ที่รัก...ไม่รู้ฉันจะยังใช้คำนี้ได้ไหม แต่คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมหาก "ที่รัก" คำนี้หมายถึงเพื่อนที่รัก หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ได้หมายถึง "คนรัก" ฉันขอเริ่มต้นเรื่องของ "เรา" ด้วยคำนี้ คำที่ฉันอยากบอกกับคุณมากที่สุด ...ขอโทษ... คุณยังจำค่ำนั้นได้ไหม วันนั้นที่ฉันนัดคุณมาทานอาหารเย็นที่บ้าน ฉันบอกกับคุณว่า... ถ้ามาหกโมงเย็น...เราจะช่วยกันทำอาหาร ถ้ามาหนึ่งทุ่ม...อาหารฝีมือฉันจะเสร็จเรียบร้อย รอคุณมานั่งทานด้วยกัน และถ้าคุณมาสองทุ่มครึ่ง...อาหารคงหมด แต่ฉันจะเหลือจานไว้ให้คุณล้างล่ะ คุณหัวเราะอย่างเห็นขัน คงเริ่มชินกับคำพูดติดตลกของฉันซะแล้ว คุณไม่ตอบ... ฉันไม่ได้หวังว่าคุณจะมาช่วยทำ แค่ตั้งใจอยากทำให้คุณทาน ฉันมีเพื่อนเป็นลูกมือในครัวถึงสามคน เราไม่ได้ดินเนอร์กันสองคน แต่เราจะมีปาร์ตี้เล็กๆ ในหมู่เพื่อน ไม่บอกก็คงรู้ คุณจะได้รู้จักเพื่อนฉัน แล้วฉันก็เต็มใจที่จะแนะนำคุณกับเพื่อนๆ คุณมาถึงตอนหกโมงตรง จูงจักรยานเข้ามาในตึกอย่างคุ้นเคย รอยยิ้มน่ารักปรากฏอยู่บนใบหน้า จักรยานคันเก่ากับเสื้อสีแดงตัวเก่ง เห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้... แต่วันนี้ฉันรู้สึกเศร้าจัง คุณทักทายกับเพื่อนๆ ฉันอย่างสนิทสนม เข้ามาช่วยทำอาหารในครัวแบบเป็นกันเอง คุณอาจจะไม่รู้ตัวหรอกว่าวันนั้นคุณทำให้ฉันรู้สึกว่า...คุณน่ารักจัง...ตั้งหลายครั้ง แล้วคุณยังจำได้ไหมที่รัก? ตอนที่พวกเรากำลังขะมักเขม้นทำอาหารกันอยู่ ฉันเผอิญเดินไปเหยียบเท้าคุณเข้า คุณไม่ได้ร้องหรอก แต่ฉันรู้ว่าคุณเจ็บเพราะตัวฉันก็หนักไม่เบา ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก พร่ำขอโทษคุณซ้ำๆ แล้วถามว่าคุณเป็นอะไรรึเปล่า คุณก็มัวแต่อมยิ้มน่ารักน่าหมั่นไส้ ไม่ตอบสักคำ... อย่าทำอย่างนี้อีกเลย อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่าคุณน่ารักไปมากกว่านี้ เพราะมันทำให้ฉันรู้สึก...ผิด...และ...เศร้า... คุณไม่รู้หรอกคนดีชั่วขณะหนึ่งน้ำตาฉันมันจะไหล ฉันโผเข้าไปกอดคุณแน่นๆ เอ่ยเบาๆ แต่หนักแน่น "ฉันขอโทษ" ...ขอโทษนะคนดี ขอโทษที่ฉันไม่ได้รักคุณ ขอโทษที่แกล้งทำเป็นรักคุณ ขอโทษที่ฉันทำให้คุณรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้รักคุณมากพอที่คุณจะทุ่มเทให้ ขอโทษที่มองข้ามความจริงใจของคุณอย่างไม่น่าให้อภัย และขอโทษที่คิดว่าคุณคงแทนเงาของ...ใคร...ได้ ทั้งๆ ที่ฉันไม่เคยทิ้งเงาเขาออกจากใจเลย ฉันขอโทษ... ได้แต่พร่ำบอกในใจอย่างนั้น ฉันกลืนน้ำตาที่มันทำท่าจะเอ่อออกมา พร้อมกับกอดคุณแน่นๆ คุณเอ่ยปลอบและลูบหลังเบาๆ แล้วคุณกลับขำซะอีก คุณคงคิดว่าฉันเป็นคนขี้แยมากใช่ไหมถึงหัวเราะอย่างนั้น เพื่อนๆ ได้แต่หันมามองและอมยิ้ม แต่ฉันสิ... ไม่สนุกเอาซะเลย ไม่สนุกเลยที่จะล้อเล่นกับใจใคร ...ขอโทษ...ครั้งนั้นเป็นเพียงครั้งเดียวที่ฉันมีโอกาสเอ่ยออกไป เพื่อแทนความรู้สึกมากมายที่อยู่ในใจ คุณรับรู้แต่คุณคงไม่เข้าใจ จนถึงวันนี้ฉันก็ยังอยากจะเอ่ยคำนั้นอีกสักครั้ง อาจจะเพื่อบอกคุณว่า...ขอโทษฉันรักคุณเข้าซะแล้ว แต่มันคงสายเกินไปที่จะเอ่ยคำนั้นอีก "ขอโทษ"
ยังเยาว์ 12 ต.ค. 2550 02:53 น. - ID 8665 
1508
4
0
12 ตุลาคม 2550 09:42 น. - comment id 97923
^_^ ขอโทษทำไมเอ่ย ออกจะน่ารัก..ความรู้สึกนี้
12 ตุลาคม 2550 12:42 น. - comment id 97926
ยกให้ค่ะ..อารมณ์นี้เลย...
12 ตุลาคม 2550 15:37 น. - comment id 97937
ดีแล้วที่คุณยัง ให้โอกาสตัวเอง แม้จะดูว่า เห็นแก่ตัวไปสักหน่อย แต่เราเชื่อว่า ผู้ชายคนนี้ คือคนที่สามารถทำให้คุณรักเค้าได้จนหมดหัวใจ ถึงจะไม่ใช่ในวันนี้ก็เถอะ
12 ตุลาคม 2550 16:15 น. - comment id 97940
คุณเพียงพลิ้ว... ยังมีเรื่องราวอีกมากมายค่ะ แต่มันมากตรงที่เรารู้สึกสับสน ทั้งๆ ที่รู้ว่าผิดแต่ก็ทำ ...เห็นแก่ตัวไหมคะ? ยอมรับว่าตอนนั้นไม่ได้คิดว่า คบเพื่อให้โอกาสตัวเอง แต่คบ...เพื่อให้ลืมใครอีกคน เวลามันก็ช่วยตัดสินใจอะไรได้มากมาย แต่สุดท้ายก็เดินแยกย้ายตามทางของตัวเอง..........
คุณผู้หญิงช่างฝัน... อารมณ์นี้มันเศร้าค่ะ เหมือนจะเจือกลิ่นรักแต่กลิ่นร้าวท่าจะร้ายกว่า ...รุนแรงกว่าด้วยค่ะ.... ความรักของผู้หญิงมันเริ่มจากศูนย์จริงๆ นะคะ พอเราเริ่มรู้ตัวว่าสเกลความรักเราไต่ระดับไปใกล้ร้อยเรื่อยๆ อีกฝ่ายหนึ่งไม่รู้ว่าสเกลเขาแตะศูนย์รึยัง แต่ความจริงเราเริ่มกันที่ศูนย์ทั้งคู่ พยายามจูนเข้าหากัน เรียนรู้กัน...แต่สุดท้ายเรื่องน้ำเน่ามันก็จบเศร้าเหมือนเดิมค่ะ
.........
ผู้หญิงสีรุ้ง... ฉันนึกถึงภาพรุ้งสีสวย ฉายแสงบนผืนฟ้าสีใสหลังฝนตก...สวยจังค่ะ ................ ฉันเคยคิดว่าฉันทำเพื่อให้โอกาสตัวเอง แต่สุดท้ายค้นพบว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด เกลียดที่แกล้งรักทั้งที่ไม่รัก แต่พอเรื่องราวจะจบลง กลับเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเรื่องของฉันเป็นเรื่องน้ำเน่า ก็คงจะน้ำเน่าอย่างไม่น่าให้อภัย เพราะสุดท้ายนิยายไม่ได้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง บางทีความจริงมันเศร้ากว่านิยายซะอีก...คุณว่าไหม?
..........
12 ตุลาคม 2550 19:25 น. - comment id 97942
สวัสดีค่ะน้องเยาว์ ... คำบางคำเราอยากพูดแถบตายแต่พอถึงเวลาจริงจริงกลับพูดไม่ออกซะงั้นเนอะ อย่างพี่หน่ะ ทั้งที่บางทีอยากขอโทษแทบตาย แต่ก็ไม่พูดจน(อดีต)แฟนของพี่โกรธที่พี่ไม่ขอโทษ แต่พี่ก็ยังแปลกใจอยู่อย่างนึงว่า ทำไมเวลากับคนอื่นที่ไม่ใช่คนรัก หรือว่าคนที่สนิทจริงจริง พี่ถึงพูดคำว่าขอโทษได้ง่ายกว่าก็ไม่รู้ ยิ่งคำว่ารักแล้วยิ่งยาก ถ้าหากว่าเป็นความรักระหว่างคนรักอ่ะนะ จน(อดีต)แฟนของพี่มาถามกันวันที่ห่างกันแล้วว่า " คำว่ารักกับขอโทษของคุณ เป็นเพราะอะไรทำไมกับพี่ถึงพูดยากกว่าคนอื่น ๆ " นั้นหน่ะสิ ... เพราะอะไรอ่ะหนูเยาว์
13 ตุลาคม 2550 20:56 น. - comment id 97966
14 ตุลาคม 2550 11:54 น. - comment id 97992
ความรู้สึกแบบนี้นะ พอหนูมีสามีตัวจริง แล้วพอลูกคนแรกเกิด มันจะหายเหี้ยนเลย เหลือแค่คำถามว่า ตูจะหาตังค์เยอะ ๆ ให้ลูกได้ไง จะทำให้ลูกสุขสบายที่สุดได้ไง สำหรับ ผอ สระ อัว คนที่เคยทำให้หนูหวั่นไหวน่ะ กรุณาไปไกล ๆ เลย อิ อิ อิ มาหยอกเด็ก ๆ แก้เหนื่อย
14 ตุลาคม 2550 13:31 น. - comment id 97993
พี่เอมคะคำถามนี้ต้องเรียกว่า...คำถามโลกแตก...เลยค่ะ ยิ่งแคร์มาก ยิ่งยากจะบอก กลัวคำพูดเราบางคำทำร้ายความรู้สึกฝ่ายตรงข้าม ปากหนักกับคนรักจริง อย่างพ่อแม่ เพื่อนสนิท แฟน (ตำแหน่งนี้ไม่รู้รักจริงรึเปล่า) เนอะพี่เอมเนอะ เหมือนมันมีใยบางๆกั้นอยู่ แต่ถ้าเปิดใจคุยกันสักนิดก็คงจะดีกว่าค่ะ
พี่กี้
คุณพระจันทร์ไม่เศร้าฯ
เอ่อ เรื่องแบบนี้ก็น่าจะจริง แต่คงต้องรอดูกันต่อไปในอนาคตจะดีกว่านะคะ ขอแก้คำในบรรทัดที่สองสักนิ้ดนึงค่ะ นิดเดียว ...แก้จากตรง ผ สระ อัว เป็น ผ สระ อู ไม้โท + ชาย ดีกว่าค่ะ น่าจะตรงความเป็นจริงที่สุด อ่ะแหม เรื่องสั้นก็คือเรื่องสั้นล่ะค่ะ มันคงไม่จริงหมดหรอกม้าง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ