+:+...เวลา..ความสุข..สั้นแค่ไหน..+:+

ช็อกโกแล็ต

บ่ายแก่ๆของวันจันทร์...ที่ดูท่าจะราบรื่น..วันหนึ่ง
                    
            บ้านหลังเล็กๆ..ที่ไม่ได้มีเงินทองมากมาย แต่สมาชิกในบ้านก็ดูอบอุ่น 
                                     สดใส...และก็มีความสุข 
            เด็กหญิง..นอนหลับสนิทกับพี่ชายที่เหนื่อยล้าจากการไปไปทำงานเพื่อ   ครอบครัว..ทั้งที่มีอายุเพียง 19 ปี
              วันนั้นไม่รู้เป็นอะไรทุกคนในบ้านง่วงหงาวหาวนอน แม้แต่แม่ก็ยังไม่ไหวที่จะลุกขึ้นไปทำกับข้าวสำหรับตอนเย็น
              " แม่ เดี๋ยวผมเอาโทรศัพท์ไปเทิร์นก่อนนะ..."
           เสียงเด็กชายบอกกับแม่...แล้วเขาก็เดินไปล้างหน้า...
              "นู๋อยากไปด้วยจัง.."เด็กหญิง..พึมพำกับตัวเองเบาๆ เพราะกลัวว่าพี่ชายจะว่า และก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ได้ไปแน่ๆ
            "ไปนะแม่..." พี่ชายบอกแม่ แล้วก็ขับรถเก๋งสีดำของตัวเอง ออกจากบ้านไป 
         อีกไม่ถึง10นาทีต่อมา..ใครล่ะจะรู้..ว่ามีเหตุร้ายๆเกิดกับครอบครัวนี้ซะแล้ว...
            "เอ่อ...นี่เป็นบ้านของเด็กคนนี้ใช่ไม๊คับ" ชายคนหนึ่งมาที่บ้าน พูดคุยกับแม่ของพี่ชาย
         "ค่ะ...ใช่ค่ะ ทำไมหรอกคะ?"
        "เอ่อ...คือว่าเด็กคนนี้รถคว่ำตรงนี้เองครับ ตอนนี้อยู่โรงบาล"
           เสียงหัวใจของเด็กหญิงและแม่เต้นไม่เป็นจังหวะ รีบโทรหาพ่อและพี่ๆน้องๆ
         แต่มันสายเกินไป...ช้าเกินไป...พี่ชายจากไปเสียแล้ว...
        **"สมองขาดออกซิเจน5นาทีครับ...ช่วยไม่ได้จริงๆ.." หมอบอกแม่อย่างนั้น โดยไม่คิดจะยื้อชีวิตให้ซักนิด แต่ก็นั่นแหละ....มันสายไป..
         เด็กหญิงเข้าไปหาพี่ชายที่หน้าตายังดูปกติเหมือนคนหลับ หัวใจเต้นช้าลงทุกทีๆ.....เด็กหญิงยังมีความหวังเพราะกหัวใจพี่ชายยังเต้น..แต่ที่เต้น..ก้อเพราะฤทธิ์ยา..และความแข็งแรงของพี่ชาย.....พี่ชายจากไปแล้ว
       เด็กหญิงร้องไห้...ทั้งที่ตอนที่พี่ชายอยู่ ก็มีแต่ทะเลาะกัน ไม่นึกเลย..พี่ชายจะจากไปเร็วขนาดนี้ ถึงเด็กหญิงจะชอบทะเลาะกับพี่ชาย...แต่ก็รัก...รักพี่ชายมากกว่าพี่ทุกๆคน...พี่ชายสอนเด็กหญิง..ให้ทำแต่เรื่องดีๆเสมอ พี่ชายคอยบอกคอยเตือน....และก็เล่นกับเด็กหญิง น้องอยากเล่นบาส ที่บ้านแสนคับแคบ ก็ยังเอาลังกระดาษมาทำเป็นแป้นบาสให้เล่น น้องหิว...ก็หาให้น้องกิน ปากก็บ่นไป แต่น้องรู้นะว่าพี่ชายน่ะ...ก็รักน้องใช่มั๊ย
           สองปีแล้ว ที่พี่ชายจากไปอย่างไม่มีวันกลับ น้องมาสำนึกวันนี้ก้อคงสายเกินไป นึกถึงพี่ชายแต่ละที น้ำตามันเหมือนจะไหล.....หวังนะคะ หวังว่าจะได้เจอพี่ชายในโลกหน้า...หวังนะคะ หวังว่าพระเจ้าจะทรงเมตตาพี่ชายของนู๋...
         อยากให้ทุกคน...รัก...กันให้มากๆ อะไรๆก็ไม่แน่นอนเลย เห็นกันแป๊บเดีย อีกไม่กี่นาทีต่อมา..ก็ไม่มีโอกาสพูดคุยซะแล้ว....
           *** ก่อนที่จะสายเกินไป...กลับมามองหน้า..คนที่เราคิดว่าไม่ชอบเถอะนะคะ บางทีพอเสียเค้าไปแล้ว เราอาจเสียใจทีหลังก็ได้..พ่อ แม่ พี่ น้อง ...บุคคลสำคัญหลายๆท่าน เหมือนพี่ชายของนู๋...ที่นู่คิดว่า..ไม่รัก..และก็ไม่ชอบ
แต่พอเสียไปถึงได้รู้ว่าพี่ชายรักนู๋แค่ไหน จากปากของคนอื่นๆ
         +++ นู่เสีใจที่..ยังไม่เคยบอกรัก หรือกอดพี่ชาย..สักครั้งเลย..++
             นู่บอกตรงนี้ได้ไหมคะ  นู๋รักพี่นะ....พี่...นู๋รักพี่จริงๆ