือนเขา และก็มีโอกาสไปแต่ทีเดิมซ้ำ ๆ ยังไม่เคยมีโอกาสไปไกลกว่าที่เคยไปเลย 				

ชีวิตฉันคุ้นเคยกับท้องไร่ท้องนาห้วยหนองคลองบึงมากกว่า ลืมตามาก็เห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันกว่าสิบปี ถ้าคุณมองให้ดีข้างหลังภาพจะเป็นท้องนาหลังจากเกี่ยวแล้ว มันไม่ค่อยชัดหรอก อาจจะจินตนาการยากอยู่สักหน่อย 

หน้าบ้านมีทางหลวงเล็ก ๆ แล้วบ้านฉันก็เป็นคนถมมันเป็นถนนเล็ก ๆ หลังจากสร้างบ้านใหม่(หลังปัจจุบัน) หน้าบ้านเป็นทุ่งนากว้างยาวไกลไปจรดคลอง ข้างบ้านฝั่งตะวันตกเป็นนาแปลงย่อม(ของบ้านฉันเอง) ถัดจากนั้นก็เป็นคลองเล็ก ๆ ที่ตอนนี้ไม่ค่อยมีน้ำแล้ว แล้วก็มีสระน้ำ หลังบ้านฉันก็เป็นบ้านคนอื่น ๆ ฝั่งตะวันออกก็เป็นบ้านอีก 2-3 หลังก่อนถึงถนน 
				

เมื่อก่อนรู้สึกว่าบ้านฉันหลังใหญ่จัง แต่พอฉันจากบ้านมาหลายปีแล้วก็กลับไป(แทบจะนับครั้งได้เพื่อทำธุระหน้าที่ประชาชนของท้องถิ่น) บ้านดูเล็กลง เพดานบ้านที่เคยสูงดูต่ำลง ห้องแต่ละห้องที่เคยกว้างก็แคบลง แม้จะรู้สึกว่าบ้านที่เคยใหญ่หลังเดิมเล็กลง แต่แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย โต๊ะทุกตัว ตู้ทุกหลัง ของแทบทุกอย่างก็ยังวางอยู่ที่เดิม และบ้านก็ยังรกเหมือนเดิม เอะ! ไม่สิ รกกว่าหน่อยเพราะฉันไม่ได้อยู่ ห้องครัวที่คุ้นเคยก็ยังคงเหมือนเดิม เตาที่ฉันเคยทำอาหารประจำเมื่อก่อนก็เตาเดิม โต๊ะกินข้าวตั้งแต่ประถมก็ยังเป็นชุดเดิม แต่มันดูเก่าไปมาก มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นน้อยมาก และมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ ถึงตอนนี้ห้องที่ฉันเคยอยู่จะกลายเป็นที่เก็บเสื้อผ้าของแม่ไปแล้วก็ตาม แต่ของทุกชิ้นที่ฉันไม่ได้เอามันติดมาด้วยตอนออกจากบ้านก็ยังคงอยู่ บางครั้งฉันรู้สึกขัดใจที่พ่อแม่ชอบเก็บสะสมและมักไม่ทิ้งอะไรเลย ทั้งที่บ้างทีมันก็ดูไม่ใช่สิ่งจำเป็น แต่ฉันก็เข้าใจท่าน ถึงแม้เหตุผลบ้างอย่างจะไม่ค่อยเข้ายุคนักก็ตาม แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าการที่ท่านไม่สนใจจะเก็บอะไรทิ้งก็ดีเหมือนกัน ถ้าไม่ได้จากบ้านไปนาน ๆ ฉันอาจจะไม่รู้สึกว่ามันดีก็ได้ 				

วันนี้ฉันไม่แน่ใจเหมือนกันว่าบ้านจะเป็นไงบ้าง เพราะภาพครั้งล่าสุดมันผ่านมานานแล้ว 

เมื่อก่อนถ้าพ่อแม่มีธุระอะไรแล้วฉันต้องกลับไป แล้วจะต้องค้างคืน ฉันมีความรู้สึกว่าไม่อยากค้างเลย จนท่านก็บ่น ๆ ว่า ๆ บ้าง แต่ตอนนี้ ความรู้สึกแบบนั้นมันหายไปแล้ว ไม่รู้หายไปตอนไหนเหมือนกัน 

ถึงฉันจะรู้ว่าความหมายของคำว่าบ้านคืออะไร แต่... 
นัยของความหมายนั้นฉันก็ได้สัมผัสมันแค่บางส่วนของชีวิตเท่านั้นแหละ มีคำถามว่าทำไมนะ เพราะอะไรกันเกิดขึ้น แต่ฉันก็ยุติคำถามนั้นเพราะเข้าใจสาเหตุของมัน แม้ว่าฉันไม่อยากจะยอมรับกับสภาพหลาย ๆ สิ่งก็ตาม แต่ความเป็นจริงฉันก็ต้องรับมันให้ได้อยู่ดีนั่นแหละ 
				

ตอนนี้... 
สภาพโดยรวมของหมู่บ้านที่ฉันอยู่เปลี่ยนแปลงไป มีความคิดแบบเด็ก ๆ นะว่าไม่อยากให้เปลี่ยนแปลงไปแบบนี้เลย ถึงหมู่บ้านฉันจะเรื่อย ๆ มีการเปลี่ยนแปลงช้ากว่าที่อื่น แต่ต่อนนี้มันก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว 

เฮ้อ... ก็ยังดีนะที่วัยเด็กของฉัน มีโอกาสซึมซับความทรงจำของสภาพแวดล้อมที่รู้สึกว่าดี เวลานี้ถ้าฉันกลับไปก็คงจะชอบพบปะพูดคุยกับคนเฒ่าคนแก่ที่เหลือน้อยเต็มทีแล้วมากกว่า เพราะคนรุ่นนั้นไม่วุ่นวาย และท่านก็เห็นฉันมาแต่เด็กแต่เล็ก ฉันก็รู้สึกว่าคุยด้วยแล้วสบายใจดี แต่ทุกครั้งที่เจอ ฉันจะรู้สึกว่าทำไมดูแก่ลงเยอะจัง! พอส่องกระจกมองดูตัวเอง ก็เรายังโตขนาดนี้แล้วจะให้คนรุ่นนั้นเหมือนแต่ก่อนตอนเราเด็ก ๆ ได้ไงกัน ทุกครั้งที่คนนั้นคนนี้บ่นเรื่องปวด ๆ เมื่อย ๆ ไม่ค่อยมีเรียวแรง ฉันก็จะบอกว่ายังแข็งแรงดีอยู่เรื่อยไป มันเป็นคำพูดที่ออกมาเองไม่ได้คิดว่าต้องพูดแบบนั้น 
				

ฉันเป็นแบบนี้มีเพื่อน ๆ เคยบอกว่าฉันอยู่ไปได้ยังไงหรือคุยไปได้ยังไงกับคนปูนนั้นไม่เบื่อ ไม่รู้สิ ไม่เห็นมีไรหน้าเบื่อ ฉันคิดว่างั้นค่ะ(แต่คนแก่บางประเภทก็ไม่น่าเข้าใกล้เท่าไรนักหรอก) อาจะเป็นเพราะว่าฉันอยู่กับคนแก่มาตั้งแต่เด็ก ๆ มั๊ง ก็เลยไม่รู้สึกอะไรแบบนั้น ฉันไม่ใช่เด็กช่างประจบติดจะหยาบ ๆ กระด้าง ๆ มากกว่าด้วยซ้ำ แต่ฉันคิดว่าคนรุ่นนั้นน่าจะมองคนออกแหละว่าเป็นคนจิตใจประมาณไหน ฉันอาจไม่ใช่เด็กอ่อนหวานน่ารักอะไรนักหนาหรอกค่ะ แต่ก็มีแค่จริงใจเท่านั้นเอง ตรง ๆ ทื่อ ๆ 				

อยากรู้จังบ้านคุณเป็นไงน๊อ... 
ลาพักร้อนแล้วกลับบ้าน คุณคงคิดถึงบ้านและคิดถึงทะเลที่บ้านมากอย่างที่เคยคุยจริง ๆ แหละ เพราะส่วนมากที่ฉันเคยรู้จักคนลาพักร้อน เขามักจะไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่กันทั้งนั้น จะใกล้ไกล เมืองไทยเมืองเทศก็ตามแต่ความต้องการ
 
ฉันอยากคุยกับคุณจัง อยากคุยกับคุณทู๊ก..วัน ถึงจะกลัวว่าจะหมดเรื่องคุยก็เถอะ ถ้าวันไหนคุณไม่อยากคุยมาฉันก็ฟาล์ว แต่บางทีฉันก็กลัวคุณเหมือนกัน ตอนนี้ถึงอยากคุย อยากได้ยินเสียง แต่ฉันว่าคุณอยู่บ้านคงอยากพักผ่อน เลยคิดว่าไม่ควรรบกวนคุณมั๊ง ไม่รู้สิ ถ้าไม่ติดว่ากลัวคุณด่าฉันนะ คงจะกวนคุณทุกบ่อย ๆ เลยหละ 
				

~~ฝากจันทร์~~ 
เปลี่ยวใจจังเลย แหงนเงยเห็นจันทร์กระจ่าง 
ภาพแห่งความหลัง ฝังใจชวนให้คิดถึง 
จากบ้านมาไกล หวั่นใจให้หวนคำนึง 
หัวใจอีกครึ่ง ส่งถึงพี่น้องพ่อแม่ 
คงอีกไม่นาน หยุดงานชดเชยคราวหน้า 
ได้มีเวลา ซื้อหาข้าวของเครืองใช้ 
ไปฝากน้อง ๆ สิ่งของเป็นกำลังใจ 
ด้วยความห่วงใย ฝากไปให้จันทร์ช่วยบอก 
*ส่งใจมาเยือน ถึงเรือนที่เราเคยอยู่ 
โปรดจงรับรู้ แหงนดูแสงจันทร์เจิดจ้า 
ถึงอยู่ห่างกัน เปรียบจันทร์นั้นเหมือนดวงตา 
เฝ้ามองทุกครา เวลาที่เหงาเศร้าใจ 
ฝากจันทร์บอกแทน ถึงแฟนที่ต้องไกลห่าง 
ยังไม่จืดจาก ฉันยังคิดถึงเสมอ 
เธออยู่ทางนั้น คอยวันที่จะพบเจอ 
**จันทร์ช่วยบอกเธอ ว่าเพ้อถึงเธอทุกคืน... 
				

เพลงที่คุณเคยร้องให้ฉันฟังก่อนนอน จำได้ไหม?
 แต่ฉันว่านิทานหรือจดหมายรัก(ถึงใครต่อใคร)ของคุณที่อ่านให้ฉันฟังก่อนนอนมันทำให้รู้สึกดีนะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบเสียงคุณนะ แต่ทุกครั้งที่ฟังเรื่องราวก่อนนอนจากคุณมันทำให้ได้ใช้ความคิดอะไรต่อมิอะไรเพิ่มขึ้น บางเรื่องดูลึกซึ้ง บ้างทำให้รู้สึกว่าเรื่องใกล้ ๆ แค่นี้เองกลับไม่เคยคิดจะคิด คุณรู้ไหมคะ บางครั้งฉันก็กลัวตัวตนที่แท้จริงของคุณนะ เพราะตอนนี้ฉันคิดว่าฉันรักคุณเพราะสิ่งที่คุณทำ แต่ถ้าความเป็นจริงสิ่งที่คุณเป็นต่างจากสิ่งที่ทำ ฉันคงจะ... 

ช่างมันเถอะค่ะ มันยังมาไม่ถึง ความคาดหวังที่ไม่เป็นเรื่องอาจทำเราแย่ แค่ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดีแบบนี้แค่นี้ก็พอแล้ว 
ให้ความเป็นไปในทุก ๆ วัน บอกเรื่องราวต่าง ๆ ดีกว่า 
				

พี่ชายฉันบอกว่า...ไม่อยากให้คุยมากเพราะถ้าคุยกันมากจะยิ่งผูกพัน ไม่รู้สิคะ ฉันก็ปฏิเสธพี่ไปเรื่อย โยกไปทางโน้น ทางนี้ไปตามเรื่อง ก็เพราะฉันรู้ไงว่าคุณคือคนในความฝันที่ดีดี เป็นความสุขที่พอจะมีของฉัน เป็นความรู้สึกทีดีดี ยามมีปัญหาหรือหม่นใจ พอนึกถึงคุณก็ทำให้รู้สึกดีขึ้น วันข้างหน้าที่ไกลเกินไปจะลองไม่คิดมันมากดูบ้าง เพราะถึงจะคิดมันก็ไม่ได้ทำให้จิตใจดีขึ้น ฉันอยากละลายพฤติกรรมบางอย่างของตัวเองลงบ้างเผื่อว่าจะเหมือนคนอื่น ๆ ทีเขามีความสุขกัน 
ฉันกวนคุณมาซะยาวแล้วสำหรับวันนี้ วันคุณพักผ่อน เพราะงั้นคงต้องลากันเสียทีก่อนล่ะค่ะ 

ด้วยความรักและคิดถึง 
ที่รัก 
				

ป.ล. เมื่อวานตอนใช้คอมฯ เปิดออนไลน์เห็นคุณด้วย มัวแต่คิดจะทักไม่ทักดีแล้วก็วืด...พอว่างคุณก็ออฟฯไปซะแล้ว หรือว่าหลบกันก็ไม่รู้สิคะ^^