แล้วเราก็เข้าใจกัน(ตอนที่10)

เรียงร้อยเป็นเรื่องราว

"คุณมีความสุขไหมคะที่คิดกับแม่จ๋าแบบนี้?!"
          ทัศนัยนิ่งงันอยู่อย่างนั้น คำถามที่เปล่งออกมา เหมือนราวกับโดนลูกกระสุนที่พุ่งออกจากปากกระบอกปืน พุ่งตรงเข้าใส่หัวใจให้ต้องรู้สึกเจ็บร้าว
          "มีความสุขมากใช่ไหมคะที่ทำร้ายจิตใจแม่จ๋าได้น่ะ?!"
          "หวาน! พ่อขอโทษ!"
          "ขอโทษ! คุณพูดว่าขอโทษงั้นหรอ..คนที่คุณควรขอโทษคือผู้หญิงที่
            ชื่อนวลปรางค์ต่างหาก! แต่มันสายไปแล้วล่ะ เพราะแม่ได้ตาย
            ไปแล้ว! ตายไปเพราะคุณเป็นคนฆ่า!..ฆ่าด้วยความคิดโง่ ๆ 
            ของคุณอย่างไงล่ะ!"
หวานโพลงออกมาอย่างสุดแค้น น้ำตาไหลนองหน้า ร่างบางที่ยืนอยู่สะท้านไปด้วยความโกรธ
          "พ่อไม่ได้ตั้งใจลูก!"
          "คุณรู้ไหม ทำไมหนูถึงรู้เรื่องราวระหว่างคุณกับแม่ เพราะเพื่อนสนิท
           แม่คนหนึ่งเป็นคนเล่าให้หนูฟัง แต่สำหรับแม่ แม่ไม่เคยพูดถึงคุณว่า
           ไม่ดีเลย สักครั้งก็ไม่เคยมี ทุกประโยคที่หนูได้ฟังแม่เล่านั้น มันมี
           แต่เรื่องดี ๆ ของคุณทั้งนั้น" หวานหยุดพูดยกหลังมือเช็ดน้ำตาที่มันเริ่มทำให้ตาของเธอพร่ามัว
          "มีครั้งนึงหนูเคยถามแม่ว่า.."
          .   .   .
          "แม่จ๋า แม่โดนเขาทำร้ายจิตใจขนาดนี้ แม่ไม่รู้สึกโกรธ เกลียด 
            เขาบ้างหรือไงจ๊ะ"
          "ไม่หรอกจ๊ะหวาน"
          "ทำไมล่ะจ๊ะแม่"
          "เพราะในหัวใจดวงนี้ของแม่เก็บแต่สิ่งดี ๆ ของพ่อจ๋าไว้เยอะแยะ
            เลยน่ะสิจ๊ะ เยอะจนไม่มีที่พอให้เก็บสิ่งไม่ดี ของพ่อจ๋าไว้"
          .   .   .
          "นี่ไงคะคำพูดของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่คุณเคยคิดว่าเธอเสแสร้ง!" แล้วหวานก็วิ่งพรวดพราดขึ้นข้างบนไป ไม่สนแม้แต่จะหันมามองผู้เป็นพ่อว่า ตอนนี้จะรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวกับสิ่งที่ตนเคยทำไว้อย่างไรบ้าง
          "ทำไมล่ะปรางค์ ในเมื่อผมทำเลวกับคุณถึงขนาดนี้ ทำไมคุณยังดี
            กับผมอยู่ ทำไมล่ะปรางค์ ทำไม!!!!!!!!!!!!!"
          น้ำตาลูกผู้ชายอย่างทัศนัยได้ไหลออกมา ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว ผสานกับความรู้สึกผิด เขาทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งที่รักเขาสุดหัวใจอย่างนี้ได้อย่างไร จิตใจของเขามันทำด้วยอะไร ทำไมถึงได้เลวเพียงนี้ มันสมควรแล้วล่ะที่จะโดนลูกสาวว่า เป็นฆาตกร
ภายในห้องของหวาน
"แม่จ๋า! ไม่เอาแล้ว หวานไม่อยากอยู่กับเขาอีกแล้ว ไม่เอาอีกแล้วนะแม่"
          .   .   .
          แม้เมื่อคืนมันจะเต็มไปด้วยเรื่องราวที่เจ็บปวด แต่ทัศนัยก็ตื่นแต่เช้ามาหุงหาอาหารให้ลูกสาวเหมือนเช่นทุกวัน กับความรู้สึกเสียใจที่ยังคงติดค้างอยู่ มันทำให้เขาไม่มีกระจิตกระใจที่จะทำอะไร จึงเลือกที่จะทำครัวซองแฮมชีส อย่างง่าย ๆ ให้ลูกสาวทานก่อนไปโรงเรียน
          "หวานแต่งตัวเสร็จยังลูก" เขาตะโกนถามลูกสาวที่อยู่ข้างบนอย่างแปลกใจ เพราะปกติลูกสาวจะต้องลงมานานแล้ว ด้วยความรู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก ทำให้เขาต้องรีบวิ่งไปดูลูกสาวทันทีพร้อมความรู้สึกที่มันหวิว ๆ ยังไงชอบกล
          "ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก" เขาเคาะประตูตามด้วยเสียงตะโกนเรียกลูdสาวอย่างอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
"หวานครับ ลงมากินอาหารเช้าได้แล้วลูก" .... เงียบไม่มีเสียงตอบออกมาจากห้องของลูกสาว ไม่ว่าจะเรียกสักกี่ครั้งก็ตาม และเมื่อลองบิดลูกบิดประตู ทัศนัยก็ต้องพบกับความแปลกใจที่มันไม่ได้ทำการล็อคแต่อย่างใด เขารีบเปิดประตูพรวดพราดเข้าไปทันที  และสิ่งที่เขาพบมันก็คือ....