คิดจะรัก...ต้องพักรบ ( ตอนที่ 11 )

สุชาดา โมรา

คุณวิ่งเร็วมากเลยเป็นนักวิ่งหรือเปล่าครับ
เปล่าค่ะแต่จ่าคะช่วยปล่อยเขาไปเถอะค่ะ  ฉันไม่เอาความค่ะแค่นี้ก็เจ็บตัวจนแทบจะแย่อยู่แล้ว
กัญญาพูดขึ้นพร้อมกับหันมายิ้มให้คุณภูริทันที
ผู้หญิงหรือควายกันแน่เนี่ยแรงดีเหลือเกิน
อะไรนะ!!!!
คุณภูริพูดขึ้นเบา ๆ กัญญาได้ยินไม่ถนัดจึงหันไปถามเขาแต่เขากลับตอบว่าเปล่าเพราะกลัวว่ากัญญาจะหันมาตบปากเขาด้วยกระเป๋าสีแดงใบนั้น
ถามจริง ๆ เถอะทำไมคุณถึงหวงกระเป๋าใบนี้นักหนาหรือว่ามันเป็นกุ๊ดชี่หนังแรดจริง ๆ
จะบ้าเหรอมีที่ไหนกุ๊ดชี่หนังแรดคุณนี่ท่าจะบ๊องนะฉันพูดเล่นไปอย่างนั้นแหละ  นี่มันกระเป๋าที่คุณพ่อซื้อให้ฉันก่อนที่ท่านจะเสีย  ตอนนั้นฉันจำได้ว่าคุณพ่อนำไปให้ที่ปารีสเชียวนะเพราะมันเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่จะทำให้ฉันระลึกถึงท่าน
	คุณภูริเห็นกัญญาแสดงสีหน้าเศร้า ๆ เขาจึงเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อไม่ให้เธอร้องไห้อีกเพราะตาของเธอเริ่มแดงเสียแล้ว
นี่คุณบอกว่าพ่อเสียใช่ไหมทำไมไม่เอาไปซ่อมล่ะ
บ้าคนนะไม่ใช่รถยนต์จะได้ซ่อมได้
คุณไม่เคยได้ยินเพลงของพี่เบริ์ดเหรอซ่อมได้.มีอะไรหนักเบาเราซ่อมให้ 
คุณภูริร้องออกมาเป็นเพลงทำให้กัญญายิ้มแล้วก็เอามือยื่นออกไปตบไหล่คุณภูริเบา ๆ ด้วยท่าทางขวยเขิน  
นี่แม้แต่ใจคุณผมก็ยินดีรับซ่อมนะครับ
งั้นก็ช่วยซ่อมให้หน่อยละกันนะ
จริงอะเปล่าที่คุณบอกว่าจะให้ผมซ่อมให้น่ะ  ผมจะดามให้กลับมาประสานกันเหมือนเดิมเลย
คุณภูริพูดพร้อมกับแสดงสีหน้าเบิกบานใจ  กัญญายิ้มแล้วก็ก้มลงไปหยิบอะไรในกระเป๋าสักอย่าออกมา
นี่ไงซ่อมได้ไม่ใช่เหรอ  ช่วยซ่อมให้ด้วยละกันนะ
กัญญาหยิบตลับบุหงาซึ่งทำมาจากเซรามิครูปหัวใจสีแดงออกมายื่นให้คุณภูริเธอยิ้มแล้วก็ทำท่าเยาะเย้ยคุณภูริเพราะเธอรู้ดีว่าคุณภูริซ่อมให้ไม่ได้  เธอเพียงแต่จะเบรคคุณภูริเล่น ๆ ก็เท่านั้น
โหเล่นงี้เลยนะแม่ตัวแสบนี่กระเป๋าคนหรือกระเป๋าโดเรม่อนเนี่ยยังมีอีกไหมเนี่ย
คุณภูริพูดขึ้นพร้อมกับปาดเหงื่อ  จากนั้นก็ขับรถมาจอดที่ห้างสรรพสินค้าทันที
นี่คุณมาทำไมที่นี่.ไหนคุณบอกว่าจะไปส่งฉันที่บ้านเลยไงล่ะ
ผมเปลี่ยนใจแล้วตามมาเถอะห้ามถามนะ
คุณภูริจูงมือกัญญาเดินเข้าไปในห้าง  เขาเดินหาของอะไรบางอย่างแต่กัญญาก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรเพราะเขาสั่งไม่ให้เธอพูดอะไรกัญญาปล่อยให้คุณภูริจูงมือเธอโดยที่ไม่ขัดขืนทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนค่อนข้างจะหวงเนื้อหวงตัวมาก  แต่กับคุณภูริเธอกลับให้เขาจับมือเธอไว้แน่นโดยที่ไม่โวยวายอะไร  และยิ่งกว่านั้นเธอเองก็กำมือเขาแน่นเช่นกันสายตาของเธอดูมีความสุขมากทั้ง ๆ ที่เธอไม่เคยมีความสุขแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน
นี่ไงเจอแล้ว
คุณภูริร้องดังขึ้นและเดินเข้าไปในร้านขายของชำร่วยที่อยู่บนห้างชั้นที่สองเขาหยิบกล่องบุหงารูปหัวใจสีแดงของกัญญาออกมาจากกระเป๋าแล้วก็ให้เจ้าของร้านไปหามาให้ทันที
นี่ไงผมจะซื้อให้คุณใหม่เลยผมรู้นะที่มันแตกเพราะคนร้ายคนนั้นใช่ไหมล่ะตอนที่คุณกระโดดไปตะคุบเจ้าหมอนั่นน่ะ
คุณภูริยิ้มกัญญารู้สึกเขินอายจึงเดินไปดูของอย่างอื่นภายในร้าน.คุณภูริจ่ายเงินค่าบุหงาชิ้นนั้นเสร็จก็เดินมาหาเธอทันที
ถ้าคุณอยากได้ผมจะให้คุณตลอดชีวิตเลยผมจะแต่งห้องของเราให้โรแมนติคที่สุดคุณชอบไหมล่ะ
คุณภูริพูดขึ้นพร้อมกับเอามือโอบเอวกัญญาไว้  ทำให้เธอรู้สึกเขินเป็นอย่างมาก  แต่ส่วนหนึ่งภายในตัวเธอนั้นบอกให้เธอแสดงปฏิกิริยาตอบโต้เธอจึงเอาข้อศอกกระแทกไปที่ท้องของเขาทันทีและเดินออกจากร้านไปคุณภูริแสดงอาการเจ็บปวดแล้วก็หันมามองผู้คนที่อยู่ในร้านและก็ยิ้ม ๆ เขาวิ่งตามเธอออกมาและคว้ามือเธอทันที
ทานไอศกรีมไหม
กัญญาพยักหน้า  คุณภูริพาเธอเข้าไปนั่งในร้านไอศกรีมจากนั้นเขาก็สั่งไอศกรีมและบอกให้เธอรออยู่ที่โต๊ะก่อนเขาวิ่งออกไปครู่หนึ่งก็กลับมาทั้งคู่ทานไปศกรีมถ้วยเดียวกัน  เขานั่งทานไปคุยไปด้วยท่าทางที่มีความสุขที่สุดราวกับคู่รัก  เมื่อทานเสร็จคุณภูริก็นั่งคุกเข่าลงกับพื้นจากนั้นก็จับข้อเท้าของกัญญาเอาไว้แน่น
นี่คุณทำอะไรน่ะ
เขาไม่สนใจใครต่อใครที่มองมาที่เขาคุณภูริสวมสร้อยข้อเท้าให้กับกัญญาแล้วก็ลุกขึ้นมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม
เขาบอกกันว่าถ้าผู้ชายคนไหนเอาสร้อยข้อเท้ามาสวมให้ผู้หญิงที่เขารักคน ๆ นั้นจะจำรอยเท้าของเธอได้ชาติหน้าจะได้ตามรอยเท้าของเธอมาถูกและเกิดมาเป็นคู่กันอีก
ฉันไม่ใช่คนรักของคุณสักหน่อย
กัญญาพูดด้วยท่าทางขวยเขินจากนั้นก็เดินออกไปนอกร้านทันที  ท่ามกลางผู้คนที่มองมาทางเธอด้วยท่าทางที่อิจฉาเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันหนาหู  ได้ยินเป็นเสียงเดียวกันว่าน่าอิจฉาคู่นั้นจังโรแมนติคดีเนาะคุณภูริจ่ายเงินค่าไอศกรีมจากนั้นก็วิ่งตามเธอออกไป
แฟนงอนน่ะครับผมก็เลยง้อ
เขาหันกลับมาบอกคนอื่น ๆ ที่นั่งอิจฉาเธอด้วยท่าทางปลื้มอกปลื้มใจทำให้ทุกคนปรบมือให้เขากันใหญ่
ขอให้ง้อสำเร็จนะ
ผู้คนในร้านต่างพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
..11..
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ				

.......				

.......				

.........				

..........