ธงทิว (ตอนที่ ๒)

ตราชู

เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานกังวานขึ้น ผมวางมือจากเอกสารทั้งหมด เอื้อมมือไปยังหูโทรศัพท์ ยกขึ้น ก่อนกรอกถ้อยคำลงไป
		สวัสดีครับ ที่นี่ธนาคารวสุธำรง ยังไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ ทางปลายสายก็ละล่ำละลักกระหืดกระหอบมาฟังแทบไม่เป็นภาษา
		คุณธง คุณธงใช่ไหมคะ นี่ประยงพูดคะ ประยงเอง
		ประยง ผมขานชื่อเด็กรับใช้ในบ้านด้วยเสียงอันดัง สังหรวูบขึ้นในใจอย่างประหลาด เกิดอะไรขึ้นหรือ 		
คุณจง คุณจงหกล้มในห้องน้ำ ตอนนี้ ถวิลขับรถพาส่งโรงพญาบาลแล้วคะ ฝ่ายนั้นรายงานแทบลิ้นพันกัน
		จงจิตราหกล้ม ผมตะโกนลั่นออกไปด้วยความตระหนกถึงขีดสุด แล้ว แล้วอยู่โรงพญาบาลไหน ประยงระบุชื่อสถานรักษาของเอกชนแห่งหนึ่งให้ทราบ ผมรีบลางาน ขับรถตะบึงโลดลิ่วปลิวปรื๋อปานพายุ เหยียบคันเร่งชนิดไม่กลัวว่าจะปะทะโครมเข้ากับรถคันอื่นแม้แต่น้อย หัวใจเต้นระรัวอยู่เพียงสองคำเท่านั้น ลูก และ เมีย
		ถวิลเป็นคนวิ่งตื๋อออกมารับ เมื่อพาหนะประจำตัวของผมห้อมาถึงจุดหมาย เขาพาผมจ้ำพรวดๆขึ้นบันได ตรงไปพบหมอซึ่งดูแลอาการภรรยาผมในทันที
		ผมธงชัย สามีคนไข้ครับ ตอนนี้ คุณจงเป็นอย่างไรบ้างครับ
		อาการในส่วนอื่นๆทางร่างกายจากการตรวจของหมอ ไม่พบว่าผิดปกติแต่อย่างไรครับ ฟกช้ำตามธรรมดาเท่านั้น ยกเว้นแต่ส่วนของครรภ์
		ลูก ผมหลุดปากโพล่งอย่างใจหาย ลูกผมเป็นอะไรหรือครับ
		ครรภ์ของเธอได้รับความกระทบกระเทือน เราวินิจฉัยกันแล้ว ตัดสินใจผ่าตัดครับ เพื่อให้ปลอดภัยทั้งแม่และเด็ก
 		ผ่าตัด ผมทวนคำ สมองหมุนคว้างไปหมด สับสนอลหม่านจนคิดอะไรไม่ออก อันตรายมากไหมครับ
		ผมรับรองว่าไม่มีอันตรายอะไรทั้งสิ้น โปรดอย่าวิตกเลยครับ เพียงแต่ ลูกของคุณจะต้องคลอดก่อนกำหนดสองเดือน ซึ่งก็โดยเหตุผลที่ผมชี้แจงไว้แล้วนั่นแหละครับ คือ คำนึงถึงความปลอดภัยไว้ก่อน
		สรุปก็คือ เจ้าธงทิว เลือดเนื้อและวิญญาณของเรา ลืมตาดูโลกเมื่อมีอายุ ๗ เดือน วันที่เขาเกิด ผมจำได้ดีว่า เป็นวันอาทิตย์ ญาติพี่น้องทั้งฝ่ายผมและฝ่ายของจงจิตรา อยู่กันพร้อมหน้า เพื่อคอยยลโฉมหลานคนใหม่ ทันทีที่หมอบอกว่า สามารถเข้าไปหาแม่ของเด็กได้แล้ว ทุกคนก็กรูกันเข้าไปโดยไม่รั้งรอ