ความใคร่

ตาทึบ

เสียใจเพราะผิดหวัง........หรือเสียใจเพราะอดทนเสียสละ  หรือเสียใจเพราะรักล่ะ.อู้........สับสนอีกและ.........				

ยามเมื่อเธอต้องการ
ฉันอยากให้เธอเดินผ่านซุ้มของความคิดถึง
เดินผ่านทางช่องประตูของความห่วงหา ความห่วงใย..
ให้แสงแห่งความเสน่หานำเธอมา
หรือให้พลังแห่งการปกป้องผลักเข้ามา
 
ยามเมื่อเธอต้องการ
บอกฉันได้ด้วยโอบกอดที่แผ่วเบา
กระซิบใจฉันด้วยริมฝีปากที่โหยหา
เล้าโลมฉันด้วยสายใยของความเมตตา
และถ่ายความรักผ่านสายธารของความอบอุ่น
(แหล่ะนี้คือสิ่งที่ฉันต้องการ....)

ฉันอยู่ในนี้ยาวนานเหลือเกิน
นานจนวันเวลากลบรอยเท้าที่ฉันย่างเข้ามา
นานจนกำแพงแห่งความคิด
ไม่มีที่ให้ฉันเขียนคำว่า ฝืน ทน ชาชิน

ปีกของฉันบอบบาง เกินไป ที่จะใช้บิน 
วันนี้เหลือเพียงไว้โอบอุ้มตัวเองเวลาหนาว
ไว้เพียงพยุงให้ตัวเองยืนอยู่ให้ได้ 
มันล้าจนไร้เรียวแรงที่จะโบกเรียกวันวารแล้ว...

อย่าเรียกร้องอะไรอีกเลย
เพราะเธอได้ไปจากฉันหมดแล้ว โดยไม่ต้องร้องขอ
ความเข็มแข้ง และพลังที่เก็บไว้รักษาตัวเอง
ยังหยิบยื่นไปให้.......................