ผู้ใหญ่?

burst

ในห้องเรียนชั้นประถม ห้องเล็กๆ เด็กๆต่างขมักเขม้นกับการวาดรูปในชั่วโมงศิลปะ
ทุกคนตั้งใจ...ทุกคนพยายาม.... ไม่มีใครคุยกับใคร ทุกคนต่างสนใจในงานของตัวเอง
ที่ต้องทำให้เสร็จในคาบเรียนนี้

ณ โต๊ะทำงาน คุณครูกำลังตรวจการบ้านที่สั่งให้วาดรูปใส่สมุด เล่มแล้ว เล่มเล่า
งานนี้ได้ 7 งานนี้ได้ 6 เก่งหน่อย...ได้ 8 พลิกไปพลิกมา และสะดุดกับเล่มหนึ่ง

ครูพลิกหน้าเก่า หน้าใหม่ งานเก่า งานใหม่ ...."สุชาติ มาหาครูหน่อยซิ"

เด็กน้อยเดินยิ้มออกมาหน้าห้อง "สุชาติ เธอวาดรูปนี้เองหรือเปล่า"
"ผมวาดเองครับ" "สุชาติ..เธออย่าโกหกครู เธอให้พี่ชายเธอวาดใช่มั้ย"
"เปล่าครับ ผมไม่มีพี่ชายครับ ผมวาดเองจริงๆครับ" สีหน้าเด็กน้อยเปลี่ยนไปทันที
ทั้งงุนงง สงสัย และหวาดกลัว " ดูซิเนี่ย สุชาติ งานก่อนๆเธอไม่เห็นสวยเหมือนงานนี้เลย
ครูเป็นครูมาสิบกว่าปีไม่เคยเห็นเด็กอายุเท่าเธอวาดรูปช้างได้สวยขนาดนี้เลยนะ... บอกมา
เธอให้ใครวาดให้" เด็กน้อยเสียงสั่น "ผมวาดเองจริงๆนะครับ"

ครูเดินถือสมุดวาดรูปไปที่โต๊ะเพื่อนทุกๆคน " รติยา เธอเชื่อว่าสุขาติวาดรูปนี้เองหรือเปล่า"...
"ไม่เชื่อค่ะ"...."วาที เธอว่าสุชาติวาดรูปนี้เองมั้ย"..."ไม่ครับ"..... คนแล้ว...คนเล่า

สายตาเด็กน้อยจากจุดหนึ่งที่หน้าห้อง เขาทำผิดอะไร วันนั้นผ่านไป มีอะไรอยู่ในใจเด็กชายสุชาติ

กระติกน้ำลายช้างน้อย.... กระเป๋ารูปช้างสีชมพู.... และโต๊ะเรียนที่ถูกคัตเตอร์ขูดเป็นรูปช้าง...

บางที...นั่นคือสิ่งที่เด็กน้อยคนหนึ่งชำนาญที่สุดก็เป็นได้....นี่นา....