28 พฤศจิกายน 2546 11:53 น.
burst
ไม่ต้องเปลืองเวลามาใส่ใจ
เธอรักแล้วก็หายไปไม่ห่วงฉัน
หากคนรักกันจริงแล้วทิ้งกัน
ก็ไม่มีค่าที่ฉัน...จะรักใคร
ให้เวลากันมากหน่อยฉันคอยอยู่
คอยเฝ้าดูสิ่งที่เธอทำเหลวใหล
เธอแว่บๆปิ๊งๆแล้วทิ้งไป
เผลอแป๊บเดียวก็หายทำร้ายกัน
มีเวลาให้กันแค่บอกรัก
พอรู้จักก็บอกรักกันแค่นั้น
ปล่อยให้ความฝันค้างตอนกลางวัน
เธอมองเห็นคำนั้นเป็นอะไร
คำว่ารักจริงอยู่พูดไม่อยาก
เผยอปากไม่มากก็พูดได้
แต่เธอคงหลมลืมบางสิ่งไป
สิ่งนั้นคือ...ความจริงใจ...ที่พูดมา
เธอรักๆทิ้งๆจริงมั้ยน้อ
ปล่อยให้ตั้งแต่รอมาเดือนกว่า
รอให้เธอบอกเลิก...ก็ไม่มา
อ้าว...นี่เอาไงหว่า....หายหัวไป
-----------------------------------------------------------------------------------
เฮ้ย...กลับมาก่อนได้มั้ยครับเนี่ย มาๆไปๆ งงนะเฟ้ย
28 พฤศจิกายน 2546 11:51 น.
burst
เอาขี้เถ้ายัดปากบากด้วยขวาน
ฟาดด้วยจานทิ่มฟันด้วยเหล็กห้า
เฆี่ยนด้วยหวายแล้วใช้น้ำเกลือทา
กระแทกหน้าด้วยเสาเข็มอย่างเต็มแรง
แล้วจิกหัวลากบนพื้นมายืนต่อ
ยังไม่พอทุบต่อด้วยของแข็ง
ใช้ปังตอค่อยค่อยเชือดให้เลือดแดง
แล้วเอาเข็มทิ่มแทงลูกกะตา
ถีบให้ล้มพอก้มแล้วโดดเตะ
ตีให้เละด้วยหน้าสามตามแสกหน้า
รถแทรคเตอร์เหยียบซ้ำเร่งตามมา
น้ำมันราดท่วมหน้าแล้วจุดไฟ
มันยังไม่สาสมเพียงเท่านี้
สิ่งที่เธอทำอัปรีย์กว่าไหนไหน
แค้นนี้รอวันชำระให้สะใจ
คอยดูเถอะจะต้องได้ใช้หนี้กัน
-----------------------------------------------
เกลียด...เกลียด..เกลี๊ยด...เกลียด...เกลียด
26 พฤศจิกายน 2546 16:57 น.
burst
จริงอยู่เธอก็รู้ใจฉันดี
จริงอยู่ที่คนดีดีก็มีน้อย
จริงอยู่ที่ฉันก็รู้ว่าเธอคอย
จริงอยู่ที่รักน้อยน้อยแต่นานนาน
มิตรภาพและน้ำใจช่างเปี่ยมล้น
สู้บากบั่นอดทนมาจีบฉัน
ทั้งฐานะหน้าตาอุดมการณ์
เธอมีพร้อมให้ฉันเป็นอย่างดี
ด้วยเวลาก็นานพอรู้ใจ
เพื่อนเธอก็มากมายรู้เรื่องนี้
เธอชอบฉันแค่ไหน...ใจรู้ดี
และขอบคุณอยู่ที่เธอรักกัน
แต่....มิตรภาพในแบบเพื่อน
คอยย้ำเตือนว่าจะเป็นได้แค่นั้น
ฉันไม่อาจเปลี่ยนใจไปรักกัน
แม้ไม่อยากเอ่ยอย่างนั้นให้เจ็บใจ
ขอโทษเถอะนะคนดี
ถึงจะกล่าวว่าฉันนี้...ซักแค่ไหน
จะเปลี่ยนเพื่อนเป็นคนรักลำบากใจ
ฉันผู้ชาย...เธอผู้ชาย.....หน่ายเหลือเกิน
------------------------------------------------------------------
แบบว่าเกย์ชอบมาจีบ ไม่รู้ว่าหน้าตาไปโดนต่อม
อะไรของมันเข้าเนี่ย
26 พฤศจิกายน 2546 14:57 น.
burst
โลกแห่งความฝัน..ฉันยิ่งใหญ่
มองเห็นใครต่อใครเป็นมดหนู
อาณาจักรของใจใหญ่น่าดู
บ้านช่องสุดหรูโก้เกินใคร
รถราจอดเรียงอีกเป็นพัน
มีเงินทองบันดาลได้ดังใฝ่
มีคนรักคนหลงได้ดั่งใจ
มีความสุขมากมายอยู่ใกล้ตา
และนั่นคือโลกของฉัน
โลกแห่งความฝันอันสูงค่า
โลกที่อยู่ใกล้เพียงหลับตา
และหายไป...เพียงเพราะว่าลืมตาดู
โอ้....นี่หรือความเป็นจริง
รอบข้างทุกสิ่งแสนอดสู
บ้านช่องหรือไร...ดูคล้ายรู
เห็นมดปลวกและหนูวิ่งไปมา
บิลค่าน้ำค่าไฟเต็มผนัง
อีกรถจอดผุพังดูไร้ค่า
ลูกเต้าร้องงอแงน่าระอา
เสียงคนข้างบ้านด่า..น่ารำคาญ
หลับตาลงอีกครั้งจะดีไหม
กลับไปโลกที่กว้างใหญ่ของฉัน
โลกแห่งความสุขนิรันดร์
อยากหลับตาอยู่เช่นนั้นตลอดไป
ไปให้พ้นโลกความเป็นจริง
ลืมทุกสิ่ง...แล้วเปลี่ยนใหม่
เปลี่ยนทั้งชีวิต ทั้งจิตใจ
เปลี่ยนมันได้ไหม...ในปัจจุบัน
25 พฤศจิกายน 2546 14:57 น.
burst
มือข้างหนึ่งถือเชือกเธอเลือกไว้
บอกให้ฉันขึ้นไปบนเก้าอี้
เธอเลือกกิ่งเหมาะเหมาะกำลังดี
โยนเชือกฟูก...ผูกไว้ที่...กลางลำคอ
เธอมองฉันนึกถึงวันคืนเก่าเก่า
จำวันนั้นของเราได้ไหมหนอ
กี่วันคืนที่ฝืนใจไม่เคยพอ
เราเคยรักเคยง้อกันเช่นไร
ความหอมหวลแห่งคืนวานสู่วันนี้
ความรู้สึกดีดีมีที่ไหน
บ่วงคล้องคอเธอเป็นต่อกันเท่าไร
ปลายเชือกนั้นตัดสินได้...ดวงชะตา
เธอปล่อยเชือกเหมือนเธอเลือกจะไม่ทำ
แต่ตอกย้ำสิ่งที่ทำไว้เหมือนฆ่า
เธอผูกเชือกกับต้นไม้ไปไม่ลา
เหลือเก้าอี้รองขา...ท้าวัดใจ
เธอไปแล้วเหลือแต่ฉัน....ห้อยต่องแต่ง
หมดเรี่ยวแรงจะอยู่...สู้มันไหว
น้ำตาอาบทั้งชีวิตและจิตใจ
มองเห็นเธอ...เดินจากไปไม่ใยดี
ภาพคืนวันเก่าเก่าเข้าทำร้าย
ความรักช่างง่ายดายจริงหรือนี่
จึงตัดขาดความรักลงทันที
เตะเก้าอี้...แขวนคอ....ไม่รอเธอ
หน้าส่วนตัว
732
