มิตรภาพจากโมบาย (ตอนจบ)

..สีน้ำฟ้า..

เวทีแห่งเดิมเป็นศูนย์รวมผู้คนอีกตามเคย.. วันนี้เหล่าครูอาสาจะมาแสดงละครเวทีสั้น ๆ กับเล่นดนตรีให้ชาวบ้านฟัง ก่อนจะแยกย้ายกันไป
นอนบ้านนักเรียนที่ตัวเองรับผิดชอบแต่ให้นอนบ้านละสองคน.. เพื่อจะได้ช่วยกันทำอาหารเลี้ยงชาวบ้าน และพูดคุย ศึกษาความเป็นอยู่ประจำวันของชาวบ้านไปในตัว
น้ำกับเรน.. เป็นตัวเลือกที่เหลือ จำต้องค้างด้วยกันไปโดยปริยาย.. เมื่อจัดทุกอย่างลงตัว .. งานแสดงที่เตรียมไว้ก็เริ่มขึ้น..
	เรนวันนี้อยู่ในชุดเก่งกางเกงยีนส์สีซีด ที่แต่งลายด้วยผ้าสีต่าง ๆ เย็บเป็นลายดอกไม้ เสื้อยืดสีขาวธรรมดาถูกทับด้วยเสื้อไหมพรมสีม่วง-ขาว กันไอหมอก
ที่จะลงจัดกว่าตอนเช้าด้วยหมวกไหมพรมสีเดียวกัน ถุงมือหนังบาง ๆ สีขาวที่น้ำสละให้มาสร้างความอบอุ่นทั้งร่างกายและจิตใจ.. วันนี้เธอกับน้ำได้เป็นพิธีกรจำเป็น
ต่างก็กระเซ้าเหย้าแหย่กันเฮฮาบนเวที และแอบสบตาหวามไหว..เมื่อลงมาถึงข้างล่าง..  เรื่องเล่าไฟ น้ำ และความเชื่อถือถูกดัดแปลงมาเป็นการแสดงบนเวทีคืนนี้..
ได้รับเสียงปรบมือเกรียวกราว..จากเพื่อน ๆ และชาวบ้าน และปิดท้ายรายการด้วยการขับร้องเพลงของพี่โอมและคณะ..	
	แสงไฟหริบหรี่บนเวที.. ที่อาศัยแรงเทียนวางจุดไว้ตามมุมต่าง ๆ  กีต้าร์คลาสสิคสองตัว..ได้สองหนุ่มหน้าใสมานั่งประจำตำแหน่ง พี่โอมเป็นผู้กำกับ
และเริ่มต้นให้ดินเป็นคนร้องเพลง..เปิดการแสดง
	"เธอ..คนที่ดีพร้อม..วันนี้เธอยอมทุกอย่างเพื่อฉัน ฉันคนที่ช่างฝัน รู้เพียงว่าฉันโชคดีเหลือใคร.. แต่ในใจยิ่งไหว ยิ่งหวั่น กลัวว่าสักวัน ฉันอาจจะเสียเธอไป
เมื่อวันนี้..เพิ่งเริ่มรักทุกอย่างก็สดใส แต่นานไป..มันอาจไม่เป็นอย่างนั้น..  "..   อ้อน.. นั่งชิดอยู่ริมเวที ส่งสายตาหวาน ๆ มาให้..กำลังใจ.. ดินหลบตา..ร้องเพลงต่อ
	"จะรับได้ไหม ถ้าถึงวันนั้น ทุกอย่างที่เธอฝัน อาจเป็นแค่ภาพลวงตา จะรักกันไหม ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ว่า แท้จริง..คนอย่างฉัน..มันธรรมดา.. คนนึง.."  เขา..เงยหน้า
ส่งสายตาวิบวับบ้าง..คราวนี้อ้อนก็ต้องเป็นฝ่ายหลบ.. 
	"รู้... รู้ว่าเธอรัก.. และฉันก็รักเธอเท่าชีวิต ก็รู้ ว่าเธอก็คงคิด ว่าคนอย่างสำคัญเหนือใคร..."
	
	"จะรับได้ไหม ถ้าถึงวันนั้น ทุกอย่างที่เธอฝัน อาจเป็นแค่ภาพลวงตา จะรักกันไหม ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ว่า แท้จริง..คนอย่างฉัน..มันธรรมดา.. คนนึง." ..  เสียงเพลง
แว่วหวาน.. จบลงด้วยเสียงปรบมือเกรียวกราว... 
	คืนวันที่ผันผ่าน... 
	ไม่เคยย้อนม่านเวลากลับมาเหมือนเก่า
	จดจำไว้ในนานเนา
	วันหนึ่ง..เวลาจะทำให้เรามาพบกัน
	เสียงปรบมือเกรียวกราว เมื่องานเลี้ยงเลิกรา การแสดงต่าง ๆ ที่ครูอาสาเตรียมมา.. ทุกคนได้กลั่นทุกความรู้สึกจากใจร่วมกันแสดงความสามารถให้ชาวบ้านและเด็ก ๆ
ได้ดู ได้ฟัง..เพลง ก.ไก่ กลายเป็นเพลงฮิตของโรงเรียนชนบทแห่งนี้.. รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มิตรภาพ..เบ่งบาน..  ครูอาสาได้รวบรวมของที่พอจะมีค่าทางจิตใจ ที่ติดกระเป๋ามา มอบเป็น
ของขวัญปีใหม่ให้แก่เด็ก ๆ ทุกคน..
	คืนนั้น.. เมื่องานเลี้ยงจบลง  ทุกคนก็ได้แยกย้ายกันไปนอนในบ้านของเด็ก ๆ ที่มีผู้ปกครองเตรียมที่นอนไว้ให้  น้ำกับเรน.. ออกมานอนดูดาวที่นอกชาน.. ท้องฟ้าคืนนี้โปร่ง
ดาวสุกสกาวสดใส  มองดูใกล้ เหมือนดั่งจะเอื้อมถึง.. น้ำได้ให้ความรู้เกี่ยวกับดาวแต่ละดวงกับเรน.. แถมเล่านิทานประกอบให้อย่างใจดี..
	ในความมืด..สาวน้อยยิ้มสดใส.. อากาศหนาวเย็น ไม่ได้ทำให้หัวใจของคนทั้งคู่หนาวตามไปด้วย.. ไออุ่นจากแสงดาว.. และไออุ่นจากความใจดีของพี่น้ำ ทำให้เธอซึมซับ
ทุกอย่างไว้ด้วยหัวใจ.. กลับไปเธออยากจะวาดรูป.. ท้องฟ้าคืนนี้.. แล้วใส่กรอบสวย ๆ พร้อมกวีสักบท.. มอบให้พี่น้ำ.. แทนความใจดีที่มอบให้..
	ดวงดาวบนฟ้ากว้าง
	อ้างว้างอยู่บ้างไหม
	ใครบางคน..เขาใส่ใจ
	อย่าเหงาไปเลยดาวดวงไกล
	ดวงดาวบนฟ้ามืดมิด
	เก็บค่ำคืนแห่งมิตรภาพไว้ได้ไหม
	เมื่อวันที่ต้องพรากจากกันแสนไกล
	จะเชื่อมใจ..เราไว้..ด้วยดวงดาว
	น้ำ..ยิ้ม..กับห่อพัสดุที่เขาเปิด.. โมบายรูปดวงดาว..พร้อมกับบทกวีจากหัวใจใส ๆ ที่เปี่ยมล้นไปด้วยมิตรภาพ.. ที่เริ่มต้นมาจาก..โมบายที่หาดทรายที่ชะอำแท้ ๆ
ยิ้ม...พร้อมกับท่องไว้ในใจ
	จะเชื่อมใจเราไว้..ด้วยโมบายรูปดาว
********************************************************************************************************************************************************************