สาวหน้าใส น้ำใจ น้องเหมียว

..สีน้ำฟ้า..

..
(แม่คร๊าบ..ผมหิว)
(แม่คร๊าบ..ผมหิว)
แง่ว  แง่ว..แง้ว..แง๊ว   เสียงเริ่มแผดดังขึ้นทุกที ๆ 
มีใครได้ยินเสียงลูกแมวร้องบ้างไหมคะ     เด็กสาววัยสิบแปดปี สวมกางเกงยีนส์เข้ารูป กับเสื้อยืดคอโปโล ด้านหลังพิมพ์ชื่อเว็บไซต์ของร้าน 
ช่วงนี้ปิดเทอมต้องอยู่กับบ้านช่วยงานในร้าน ปกติก็ไม่ต้องอยู่โยงเฝ้ามากนัก แต่นี่แม่ทะเลาะกับพ่อ หนีไปนอนที่บ้านยายตั้งแต่เมื่อคืน 
เธอก้มมองตามใต้โต๊ะคอมพิวเตอร์ทุกตัวที่เรียงกันอยู่ข้างฝาอย่างเป็นระเบียบ   ลูกค้าที่นั่งอยู่ สองโต๊ะแรกหันมามอง แล้วส่ายหน้า ก่อนจะหันไป
สนใจสิ่งที่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อ
แว๊ว..แว๊ว...   
(หิว ๆ ๆ)  เสียงของแมวยังดังมาเป็นจังหวะ สักพักก็เงียบไป น่าจะเป็นลูกแมวหลงทาง ซึ่งฟังดูเหมือนมีอยู่ตัวเดียว 
เมี้ยว...เมี้ยว   เธอส่งเสียงเลียนแบบ เผื่อมันจะส่งเสียงตอบ จะได้ตามหาต้นเสียงได้ถูก
แง่ว...แง่ว แง่ว  แง้ว..แง้ว      
(ผมอยู่นี่..แม่ใช่ไหม.. แม่  แม่  แม่)      
เล่นเจ้าล่อเอาเถิดกันอยู่อย่างนั้น ลูกค้าคนแรกคงจะเซ็ง ก็เลยเรียกเจ้าของร้านมาคิดเงินค่าบริการอินเตอร์เน็ต แล้วเดินหน้ามุ่ยออกไป  
แหะ แหะ.. ก็คนมันสงสัยนี่นา ถ้าเกิดลูกแมวมันถูกอะไรทับอยู่แล้วไปช่วยไม่ทัน มันตายขึ้นมาจะว่าไงล่ะ   เธอค้อนตามหลังลูกค้า เข้าใจว่าเขา
คงรำคาญกับเธอที่ส่งเสียงเหมียว ๆ อยู่ได้    คิดเงินลูกค้าเสร็จก็เดินหาต่อ จากหน้าร้าน จรดหลังร้าน ตามซอกโต๊ะ ซอกตู้ ก็ไม่เห็นมี 
จนชักจะเซ็งแล้วบ้างเหมือนกันก็เลยนั่งแผละ อยู่ริมประตูทางเข้า ที่จัดเก้าอี้เรียงข้างฝาอีกด้านไว้สองตัว เอาไว้ให้ลูกค้านั่งรอ แต่ตา
ก็ยังมองหาที่มาของเสียงอยู่
ร้านออกจะโล่ง ตรงกลางบ้านโล่ง มองเห็นสองข้างฝาได้ชัดเจน ฝั่งหนึ่งวางคอมพิวเตอร์เรียงกันแปดตัว อีกฝั่งหนึ่งของข้างฝา ก็มีเก้าอี้ที่เธอนั่ง
สองตัว ถัดไปเป็นตู้หนังสือเอาไว้ให้ลูกค้าอ่านเล่นบ้าง เช่าบ้าง ถัดไปก็ตู้กระจกยกพื้นสูง แต่ใต้ตู้ก็ไม่มีอะไร แล้วก็เครื่องถ่ายเอกสาร แมวคง
ไม่ไปอยู่ในเครื่องถ่ายหรอก มันตั้งเด่นเห็นสง่า ข้างหลังเครื่องมีซอกเล็ก ๆ เกือบติดฝานั่นก็โล่ง  โต๊ะเก็บเงินหันหน้าเข้าข้างฝา ใต้โต๊ะโล่ง 
ในลิ้นชักก็ชักออกมาดูหมดแล้ว แม้จะขัดกับหลักความจริงไปบ้าง ว่าแมวอะไรจะหลุดไปอยู่ในลิ้นชักรก ๆ แบบนั้น
ถัดไปเป็นโต๊ะวางของ วางเครื่องเข้าเล่มแบบสันห่วงกับเครื่องเคลือบ  บนโต๊ะมีแต่อุปกรณ์ ใต้โต๊ะก็โล่ง ๆ  แล้วก็เป็นผนังที่กั้นระหว่างหน้าบ้าน 
กับหลังบ้านออกจากกัน มีประตูที่เปิดโล่ง มองทะลุไปถึงไหน ๆ เลี้ยวซ้ายก็ขึ้นบันไดไปชั้นสอง ตรงไปอีกหน่อยมีอ่างล้างหน้า แล้วก็ประตูห้องน้ำ 
ถัดจากห้องน้ำ เมื่อก่อนเป็นครัวเดี๋ยวนี้ปรับเปลี่ยนเป็นเหมือนห้องโถงโล่ง ๆ มีแต่ตู้เย็น วางชิดข้างฝาอยู่มุมห้อง  มีเครื่องซักผ้าวางติดอยู่กับ
ผนังห้องน้ำ
เออ.. แล้วแมวมันจะไปอยู่ส่วนไหนของประเทศ เอ๊ย.. ของบ้านหวา..
เธอถอนหายใจเฮือก ๆ ความสงสัยยังไม่จางหาย แต่ความเหนื่อยหน่ายเข้ามาแทรกด้วย  เลยเดินออกประตู ที่ชั้นในเป็นประตูกระจก และชั้นนอก
เป็นประตูเหล็กดัด มีซอกว่างระยะห่างจากประตูชั้นนอกถึงชั้นในอยู่ประมาณสักคืบหนึ่งเห็นจะได้
(แม่คร๊าบ..แม่คร๊าบ)  นั่น ๆ มีตัวอะไรไม่รู้สูง ๆ ใหญ่ ๆ เดินมาที่ประตูจะ ไม่ใช่แม่หรอก แต่ต้องส่งเสียงไว้ก่อน ขู่ไว้ มันจะได้กลัวว่าเรายังมีแม่
นั่น ๆ ๆ ตัวสูง ๆ ใหญ่ ๆ หันมาแล้ว สองสายตาประสานกัน ดวงตาสีเหลืองอำพันเบิกกว้าง ผิดกับอีกคู่หนึ่งที่น้ำตาลเข้มส่องประกายวาววาม สดใส
ฟื่อ...ๆ ๆ
(อย่าเข้ามานะ เดี๋ยวกัดนะเฟ้ย)  ตัวอะไรไม่รู้ ใหญ่ยักษ์ ทำท่านั่งคล้าย ๆ กับเราเลย แปลกทำไมขา กับแขนถึงไม่เท่ากันเหมือนเรานะ..
โอ๋.. เจ้าเหมียว อยู่นี่เองมานี่มาม๊ะ     เธอนั่งยอง ๆ ยื่นมือไปในซอกระหว่างประตู หมายจะจับลูกแมว หน้าตาคล้าย ๆ กับลูกเสือดาว 
ลำตัวลายพร้อย หางที่ขดหนีบอยู่ฟู เหมือนกับคนกำลังขนลุกตั้งชันยังไง ยังงั้น มันนั่งขดตัวหงออยู่ ส่งเสียงขู่แฟ่ด ๆ ขยับถอยหลังไปจนสุดมุม
แง๊ว...
(อย่าเข้ามานะ เดี๋ยวเค้าจะฟ้องแม่นะ)
มาสิ.. ออกมาเร็ว เมี้ยว เมี้ยว
แง๊ว ๆ ๆ ๆ 
(อะไรพูดอะไร ฟังไม่รู้เรื่อง แม่ครับช่วยด้วย แม่ แม่ ช่วยด้วย...)
ออกมาสิเจ้าเหมียว ไปหลบอยู่ทำไมตรงซอกนั่น ฝุ่นเยอะจะตาย สกปรก มา..ออกมาเร็ว
ง้าว...ง้าว  ... ๆ ๆ ๆ
(แม่ครับ..ช่วยด้วย.. แม่ แม่ ... แม่อยู่ไหน แม่...แม่)      เจ้าเหมียวน้อยร้องเสียงดัง จนน้ำตาคลอหน่วยตาสีเหลืองอำพัน จวนเจียนจะ
หยาดหยดลงมาทางร่องจมูก
เหมียว มานี่สิ หิวไหม   เธอเอื้อมมือเข้าไป แต่ก็ยังไม่กล้าจับ
น้อง ๆ คิดเงิน     แป่ว !  แหว่ว !   มันอะไรกันนักหนาฟระ ลูกค้าพวกนี้ คนกำลังยุ่งวุ้ย  เธอเงยหน้า ส่งสายตาขุ่น ๆ ไม่แพ้เจ้าเหมียวที่อยู่ในรู 
เอ๊ย !  อยู่ตรงซอกประตูนั่น  เดินไปดูนาฬิกาจับเวลาที่แขวนไว้ 
สามสิบบาท   เร็ว ๆ ฉันจะไปลูกแมว  ดู ๆ ชักช้า กว่าจะล้วงกระเป๋าออกมาได้  เอ๋า..ยังให้แบงค์ร้อยอีก  เธอเปิดลิ้นชักหยิบเงินทอนให้ลูกค้า
ขอบคุณค่ะ   ไปเร็ว ๆ สิ ลีลาศอยู่ได้  เธอเดินตามลูกค้าออกมานั่งอยู่ข้างประตูเหมือนเดิม ดูเหมือนจะไม่ได้เรื่องอะไร เรียกก็แล้ว อะไรก็แล้ว 
เจ้าเหมียวมันขู่แฟ่ด ๆ  จึงเดินกลับมาหยิบเงินในลิ้นชัก รีบสาวเท้าออกไปยังร้านขายของชำที่อยู่ห่างออกไปอีกสองช่วงตึก กลับมาก็หาถ้วยเล็ก ๆ แต่ก็ไม่เจอ จึงไปรื้อถังขยะ หยิบขวดน้ำเปล่าที่ทิ้งไปแล้ว มาตัดเอาเฉพาะส่วนก้นขวด ไม่ลึกเท่าไหร่ เทนมลงไป แล้วเอาไปวางล่อไว้ตรงซอกประตู
เอ้า..หิวก็กินซะ  ไม่ต้องเขิน    เธอวางมันไว้ใกล้ ๆ ตัวลูกแมว แล้วเดินหายลับขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ..
ก๊อก ๆ      เธอเคาะประตูแล้วเปิดผลั๊วะเข้าไปตามประสาคนใจร้อน  คุ้ย ๆ เอาร่างที่นอนคุ้ดคู้จมอยู่ในกองผ้าห่ม บนเตียงนอนออกมาจนได้ 
ยืนปักหลักอยู่ที่ข้างเตียง
อีกฝ่ายงัวเงีย อะไรฟระ ตูเพิ่งจะนอนเอานอนหกโมงเช้า แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วล่ะ เขาลืมตาตื่น คนปลุกยิ้มหวานจ๋อย แต่อีกฝ่ายดวงตาแดงก่ำ 
พอเขาเห็นหน้าเธอก็ปิดตานอนต่อ
พ่อ ตื่น ๆ    เธอนั่งลงข้างเตียง เขย่าร่างเขาเบา ๆ 
อือ    เขาพลิกหันหลังให้ แล้วเอาผ้าห่มคลุมมิดศีรษะ แต่ก็ถูกดึงเหมือนปลอกเปลือกกล้วย 
มีลูกแมว เหมือนเพิ่งคลอดเลย ตัวเล็ก ๆ มาจากไหนไม่รู้ มันหลบอยู่ตรงซอกประตูหน้าบ้านแน่ะค่ะ 
 อ๊าก.. พระเป็นเจ้าช่วยด้วยเถิด ลูกต้องตื่นจากฝันหวาน ๆ เพราะลูกแมวหลงทางเนี่ยนะ
อือ  
พ่อ
อือ..
ฉัตรเลี้ยงมันไว้นะ
อือ     
เย.. พ่อใจดีจัง ไปล่ะ งั้นพ่อนอนต่อเถอะ
อือ     
เด็กสาวเดินยิ้มย่องจากมา  ส่วนเขานอนลืมตานึกแช่งชักหักกระดูกไอ้ลูกแมวบ้านั่น.. อะไรวะ คนจะนอน..ดันมาขัดจังหวะ เอ๊ะ.. หรือที่จริง
ต้องโทษยายฉัตรธิดา  เออ ๆ ช่างมัน ๆ ยกให้มันคนหนึ่ง อ้ายลูกบังเกิดเกล้า . เขายิ้มปิดเปลือกตา ชักผ้าห่มขึ้นคลุมโปง 
พ่อ .. ๆ   เสียงเล็ก ๆ แหลม ๆ แว่วมาอีก 
เออ..เวรกรรมของตรู    เขาเปิดเปลือกตามาใหม่  เสียงตะโกนเรียกมาแบบนี้ แสดงว่าต้องลุกไปดูมัน... เฮ้อ
                                                  0.0.0.0.0.0.0.0.0.0 
สองเดือนถัดมาลูกแมวหลงแม่ตัวเดิม ที่เคยเดินตุปัดตุเป๋ เพราะแข้งขายังไม่แข็งแรง กระโดดผลุงขึ้นบนตักเด็กสาวที่กำลังนั่งพิมพ์งานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์  ตัวของมันยาวจนเกือบฟุต ไม่รวมหาง ที่ลายพร้อย มันตะกุยต่อจนไปพาดบ่าของเธอ..  
ฉัตรธิดาถอนใจ รามือจากการพิมพ์งานช้อนตัวนุ่มนิ่มของเจ้าตัวยุ่งลงจากบ่า เอาไปวางพื้น แล้วพิมพ์งานต่อ
(ไม่เอา..ผมจะอยู่กับแม่)   เจ้าตัวดีมันเดินไปที่เก้าอี้ตัวถัดไป กระโดดขึ้นเก้าอี้ แล้วกระโดดขึ้นโต๊ะคอมพิวเตอร์ เดินหลบหลีกจอคอมพิวเตอร์กลับมาที่หญิงสาวอีกครั้ง ก้าวขาคู่หน้ามาเหยียบแป้นวางคีย์บอร์ดก่อน แล้วตามด้วยขาหลัง ส่งให้ขาหน้าสองข้างไปเกาะเกี่ยวที่ไหล่ของเธอ
อุ้ย !  เจ็บนะ    เธอร้องอุทธรณ์  เมื่อเล็บคม ๆ จิกผ่านเสื้อมาถูกเนื้อที่ไหล่  จนต้องรีบช้อนตัวเจ้าตัวยุ่งขึ้นไปพาดบ่า ให้มันพาดอยู่อย่างนั้นซะให้พอใจ  แป๊ปเดียว เล็บคม ๆ ก็เกี่ยวเอาเส้นผมที่เธอรวบไว้ด้วยยางรัดธรรมดา ขยุกขยิก 
ฉัตรธิดาถอนหายใจ ลุกขึ้นเดินทั้งที่เจ้าเหมียวอยู่บนบ่า เดินตรงไปที่ตู้เย็นเปิดประตูตู้  หยิบขวดนมออกมา ดันเบา ๆ ให้ประตูตู้ปิด แล้วกอดเจ้าเหมียวไว้ ก้มลงหยิบชามเล็ก ๆ ใส ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ ตู้ติดมือมาด้วย  แล้วเอามาวางตรงขาเก้าอี้ โต๊ะคอมพ์ตัวที่เธอนั่งเมื่อกี้  วางขวดนมไว้บนโต๊ะ ก่อนจะยกเจ้าตัวยุ่งไปวางบนพื้น
ดวงตาสีเหลืองอำพันคู่นั้น ใสแจ๋วจนเห็นภาพตัวเองปรากฏอยู่ในนั้น เธอยิ้มให้มันก่อนจะใช้นิ้วชี้ผลัก ก็ไม่เบานักหรอกเพราะมันไม่ทันตั้งตัว จึงล้มหงายท้องลงไป ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นมาใหม่ เธอขยับมาหยิบขวดนม แล้วเทลงไปในถ้วย
เมี้ยว...
(ขอบคุณคร้าบ แม่)        มันรีบซุนหน้าไปที่ถ้วย  แต่เธอผลักหัวมันออก เทนมเติมเข้าไปอีก แล้วก็ลุกขึ้นเอาขวดนมไปเก็บ  กลับมาอีกที  เห็นเจ้าตัวดีกำลังเลียแผล็บ ๆ คงจะหยุดกวนไปอีกนานล่ะ .. เธอกวาดสายตาอ่านทวนงานพิมพ์ที่ค้างไว้เมื่อครู่ เมื่อเทียบกับต้นฉบับลายมือเขียนได้แล้วก็ลงมือ
พิมพ์ต่อ ถึงแม้จะปิดร้านไปนานแล้ว  พ่อกับแม่ไปงานแต่งของญาติ ก็เลยเป็นภาระของเธอที่ยังต้องพิมพ์งานต่ออีก เนื่องจากว่า ลูกค้าเร่งจะเอาตอนเช้าตรู่ของพรุ่งนี้   เธอชะงักมือ ก้มไปมองเจ้าเหมียวอีกที  มันก็ยังก้มหน้าก้มตา จัดการกับนมที่เพิ่งเทลงไป จึงยักไหล่..ยิ้ม ๆ  ตั้งสมาธิทำงานต่อไป
                                                                                                   0.0.0.0.0.0.0.0.0.0
ชั้นสองของตัวบ้าน มีอยู่สามห้องนอนเดินขึ้นบันไดมาก็เจอห้องโถงโล่ง ๆ บันได ถ้าเดินตรงไปก็เป็นห้องของฉัตรธิดา ซึ่งตอนนี้ประตูเปิดโล่งอยู่
ห้องโถงนี้ถูกจัดไว้เป็นมุมพักผ่อน มีโซฟาสีเขียวเข้มราคาไม่แพงนักเป็นเฟอร์นิเจอร์หลัก วางอยู่ชิดราวบันได ถัดจากโซฟาไปเป็นตู้โชว์ที่ตั้งโทรทัศน์วางชิด ข้างฝาด้านใน ซึ่งเป็นฝาที่กั้นห้องโถงนี้กับห้องนอนของพ่อกับแม่นั่นเอง เจ้าของห้องที่เปิดประตูโล่งไว้กำลังนอนเอกเขนกอยู่ที่โซฟาตัวยาว เธอจ้องจอ
โทรทัศน์ตาแทบจะไม่กระพริบ แอบลุ้นตามเรื่องราวที่กำลังดูใจเต้นตึ่กตั่ก
บรู๊ว........         อีกแล้ว อ้ายพวกไหนอีกฟระ ร้องเพลง   เจ้าเหมียวซึ่งกำลังเลียขนอยู่ไม่ไกลนัก ชะงัก มองหาต้นเสียง
อะ...บรู๊ว.....     เผ่นสิครับอยู่ทำไมล่ะ  มันกระโดดทีเดียวตกปุ๊กบนหน้าอกของหญิงสาวที่นอนดูทีวีอยู่ใกล้ ๆ กัน
อุ๊บ..อ้ายเหมียวบ้า โดดขึ้นมาได้     หญิงสาวขยับยกเจ้าเหมียวลงไปปล่อยบนพื้นห้อง  
เหมียว...
(โธ่ แม่ไม่ได้ยินหรือไง ไอ้พวกบ้านั่นมันส่งเสียงอีกแล้วอ่ะ)   
อะไรอีกล่ะ แก     ตาก็ยังคงจับอยู่ที่จอทีวี เธอกำลังดูหนังซาวด์แทรค ซึ่งต้องอ่านข้อความที่ขึ้นหน้าจอประกอบไปด้วย ถ้าไม่งั้นจะไม่รู้เรื่อง เจ้าเหมียวตั้งคอหยั่งคะเนความสูงอีกที ยังไม่ทันจะกระโดดขึ้นไปอีกรอบ ก็ถูกคว้าลำตัวลอยอยู่กลางอากาศ 
ดูหนังเรื่องอะไรฉัตร    พ่ออุ้มเจ้าเหมียวติดมือ นั่งลงข้าง ๆ 
เมียว...
(ขอบคุณครับคุณตา)    เจ้าเหมียวหันไปมอง ฉัตรธิดาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง มันแลบลิ้นแผล็บหนึ่ง 
งี๊ว..
(แหวะ ไม่ง้อแม่ก็ได้)   หญิงสาวสบตาเจ้าเหมียวจอมซน เอื้อมมือมายีหัวมันเล่น
งิ๊ว...
(ไม่ต้องมาแตะเค้าเลยนะ)     มันเลียขนตรงที่ถูกจับ  ก่อนจะเอาหัวซุกไซ้ไปมาที่หน้าอกของชายหนุ่ม
หนังผีค่ะ ปิดร้านแล้วหรือคะ
อือ..
แม่ล่ะ
อาบน้ำ เดี๋ยวก็ขึ้นมา
งั้นดูด้วยกันไหม เดี๋ยวฉัตรกรอให้
ก็ดี..     พ่อยกเท้าขึ้นพาดโต๊ะกระจกที่ตั้งข้างหน้า จับตัวเจ้าเหมียวนอนพาดเต็มความยาว แล้วเกาคางให้มันเบา ๆ 
เมี้ยว...เมี้ยว...
(รักตาเปรมจัง)  
เหมียวกินอะไรหรือยังอ่ะฉัตร
ค่ะ ฉัตรให้อาหารเปียกไปแล้วเมื่อเย็น
แม๊ว ๆ ๆ ๆ
(โห..แม่ขี้เหนียวจะตาย เทให้แค่นิดเดียวเอง จะกินอีก จะกินอีก หิว ๆ ๆ)
สงสัยยังหิวอยู่มั้ง ไปเอามาอีกป่ะ      
เมี้ยว      
ไอ้แมวตุ๊ด..   เธอค้อนให้
หนอย..อ้อนนะ.. อ้อน เดี๋ยวก็จับไปปิ้งขายหน้าบ้านซะหรอก      
เมียว..
(ช่างเถอะฮะ แม่ก็ปากร้ายไปแบบนั้นแหละ เนอะตาเนอะ)    ฉัตรธิดาแลบลิ้นให้ลูกแมววัยกำลังซนเกลือกกลิ้งศีรษะไปมาในอ้อมกอดของพ่อ
ก่อนจะจัดการกับวีซีดีแล้วเดินลงไปชั้นล่าง เพื่อจะจัดอาหารมาให้ไอ้เหมียวเจ้าเล่ห์ ตามคำสั่ง
                                                                                                   0.0.0.0.0.0.0.0.0.0
เจ้าเหมียวหันหน้าไปมองคุณตา เธอทำไม ไม่ยอมรับผิดนะฉัตร     
มันหันกลับมาทางแม่ ก็ฉัตรไม่ผิด ลูกค้าบอกจะเอาแบบนี้นี่
มองคุณตา ไม่ผิดยังไง แล้วนี่ยังไง ต้องทำใหม่ให้เขาหมดเลย  เมนูเล่มหนึ่ง ๆ หลายบาทนะ วัตถุดิบที่ต้องลงทุนไปไม่ใช่น้อยเลย    ไหนจะต้องออกแบบ ใหม่อีกล่ะ 
มองหน้าแม่ พ่อจะบ้ารึไง  ทำไมพ่อไม่ฟังฉัตร อีตาลูกค้ามันชีกอกับฉัตรนะ แล้วพอฉัตรไม่เล่นด้วย มันก็หาเรื่อง
มองคุณตา ไม่รู้ล่ะ เธอต้องแก้ไขงานนี้ด้วยตัวเองนะฉัตรธิดา พรุ่งนี้ลูกค้าจะมารับแปดโมงเช้า
มองหน้าแม่ พ่อใจร้าย ฮือ ๆๆๆ   
ฉัตรธิดาลุกจากเก้าอี้ กระทืบเท้าวิ่งหนีขึ้นไปทางชั้นสอง  เจ้าเหมียวมองคุณตาอีกที แล้วก้าวกระโดดตามเธอไป
เมี้ยว  ๆ ๆ      
(แม่ครับ เปิดประตูให้ผมด้วย)    เจ้าเหมียวข่วนประตู  แหย่ขาหน้าเข้าไปลอดเข้าใต้ช่องประตู
เมี้ยว  ๆ ๆ      
(แม่ครับ เปิดประตูให้ผมด้วย)    
ไปให้พ้นนะ ไอ้แมวบ้า!
เมี้ยว  ๆ ๆ      
(แม่ครับ เปิดประตูให้ผมด้วย)   ยืนด้วยสองขาหลัง แล้วใช้สองขาหน้าข่วนประตูแกรกกราก ๆ
เมี้ยว      ลูกแมวตัวยาว ๆ คะมำไปข้างหน้าเมื่อประตูถูกกระชากเปิดมาจากข้างใน   มันเดินหงอย ๆ ไปอยู่ข้างเตียง หญิงสาวกระแทก
ประตูปิดดังเดิมแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น เจ้าเหมียวน้อยนอนเงียบ ๆ อยู่ที่พื้นห้อง จนเสียงสะอื้นนั้นแผ่วไป มันจึงกระโดดผลุงขึ้นไป
บนเตียง  เธอคว้าตัวมันไปกอดไว้
เมี้ยว
(แม่อย่าร้องนะครับ โอ๋ .....)     เลียแผล็บ ๆ ที่แก้ม  น้ำใส ๆ ยังหยาดรินออกมาเป็นทาง มีแต่เสียงกลั้นสะอื้นจนตัวโยน
เหมียว......
(โอ๋ .....ไม่ร้องนะครับ แม่ฉัตรคนดีของผม)     เจ้าเหมียวเกลือกกลิ้งตัวบนหน้าอกของหญิงสาวไปมา ๆ มือเล็ก ๆ กับขนฟู ๆ เปะปะไป
โดนปากของเธอเข้า
อี๊..   เธอผลักออก ผลุดลุกขึ้นไปยืนทอดอารมณ์อยู่ริมหน้าต่าง เจ้าเหมียวตามมาเคล้าเคลียที่ขา
เฮ้อ... นี่นะเหมียว  เธอถอนหายใจ ก้มลงอุ้มมันมาแนบอก น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว จริง ๆ ก็แค่ทะเลาะกันเรื่องงาน เธอก็ไม่น่าจะใส่
อารมณ์เสียมากมายขนาดนี้ อายุก็ปาเข้าไปตั้งสิบแปดแล้ว นี่ถ้าใครรู้เข้าคงอายเขาตาย
ความจริงฉันก็ผิดหน่อย ๆ ด้วยแหละ
เมี้ยว
(ไม่จริงหรอกครับ แม่ไม่ผิดหรอก แม่ฉัตรเป็นคนเก่ง ทำงานดี๊ดี)     
เดี๋ยวฉันจะลงไปขอโทษพ่อแล้วก็แก้ไขงาน จะได้เสร็จทันพรุ่งนี้
เหมียว
(ครับแม่..) 
รู้ไหม อีตาลูกค้าบ้านั่นก็เหลือเกิน
ง๊าว.....
(จริง ผมเห็นมันโอบไหล่แม่ด้วย..ไอ้ลูกค้าลามก)     เจ้าเหมียวซุกซบหน้าอกของเธอ ถูศีรษะเล็ก ๆ ซุกไซ้ไปมา 
อื๋อ...      เธอปล่อยมันลงพื้น
ไอ้แมวลามก แกคิดอะไรกะชั้น...หน็อย     เจ้าเหมียวแลบลิ้นแผล็บ ๆ กระโดดไปมา หลบปลายเท้าโต ๆ ที่ฉวัดเฉวียนนั่น
ก๊อก ๆ     คนกับแมวต่างก็ชะงัก แม้จะหายโกรธแล้ว แต่ก็ไม่วายปั้นปึ่ง อย่างน้อยพ่อก็ไม่น่าตะคอกเสียงใส่เธอแบบนั้น
ลูกค้าโทรมา บอกว่าที่ฉัตรทำให้น่ะถูกแล้ว ไม่ต้องแก้ไขก็ได้ เขาฝากขอโทษด้วยที่ทำให้ยุ่งยาก พอดีเขาสแกนเมนูส่งไปให้เจ้านายของเขาดูแล้ว
เจ้านายของเขาว่าไม่ต้องเปลี่ยนแล้วล่ะ
ค่ะ มีอะไรอีกไหมคะ
ได้ยินเสียงอะไรตึงตัง ๆ ไล่ฟัดกะไอ้เหมียวอยู่รึไง     
เมี้ยว
(อุ้ม ๆ คุณตา อุ้มหน่อย ๆ)     มันมาคลอเคลียที่เท้าของเปรม จนเขาต้องอุ้มมันขึ้นมา
ก็ไม่มีอะไร
ฉัตร
คะ
พ่อเสียใจที่ว่าเราแรงไปหน่อย   เด็กสาวก้มหน้า หลบตา
ฉัตรก็ขอโทษ
ไป..เราไปเช่าหนังมาดูกันดีกว่า
อ้าว..แล้ว...
ปิดร้านไวหน่อยจะเป็นไรไป.. ไป เข้าไปหาย่าด้วย
ฮั่นแน่ะ.. จะไปหาย่าหรือจะไปง้อภรรเมียอ่ะคุณเปรม ..โด่ ๆ    พ่อใช้มือที่ว่างมาเขกกะโหลกลูกสาว
เรื่องของผู้ใหญ่ 
อิโธ่..ไป..จะไปหาภรรเมียก็ไปเลยพ่อ เดี๋ยวฉัตรเฝ้าร้านเอง แล้วอย่าลืมรับกลับมาด้วยนะ  ฉัตรขี้เกียจหุงข้าวแล้ว
แล้วไม่ไปด้วยเรอะ
หึ... จะออนไลน์แช้ทกะหนุ่ม ๆ มั่ง พ่ออย่าด่าก็แล้วกัน
ตามใจ  เอ้า..ลูกเราไปด้วยไป   พ่อยัดเจ้าตัวขนฟู หน้าเหมือนลูกเสือดาว แต่ตัวดันเป็นลายกะรอกมาให้  เธอรับเจ้าตัวแสบมากอดไว้ มันเลียอีก
แผล็บที่แก้ม เธอเลยจับมันโยนเข้าห้องนอน แล้วปิดประตูโครม
อยู่ในนั้นแหละ เจ้าแมวลามก  เด็กสาวหัวเราะร่า... วิ่งลงบันไดตามบิดาไป
                                                                           ---จบนะจ้ะ----