นี่คือฝัน...แต่ฉันคือความจริง....

นาฬิกาอารมณ์บูด

ฝน ฝนอีกแล้ววันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วฝนก็ยังตกไม่ยอมหยุด ผ้าที่ตากไว้ก็ยังไม่แห้ง ช่างเป็นวันที่น่าเบื่ออะไรเช่นนี้ แดดก็ไม่มี ช่างตรงกับใจที่ห่อเหี่ยวของเรานัก หลังจากวันนั้นวันที่แม่หย่ากับพ่อฉันก็อยู่กับป้ามาโดยตลอด 2 ปีแล้วที่แม่และพ่อไม่ติดต่อมาเลย ปีหน้าฉันก็จะเอนทรานส์ อยู่แล้ว  หวาน ยัยหวาน เสียป้าดังมาแต่ไกลนั่นหมายความว่าต้องมีอะไร แน่ๆ ฉันขานรับ และลงบันไดไป บ้านนั้นแต่เดิมเป็นบ้านไม่แต่เดี๋ยวนี้ได้สร้างใหม่เหลือส่วนที่เป็นไม้ไว้บางส่วนเท่านั้น เฉพาะเรือนระเบียงด้านหน้าที่ยังเป็นไม้เพื่อความสวยงานก็คล้าย ๆ กับบ้านเสานักที่ ลำปางนั่นแหละแต่ออกจะใหม่กว่าหน่อย พอลงไปหาป้าก็พบว่า เจ้าดำ หมาพันธุ์ หลังอาน คาบเสื้อสีฟ้าตัวโปรดไปกัดเล่นอย่างสบายอารมณ์ ฉันก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย แต่ยังไงก็เถอะเจ้าดำเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่แม่ทิ้งไว้ให้ป้าและฉัน ซึ่งป้าบอกให้เอาไปซักและตากไว้ที่ ราวตากผ้า    เจ้าดำนั้นไม่มีแม่มีพ่อเหมือนกับฉันจึงคอยปลอบใจฉันมาตลอดอยู่เคียงข้างยามเมื่อมีปัญหาทุกข์ใจถึงแม้มันจะพูดไม่ได้ก็ตามที  ในช่วงนี้ ฉันก็อ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำเพื่อเตรียมสอบและพยามยามลืมเรื่องพ่อแม่ให้หมดจำไว้เสมอว่า  มันที่เขาทิ้งเราเป็นวันที่เราเจ็บที่สุด แต่ฉันจะลุกยืนให้ไหวอย่างมั่นคงและเข้วแข็ง ถึงแม้มันจะไม่มีเรี่ยวแรงก็ตามที่แต่ฉันเจ็บแล้วจำ
4ปีผ่านไป..
	เมื่อฉันเรียนจบ ก็รีบหางานทำ เพราะกลัวตกงาน ฉันเป็นนักข่าวของ ช่อง XX ก็ย้ายไปอยู่กรุงเทพ พักอยู่ที่คอนโดใจกลางเมือง งานทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ราบลื่น และได้เงินดีทีเดียว  อยู่มาวันหนึ่ง  ป้าก็โทรศัพท์มาบอกว่า  แม่ป่วยหนักอยากพบฉัน สาเหตุเพราะโดนสามีใหม่ซ้อม ซึ่งฉันคงเป็นลูกที่อกตัญญูมากๆ แน่ เพราะแอบสะใจเล็กน้อยที่แม่เป็นแบบนี้ เพราะความเจ็บแค้นที่เก็บอยู่ในใจมานานกำลังจะได้ระบายออกมา ฉันคนนี้จะทำให้ผู้หญิงคนนั้นได้รู้ว่าตลอดมาทิ้งฉันยังไม่พอยังทำให้พ่อต้องตายไปอีกฉันไม่มีวันที่จะให้แม่ที่ทุกคนเชิดชูนักหนาทำผิดอีก ฉันก็ไปที่โรงพยาบาล แม่กำลังนอนอยู่บนเตียงจะออกไปหา  สามีใหม่สุดที่รัก ทำให้ฉันยิ่งเพิ่มความแค้นในใจเป็นทวีคูณ เมื่อตกดึก ฉันเข้าไปหาแม่แม่ก็ดีใจที่เห็นแต่ฉันตอบเพียงว่า     ลาก่อน
	ปลายมีดยาวแหลมคมจ้วงทะลุผ่านเนื้อของของแม่ทะลุ น้ำสีแดงข้นไหลทะลักออกมาจากบาดแผลและก็แทงซฎ็ไปอีกที  นั้นถือเป็นการจบชีวิตของแม่ผู้ให้กำเนิดคนที่ชื่อหวาน จากนั้นทุกอย่างก็ดูสับสนวุ่นวายไปหมด มีผู้คนมากมาย ทั้ง หมอ พยาบาล ต่างกรีดร้องและ ฉันก็สลบไป    
	มารู้ตัวอีกทีก็ได้อยู่ที่โรงพยาบาล แห่งหนึ่งแล้ว ทุกอย่างดูสับสนไปหมด ฉันไม่สามารถจับต้นชนปลายได้เลย เรื่องต่างๆ ดูคลุมเคลือไม่ชัดเจน แต่ฉันตื่นขึ้นมาพูดประโยคแรงว่า   แม่อยู่ไหน นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ทุกคนมองหน้าฉันอย่างเศร้าสร้อย
บทสรุป..
	สุดท้ายฉันก็รู้ความจริงทั้งหมดว่า พ่อตายเพราะฉัน ฉันผลักพ่อตกเหวและเก็บความลับนี้มาตลอดนั่นเป็นสาเหตุที่แม่ทิ้งฉันไป ฉันจึงคิดฆ่าตัวตาย โดยไปยืนกลางถนนที่มีรถมากมาย  และฉันก็โดนชนสมใจปราถนาแต่ไม่ตายกลับความจำเสื่อม ป้าจึงพยายามแต่งเรื่งขึ้นมาใหม่ว่าแม่เป็นสาเหตุให้พ่อต้องตาย มันจึงฝังใจมาตลอด แม่รู้เรื่องนี้จึงโกรธป้ามาก และมองหน้าฉันไม่ติดเพราะไม่รู้จะอธิบายยังไง
	และวันที่ฉันจะฆ่าแม่นั้นฉันก็แทงแม่จริงๆ และป้าก็แทงฉันต่อ  ป้ารู้สึกผิดจึงบอกกับเจ้าหน้ที่ไปว่าเป็นคนแทงฉันกับแม่เอง เพราะแค้นเรื่องส่วนตัว ซึ่งเรื่องที่ผ่านมาในครั้งนี้ฉันไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าทุกอย่างที่ฉันตื่นขึ้นมานี้จะเป็นอย่างไร  กระทั่งบอกรักแม่ยังไม่มีโอกาสเลยที่จะทำก็เหลือไว้แต่ความหลอกลวงที่ฉันสร้างขึ้นไว้เท่านั้น
    by  นาฬิกาอารมณ์บูด