ฝากรักฟากฟ้า

ทอรุ้งค่อยเอามือคลำไปตามผนังโพรงท่ามกลางความมืดมิด  ร่างสั่นสะท้าน  มือเย็นเชียบจนชาแข็ง   เธอเคลื่อนตัวไปข้างหน้าช้าๆ  ใช้เท้ายื่นไปข้างหน้าเพื่อหาตำแหน่งของลังไม้ของเขา  
           เธอคิดว่ามันน่าจนอยู่ใกล้กับผนังโพรง   จนปลายเท้าไปเตะโดนของแข็งๆ  บางอย่าง  เธอค่อยย่อตัวลงวางเจ้าพูห์ลง  น้องฝันยังกอดคอเธอไว้แน่น  มือเธอคลำไล่ไปตามรูปทรงของสิ่งที่เธอกำลังแตะ  เป็นลังไม้ของเขาจริงๆ  ด้วย  เธอไล่มือต่อไปจนเจอมือจับยกฝาลัง  ทอรุ้งควานลงไปในลังแล้วดึงเอาผ้าคลุมที่เคยใช้ออกมาพันตัวน้องฝันทันที  
          ม๊ะ!  มืด  
           เสียงน้องฝันพูดเบาๆ  ทอรุ้งกระซิบปลอบโยนพลางเอามือสอดเข้าไปในผ้าคลุมจัดการถอดชุดนอนเปียกโชกของน้องฝันนั้นออก  เธอคิดว่าน่าจะมีผ้าอีกสักผืนในลัง  เธอควานมือลงไปอีกขึ้นคราวนี้เธอกลับได้ของที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นกระบอกไฟฉาย  
            ...ใช่จริงๆ  ด้วย...  
            เธอกดคลิกปุ่มข้างกระบอก  ลำแสงเล็กๆ ส่องสว่างขึ้นมาในความมืดราวกับความหวังที่เรืองรอง  เธอนั่งขัดสมาธิไปบนพื้นดินเปียกชื้นนั่นอย่างไม่สนใจ  อุ้มร่างน้อยที่ห่อหุ้มด้วยผ้าผืนใหญ่ขึ้นนั่งบนตัก  เจ้าพูห์เองก็เข้ามาซุกตัวอยู่ข้างตัก  
             เธอใช้ไฟฉายกระบอกเล็กส่องลงไปในลังอีกครั้ง  คราวนี้ไม่ยากต่อไปเธอได้ผ้าปูรองนั่งขนาดยาวและผ้าห่มผืนเล็กอีกผืน  เขาเคยบอกว่าที่นี่เป็นที่ปลีกวิเวกส่วนตัวของเขาเองดังนั้นลังจึงมีของใช้ที่จำเป็นอยู่   ทอรุ้งเอาผ้าผืนใหม่ขยี้เช็ดที่เปียกโชกของลูกสาวนายจ้าง  
            หนาวมั๊ยคะ  
            น้องฝันพยักหน้าน้อยๆ  สิ่งที่ทอรุ้งนึกกลัวนั่นคืออาการไข้จากการเปียกฝนเป็นเวลานาน   เธอจึงเอาผ้าคลุมทับอีกชั้นและนั่งโอบกอดร่างนั้นไว้  
            ทอรุ้งไม่ได้รู้สึกว่าตนเองมีสภาพเช่นไรนอกจากอาการเหน็บหนาวจนชาไปทั่วร่างกาย   เสียงภายนอกยังดังกึกก้องเข้ามา  ไม่รู้ว่าภายนอกจะเป็นอย่างไร  ครั้งสุดท้ายที่เธอได้ยินนั่นคือเสียงกระแทกกับตัวเรือนหลังเล็กดังลั่นจนน่ากลัว  เธอไม่มีเวลาที่จะหันไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น  นอกจากวิ่งหนีขึ้นที่สูงอย่างเดียว  เธอเอนตัวอิงกับลังไม้น้องฝันซบศีรษะลงกับซอกไหล่เธอ  
            ป๊ะ!  หาป๊ะ  น้องฝันพูดออกมาเบาๆ    
            ค่ะ  พรุ่งนี้นะลูก  ไปหาป๊ะกัน  ทอรุ้งตอบด้วยเสียงที่ง่วงงุน  
            เธอรู้สึกมึนงง  อาการสั่นสะท้านยังไม่หาย  เธอซุกมือที่เย็นเฉียบกับผ้าห่มที่โอบคลุมเด็กน้อย  ค่อยๆ ซบศีรษะลงกับลังไม้  
            น้องฝันไม่ต้องกลัวนะคะ  เดี๋ยวป๊ะก้อมารับเรา.... 
              น้ำเสียงเธอแผ่วเบา  แล้วเงียบไปในที่สุด  หยดน้ำจากเรือนผมสลวยรินหยดลงมา...เป็นสีแดงคล้ำ!!!!!!