***.พิมกานดา...ดอกไม้แห่งศัรทธา****บทที่3

พิมญดา

 หล่อนเดินเข้าห้องถัดไปเป็นห้องทำงานของมารดา เคาะประตู2ครั้งพร้อมเสียงก่อนที่จะบิดลุกบิดประตูห้องทำงานเข้าไปเห็นแม่เลี้ยงบัวแก้วนั่งเซ็นเอกสารกองโตอยู่ นี้อีก2วันจะสิ้นเดือนนี่น่า    โหคุณนายบัวแก้วเจ้าขา..เหนื่อยไหมเจ้าคะ   หล่อนพูดเอาใจประจบมารดาเดินเข้าไปโอบหลังคนที่หล่อนเรียกคุณนาย     นี่หายไปเป็นอาทิตย์เลยนะพิม..ไม่เห็นแม่อยู่ในสายตาเลยนะ กลับมากินไรยังเรา        หล่อนหอมแก้มมารดาซ้ายขวาจุ๊บๆๆอย่างเอาใจ   แม่แก้วคนดีของพิมห่วงออกอย่างงี้ แล้วพิมจะ ไม่รักแม่ไม่เห็นแม่อยู่ในสายตาได้ไงจ๊ะ    มารดาเงยหน้าขึ้นมองหล่อนกี่ทีหัวใจหล่อนก็ยอมผุ้หญิงคนนี้เสมอ บัวแก้วจับมือลูกที่โอบรอบคอไว้ขึ้นมาจุ๊บเบาๆ      แม่รักเราไงเราถึงรักแม่ แม่ทำงานเหนื่อยทุกอย่างก็เพื่อเรานั่นแระรู้ไหม  นี่เราจะไม่ไปไหนแล้วใช่ไหม     คะแม่อาทิตย์นี้คงไม่ไปไหน พิมขอรวบรวมข้อมูลให้เยอะๆก่อน ตอนนี้อยู่ช่วยแม่ก่อนคะ    มารดายิ้มได้ฟังคำหลัง ไม่วายแอบบ่นในใจ เข้าใจให้คำตอบแม่นะ  อาทิตย์นี้ไม่ไปไหน อาทิตย์หน้าละ
	แม่จ๋า.ออกไปหาไรทานกับพิมนะ  งานนี่เอาไว้ก่อนเด๋วพิมมาช่วย นะแม่กลับมาพิมยังไม่ได้ทานไรเลย งั้นเด๋วพิมไปสั่งครัวให้เค้าทำกับข้าวตั้งโต๊ะไว้รอนะแม่    มารดาพยักหน้ายิ้มให้กับลูกสาวคนเดียวของหล่อน จนร่างเล็กเพียวบาง อดที่จะหันกลับมามองแม่อีกครั้งไม่ได้    แม่แก้วจ๋า ตอนแม่เป็นสาวแม่สวยปะ    ทำไมลูก    บัวแก้วยกมือลูบหน้าตัวเอง   แม่แก่ไปมากหรือไง     ป่าวจ้า  พิมว่าแม่ของพิมสวยน๊า  เหมือนนางงามเชียงใหม่เลยแม่..อิอิ บัวแก้วค้อนลูกสาวขวับใหญ่     แม่แก่แล้วลุกมาชมแม่จะเอาอะไรอีก     ป่าวค้า..แม่น่ะรู้ทันพิมงี้ทุกทีเลย    แต่พิมพูดจริงนะแม่ แม่ของพิมส้วยสวย     หล่อนเอียงคอตอบมารดาที่นั่งอมยิ้มอยู่   บัวแก้วสวยจริงใครที่เห็นหล่อนเดินกับลุกสาวมักจะเข้าใจผิดคิดว่าพี่กับน้องเดินด้วยกัน ก็แหงละหล่อนมีพิมกานดาตอนอายุ17นี่ ตอนนี้ลูกสาวหล่อนอายุ23แล้ว   หล่อนอายุเลยเลขสี่แล้ว เวลาเร็วจริงๆบัวแก้วคิดในใจ      แม่รู้ป่าวเพื่อนพิมเค้าว่าพิมเป็นน้องแม่อ่าคะ จริงๆนะแม่ไม่แก่เลย สวยขึ้นทุกวัน ไม่งั้นพ่อเลี้ยงศักดิ์ชายคงไม่ไปๆมาๆหรอกพิมว่า หล่อนว่าพรางทำหน้าหงิกขึ้นมาอย่างเร็วพอพูดถึงหนุ่มใหญ่ชื่อศักดิ์ชาย บัวแก้วอมยิ้ม       หวงแม่สิเรา ดูทำหน้าเข้าพ่อเลี้ยงเค้าเป็นเพื่อนแม่ นะพิมคิดอะไรลูก     เฮอะ..แม่ว่าเป้นเพื่อนเวลาเค้ามองแม่ พิมไม่เห็นเค้ามองเหมือนเพื่อนเลย มีลูกเมียแล้วด้วย ยิ่งลุกชายพ่อเลี้ยงนะแม่พิมไม่ชอบเลย มาทีไรมองพิมเหมือนจะกินได้งั้นอะ      ว๊ายลูกคนนี้ดูพูดเข้า ไม่เอาแล้ว  ไหนว่าจะไปสั่งกับข้าวไง   มารดาตัดบทก่อนที่หล่อนจะอารมณ์วีนมากกว่านี้ถ้าเอ่ยถึง2พ่อลูกนั้น           นั่นสิคะพิมลืมเลย งั้นเด๋วพิมไปลงมือเองดีกว่าแม่ไม่ได้ชิมฝีมือแม่ครัวคนสวยคนนี้นานแระรอแป๊บนะแม่       พิมกานดาหายไปจากห้องแล้ว บัวแก้วยังยิ้มนี่ถ้าเขารู้ว่าลูกสาวเขาโตขนาดนี้เขาจะทำอย่างไรนะใครคนนั้นของบัวแก้วหายไปตั้งแต่รู้ว่าบัวแก้วท้องพิมกานดาได้1เดือนไปกับผู้หญิงคนใหม่ คนที่บัวแก้วเก็บเขาไว้ในใจมา23ปีที่หล่อนไม่เคยให้อภัยเขาเลย