คิดจะรัก...ต้องพักรบ ( ตอนที่ 17 )

สุชาดา โมรา

กัญญาถึงกับหลุดขำทันทีเมื่อเห็นคุณไผ่หยิบแครอทหัวน้อย ๆ ที่ร้อยเป็นพวงขึ้นมาชูพร้อมกับร้องเป็นเพลงและเต้นไปด้วยชาวกะเหรี่ยงแถวนั้นถึงกับอมยิ้มและปรบมือตามจังหวะทันที
กัญญาเดินซื้อผักและผลไม้ได้มากมายจนเต็มคันรถ  เธอเผื่อเอาไว้ว่าถ้าเหลือจากทำอาหารคืนนี้ก็จะเอากลับไปฝากคนที่บ้านด้วยกัญญาเดินมาหยุดอยู่ตรงร้านขายผลไม้แปลก ๆ เธอหยิบขึ้นมาดูเห็นเป็นลูกคล้าย ๆ องุ่นนอกแต่ว่าลักษณะไม่ค่อยจะเหมือนสักเท่าไร  สีคล้ายลูกหว้าที่ยังไม่สุก  กลิ่นอมเปรี้ยวนิด ๆ และมีความหอมที่แตกต่างจากผลไม้ทั่ว ๆ ไปกัญญาพยายามคุยกับชาวกะเหรี่ยงแต่ก็พูดกันไม่ค่อยจะรู้เรื่องเพราะชาวกะเหรี่ยงพูดไม่ค่อยชัด  เสียงเครืออยู่ในลำคอเสียมากกว่า
นี่ลูกอะไรคะ
นี่ลูกไหนครับเป็นผลไม้พื้นถิ่นที่นี่  คุณไผ่ตอบแทนชาวกะเหรี่ยง
ชื่อลูกไหนเหรอคะ
ครับลูกไหน
ชื่อแปลกดีนะคะแล้วรสชาติอร่อยไหมคะ
ลองกิงก่องก็ล่าย  
ชาวกะเหรี่ยงพูดขึ้น  กัญญาจึงหยิบขึ้นมาทานแล้วก็อมยิ้ม  เธอตกลงที่จะเหมาซื้อไปหมดเพราะอยากจะให้ผู้บริหารทั้งหมดและพนักงานได้ลองทานกันเธอซื้อทั้งลูกพลับ  ลูกไหน  ลูกท้อ  สตอเบอรี่  แอบเปิ้ลเมืองเหนือลูกจิ๋ว ๆ สีเขียวชาวกะเหรี่ยงหนุ่มสองคนช่วยกันขนขึ้นท้ายรถกระบะ  กัญญาเดินเลยรถออกไปเพราะเธอเห็นร้านขายของกระจุกกระจิกที่ตั้งเป็นแผงในบริเวณนั้น  เธอจึงตรงเข้าไปหยิบจับไม้แกะสลักเป็นรูปช้าง
คุณชอบเหรอ
ค่ะฉันชอบสะสมช้างจิ๋ว ๆ แบบนี้  ดูสิคะขนาดน่าจะประมาณเซ็นเดียวเอง
กัญญาหยิบให้เขาดู  เธอตกลงซื้อช้างแกะสลักได้ไปหลายตัวจากนั้นก็เดินกลับมาที่รถคุณไผ่ขับรถมาส่งที่ไร่  เขาช่วยยกของลงมา  คนงานในไร่และพนักงานวิ่งมาช่วยยกของทันที
นี่คุณจะซื้อมาเลี้ยงช้างเหรอ  คุณนิวพูดขึ้นในขณะที่เขาเดินมาช่วยยกของเช่นกัน
เปล่าหรอกค่ะก็คนเราเยอะขนาดนี้  ฉันก็เลยซื้อมาเยอะหน่อยก็เท่านั้นเอง
กัญญาพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปคุยกับกับคุณไผ่ราวกับคนสนิทสนม  รู้จักกันมานานทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอหน้ากันเพียงแค่เมื่อคืนนี้เท่านั้นคุณไผ่ลากลับก่อนกัญญาจึงเดินมาส่งเขาที่รถตามมารยาท  เขาหยิบกล่องไม้ใบใหญ่ซึ่งมีรูปช้างอยู่ที่หน้ากล่อง  ลักษณะเป็นเหมือนการลงลักปิดทอง  เขาหยิบออกมายื่นให้เธอ  เมื่อเธอรับมาก็รีบเปิดกล่องดูทันทีภายในกล่องมีช้างแกะสลักตัวเล็กตัวน้อยมากมายหลายตัว  กัญญาหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วก็อมยิ้ม  นอกจากช้างแกะสลักแล้วยังมีช้างจิ๋วที่ทำมาจากการเป่าแก้วและเนื้อโลหะอีกด้วย
ขอบคุณค่ะ
กัญญาพูดเสียงสั่น  เธอดีใจมากราวกับเด็กที่กำลังได้ของเล่น  หัวใจเธอพองโต  เธอมองหน้าคุณไผ่แล้วก็ยิ้ม ๆ แววตาดูเหมือนเด็กไร้เดียงสาที่กำลังสนุกกับอะไรบางอย่างคุณไผ่ขับรถออกไปได้ครู่หนึ่งกัญญาก็กลับเข้ามาในบ้าน  คุณนิวซึ่งแอบยืนมองเธอและเขามานานถึงกับเดินมาขวางที่ประตูบ้านทันที
นั่นอะไรเหรอ
ช้างไงสวยนะ  คุณไผ่ซื้อให้
เหรอขอดูหน่อยนะ
คุณนิวหยิบขึ้นไปดูทั้ง ๆ ที่กัญญาไม่ได้ยื่นให้เขา  เมื่อเขาเปิดดูก็เห็นช้างจิ๋ว ๆ มากมายที่มีขนาดแตกต่างกัน  เขาอมยิ้มแล้วก็คืนของให้กับเธอทันทีทำให้กัญญารู้สึกงง ๆ แต่เธอก็ไม่กล้าถามว่าเขาเป็นอะไรถึงได้ดูแปลก ๆ นัก  เธอเดินมาปลุกแนนซี่และคุณวจีให้เข้าไปในครัวเพื่อทำกับข้าว
กัญญา  แนนซี่  คุณวจีและแม่บ้านของคุณนิวที่ชื่อวิไลช่วยกันทำกับข้าวมากมายเพื่อเตรียมให้กับพนักงาน  กัญญาแสดงฝีมือการทำมัสมั่นไก่  แกงจืดมะระ  และข้าวผัดปูใส่กุ้งด้วย  ส่วนคุณวิไลแม่บ้านนั้นแสดงฝีมือการทำอาหารพื้นถิ่นทางเหนือด้วยการทำข้าวซอย  และขนมจีนน้ำเงี้ยว  คุณวจีแสดงฝีมืออย่างชาวใต้ด้วยการทำข้าวยำปักษ์ใต้เพราะมีผักเยอะ  โดยเฉพาะเธอซอยดอกดาหราสีแดงสดออกมามีกลิ่นหอมเหมือนข่าอ่อนทีเดียว  ส่วนแนนซี่แสดงฝีมือชาวอีสานด้วยการทำอ่อมไก่และลาบหมูทอดซึ่งกัญญาเองก็ไม่เคยเห็นลาบที่ทำมาจากเนื้อหมูสับผสมกับกุ้งชีแฮและวชุบแป้งทอด  จากนั้นก็นำเครื่องยำมาคลุกให้เข้ากันแบบนี้ทุกคนดูมีความสุขมากที่ได้ทำอาหารร่วมกัน  สีหน้าดูเบิกบานและสนุกสนานที่สุดเพราะแนนซี่มักจะปล่อยมุกตลก ๆ หลุดออกมาเสมอ ๆ
อาหารสี่ภาคมาแล้วค่ะ
คุณวจีร้องขึ้นขณะที่ช่วยกันยกอาหารขึ้นมาวางไว้ที่ลานสนามหญ้าหน้าบ้านคุณนิว  พนักงานบางส่วนจึงเข้ามาช่วยกันยกกับข้าวและร่วมกันทานอย่างเอร็ดอร่อยและดูทุกคนจะสนุกสนานดีด้วย
คุณไผ่กลับมาอีกครั้งในตอนค่ำ  เขาขอร่วมทานอาหารด้วยแนนซี่ตักอาหารให้เขาทานตลอดแต่เขากลับหันมายิ้มให้กัญญาตลอดจนเธอรู้สึกว่ามันไม่ค่อยดีเพราะคนอื่นเขาจะหาว่ากัญญาต้องให้ท่าให้ทางเขาจนเขาแอบยักคิ้วหลิ่วตาให้บ่อย ๆ แบบนี้กัญญาจึงรีบทานและรีบเดินหนีออกจากโต๊ะอาหารทันที
อยู่นี่เองกับข้าวมื้อนี้อร่อยนะครับผมไม่ได้ทานฝีมือคุณมานานแล้วเหมือนกัน
คุณนิวพูดขึ้น  เขาเดินตามกัญญามาที่หลังบ้านในขณะที่เธอกำลังนั่งแกว่งชิงช้าอยู่คนเดียวราวกับเด็กน้อยที่นั่งเหงา  รอใครสักคนที่เข้ามาเล่นด้วย
พรุ่งนี้คุณก็จะกลับแล้วนะวันนี้ผมไม่ได้พาไปเที่ยวเลย  เสียเวลาไปกับความไร้สาระเสียเยอะ  เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมขอแก้ตัวอีกครั้งก็แล้วกันนะ
คุณนิวพูดขึ้นกัญญานั่งยิ้มแล้วก็แกว่งชิงช้าเล่นอย่างสนุกสนานราวกับเด็ก ๆ ทีเดียว
คุณนี่เล่นเหมือนเด็กเลยนะ
ไม่รู้เหรอว่าฉันยังเด็กอยู่  ไม่เหมือนคุณหรอกที่แก่!!!
กัญญาพูดขึ้นพร้อมกับแกว่งชิงช้าแรง ๆ เข้าไปอีกทำให้คุณนิวต้องแกว่งตามบ้างกัญญาโยนตัวแรง ๆ และกระโดดออกจากชิงช้าทันที  เธอปล่อยให้เขานั่งแกว่งชิงช้าอยู่คนเดียวเธอลงมายืนหัวเราะและเดินกลับเข้ามาในบ้านเพื่อที่จะอาบน้ำ  จากนั้นเธอก็ตรงไปยังเต็นท์และเข้านอนทันที
กัญญาพยายามนอนแต่ก็นอนไม่หลับ  เธอเปิดไฟฉายและหยิบกล่องไม้ที่คุณไผ่เพิ่งจะให้เธอมาเมื่อตอนเย็นออกมาดูจากนั้นก็หยิบช้างขึ้นมาดูทีละ ๆ จนเจอกระดาษแผ่นน้อย ๆ ที่เขาแอบซ่อนเอาไว้ใต้ผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินขึ้นมาเธออ่านกระดาษแผ่นนั้นแล้วก็ยิ้ม ๆ
เป็นเพื่อนกับผมได้ไหม  0 9540 XXXX  
เขาแนบเบอร์โทรให้เธอด้วยทำให้เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเม็มเบอร์นั้นเอาไว้ทันที  เธอเก็บกล่องนั้นไว้ในกระเป๋าเดินทางที่อยู่ใกล้ ๆ ตัว  จากนั้นก็หยิบหนังสือนิยายเล่มเล็ก ๆ ขึ้นมาอ่านพร้อมทั้งเอาไฟฉายส่องดูตัวหนังสืออยู่ตลอดเวลา  จนกระทั่งเธอแอบเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
	คุณไผ่นั่งเล่นกีตาร์ให้กับทุกคนฟังเสียงนั้นดังมาถึงเต็นท์ของกัญญาแต่เธอกลับไม่ได้ยินเลยสักนิดเพราะเธอกำลังหลับอย่างสบายใจเลยทีเดียว
.17
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ...ขอขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ