ปางอดีต ( ตอนที่ 7 ) ค่ะ

สุชาดา โมรา

เจ้าคุณย่าเจ้าคะ  หลานลาแล้วเจ้าค่ะ  อีกสองปักษ์หลานจะกลับนะเจ้าคะ
แม่หญิงน้ำผึ้งแก้วลาเจ้าคุณย่าก่อนที่จะลงเรือเรือลอยลำไปไกลมาก  หล่อนมองเห็นบ้านเรือนและผู้คนมากมายที่กำลังพายเรือเพื่อไปจับจ่ายซื้อของแต่เช้าตรู่  เมื่อแสงอาทิตย์เริ่มสาดส่องท้องน้ำก็ค่อย ๆ มองเห็นได้ชัดขึ้น  หล่อนมองเห็นมือใครคนหนึ่งที่โผล่ออกมาจากใต้น้ำอยู่หลายครั้งหล่อนจึงพยายามจ้องมองมือของใครคนนั้นด้วยความรู้สึกหวั่นใจ
พี่เอี้ยง  ฉันว่ามันคงมีอะไรไม่ชอบมาพากลเสียแล้วละ
อะไรรึเจ้าคะแม่หญิง
เดี๋ยวนะขอฉันเถอะ
แม่หญิงน้ำผึ้งแก้วคว้ามีดปลอกหมากของเอี้ยงพี่เลี้ยงคนสนิทมาถือเอาไว้แน่น  ประจวบเหมาะกับตอนที่หล่อนเล็งเห็นว่ามือของใครคนหนึ่งพยายามเกาะเรือเพื่อให้เรือล่มนั้นหล่อนจึงเอามีดเฉือนไปที่มือของใครคนนั้นทันที  ทำให้บาดแผลลึกมาก  เลือดไหลอาบลงผืนน้ำเต็มไปหมด  แต่เจ้าของมือคู่นั้นก็หารู้ไม่ว่ามือของเขาบาดเจ็บ  เขากลับโครงเรือจนล่มลงในที่สุด  
ช่วยด้วยเจ้าค่ะ.แม่หญิงตกน้ำ.ช่วยด้วยบ่าวว่ายน้ำไม่เป็นเจ้าค่ะ.!!!!!!!
เสียงตะโกนโหวกเหวกของพี่เอี้ยงดังลั่นพร้อมกับทิ้งร่างดิ่งลงไปในน้ำและทะลึ่งขึ้นมาอยู่หลายครั้ง  มือของใครบางคนพยายามกอดรัดตัวแม่หญิงและบ่าว
ตูม!!!!  เสียงของใครคนหนึ่งกระโดดลงน้ำจนแตกกระเซ็นเป็นฟอง  
จ๋อมจ๋อมจ๋อม  เขาว่ายน้ำมากอดตัวแม่หญิงไว้และพาขึ้นฝั่งทันที  ส่วนพี่เอี้ยงบ่าวของแม่หญิงนั้นมีคนมาช่วยไว้ทันจึงขึ้นจากน้ำได้โดยปลอดภัย
คุณหลวง!!!!
แม่หญิงโผกอดคุณหลวงบดินทร์นฤบาลทันที  หล่อนไม่รู้สึกเลยว่าจะละอายกับสิ่งที่กระทำลงไปเพราะหล่อนรู้สึกว่าหล่อนเองมิใช่คนโบราณอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์  อย่างน้อย ๆ จิตใต้สำนึกของคนในโลกปัจจุบันที่ยังคงฝืนตัวเองได้ก็แสดงออกมาได้เป็นบางครั้งบางคราว  หล่อนรู้สึกตัวว่าหล่อนรักพี่เอกในคราบคุณหลวงอย่างชู้สาว  มิใช่อย่างอาหลานเสียแล้ว  เพราะหล่อนได้ก้าวกลับมาในอดีตหล่อนจึงได้รู้ว่าตนเองเคยชอบพอกับคุณหลวงอยู่  หล่อนจึงกล้าที่จะกอดเขา
ปล่อยเถอะเจ้า  อายเขา
คุณหลวงบดินทร์นฤบาลเอ่ยขึ้น  น้ำผึ้งแก้วจึงละมือออกพร้อมทั้งแสดงอาการขวยเขิน
กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะเจ้า
จับได้ไหมเจ้าคะ
คนล่มเรือน่ะรึ!!!
เจ้าค่ะ
ไม่ได้ดอกเจ้าแต่อย่างน้อย ๆ ก็คงจะได้บทเรียนไปอีกนาน  เพราะพี่เห็นเจ้านั่นมีแผลที่มือข้างขวาลึกขนาดนั้น
อิฉันเอามีดกรีดเองเจ้าค่ะเพราะกลัวเรือจะล่ม
คุณหลวงพายเรือพาแม่หญิงและบ่าวกลับมาที่เรือนของตนเองที่อยู่ใกล้ ๆ กับคุ้งป่าหวาย  เขาสั่งให้ผ่าวสองสามคนไปจัดเครื่องแต่งตัวมาให้แม่หญิงและบ่าวเปลี่ยน  จากนั้นก็พายเรือไปส่งที่ท่าขุนนางเพื่อให้หล่อนเข้าวัง
น้ำผึ้งแก้วเดินเข้าประตูวังจนลับสายตาไปแล้วคุณหลวงบดินทร์นฤบาลจึงพายเรือกลับไป
แม่หญิงเจ้าคะ  บ่าวว่าคุณหลวงท่านใจดีเหลือเกินเจ้าค่ะ
ใช่คุณหลวงใจดี
เอ๊ะ!!!!  แล้วแม่หญิงว่าคุณหลวงท่านมองแม่หญิงแปลก ๆ หรือไม่เจ้าคะ
ก็ไม่นี่อย่าคิดมากน่า  ไป!!!!  ไปกราบเสด็จฯ ท่านก่อนเพราะวันนี้เรามาสายมากแล้วเดี๋ยวจะกริ้วไปกันใหญ่
	น้ำผึ้งแก้วเดินมาถึงพระที่นั่งสุทธาสวรรย์หล่อนค่อย ๆ เดินขึ้นตำหนักช้า ๆ เมื่อเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินออกมาด้วยสีหน้าท่าทางอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างรุนแรง  หล่อนรู้ทันทีว่านั่นคือใครจึงหมอบกราบทันที
	หมอบเร็วพระปีย์มา
	หล่อนบอกให้บ่าวหมอบกราบ  เมื่อพระปีย์เสด็จออกไปได้ครู่หนึ่งแล้วหล่อนจึงค่อย ๆ คลานเข้าไปหาสมเด็จฯ ท่านช้า ๆ และหมอบกราบทันที
	มาช้าเชียวนะเจ้าเอ้า!!!
	หล่อนรับผ้าผืนนั้นมาและนำมาเช็ดพระบาททันที
	รู้หรือไม่ว่าอ้ายเตี้ยลูกข้ามันดื้อมาก
	หล่อนเงียบไม่ตอบอะไร
	บ๊ะ.!!!!
	หล่อนถึงกับสะดุ้งโหยงทันทีทำให้เสด็จฯ ท่านพร้อมทั้งนางในหลายคนหลุดหัวเราะออกมา  หล่อนจึงก้มลงกราบและรีบตอบเพราะรู้สึกกลัวเกรงความผิด
	หม่อมฉันมิทราบดอกเพคะ  แต่หม่อมฉันรู้ว่าพระปีย์ท่านโปรดศาตราวุธมากกว่าตำรับตำรา  หม่อมฉันคิดว่าพระองค์น่าจะค่อย ๆ ปราณีประนอมนะเพคะ
	บ๊ะ!!!!  อีนี่มึงรึจะสอนกู  บังอาจนักนะ
	ทรงสรวนดังลั่นตำหนัก  หล่อนรีบหมอบกราบเพราะกลัวว่าพระองค์จะทรงกริ้วเรื่องที่หล่อนกล้าต่อปากต่ำคำกับท่าน
	..
	ผึ้งน้ำผึ้ง!!!!!
	หะ.!!!!
	น้ำผึ้งสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงใครคนหนึ่งเรียกเธอในกลางดึก  เธอหันกลับมามองเสียงชายคนที่เรียกทันที
	พี่เอก!!!
	เธอเรียกเสียงหลงเพราะไม่คิดว่าเขาจะมายืนที่พระที่นั่งเย็นในกลางดึกอย่างนี้
	คิดอะไรอยู่เหรอ
	เปล่าค่ะ
	เธอตอบทั้ง ๆ ที่เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่  และเห็นอะไรอยู่  เธอไม่กล้าตอบออกมาเพราะกลัวว่าเขาจะหาว่าเธอบ้า  สติไม่ดี  เธอจึงได้แต่ยิ้ม ๆ เท่านั้น
	แล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ
	นายตำรวจหนุ่มถามเธอด้วยท่าทางงวยงง  เธอก้มลงมองตัวเองแล้วก็แปลกใจเพราะตัวเธอเองกำลังสวมใส่เสื้อผ้าอย่างคนโบราณ  เธอไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะตัวเธอเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน
	สายลมโชยมาเอื่อย ๆ เธอรู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วร่าง  เธอจึงเดินกอดอกคุยกับนายตำรวจหนุ่มด้วยความรู้สึกที่อิ่มเอมใจทำให้นายตำรวจหนุ่มต้องถอดเสื้อนอกออกมาคลุมให้เธอทันทีเพราะกลัวว่าเธอจะหนาวไปมากกว่านี้
	เสื้อพี่เอกอุ่นดีจังเลยค่ะขอได้ไหมคะ
	ให้ได้ตลอดชีวิตเลยละ
	หะ!!!!
	เธอตกใจมากเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้  เธอรู้สึกคุ้น ๆ กับคำพูดประโยคนี้มากแต่เธอก็ไม่รู้ว่าเคยได้ยินที่ไหน  ทำให้เธอยืนงงอยู่  นายตำรวจหนุ่มจึงเดินเข้ามาโอบไหล่เธอและพาไปขึ้นรถเพื่อพาไปส่งที่บ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก
	เดี๋ยวค่ะพี่เอก
	นายตำรวจหนุ่มกำลังจะสตาร์ทรถ  เขาถึงกับหยุดทันทีและหันกลับมาคุยกับเธอด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส
	มีอะไรเหรอ
	ทำไมถึงรู้ว่าผึ้งอยู่ที่นี่ล่ะคะ
	สัญชาตญาณมันบอก
	และพี่ทำไมถึงมาตามผึ้งล่ะ
	พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน  แต่ว่ามีเสียงใครบางคนคอยกระซิบข้าง ๆ หูพี่ตลอดเวลาว่าให้มาเพราะถ้าไม่มาจะไม่เจอผึ้ง
	เธอนั่งงง ๆ อยู่ในรถพร้อมทั้งแสดงสีหน้าที่สงสัยเพราะจู่ ๆ ทำไมเขาถึงมาตามหาเธอทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลย  
	เสียงเหรอ  ใครกันนะ!!!!  เธอนึก
	พี่เอกคะ  เสียงเหรอคะ  พี่จะบอกว่าผีกระซิบบอกหรือไงคะ
	บ้าน่าแต่ก็ช่างเถอะพี่รู้ละกันว่าเธออยู่ที่นี่
	นายตำรวจหนุ่มนั่งหัวเราะแล้วก็หันมาขยี้หัวเธอ  ทำให้เธอยกมือขึ้นไปจับมือของเขาออกมาจากหัวและเอามาแนบไว้ที่แก้มทันที  เธอหลับตาพริ้มพร้อมทั้งสูดลมหายใจลึก ๆ ทำให้นายตำรวจหนุ่มรู้สึกแปลกใจ
	พี่เอกเชื่อเรื่องอดีตชาติไหมคะ
	ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ
	ไม่มีอะไรหรอกค่ะ
	นายตำรวจหนุ่มขับรถมาส่งเธอที่บ้าน  เขาเดินลงมาส่งเธอกับพ่อแม่ของเธอ  เขาคุยกับผู้ใหญ่อยู่ครู่หนึ่ง  เสียงวอวิทยุดังอยู่หลายครั้งเขาจึงขอตัวลากลับก่อน
	ทำไมเราถึงมายืนอยู่ที่พระที่นั่งเย็นได้นะ  ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้เรายังอยู่ที่พระตำหนักในวังนารายณ์อยู่เลย  น้ำผึ้งนึก
..7.
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ