นวนิยาย:คิดจะรัก...ต้องพักรบ(ตอนที่3)

สุชาดา โมรา

นี่ยายกัญญาเธอจะรีบไปไหนล่ะ
ก็ฉันสายแล้วน่ะสิ
สายอะไรกันนี่มันงานกลางคืนนะย๊ะ!!!
ยังจะมาเล่นมุกอีก  ฉันไม่ขำด้วยนะแล้วยายหนูนาล่ะ
เห็นบอกว่ามาไม่ได้ต้องไปสัมภาษณ์ใครก็ไม่รู้ที่อุทัยนั่นแน่ะเขาย้ำแล้วย้ำอีกนะเพราะกลัวว่าเธอจะต่อว่าเรื่องที่เขามาไม่ได้
ก็แหงสิย๊ะ!!!!  เป็นใคร  ใครก็ต้องเคือง  นัดเราแล้วก็ไม่มา
ฉันว่าเธออย่าเพิ่งบ่นเลยไปห้องน้ำกันเถอะ
ไปทำไม
ไปซับเหงื่อและเมคอัพใหม่สิย๊ะถามได้
กระต่ายพากัญญาตรงไปยังห้องน้ำและแต่งหน้าใหม่ให้กัญญาทันที  ทั้งคู่พูดคุยถึงเรื่องของเพื่อนอีกสองคนในกลุ่มอย่างออกรสทีเดียวและแล้วทั้งคู่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแป้งและกิ๊กออกมาจากห้องน้ำพร้อมกัน
แหมกล้านินทานะย๊ะหล่อน
แป้งทำสายตาค้อน ๆ แล้วก็หัวเราะ  กิ๊กเดินเข้ามากอดกัญญาแล้วก็เติมลิฟสติกส์จากนั้นก็คุยกันอย่างสนุกสนานก่อนที่จะเดินมาเซ็นชื่อที่หน้างาน
คุณภูริออกมารับกัญญาเข้าไปในงาน  เขาเดินคุยกับกัญญาอย่างสนุกสนานราวกับคนรู้จัก  เมื่อเจอใครก็แนะนำกัญญาให้ทุกคนรู้จักราวกับเธอเป็นแฟนของเขา  ทำให้กัญญารู้สึกไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรแต่ก็ต้องเก็บอาการเพราะไม่อยากให้เขาเสียหน้า
นี่คุณทำอะไรน่ะ
ผมขอร้องนะคือผมยังไม่มีแฟน  ช่วยสมอ้างหน่อยได้ไหมเพราะช่วงนี้มีข่าวลือว่าผมเป็นเกย์อยู่ด้วยขอร้องนะ
เอาก็เอาว่าไงว่าตามกันกัญญานึก
กัญญาเต้นรำกับคุณภูริด้วยท่าทางที่สนุกสนาน  เพลงที่บรรเลงก้องกังวาลอยู่ตลอดเวลาเป็นจังหวะชะชะช่าที่เร้าอารมณ์ทำให้ทั้งคู่ดูสนุกเป็นพิเศษผู้คนในงานร่วมกันเต้นรำอย่างสนุกสนาน
เพลงจังหวะวอลบรรเลงขึ้น  แสงไฟสาดส่องลงมาสลัว ๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติก  คุณภูริโอบกอดกัญญาแนบแน่บจนเธอรู้สึกอึดอัด  เธอพยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่สามารถจะหลุดออกจากอ้อมแขนของเขาได้
ผมคิดไม่ผิดเลยที่เลือกคุณมาเต้นรำด้วย
อย่างไรคะ
ก็คุณเต้นรำเก่งขนาดนี้สาวไฮโซ  สวยเท่ห์  เก๋ไม่เบา  แถมยังจะเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างเปรี้ยวและมั่นใจในตัวเองแบบคุณนี่จุ๊..จุ๊..จุ๊ผมว่าคุณนี่สวยมาก ๆ เลยนะ  บางทีคุณก็หวานจนผมรู้สึกว่าคุณมีหลายรูปแบบที่ไม่เหมือนใครผมชอบคุณนะ
เหรอคะฉันไม่เห็นจะรู้สึกเลยแล้วจะปล่อยฉันได้หรือยัง  ฉันอึดอัด
นาน ๆ ผมจะได้เจอคนสวย ๆ แบบนี้ผมจะปล่อยให้หลุดมือไปได้อย่างไร
กัญญาพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขนของเขาเมื่อเธอได้ฟังสิ่งที่เขาพูดเธอก็รู้สึกหมั่นไส้  เธอจึงใช้ส้นรองเท้าซึ่งเป็นหัวเข็มกระแทกไปที่รองเท้ามันเงาคู่นั้นทันที
โอ๊ย.!!!!
คุณภูริร้องดังขึ้นไม่มีใครหันมาสนใจทั้งคู่เลย  ทุกคนยังคงเต้นรำกันอย่างสนุกสนานกัญญาวิ่งออกไปจากห้องจัดเลี้ยงภายในงานทันที  เธอออกมายืนหยุดอยู่ที่ลานจอดรถและมองไปรอบ ๆ เพื่อหารถที่เธอจอดเอาไว้
นี่คุณผมขอโทษ!!!!
คุณภูริวิ่งตามกัญญาออกมา  เขาพยายามจะขอโทษเธอแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว  เธอขับรถเกือบจะเฉี่ยวเขาคุณภูริกระโดดหลบแทบจะไม่ทัน  เขายืนมองรถของกัญญาที่แล่นผ่านออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเพื่อน ๆ อีกสามคนเมื่อเห็นกัญญาออกไปจากงานก็รีบเดินตามมายังลานจอดรถ  แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว  ทุกคนเห็นกัญญาขับรถแล่นฉิวออกไปต่อหน้าต่อตา
เกิดอะไรขึ้นคะคุณภูริ
ผมแค่แหย่เธอเล่นเอง  ไม่คิดว่าเธอจะโกรธ
สู้เขานะคะยายกัญญาเป็นคนโกรธง่ายหายเร็วเชื่อฉันสิเดี๋ยวสักพักเธอก็หายโกรธ
จริงเหรอ
จริงค่ะถามจริง ๆ เถอะ  คุณชอบยายกัญญาใช่ไหมคะ
คุณภูริทำท่าเขินอายเมื่อได้ยินกิ๊กพูดขึ้น  เขายิ้มแล้วก็เดินกลับไปในงานเลี้ยงกิ๊ก  กระต่าย  และแป้งยืนคุยกันที่ลานจอดรถ  กระต่ายสงสัยว่าทำไมกิ๊กถึงได้พูดแบบนั้นแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา  เธอได้แต่แสดงสีหน้าที่บ่งบอกถึงความสงสัยเอาไว้เท่านั้น
เชื่อฉันสิฉันมองคนไม่ผิดหรอกคุณภูริชอบเพื่อนเราไม่แน่เราอาจจะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้ก็ได้นะ
กิ๊กพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปเปิดประตูรถทันที  เธอขับรถออกไปแป้งและกระต่ายจึงขับรถออกไปเช่นกัน  ทั้งสามคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
กัญญาลืมให้ของขวัญกับคุณภูริเธอขับรถมาจนเกือบจะถึงบ้านแต่แล้วก็ต้องเลี้ยวกลับไปที่งานอีกครั้ง  เธอลืมเรื่องที่โกรธเสียสนิทเมื่อมาถึงงานคุณภูริถึงกับตกใจทีเดียวเมื่อเห็นกัญญายืนอยู่ที่หน้าประตูงาน
มีอะไรเหรอครับ
สุขสันติ์วินเกิดค่ะ
กัญญาส่งกล่องของขวัญที่ผูกริบบิ้นสีชมพูซึ่งเป็นสีเดียวกับชุดที่เธอสวมใส่ให้กับคุณภูริ  คุณภูริรับของขวัญชิ้นนั้นและรีบแกะทันที
โอ้นาฬิกาข้อมือมีเข็มทิศด้วย  เก๋มาก ๆ
ลองสวมสิคะ
กัญญาพูดเสียงหวานพร้อมกับเอื้อมมือไปช่วยใส่ให้เพราะเห็นว่าเขาถือกล่องของขวัญซึ่งคงจะลำบากในการใส่
ขอบคุณครับ
ของขวัญชิ้นนี้มาจากสิงคโปร์ค่ะ  คือฉันเพิ่งไปมาเมื่อสองวันมานี้เพื่อไปเที่ยวแล้วก็เลยซื้อของฝากมาด้วย  ฉันเห็นว่ามันสวยดีและเหมาะกับพวกนักข่าวเผื่อคุณจะติดตามยายหนูนาไปทำข่าวจะได้พกติดตัวไปด้วยเวลาพัดหลงกันจะได้กลับมาถูกไงคะ
กัญญาพูดแล้วก็ยิ้ม ๆ คุณภูริรู้สึกแปลกใจมากที่เธอหายโกรธได้รวดเร็วมาก  เขาชวนเธอเข้าไปในงานแต่เธอก็ไม่ยอมเข้า  เธอได้แต่ปฏิเสธและลากลับบ้านทันที  คุณภูริจึงลงมาส่งกัญญาที่ลานจอดรถ
โอ้ตายละรถเป็นอะไรไปเนี่ย!!!!
กัญญาร้องเสียงหลงเมื่อเห็นยางหน้าด้านขวาของรถแบนราบ  คุณภูริจึงอาสาพาเธอไปส่งกัญญาจึงต้องรอจนกว่างานจะเลิกเพราะคุณภูริจะได้ไม่เสียมารยาทกับแขกที่มาร่วมงาน
นี่คุณขับรถไหวหรือเปล่า.
กัญญาร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นคุณภูริขับส่ายไปส่ายมา  คนขับรถของคุณภูริขับตามมา  เขามาขับรถแทนคุณภูริคุณภูริและกัญญาลงมานั่งด้านหลัง  กัญญาเผลอหลับไปคนขับรถจึงพาเธอมาส่งไว้ที่บ้านของคุณภูริ
กัญญานอนที่ห้องของคุณภูริ  ส่วนคุณภูริไปนอนที่ห้องน้องชายของเขาที่อยู่ติดกัน
อวก  อวก  อวก!!!
ของดีและไม่ดีหลายอย่างกำลังจะพุ่ง  คุณภูรินอนอยู่บนเตียงน้องชายของเขาต้องหากระโถนมารองรับเพราะกลัวว่าจะเปื้อนรดพื้น  
โธ่พี่ภูริเฮ้อ!!!
คุณภูวดลร้องขึ้น  เขาถอนใจเฮือกใหญ่และก็หาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้คุณภูริพี่ชาย  เขาเดินมาดูที่ห้องของพี่ชาย  เขาเห็นคุณกัญญาแล้วก็ยิ้ม ๆ เขาเดินมาห่มผ้าให้เธอแล้วก็นั่งจ้องมองเธออยู่นานเขาจูบที่หน้าผากของเธอเบา ๆ ก่อนที่จะเดินกลับมายังห้องของตัวเองที่อยู่ติด ๆ กัน
คุณภูวดลล้มตัวลงนอนข้าง ๆ คุณภูริพี่ชาย  ถึงแม้ว่าเขาจะปิดไฟนอนแล้วแต่ตัวเขาเองกลับไม่ยอมหลับตา  เขายิ้มและนึกถึงคุณกัญญาที่กำลังนอนหลับอยู่ในห้องของพี่ชายเขาด้วยความอิ่มเอิบใจ
ทำไมเราไม่ตามพี่เราไปงานเลี้ยงนะ
คุณภูวดลนึกก่อนที่จะเผลอหลับไป
คุณภูรินอนหลับสนิท  เขาไม่รู้เรื่องเลยสักนิดว่าใครเป็นคนพยุงตัวเขาขึ้นมานอนที่ห้องของน้องชายกัญญาก็เช่นกัน  เธอหลับสนิทโดยที่ไม่รู้เรื่องเลยว่าคุณภูวดลน้องชายของคุณภูริเป็นคนอุ้มเธอมานอที่ห้องของคุณภูริ  อาจจะเป็นเพราะเธอเมาด้วยฤทธิ์ไวน์องุ่นที่ดื่มไปหลายแก้วก็เป็นได้
3
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ