ฮีโร่...ของฉันคือพ่อผู้ประเสริฐ

สุชาดา โมรา

พ่อจะต้องทำหน้าที่เป็นพระเอกของบ้านที่คอยดูแลสุข ทุกข์ และสร้างความสุขให้ทุกคนในบ้าน ไม่ใช่พระเอกหนังชิงรักหักสวาท หรือพระเอกบู๊ล้างผลาญเลือดท่วมจอ แต่พ่อต้องเป็นฮีโร่ของลูก ที่จะแก้ไขปัญหาภายใน ภายนอก ช่วยให้ลูกตัดสินใจแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ต่อสู้กับเหล่าศัตรูคู่อริ หรือผองภัย (ที่คิดมิดีมิร้าย) ที่กำลังจะมาทำลายจิตใจ ทำลายความรู้สึกของลูก ( ไม่ได้หมายความว่าให้พ่อไปตีรันฟันแทงกับใคร) พ่อเป็นที่ชื่นชม เป็นแรงบันดาลใจ ลูกจึงต้องการถ่ายแบบของพ่อมาเป็นของเขา ดังนั้นพ่อจึงต้องเป็นฮีโร่ที่ดีให้ได้เต็มตัว เป็นแบบอย่างของผู้ใหญ่ที่ดีให้ลูกเห็นและทำตาม
                   พ่อคือผู้ให้  ถึงแม้บางครั้งพ่ออาจจะดุด่าว่ากล่าวเรา  เราอาจจะเคือง ๆ ไปบ้างเพราะความไม่เข้าใจในตอนนั้นว่าเพราะอะไรไมพ่อจึงต้องตีเรา  นั่นเพียงเพราะคำว่ารักนั่นเอง  ดังสุภาษิตคำพังเพยที่ว่า  รักวัวให้ผูก  รักลูกให้ตี  ความรักของพ่ออาจจะไม่ได้แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งเหมือนแม่  เนื่องจากสภาวะการเป็นผู้นำนั้นจำให้พ่อดูห่างเหินเรามากกว่าแม่  แต่ที่จริงแล้วนั้นพ่อคือคนที่รักเรามากที่สุดไม่น้อยจากแม่เลยสักนิด
                   พ่อ...เป็นฮีโร่ของประชาชน  แต่ในสายตาของฉันแล้ว  พ่อคือฮีโร่ของลูก ๆ  เพราะเป็นทหารที่ดี  เป็นคนรักครอบครัว  ถึงอาจจะดูวางมาดไปสักนิด  แต่นั่นเป็นเพียงบุคลิกภายนอกเท่านั้น  แท้ที่จริงแล้วพ่อได้สอนอะไรเราหลาย ๆ อย่างด้วยความรัก  แต่ก็อาจจะไม่ค่อยได้ใส่ใจเรามากมายเหมือนกับมี่ทุกอย่างต้องหยุมหยิมไปหมด
บางครั้งการที่ลูกอย่างเรา ๆ ผิดพลาดอะไรไป  ไม่กล้าบอกพ่อ  แต่พอพ่อรู้  พ่อตีหรือดุด่าว่ากล่าวไปนั้นทำให้ลูกรู้สึกสำนึก  แต่ก็นั่นแหละในช่วงวัยเด็ก  เราเองก็เป็นคนปากหนักและไม่พยายามเข้าใจอะไรง่าย ๆ  ถึงกับมองดูชาวบ้านและนำมาเป็นบรรทัดฐานด้วยซ้ำว่า  บ้านนั้นเขาหนักกว่านี้พ่อแม่เขาไม่เห็นตีเลย  แค่หลับในห้องเรียนครั้งเดียวจะเป็นอะไรไป  นั่นแหละค่ะ  เพราะห่วงกลัวลูกจะเรียนไม่ทันเพื่อนจึงได้ตี  แต่เราก็มักจะเข้าใจว่าพ่อไม่มีเหตุผล  นิดหน่อยก็ตี  สุดท้ายเราได้ดีก็เพราะไม้เรียวของพ่อนี่แหละนะ...
                 เมื่อวันหนึ่งที่เราสำนึกได้อยากจะขอโทษพ่อซึ่งเป็นฮีโร่ของประชาชนคนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว  เพราะคำว่าไม่กล้านี่แหละที่ทำให้ขีดเส้นขวางทางเดินของเรา  ไม่กล้าแม้แต่จะพูดกับพ่อว่า  หนูเสียใจ  หนูขอโทษค่ะ  เสียด้วยซ้ำ  มาวันนี้เวลาล่วงเลยมานานมาก...นานแสนนาน... เราเองก็ไม่เคยได้พูดออกไปว่าเราสำนึกผิดขนาดไหน  กว่าจะรู้ตัวว่าควรพูดคำนั้นทุกคนก็ลืมมันไปหมดแล้ว  ทางที่ดีควรพูดตั้งแต่วันนี้ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไปและไม่มีโอกาสได้พูดอีก...  ฉันจึงตัดสินใจกล่าวคำขอขมาอภัยฮีโร่ในใจฉันตั้งแต่ตอนนี้เวลานี้  ด้วยคำว่า  คุณพ่อคะ  หนูขอโทษค่ะ  สิ่งที่ผ่าน ๆ มาถึงแม้ว่ามันจะเนิ่นนานมากแล้ว  แต่หนูยังไม่เคยได้ขอโทษคุณพ่อและคุณแม่เลย  วันนี้ถึงแม้ว่ามันจะสายเกินไปแต่สิ่งที่ยังคงอยู่ในกมลสำนึกของลูกคนนี้นั้นคือตราบาปที่ลูกได้กระทำ  หนูรู้สึกเสียใจมาก  หนูขอโทษนะคะ...  หนูรักพ่อและแม่มากค่ะ
                 อยากบอกพ่อวันนี้  ถึงแม้จะสายเกินไป  แต่ขอให้รับรู้เอาไว้ว่ารักพ่อเสมอ