ในห้องเรียนชั้นประถม ห้องเล็กๆ เด็กๆต่างขมักเขม้นกับการวาดรูปในชั่วโมงศิลปะ ทุกคนตั้งใจ...ทุกคนพยายาม.... ไม่มีใครคุยกับใคร ทุกคนต่างสนใจในงานของตัวเอง ที่ต้องทำให้เสร็จในคาบเรียนนี้ ณ โต๊ะทำงาน คุณครูกำลังตรวจการบ้านที่สั่งให้วาดรูปใส่สมุด เล่มแล้ว เล่มเล่า งานนี้ได้ 7 งานนี้ได้ 6 เก่งหน่อย...ได้ 8 พลิกไปพลิกมา และสะดุดกับเล่มหนึ่ง ครูพลิกหน้าเก่า หน้าใหม่ งานเก่า งานใหม่ ...."สุชาติ มาหาครูหน่อยซิ" เด็กน้อยเดินยิ้มออกมาหน้าห้อง "สุชาติ เธอวาดรูปนี้เองหรือเปล่า" "ผมวาดเองครับ" "สุชาติ..เธออย่าโกหกครู เธอให้พี่ชายเธอวาดใช่มั้ย" "เปล่าครับ ผมไม่มีพี่ชายครับ ผมวาดเองจริงๆครับ" สีหน้าเด็กน้อยเปลี่ยนไปทันที ทั้งงุนงง สงสัย และหวาดกลัว " ดูซิเนี่ย สุชาติ งานก่อนๆเธอไม่เห็นสวยเหมือนงานนี้เลย ครูเป็นครูมาสิบกว่าปีไม่เคยเห็นเด็กอายุเท่าเธอวาดรูปช้างได้สวยขนาดนี้เลยนะ... บอกมา เธอให้ใครวาดให้" เด็กน้อยเสียงสั่น "ผมวาดเองจริงๆนะครับ" ครูเดินถือสมุดวาดรูปไปที่โต๊ะเพื่อนทุกๆคน " รติยา เธอเชื่อว่าสุขาติวาดรูปนี้เองหรือเปล่า"... "ไม่เชื่อค่ะ"...."วาที เธอว่าสุชาติวาดรูปนี้เองมั้ย"..."ไม่ครับ"..... คนแล้ว...คนเล่า สายตาเด็กน้อยจากจุดหนึ่งที่หน้าห้อง เขาทำผิดอะไร วันนั้นผ่านไป มีอะไรอยู่ในใจเด็กชายสุชาติ กระติกน้ำลายช้างน้อย.... กระเป๋ารูปช้างสีชมพู.... และโต๊ะเรียนที่ถูกคัตเตอร์ขูดเป็นรูปช้าง... บางที...นั่นคือสิ่งที่เด็กน้อยคนหนึ่งชำนาญที่สุดก็เป็นได้....นี่นา....
burst 8 เม.ย. 2546 14:33 น. - ID 753 
2747
4
0
8 เมษายน 2546 15:32 น. - comment id 68071
อ่างง ดีจัง นายเกิดปีเดียวกับเราเลย เดือนเดียวกันด้วย อิอิ
4 ธันวาคม 2546 12:20 น. - comment id 70377
ใช่ค่ะ คนเราไม่เก่งไปทุกเรื่องนี่ สงสารเด็กคนนั้นจัง ทำไมไม่มีใครเชื่อเค้าล่ะ ทำไมกันนะ
24 มกราคม 2547 17:53 น. - comment id 70803
!!!!!!!!!!!
3 กุมภาพันธ์ 2548 00:28 น. - comment id 82506
เป็นเรื่องสั้นที่แต่งได้ยอดเยี่ยมมาก ไม่เหมือนบ่นเลย น่าจะบรรจุไว้ในแบบเรียนเพื่อเป็นบรรทัดฐานการเขียนเรื่องสั้นที่ถึงขนบ มีแก่นสาร จริงๆ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ