9 มีนาคม 2547 15:09 น.
burst
วันนี้วันสุดท้ายที่จะแต่งกลอนที่นี่แล้วครับ มีปัญหาส่วนตัวบางประการ ก็ดีใจมากๆที่แต่งมาได้เยอะแยะปานนี้ สักวันมีโอกาส ได้คิด ได้ตรึกตรอง ก็อาจจะเข้ามาอีกก็ได้ แต่ตอนนี้ ขอประกาศแขวนแป้นพิมพ์ไปก่อนก็แล้วกันครับ ขอบคุณที่พวกพี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ มาอ่าน มาด่า มาชอบ กลอนของผมนะครับ เสียใจที่ต้องทำแบบนี้ แต่มันก็จะดีกับตัวผมเองครับ ปัญหาส่วนตัวคงน้อยลง ขอบคุณนะครับ ขอบคุณทุกท่านมากๆ
8 มีนาคม 2547 15:47 น.
burst
ขอบคุณเวลาดีดีที่มีให้
ขอบคุณน้ำจิตน้ำใจที่ให้ฉัน
ขอบคุณมิตรภาพที่ให้กัน
ขอบคุณทั้งหมดนั้นคืนให้เธอ
คำร่ำลาที่ยากจะพูดไป
ออกมาพร้อมน้ำตาไหลและล้นเอ่อ
ภาพเก่าเก่าที่เราเคยพบเจอ
ฉันและเธออยู่ตรงนี้เมื่อวันวาน
กี่คำหวานพ้นผ่านเพียงกลอนหนึ่ง
ที่ไม่มีคำซาบซึ้งให้ซาบซ่าน
เป็นบทกลอนสุดท้ายนิรันดร์กาล
มีเธอฉันในวันวานที่ผ่านไป
มอบกลอนนี้ร่ำลาเมื่อตอนจบ
ให้เธอได้ประสบพบคนใหม่
ในชีวิตเคยพบเธอก็ดีใจ
และเป็นสุขมากมายได้พบกัน
ฉันไม่มีคำใดพูดได้ต่อ
และเวลาคงไม่พอให้เธอนั้น
เธอรับกลอนนี้ไว้ก็แล้วกัน
ต่อไปนี้...ไม่มีฉัน...แต่งให้เธอ
8 มีนาคม 2547 12:05 น.
burst
พ่อแม่ก็ไม่เคยทำ
ตั้งแต่ยังจำความได้
ไม่เคยเลย...ใครทำเจ็บใจ
แล้วเธอเป็นใครมาถือดี
น้ำตาที่ไหลตอนหัวเราะ
มันไม่เหมาะมาใช้อย่างนี้
ต้องมาร้องไห้ฟรีฟรี
เพราะเธอคนนี้คนทำ
กล้าดียังไงมากลั่นแกล้ง
และเสแสร้งหลอกให้ช้ำ
แถมทิ้งร่องรอยไว้ให้จำ
แค่ขอโทษซักคำ...ยังไม่มี
เธอขอโทษกันเป็นมั้ย
ยากนักใช่มั้ยคำคำนี้
หรือว่าไม่เคยผิดเลยซักที
หัวแข็งอย่างนี้...เห็นดีกัน
1 มีนาคม 2547 14:30 น.
burst
วันนี้มี...พรุ่งนี้...ฉันไม่รู้
ของเคยเห็นเคยดูรู้ได้ไหม
ว่าพรุ่งนี้ของดีดีเปลี่ยนมือไป
ยึดถือมันไว้ไม่ได้ใช่ของเรา
ของเคยมีก็ไม่มีสักวันหนึ่ง
เหลือเพียงความคิดถึงไว้ให้เหงา
นั่นของกูนี่ของกูรู้แค่เรา
ยึดเอาไว้ก็เศร้าเราจนใจ
ใจเคยมีก็ไม่มีในวันหน้า
หากวันนี้ยังถือว่ามีใจให้
วันพรุ่งนี้ใจดีดีก็เปลี่ยนไป
ยึดถือมันไว้ไม่ได้เช่นเดียวกัน
ใจของเราตัวของเรายังไม่อยู่
ตายไปแล้วอยากรับรู้ก็เกินฝัน
ตัวของเรายังไม่อาจดูแลมัน
รอเวลาสักวันเขาเอาไป
อย่าไปยึดไปถือเลยความรัก
อย่าไปยึดติดนักรักเหลวใหล
รักแค่เพียงให้รู้ว่าไม่เดียวดาย
รักแค่เพียงผ่อนคลายหายกังวล
สิ่งที่มี..คือไม่มีในความจริง
มีพบแล้วมีทิ้งทุกแห่งหน
นับประสาอะไรใจของคน
มีหมุนเปลี่ยนเวียนวนไปตามกาล
แค่วันนี้สิ่งที่เราเป็นเจ้าของ
เราควรต้องดูแลไว้อย่างนั้น
ถนอมรักถนอมใจกันและกัน
ปัจจุบันจะหอมหวานซาบซ่านใจ
ดูแลเมื่อตอนที่มีดีที่สุด
เราไม่รู้ว่าจะหยุดลงตอนไหน
ชีวิตนี้ไม่รู้หรอกเส้นตาย
จงทุ่มเทหมดทั้งใจให้แก่กัน
หน้าส่วนตัว
880
