ซาลาเปาอุ่น กับ ผู้ชายแมนๆ

กระปุกแป้ง

"ยายอุ่น  เธอเป็นอะไร  ทำไมหน้าบูดยังงี้ล่ะ"  นิตยาถามเพื่อนสาวของเธอ  ที่นั่งหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับอยู่ที่โต๊ะม้าหินประจำกลุ่มตน ที่หน้าตึก คณะ อักษรฯ  
    " จะอะไรอีกล่ะ นิต  ก็อีตาแมนสิ มากวนโมโหฉัน"  อุ่นจันทน์ตอบด้วยน้ำเสียงที่อยากจะกลืนกินชายหนุ่มผุ้นั้นซะจริงๆ   "พวกเธอสองคน ทะเลาะกันไม่เบื่อบ้างรึ งัยย่ะ "  นิตยาถามด้วยความสงสัย    ทางด้านอุ่นจันทน์ก้ได้แต่นิ่งเงียบ   ภาพในอดีตก็ค่อยๆฉายขึ้นมาคล้ายกับมีโรงหนังเล็กๆในสมองของหล่อน    
    
       " ภาพแรกที่เธอเห็นก็คือ  ภาพของเด็กผู้ชายตัวเล็กๆใบหน้าคมเข้มใช้ได้ กำลังแย่งตุ๊กตาหมีอันเป้นที่รักของเธอไป  เด้กหญิงอุ่นจันทน์ในตอนนั้นก้วิ่งไล่ที่จะเอาคืน   แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ   เด็กน้อยก็รู้สึกร้อนใบหน้า  น้ำอุ่นไหลออกจากขอบตาของเธอ    เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเป็นประจำ     
        "จนกระทั่ง   เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนั้นโตขึ้นมามีรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าคมเข้ม  เป็นที่หมายปองของสาวๆ  ไม่ว่า สาวน้อย  สาวใหญ่  ในมหาวิทยาลัย   หนุ่มนั้นมีชื่อว่า "นายเมืองแมน"  ซึ่งนั่นแหละ คือศัตรูหมายเลข หนึ่ง ของอุ่นจันทน์เลยทีเดียว  
        " เฮ้ย! ยายอุ่น  ไปเรียนได้แล้ว  มัวแต่เหม่ออยู่ได้"  เสียงนิตยาทำลายความเงียบนั้น  ทำให้อุ่นจันทน์สะดุ้งเล็กน้อย  แล้วลุกเดินไปอย่างเหม่อลอย    
           ตอนเย็นวันเดียวกัน   อุ่นจันทน์รอรถเมล์อยู่ที่ป้ายหน้ามหาวิทยาลัย   ผู้คนส่งเสียงจอแจไปหมด   อุ่นจันทน์ได้ยินเสียงที่คุ้นหู  ร้องทักว่า " อ้าว! ยายซาลาเปาอุ่น   ทำไมมายืนรอรถอยู่คนเดียวล่ะ   ยายนิตซี้เธอไม่มาด้วยหรอ"  เมื่อได้ยินเช่นนั้น  เธอสวนกลับไปทันทีว่า " แล้วนายล่ะ  วันนี้ไม่ไปขายหม้อให้สาวคยไหนหรอ  นายแมนคนขายหม้อ! "  เมืองแมนได้ยินดังนั้น รอยยิ้มที่ฟันครบ 32 ซี่ ก็ค่อยๆหุบลง       
             บรรยากาศกลับมาเงียบเช่นเดิม   ขณะที่รถเมล์สายที่ อุ่นจันทน์รอก็มาเทียบที่ป้าย   ทันใดนั้น  มือใหญ่ๆของเมืองแมนก้กุมมาที่ข้อมือกลมมนของ อุ่นจันทน์  " ไปเร้ว ยายซาลาเปา!  "  เสียงทุ้มนั้นดังตามมาทีหลัง   อุ่นไม่ทันทีจะขัดขืน   เพราะ แรงอันน้อยนิดของเธอไม่สมารถทัดทานแรงของเขาได้  "ทำไมหัวใจเราเต้นแรงอย่างนี้นะ  ยายอุ่น" อุ่นจันทน์คิดในใจ  "ปล่อยมือฉันได้แล้ว  นายแมน"  เสียงกร้าวแข็ง พร้อมด้วยสายตาดุของอุ่จันทน์  ทำให้มือใหญ่ๆนั้นคลายออกจากข้อมือเธอโดยดี      
             ระหว่างทางกลับบ้าน  เธอรู้สึกแปลกใจที่เมืองแมนไม่พูดกับเธอ และไม่ชวนเธอทะเลาะอย่างเคยเลย  หญิงสาวพยายามเหลือบมองใบหน้าของคนที่ยืนข้างๆเธอ  ด้วยความสงสัย และเธอรู้สึกร้อนผาว  เมื่อสบสายตากับเจ้าของใบหน้านั้น   เมืองแมนจึงตัดสินใจทำลายความเงียบนั้น  "อุ่น  ฉันจะไปเรียนต่อที่อังกฤษแล้วน่ะ" เขาพูดขึ้นลอยๆ สีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย  แต่สำหรับอุ่นจันทน์  ข่าวนั้นทำให้เธอตกใจมาก  " อะไรนะ  นายอย่ามาอำฉันเลย  น้ำหน้าอย่างนายหรอ จะไปเรียนต่ออังกฤษ  เชอะ  ฉันไม่เชื่อหรอก "   น้ำเสียงดูถูกของเธอ มันแทงลงไปที่ใจดำของเมืองแมนเลยที่เดียว   "คุรพ่อฉันจะต้องย้ายไปคุมสาขาที่โน้น  ฉันเองว่าจะไปเรียน MBA ที่  โน้นด้วย "       
            เมื่อรู้ดังนั้น  น้ำใสๆก็เปื้อนแก้มชมพูของเธอซะแล้ว  "ทำไมเขาต้องไปด้วย  แล้วถ้าเขาไปแล้ว  เราจะอยู่กับใคร  ใครจะคอยแกล้งเรา  ชวนเราทะเลาะ ให้หายเหงาอีกล่ะ   อุ่นนี่เธอเป็นอะร  ไหนเธอเกลียดเขางัย  เขาเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของเธอไม่ใช่หรอ   เขาไปเรียนต่อก็ดีแล้ว  จะได้ไม่มีใครกวนเธออีกนะ  อุ่น   เธออย่าร้องไห้นะ  เขาอาจจะอำเธอก็ได้  อย่าให้เขาหัวเราะเยาะเธอได้นะ "  ในใจของอุ่นจันทน์เต็มไปด้วย  ความสับสน   เธออยากจะถามเขาว่า  "นายไม่ไปได้มั้ย"  แต่ประโยคที่หลุดออกจากปากอันเรียวสวยของอุ่นก็คือ  "นายจะไปเมื่อไหร่"      
            เมืองแมนเสียใจที่ได้ยินประโยคนี้   เขาอยากจะได้ยิน ประโยคขอร้องไม่ให้เขาไปจากเธอ  "ไอ้แมนเอ๊ย  เขาน่ะอยากให้แกไปจะตาย    เขาจะได้ไม่มีคนมาคอยแกล้ง   หน๋อย!  จะมาให้เขาขอร้องให้แกไม่ไป  ฝันไปแล้ว"  เมืองแมนคิดอย่างน้อยใจ  "ปลายเดือนนี้แหละ"  เขาตอบอ่อยๆ  "งั้นหรอ"  อุ่นจันทน์ตอบแล้วก็เข้าบ้านไป  โดยไม่หันกลับมามองเมืองแมนอีกเลย        
            หลังจากวันนั้น   อุ่นจันทน์ก็ไม่ได้เจอกับเมืองแมนอีกเลย   ทั้งๆที่บ้านอยู่ใกล้กันแท้ๆ   จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง  คุณแม่ได้บอกกับอุ่นว่า "ยายอุ่น  แกจะไปส่งนายแมนกับแม่มั้ย  " เสียงนั้นทำให้ใบหน้าของอุ่นจันทน์ร้อนผาว   "วันไหนล่ะคะ แม่"  เสียงเธอเครือๆ คล้ายกับคนกำลังร้องไห้  "วันพรุ่งนี้  ตอน 9 โมง จ๊ะ  ว่างมั้ย"  แม่ตอบ   อุ่นจันทน์สีหน้าเผือดลง  "ว่างคะ  อุ่นไปด้วยคะ "      
               คืนนั้น  อุ่นจันทน์ไม่อาจข่มตานอนได้  ภาพของเมืองแมนยังวนเวียนในสมองของเธอ  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  อุ่นจันทน์ยกหูขึ้นแล้วกรอกเสียงไปว่า "สวัสดีคะ "  "อุ่นใช่มั้ย  เราเมืองแมนนะ"  เสียงอีกฝ่ายที่ฟังแล้วคุ้นหูเธอ  เสียงนั้นทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น  ดีใจ เพราะไม่คิดว่าจะโทรฯมาหา  "อุ่นเอง มีอะไรหรอแมน"  น้ำเสียงที่สดใสของอุ่นจันทน์ทำให้อีกฝ่ยใจชื้นขึ้นเยอะ "  เราอยากรู้ว่าเธอจะไปส่งเรามั้ย" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอยากรุ้ของเมืองแมน  ทำให้อีกฝ่ายยิ้มได้  โดยไม่ได้ตั้งใจ  "ไปสิ  ก็คุณแม่ชวนทั้งทีนิ"  อุ่นจันทน์ตอบกลับอย่างไว้เชิง   "ดีจัง  เออ!  อุ่นเราอยากรู้ว่าเธอจะคิดถึงเราบ้างมั้ย"  เมืองแมนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและต้องการคำตอบจากอีกฝ่าย " เออ! ไม่รู้สิ  ขอคิดก่อนนะ แล้วจะไปบอก    แค่นี้นะ  เราง่วงแล้ว  เจอกันพรุ่งนี้แล้วกัน" อุ่นจันทน์รีบตัดบท เพราะอายในคำถามที่เขาถาม  ทั้งๆที่ในใจจะบอกว่า  "แน่นอนสิ เราต้องคิดถึงนายอยู่แล้ว  เมืองแมน"    
               เช้าวันรุ่งขึ้น  อุ่นจันทน์และครอบครัวเดินทางไปสนามบินแต่เช้า  ภายในสนามบิน  ผู้คนค่อนข้างบางตาเพราะวันนี้เป็นวันธรรมดา  และไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยวด้วย  กลุ่มเพื่อนและญาติของเมืองแมนส่งเสียงทักทาย เมื่อครอบครัวเธอมาถึง  " อ้าว! ยายอุ่นก้มาด้วยหรอ  คงดีใจล่ะสิ   ที่ศัตรูหมายเลขหนึ่งไปได้สักที"  เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น   ทุกคนหัวเราะกันสนุกสาน ผิดกับเมืองแมนและอุ่นจันทน์   ทั้งสองมีสีหน้าเผือดลง     
               เสียงประชาสัมพันธ์สาวประกาศเรียกไฟท์บินของเมืองแมนเป็นครั้งที่สอง    ทุกคนร่ำลาเมืองแมนเรียบร้อย   ส่วนอุ่นก็ยื่นจดหมายเล็กๆพร้อมกับของขวัญที่เตรียมมาให้เขา   " เอ้า! แมน เอาไว้ขึ้นเครื่องก่อนนะ  แล้วค่อยเปิดอ่าน"  อุ่จันทน์กำชับเขาเป็นนักหนา  "อุ่น  เราอยากรู้คำตอบเมื่อคืนที่เราถามน่ะ"  เมืองแมนทวงคำตอบตามสัญญาที่เธอให้เขาเมื่อคืน  " เอาเถอะน่า! ไว้อ่านจดหมายแล้วก็จะรู้เองแหละ"  อุ่นจันทน์ตอบอย่างอายๆและรีบตัดบท  เมืองแมนไม่มีเวลาที่จะเซ้าซี้  เพราะต้องเข้าไปในห้องผู้โดยสารแล้ว  "ลาก่อนนะ  ไว้เจอกันใหม่นะ  ยายซาลาเปาอุ่น"   นั้นเป็นประโยคสุดท้ายที่เมืองแมนทิ้งไว้ ก่อนที่จะเข้าไปในห้องผู้โดยสาร    
                    บนเครื่องบิน  เมื่อเมืองแมนเดินหาที่นั่งและเก็บสัมภาระเรียบร้อยก็นั่งลง  เปิดจดหมายของอุ่นจันทน์อย่างสนใจ    
                      "  นายแมนคนขายหม้อ   ไปเรียนที่นั่นตั้งใจนะ    
                         อย่าไปเที่ยวจีบสาวแถวนู้นนะ  อย่าลืมว่า    
                         ซาลาเปาอุ่นลูกนี้ยังรอและคิดถึงนายอยู่นะ  
                                                                
                                                                     จาก  อุ่นจันทน์"    
               ข้อความในจดหมายนั้น ทำให้ใบหน้าของเมืองแมนเต้มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนกับคนที่เขียนจดหมายนั่นยืนอยู่ตรงหน้า  "ฝากไว้ก่อน  ยายซาลาเปาอุ่นไว้กลับมาจะรักซะให้เข็ดเลย  คอยดูสิน่า"   เมืองแมนคิดในใจและยิ้มให้กับจดหมายอีกครั้ง   ก่อนที่เครื่องบินจะมุ่งหน้าไปยังประเทศอังกฤษ  ซึ่งเป็นจุดหมายของเขา