คิดจะรัก...ต้องพักรบ ( ตอนที่ 16 )

สุชาดา โมรา

คุณนิวตอบทั้ง ๆ ที่หัวใจของเขายังคงเรียกร้องที่จะกลับไปหากัญญาอยู่ตลอดเวลาถึงแม้ว่าเขาจะบอกกับเธออยู่หลายครั้งหลายหนก็ตามว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้ว  แต่ส่วนลึก ๆ ที่ยังคงตราตรึงอยู่นั้นยังคงมีภาพความทรงจำเก่า ๆ อีกมากมายที่เขาไม่มีทางลืมมันไปได้โดยเฉพาะเรื่องราวของผ้าพันคอผืนนี้
คุณนิวนึกไปถึงเรื่องราวเก่า ๆ ที่กัญญาเคยถักผ้าพันคอผืนนี้ให้เขาก่อนที่จะถึงเทศกาลปีใหม่เมื่อสิบปีก่อน  เขาจำได้ดีว่าวันที่เธอเอาผ้าพันคอมามอบให้เขา  หมาชื่อเจ้าโดโด้ผ้าพันคอผืนสีฟ้าเสียขาดวิ่น  กัญญาจึงรีบกลับไปถักให้เขาใหม่และคล้องคอเขาเธอถักผ้าพันคอผืนนั้นต่อหน้าเขาใหม่ทั้ง ๆ ที่เส้นไหมพรมนั้นจะไม่สวยเท่าผืนแรกก็ตาม  แต่เธอก็พยายามและตั้งใจที่จะให้เขาเป็นอย่างมากเขาจึงต้องเก็บภาพความประทับใจเกี่ยวกับความพยายามและความตั้งใจของเธอเอาไว้ให้นานที่สุดถึงแม้ว่ามันจะไม่มีวันที่จะกลับมาเหมือนเดิมก็ตาม
อ้าวตื่นแต่เช้าเชียวนะครับ
เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น  ทั้งคู่หันไปมองเสียงนั้นก็พบว่าคุณไผ่มาพร้อมกับจักรยานสีแดงนั่นก็หมายความว่ารีสอร์ทของคุณไผ่คงห่างไกลจากไร่แห่งนี้ไม่มากนักเขาจึงขี่จักรยานเสือหมอบมาถึงที่นี่ได้
ไผ่ปกติแกไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้เลยนี่นา  วันนี้ทำไมถึงได้อั่นแน่คิดถึงแนนซี่จนอดใจรอไม่ไหวเลยใช่ไหมล่ะ คุณนิวแซวคุณไผ่ทันที
บ้าพูดไปเรื่อยเลยนะผมมาก็เพราะหัวใจมันเรียกร้องอยากจะเจอคุณกัญญามากกว่า
แหวะ!!!!
นี่นายนิวอย่าทำเป็นหมาหวงก้างไปเลยมีอะไรก็แบ่ง ๆ ให้เพื่อนจีบบ้างสิ
คุณกัญญาไม่ใช่ของเล่นหรือของตลาดนะเว้ย! แกจะได้มาคั่วเล่น ๆ ตามอำเภอใจ
ของอย่างนี้มันก็แล้วแต่ดวงว่ะนิว  นายจำไว้เลยนะว่าของอย่างนี้มันมีอยู่แค่สี่พยางค์เท่านั้นจำไว้ให้ดีนะใครดีใครได้ว่ะ
คุณนิวและคุณไผ่ถกเถียงกันเสียงดังทำให้กัญญารู้สึกเบื่อหน่ายและเดินห่างออกไปทันที  ปล่อยให้พวกเขายืนเถียงกันเสียให้พอใจ
กัญญาเดินมานั่งทานอาหารเช้าที่คนงานจัดไว้  วันนี้มีข้าวต้มเครื่องหม้อโต  และไข่ลวกกะละมังใหญ่ตั้งอยู่  กัญญาตักข้าวต้มวางไว้ที่โต๊ะพนักงานเดินมารับข้าวต้มด้วยสีหน้าที่เบิกบาน  ผู้บริหารหลายคนต้องเติมข้าวต้มหลายครั้งเพราะรสชาตินั้นถูกใจทุกคน
กัญญาคุณนิวล่ะ  ทำไมเช้านี้ฉันไม่เห็นเขาเลย
อยู่ตรงหน้าผาทางนู้นนั่นแหละกำลังคุยกับคุณไผ่อยู่ลองไปดูสิ  เห็นคุณไผ่เขาถามถึงเธอด้วยละ
กัญญาพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปาก  เธอนึกขำในใจว่าวันนี้ต้องมีเรื่องสนุก ๆ แน่ ๆแนนซี่เดินตรงไปยังหน้าผาทางทิศตะวันออก  เธอเดินเข้าไปหาชายหนุ่มทั้งสองคน  เธอพูดคุยกับเขาอย่างกระหนุงกระหนิง  สนิทชิดเชื้อ  ในขณะที่กัญญาก็ยืนคุยกับผู้บริหารหลายคนถึงเรื่องการไปเที่ยวของวันนี้
เมื่อตกลงกันได้กัญญาจึงให้คนขับรถเอารถออกทันทีเธอคิดว่าเธอไปเที่ยวเองก็ได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งพาคุณนิวเธอจะปล่อยให้โอกาสเป็นของแนนซี่ที่จะเลือกระหว่างคุณนิวกับคุณไผ่  เพราะเธอเองคิดว่าแนนซี่ชอบคนรวย  บ้ายศ  บ้าตำแหน่ง  เมื่อมาเห็นอาณาจักรของคุณนิวเธอก็ต้องคิดอะไรบ้างละ  และเมื่อรู้ว่าคุณไผ่ไม่ได้เป็นเพียงหมอดูธรรมดา ๆ เธอก็คงต้องคิดคำนวณว่าใครจะรวยกว่ากันแล้วก็ต้องหาวิธีที่จะทำให้เขาตกหลุมรักเพราะเรื่องแบบนี้แนนซี่ถนัดอยู่แล้ว
แนนซี่  คุณนิวและคุณไผ่วิ่งตามรถคันสุดท้ายออกมา  แต่เขาก็ตามไม่ทันเขารู้สึกงง ๆ ที่จู่ ๆ กัญญาก็ออกไปเที่ยวโดยที่ไม่ได้บอกเขาเลย  เขาพยายามโทรหาแธอแต่เธอก็ปิดเครื่องแนนซี่โทรหาคุณวจีและผู้บริหารบางคนที่เธอพอจะมีเบอร์ติดต่อ  แต่ก็โทรไม่ติด  คุณนิวจึงขับรถออกมาและพาคุณไผ่และแนนซี่ขับตามรถคันสุดท้ายของบริษัทไปทันที
ไปไหนก็ไม่ยอมบอกกันบ้างเลย  แนนซี่บ่นงึมงำตลอดทาง
กัญญามาถึงดอยอินทรนนท์ในช่วงสาย  เธอและพนักงานทุกคน  รวมทั้งผู้บริหารร่วมกันถ่ายภาพที่หน้าพระธาตุ  ทุกคนดูมีความสุขมากที่สุด  กัญญาและคณะแยกย้ายกันไปตามจุดต่าง ๆ เพื่อไปพักผ่อนตามอัธยาศัยเธอเดินเข้าไปในตัวพระธาตุพร้อมคุณวจี  เธอกราบพระและอธิฐานเพื่อเสี่ยงเซียมซีเสียงแซก ๆ ดังอยู่ตลอดเวลา  ไม้เซียมซีอันหนึ่งหล่นลงมากระทบกับพื้นดังแกร๊ง  กัญญาหยิบไม้เซียมซีอันนั้นขึ้นมาดู  แล้วก็เดินไปหยิบกระดาษคำทำนายที่ติดอยู่ที่ข้างฝาเธอเอื้อมมือไปหยิบหมายเลขที่ยี่สิบ แต่แล้วมือใครคนหนึ่งก็เอื้อมมาหยิบใบเดียวกับเธอเช่นกัน  และใบนี้ก็เป็นใบสุดท้ายเสียด้วย
ขอโทษครับ.!!!!
กัญญาหันไปมองเจ้าของเสียงคนนั้น  เมื่อหันไปก็พบคุณภูริเธอรู้สึกแปลกใจมากที่มาเจอเขาที่นี่มือนั้นยังคงกำมือเธอเอาไว้แน่น  ไม่ยอมปล่อย  กัญญาจึงดึงมือออกเพราะเธอรู้สึกว่ามันคงไม่ดีนักที่ผู้ชายกับผู้หญิงจะมาจับมือถือแขนในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แบบนี้
คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอ
เขาถามขึ้นพร้อมกัน  คุณภูริจึงแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการให้กัญญาพูดก่อน
ฉันมาเที่ยวกันเนื่องในโอกาสที่ปีนี้บริษัททำยอดขายได้สูง  ฉันก็เลยมีโครงการพาเที่ยว  และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่บริษัทได้หยุดพักผ่อนแล้วคุณล่ะ
ผมมาทำข่าวกับคุณหนูนาแล้วก็เลยถือโอกาสพักผ่อนไปด้วยบังเอิญจริง ๆ เลยที่ได้เจอคุณที่นี่
ฉันก็เช่นกันค่ะว่าแต่ฉันสงสัยอยู่อย่างหนึ่งคือทำไมคุณต้องลงมาทำข่าวเองด้วย  ทำไมไม่นั่งโต๊ะผู้บริหารเฉย ๆ แล้วก็รอเซ็นเอกสารล่ะแปลกมากเลยนะ  ฉันรู้สึกว่าฉันจะเห็นคุณพยายามทำตัวเป็นนักข่าวหัวเห็ดแบบหนูนาหรือว่าคุณคิดจะตีท้ายครัวเธอ
คิดไปได้.!!!!  คุณเห็นผมเป็นแบบนั้นเหรอ คุณภูริถึงกับหลุดขำออกมาทันที  ผมอยากจะรู้งานทุกอย่างของบริษัท  แล้วตอนนี้ผมก็กำลังเริ่มโครงการทำรายการเพื่อการท่องเที่ยว    ผมก็เลยขอลงมาทำงานด้วยตัวเองเพื่อให้งานออกมามีคุณภาพ  อีกอย่างผมจะหานักข่าวที่ไหนขยันและเก่งเท่าคุณหนูนาได้อีกล่ะจริงไหม
ฟังดูมีเหตุผลนะ  เข้าท่าดี
อย่าทำหน้าแบบนั้นสิมันเหมือนกับคุณไม่เชื่อผม
คุณภูริพูดขึ้น  เขาพาเธอเดินเล่นและร่วมถ่ายรูปกัน  ทั้งคู่ได้ไปเหยียบจุดที่สูงที่สุดในประเทศและให้คุณวจีถ่ายภาพให้เมื่อเขาเดินมาถึงบริเวณที่มีต้นเฟริ์นแปลก ๆ มากมาย  คุณภูริพากัญญาเดินจนพลัดหลงกับคุณวจีคุณวจีเมื่อไม่เห็นทั้งคู่ก็เดินกลับเพราะคิดว่าน่าจะเปิดโอกาสให้ทั้งคู่ได้สนิทกันมากกว่านี้
คุณภูริชี้นั่นชมนี่ให้กัญญาดู  กัญญามัวเผลอมองต้นเฟริ์นจนเกือบจะหล่นลงไปใต้สะพานซึ่งเธอได้เหยียบไม้ที่ผุนั้นจนขาร่วงลงไป  แต่คุณภูริพยุงตัวเธอขึ้นมาได้
ดูนั่นสิ  มีต้นเฟริ์นใบสีขาวด้วย
ไหนคะ
กัญญาหันไปมองแล้วก็ถ่ายภาพ  เมื่อเธอหันหน้ากลับมาหาคุณภูริ  แก้มของเธอกับจมูกของเขาจึงได้สัมผัสกัน  แววตาทั้งคู่จ้องมองกันและกันอย่างตราตรึงอยู่ในหัวใจกัญญารู้สึกเขินและอาย  เธอหันไปมองทางด้านหลังก็ไม่มีใคร  เธอรู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครเดินตามมา เธอรีบเดินออกมาจากป่าเฟริ์นและรีบกลับมาขึ้นรถทันทีคุณภูริวิ่งตามออกมาด้วยท่าทางยิ้มกริ่ม  ดุเขาจะมีความสุขมากที่ได้ใกล้ชิดกัญญาถึงขนาดนี้
อยู่นี่เอง  ตามหาแทบแย่เลย
คุณไผ่และคุณนิวพูดขึ้นพร้อมกัน  แนนซี่ควงแขนคุณไผ่แน่นแต่เขาก็แกะมือเธอออก  แนนซี่จึงหันไปควงแขนคุณนิวทำให้กัญญาแอบอมยิ้มอยู่นิด ๆคุณภูริตามเธอออกมาและพบคุณไผ่  คุณนิวและแนนซี่  เขาจึงเดินเข้าไปหากัญญาและถามว่าสองคนที่เห็นนี้คือใคร
นี่นิวน้องเขยของฉันเองค่ะคุณคงจะจำได้และนี่คุณไผ่แฟนหนุ่มของแนนซี่ค่ะ กัญญาแนะนำ  คุณภูริยิ้มแล้วก็มองไปที่แนนซี่  ดูเธอมีความสุขมากจนผิดสังเกตเลยทีเดียว
เอ่อคุณไผ่คะ  คุณนิวคะนี่คุณภูริแฟนดิฉันเองค่ะ
กัญญาพูดขึ้นพร้อมกับจับมือเขาไว้แน่นทำให้คุณภูริรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก  เขายิ้มและสวมรอยทันทีกัญญาเดินไปยังร้านกาแฟที่มีอยู่ร้านเดียวในบริเวณนั้น  เธอเดินจูงมือคุณภูริมานั่งที่โต๊ะและสั่งกาแฟมาดื่มทันที
คุณนี่รู้ใจผมจริง ๆ เลยรู้ได้ไงว่าผมดื่มกาแฟไม่ใส่ครีม
ก็คุณดื่มแบบฉันนี่นา  ฉันจำได้ว่าหนูนาบอกแต่คุณน่ะเรื่องมากชอบทำกวนประสาทฉันวันนั้นฉันก็เลยเอาโกโก้ให้ดื่ม
แหมช่างจดช่างจำจริงเลยนะนี่แสดงว่าคุณคิดกับผมแบบที่พูดจริง ๆ ใช่ไหม คุณภูริพูดเป็นเชิงหยอก
บ้าน่าฉันก็พูดไปเพื่อให้คุณเป็นกันชนให้ฉันเท่านั้นเอง
ขอเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่กันชนได้ไหม
แล้วจะให้เป็นอะไรล่ะคะ
ขอเป็นพระเอกในหัวใจเธอได้ไหมเล่าเออ  หากเธอหัวใจยังว่าง  
คุณภูริร้องเป็นเพลงขึ้นมาทันทีทำให้กัญญาเบะหน้าแล้วก็หันไปมองทางอื่น  เธอแอบอมยิ้มนิด ๆ เพราะเธอรู้สึกขำ ๆ ที่เขากล้าที่จะร้องเพลงเสียงดังออกมาท่ามกลางนักท่องเที่ยวมากมายขนาดนี้
คุณนี่ติ๊งต๊องเหมือนกันนะเนี่ย
ติ๊งต๊องก็เพราะรักคุณไงคุณชอบไหมล่ะ  ถ้าชอบผมจะร้องเพลงของกุ้งสุทธิราชให้ฟังทั้งอัลบัมเลย
กัญญายิ้มเมื่อถึงกำหนดเวลานัดหมายเธอจึงขอตัวกลับไปที่รถ  โดยมีคุณภูริเดินมาส่งที่รถหนูนาวิ่งกระหืดกระหอบมาหาคุณภูริ  เธอจึงได้เจอกับกัญญา
อ้าวมาได้ไงเนี่ยนั่นแน่ห่วงหากันถึงขนาดต้องตามมาดูคุณภูริทำข่าวท่องเที่ยวที่เชียงใหม่เชียวเหรอ  
หนูนาแซวกัญญา  จึงทำให้กัญญษหันมาตีไหล่หนูนาเบา ๆ ด้วยความรู้สึกอาย ๆ และขึ้นรถไปเพื่อเดินทางไปยังที่อื่นต่อ
แล้วเจอกันที่กรุงเทพฯ นะ คุณภูริตะโกนบอกกัญญาพร้อมกับโบกมือให้กัญญานั่งยิ้มแล้วก็โบกมือตอบเขา
แนนซี่เกาะติดคุณไผ่และคุณนิวไม่ยอมห่าง  เธอทั้งแหย่และก็หยอกทั้งคู่ไปตลอดทางทำให้ทั้งสองคนรู้สึกรำคาญมากกว่าจะชอบเสียอีก
.16..
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ...ขอขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ติดตามผลงานและมาคอยเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ