เรื่องน่าขำ

ผู้หญิงสีรุ้ง

ฉันนั่งคุกเข่า ปล่อยให้น้ำตาเป็นอิสระจากความเศร้า 
                               มองเม็ดน้ำตา เม็ดน้อย ค่อยๆซึม 
                              แทรกตัวลงบนกางเกนยีนส์ตัวเก่ง 
                                       ด้วยภาพที่พร่ามัว 
ฉันไม่ปัดมันออกไปจากแก้ม 
เพราะรู้ว่าแม้ปัดออกไปเท่าใด 
ก็จะมีน้ำตาหยดใหม่มาแทนที่อยู่ดี 
 
                      ฉันปล่อยมันออกมา เพราะไม่บ่อย และไม่ง่ายนัก 
                          ที่จะปลดปล่อยตัวเองได้ถึงเพียงนี้ 
 
นาทีนั้น ฉันคิดว่าคงไม่มีอารมณ์ใดมาแทนที่ 
ความเศร้า เหล่านี้ได้เลย 
ฉันไม่ได้ยิน 
ฉันไม่ร้อน ไม่หนาว 
ไม่มองสิ่งใด นอกจาก เม็ดน้ำตาที่กำลังซึมเปียก 
 
                              ไม่คาดคิดว่า จะมีเรื่องน่าขำเกิดขึ้น 
                   ความรู้สึกที่หนักหน่วงกว่าความเศร้าที่ปลดน้ำตานี้
                     นั่นคือ ความรู้สึกปวดชา ที่ก่อตัวจากปลายเท้า 
                 เรื่อยขึ้นมาจนถึงน่อง จนเกือบจะกินเนื้อที่ทั้งขาของฉัน 
 
สุดท้ายแล้วฉันต้องลุกขึ้นยืน 
ลืมน้ำตาไปหมด 
ฉันป้ายน้ำตาออกจากทั้งสองแก้ม 
ยิ้มน้อยๆกับความน่าขำของตัวเอง 
ที่แม้ว่า ใครๆปลอบเท่าใด
แสดงความห่วงใยเท่าใด 
ก็ไม่สามารถทำให้ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเลิกเศร้าได้อย่างนี้ 
 
                                   แต่ว่า ที่น่าขำกว่านั้นก็คือ 
                       เหน็บชาน่ะ เริ่มกินมาถึงหัวใจฉันด้วย