**กุหลาบแดง**

แก้วประเสริฐ

                          **   กุหลาบแดง  **
     วันนี้เป็นอะไรไปน๊ะ?....ฉันรู้สึกจึงเหงาๆ...เศร้าๆๆในหัวใจจัง?
ฉันรำพึงกับตัวเอง  พร้อมรีบเดินออกจากบ้านเข้าไปในสวน
    สวนรึ...ใช่แล้วเป็นเพียงสถานที่จัดไว้แค่แปลงดินเล็กๆ
เพื่อใช้สำหรับพักผ่อนในยามว่างจะงานทั้งปวงหรืออารมณ์ปั่นป่วน
ครั้นจะเรียกว่าสวนก็ไม่ถูกอีกเน๊อะ...ฉันคิด??????.......
     แต่ช่างเถอะ...ฉันขอเรียกของฉันคนเดียวก็ได้ ด้วยเป็นสถานที่
ให้ความสุขแก่ฉันยิ่งนัก เพราะเป็นสถานแห่งเดียวที่ฉันใช้ระบาย
สิ่งต่างๆภายในใจ  เมื่อยามที่เกิดความขุ่นข้องหมองใจทุกๆครา
      ภายในบริเวณนั้นหรือใกล้เคียงภายในบริเวณบ้านฉัน
 ถูกประดับประดาด้วยกรงนก บ่อปลาและต้นไม้ยืนต้นเช่น มะม่วงเป็นต้น..........
พร้อมด้วยโต๊ะหมู่หินอ่อนที่ใช้สำหรับนั่ง อีกยังมีเตียงไม้ผ้าใบ
ที่ใช้สำหรับนอนพักผ่อนภายใต้ต้นมะเฟืองหวานที่ออกดอกเล็กๆ
สี่ชมพูอมม่วงน้อยๆตลอดทั้งปี
      ภายใต้เสียงนกร้องจากกรงประสานเสียงกับนกต่างๆที่ใช้บริเวณนั้นหา
ความสุขภายใต้ร่มเงามะม่วงบางครั้งฉันก็จะร้องเพลงคลอเคล้าร่วมด้วยกัน
ทำให้อารมณ์อันปวดร้าวภายใน  ถูกระบายออกมาทีละนิดๆจนผ่อนคลายไป
     พลันสายตาฉันเหลือบไปมองแลเห็นดอกกุหลาบ สีต่างๆ มี ขาว เหลือง
และสีแดงในที่สุด  ฉันชะงักในความสวยสด ช่างส่งประกายสดใสของดอกไม้สี
แดงกร่ำเด่นกว่าดอกอื่นๆข่มไม้อื่นที่กำลังผลิดอกออกแข่งขันกันเสียสิ้น
     โอ้ๆ...กุหลาบแดง?????.......กุหลาบแห่งความหมายสะท้อนภายในจิตใจ
ของฉันยิ่งนัก...แน่ล่ะกาลครั้งหนึ่งมันทำให้ฉันต้องตื่นเต้นดีใจและในที่สุด
มันก็สร้างความปวดร้าว  ขมขื่น ระทม แก่ตัวฉันด้วยหนามอันแหลมคมยิ่ง
ของมัน   ในยามขณะอารมณ์อันวิจิตรที่ฉันเพ้อพะวงหลงใหลต่อมัน
จนทำให้เกิดมโนภาพสวยงามวาดลงวางไว้ในอนาคตที่พยายามสรรค์สร้าง
 วิมานอันเพริศแพร้วงามตระการยิ่ง.......
     และแล้วอนิจจา......เอ๋ย...กุหลาบน้อยสีแดงก็พลันแห้งเหี่ยวลงไป
ในยามที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลโรยรินตราตรึงในสิ่งที่มอบลงในห้วงดวงใจ
และแล้วก็พลันไปเบ่งบานในกระถางอื่นที่อุดมไปด้วยสีสันอันเจิดจ้ากว่า...
เปรียบประดุจคำโบราณกล่าวขานไว้ว่า  เมียรัก...หญิงงาม..อย่าไว้วางใจนัก
     หลายต่อหลายครั้งฉันเกือบจะถอนเจ้าต้นกุหลาบสีแดงทิ้งไปเสียเพื่อ
ให้พ้นจากบ่วงที่ซ่อนเร้นซุกซ่อนอยู่ภายใน...แต่พอเอื้อมมือไปก็ต้องชะงัก
จิตสำนึกภายใต้คุณธรรมก็เข้าสกัดกั้นการกระทำของฉันเสียสิ้น
........ทุกข์นั้นย่อมขจัดในบ่อเกิดต้นเหตุแห่งทุกข์   หาใช่ขจัดต่อสิ่งแวดล้อม
ซึ่งสมมุติตัวแทนก็จะหาความพ้นจากทุกข์นั้นอันใดไม่....
ฉันยังคงปลูกต่อไปแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งหนึ่งสะท้อนภายในกัดกร่อนอารมณ์
ไปบ้างในบางครั้งก็ตาม    แต่ทว่ากุหลาบต้นนี้ก็ให้อะไรๆต่ออะไรหลายๆอย่าง
แก่ฉัน ให้ทั้งอารมณ์ในยามเกิดทุกข์    ให้ทั้งสิ่งที่เป็นอุทาหรณ์สอนใจ
     แต่ทว่าในส่วนลึกๆภายในจิตใจฉันก็ยังรักมันอยู่เสมอถึงแม้ว่าจะมีกุหลาบอีก
มากมายหลายๆต้นที่พยายามผลิดอกออกช่อชูก้านเพื่อให้ฉันได้เชยชมก็ตามที.....
สิ่งที่ฉันรักมิได้เป็นรองจากกุหลาบสีแดงเลยก็คือ  กุหลาบสีขาว...นามพอร์ตแองเจิล
ที่ส่งกลิ่นหอมหวลยวลใจยิ่งกว่ากุหลาบใดๆทั้งสิ้น  ซ้ำยังบริสุทธิ์ผุดผ่องปานประหนึ่ง
แพรขาวสะอาดที่ปราศจากมลทินใดๆ   สะท้อนพลิกกลับอารมณ์ในยามที่ฉัน
เกิดความปวดร้าว ทุกข์ระทม อารมณ์ที่แปรปรวนยิ่ง  ฉันจึงปลูกไว้เคียงคู่กุหลาบแดง
เพื่อประกอบอุทาหรณ์ประดุจทุกข์แลสุขของฉันภายใน.....
ที่คลุกเคล้าเงียบเหงาเศร้าสร้อยลบล้างกันและกันไว้
     ฉันยืนจ้องมองดูเหล่ากุหลาบทั้งหลาย....แล้วเดินไปยังต้นกุหลาบแดงขาวพิจารณา
ย้อนกลับสู่อารมณ์ที่แปรปรวน เสมือนหนึ่งจะสอบถามว่า....กุหลาบเอ๋ย....
ใยเจ้ามีสีแดง...ใยเจ้ามีสีขาว.....ซึ่งข้าอุปมาอุปไมยไว้ในตัวเจ้าราวหนึ่งเป็นทุกข์
อีกหนึ่งเป็นสุข   ที่คลุกเคล้าภายในจิตใจเรา.....ฉันจะทำอย่างไรหนอจ๊ะกุหลาบที่รัก
.....เสมือนประหนึ่งแว่วเสียงสะท้อนย้อนกลับสู่ห้วงแห่งสำนึกความคิดว่า....
.....วางเสียเถิดที่รักของฉัน....จงวางให้ห่างๆไปอย่าพยายามไปเกลือกกลั้วมันอีก
มองดูฉันซิที่รัก...สีแดงเปรียบหมายถึงเลือดๆๆ...ที่ใช้หล่อเลี้ยงกลีบดอกใช่ไหมล่ะ???...
แต่ทว่าก็ยังมีสีขาวที่สดใสบริสุทธิ์ผุดผ่องที่คู่อยู่กับฉันหล่อเลี้ยงไว้เช่นใจเธออยู่ใช่ไหม?......  
ถึงแม้ว่าฉันจะแปรเปลี่ยนจางลงก็ตามทีแต่ใช่ว่าฉันจะละทิ้งหน้าที่ก็หาไม่.....
เป็นไปตามธรรมชาติที่ต้องปรับปรุงแปรเปลี่ยนไปตามสภาพของสิ่งแวดล้อม
เกิดขึ้น....ตั้งอยู่...และแล้วก็เปลี่ยนแปลงดับไป...ตามธรรมชาติของมัน 
ส่วนฉันนั้นก็คงเปรียบเสมือนมายาที่ยั่วยุจนบางครั้งฉันก็เกลียดตัวฉัน
ที่จะต้องหลงยังเข้ากฎแห่งสิ่งนั้นนั่นแหละก่อนวัยอันควรก็มี 
เมื่อฉันเจริญเต็มที่ก็ยังเข้ามาหาฉัน เรียกร้องต่อมวลมายานัปประการแล้วก็พา
ส่งฉันให้ต้องเกิดความอยากละเมอเพ้อฝันไปในสิ่งนานาที่สร้างไว้และแล้ว  บางครั้งรู้แต่
ก็ต้องหลงระเริงไปก็ตามที...แต่ในครอบครัวของฉันก็ยังมีสีสันต่างๆนาให้เลือกอยู่นะ...
เหลือง  ชมพู  ม่วง ขาว อื่นๆ มันย่อมหมายถึงสิ่งต่างๆที่แปรปรวนเปลี่ยนไปด้วย
ดุจดังอารมณ์ของเธอที่ได้สะสมสิ่งต่างๆไว้ในตัวเธอเสมอๆใช่ไหมล่ะจ๊ะที่รัก......
      ฉันอึ้งต่อคำถามและคำสอนกลายๆ....ยิ้มให้แก่ตัวเอง  ใช่แล้วฉันเหงาเปลี่ยวใจ
เศร้าเพราะเหตุใดกันล่ะ.......โอ้ๆๆๆ...กระจ่างแล้วกระจ่างในใจเสียจริงๆ......
ฉันก้มลงจูบไปยังกุหลาบแดงและกุหลาบขาว สูดกลิ่นไอหอมหวนจากเธอ
พร้อมลูบไล้ดอกเสมือนดั่งขอบคุณเธอเหล่านี้เสียจริงๆ....
      คลอเสียงเพลงแผ่วเบาๆ...ฉันตั้งใจร้อง....ร้อง....และร้องด้วยใจอันแสนปลอดโปร่ง
เสมือนกล่อมเหล่ากุหลาบทั้งหลายที่ให้แง่คิดปรัชญาชีวิตแก่ฉันเพื่อขอบคุณก็มิปาน....
ตลอดจนเหล่าไม้ดอกที่ฉันบรรจงปลูกไว้ในดินแปลงเล็กๆ...ด้วยศรัทธา
แต่ทว่ามันยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน....ยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดๆไม่มีการลวงหลอก แยบยล
โกหกจนฉันต้องไหลหลง  ดั่งที่คนทั้งหลายเปรียบเทียบตัวเธอกุหลาบของฉัน
ให้เข้ากับเหล่าสตรีทั้งหลายภายใต้ห้วงแห่งจิตสำนึกทั้งปวงเพื่อประโยชน์บางประการ
                 “ กุหลาบน้อยปราศเล่ห์จากห้วงรัก
              สมานสมัครรักใคร่ใสพิสุทธิ์
              ดั่งสาวงามทรามสงวนล้วนนงนุช
              ยกเว้นผุดนรกอเวจีพลีสำราญ
                   ประเทืองกลิ่นรินชาติประหลาดล้ำ
                อีกทั้งย้ำปรัชญามาขับขาน
                เน้นตัวอย่างวางไว้ในตำนาน
                ช่างเสกสรรมัณฑนาโอ้นารี.”
     ฉันเดินเวียนไปวนมาในพื้นที่อันน้อย  แต่ยิ่งใหญ่ในชีวิตฉัน
พอเมื่อยนักก็ไปนั่งพักยังโต๊ะที่จัดวางไว้ใต้ต้นมะเฟืองทอดสายตา
เหลือบแลดูดอกขาวอมม่วงที่ผลิบาน ลูกหรือก็ห้อยกันต่องแต่ง
แกว่งไกวไปมายามต้องลม     จริงซินะผลของมันกลับไม่ถูกใจ
ฉันเมื่อครั้งทดลองทานเพียงหนเดียวเท่านั้น มันจืดชืดเหลือเกิน
จะจืดชืดเหมือนผู้หญิงบางคนไหมหนอ?....ฉันอดคิดเสียมิได้
     แต่ที่ฉันชอบกับเป็นดอกของมันเล็กๆสวยๆผิดกลับผลของมัน
ราวฟ้ากับดินก็มิปาน แต่ก็ยังปลูกไว้เพื่อฟังเสียงนกร้องบนต้นไม้  
โน่นแน๊ะ..เจ้านกกระจิบตัวน้อย...โอ้แปลกแต่จริงตัวมันนิดเดียว
แต่ทว่าเสียงของมันยิ่งใหญ่ใสกังวานหวานซึ้งจริงๆ
 ผิดกันไกลกับตัวของมัน ดูมันช่างขยันหากินและร้องเพลง
ผิดกับคนบางคนที่ไม่สนใจใยดีกับการขนขวายหากิน 
กลับอาศัยเบียดเบียนผู้อื่น บางครั้งยังหากินกับเพศที่อ่อนแอกว่า
ช่างน่าละอายยิ่งนัก ทั้งๆที่ตัวใหญ่กว่าสมองคิดอ่านดีกว่า
แต่สิ้นชาติเกิดเสียนี่กระไร  ปราศจากความเป็นตัวของตัวเอง
เอาแต่ความขี้เกียจเป็นตัวตั้ง ผิดกับนกกระจิบน้อยๆที่หมกมุ่น
เหลือเกินแต่ในความขยันหากินเพื่อปากท้องและบริวารของมัน
ทั้งๆที่ความลำบากยากแค้นแต่ละทีในการหากินต้องเที่ยวบินไป
บินมาจากต้นไม้หลายๆต่อต้น ต่างท้องถิ่นที่อาศัยพักผ่อน แต่ก็ไม่
เป็นปัญหาอย่างไรของมันและแล้วสภาพมันกลับ...ดูมัน
ก็แสนจะเพลิดเพลินใจ   แม้แต่เวลานี้มันก็ยังร้องขับขาน
และดูเหมือนจะกู่เรียกพวกพ้องของมันมาร่วมสังฆกรรมด้วย
รักหมู่พวกพ้อง ไม่มีการอิจฉาริษยา โกรธเคืองในเรื่องไร้สาระต่างๆ
        แต่อนิจจา...ฉันเฝ้าพยายามมองหาตัวอื่นๆก็ไม่พบสักตัว
ได้ยินเสียงของแต่มันก็ยังร้องๆๆกู่หาในขณะที่ยังทำหน้าที่หากิน
 หรือว่ามันร้องหาอิสรภาพเสรี ความปลอดโปร่งในหัวใจมัน
เหมือนดังเราหรือเปล่าหนอ....ฉันฟังไปพร้อมกับนำมาคิดจนกระทั่ง.....
      เสียงกริ๊งดังของโทรศัพท์ภายในบ้านดังขึ้น...ถี่ๆเป็นระยะๆ
ใครโทรฯมาหนอ???...ฉันคิด...แต่ก็ไม่วายลุกขึ้นเดินจากสวนหย่อมๆ
แต่ก็ยังอดมิวายที่จะไปจูบอำลา...กุหลาบแดงของฉันอีกครั้งหนึ่ง
พร้อมกับสูดดมความหอมที่ส่งกลิ่นเย็นชื่นใจจากกุหลาบขาว
แล้วสาวเท้าก้าวเข้าสู่ภายในบ้านด้วยจิตใจที่แสนจะรัญจวนฝากไว้ใน
กุหลาบแดง   ซึ่งครั้งหนึ่งเคยถูกส่งมอบให้จากหญิงสาวคนหนึ่ง
แล้วเธอก็จากไป จากไปอย่างไม่คืนหวนกลับมา....ดังฉันก็จำต้องจาก
ลาจากกุหลาบสีแดงอันเป็นที่รัก....แต่กุหลาบจ๋า...เธอไม่เหมือนเขา
แต่เธอจะเป็นที่รักยิ่งของฉันตลอดชั่วกาลนาน....กุหลาบแดงที่รัก....ยิ่ง....
                                        ***   แก้วประเสริฐ.  ***
                                         ๑๘  กรกฎาคม ๒๕๔๙