ไข่อารัญ

ครูกระดาษทราย

     เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา  วันนั้นนักเรียนเตรียมทำอาหารกันในคาบเรียนที่สาม  เด็ก ๆ นำวัสดุอุปกรณ์ต่าง ๆ มาประกอบอาหารกัน  ครูกระดาษทรายเดินเข้ามาในห้องสอนในคาบที่หนึ่ง  ปรากฏว่าเด็ก ๆ ยังลาละวนกับสิ่งที่พวกเขาเตรียมมา  ที่นี่วุ่นวายหนอ  ครูกระดาษทรายรำพึงอยู่ในใจ  
     "อ่ะ ! นักเรียนนำสิ่งของที่เตรียมทำอาหารมาวางไว้หลังห้องเรียนเป็น กลุ่มๆ แล้วกลับมานั่งที่ค่ะ"
     นักเรียนทำตามที่ครูแนะนำ แล้วกลับมานั่งเรียนเป็นปกติ บางคนก็ยังไม่วายที่จะหันไปมองสิ่งของของตนเอง  เป็นที่เข้าใจ  เด็กบางคนไม่เคยประกอบอาหารเอง ย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดา  กว่าเหตุการณ์จะสงบ กินเวลาในคาบที่หนึ่งไป สิบกว่านาที
     ครูกระดาษทรายสอนไปเรื่อยๆ  พร้อมทั้งยกตัวอย่าง  ป้อนคำถาม  อธิบายคำตอบจนเด็ก ๆ กระจ่าง  เหลือเวลาอีก ๒๐ นาที  ครูกระดาษทรายให้นักเรียนเขียนแผนภาพความคิดจากเนื้อเรื่องที่เรียน  ครูกระดาษทรายเดินดูเด็กทีละคน ๆ ไปตามโต๊ะของเขา  คนไหนทำไม่ค่อยได้ ก็ยืนอธิบายอยู่ตรงนั้น  เดินมาเรื่อย ๆ ถึงโต๊ะของเด็กชายอารัญ  เด็กชายเอามือใส่กระเป๋ากางเกงทันที
     "อารัญ  ไหนสมุดงานล่ะ"  ครูกระดาษทรายเอ่ยถาม  เด็ก ๆ หัวเราะกันคิกคักยกเว้นอารัญ  ซึ่งยังคงเอามือซุกไว้ในกระเป๋ากางเกงนักเรียนอยู่
     "ไหน  มีอะไรในกระเป๋ากางเกง  เอาออกมาให้ครูดูหน่อยนะ"
     "มันล้วงไข่ครับครู"  เด็กชายที่นั่งข้าง ๆ ตอบแทนเพื่อน
     "ง่ะ !"  ครูกกระดาษทรายทราบทันทีว่า  อารัญไม่นำไข่ไปวางไว้หลังห้องเมือนเพื่อน ๆ แล้วทำไมเอามาถือไว้ คงกลัวไข่แตกกระมัง   
     "ไหนดูสิ  ทำไมต้องเอาใส่กระเป๋ากางเกงล่ะ เดี๋ยวมันก็แตกหรอก"
     "ไข่มันดำครับครู"  เด็ก ๆ ตอบแทนยเพื่อนแล้วหัวเราะกันสนุกสนาน
ครูกระดาษทรายเริ่มงง  มองหน้าตาผิวพรรณลูกศิษย์  เอ้อ!  ดำจริงๆ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไข่ดำด้วยล่ะ  หรือว่าเอาไข่เยี่ยวม้ามา  แล้วจะผัดสปาเก็ตตี้อย่างไรได้  เอามาผิดล่ะมั้ง  เลยใส่กระเป๋ากางเกงไว้
     "ไหนดูสิ  เอาออกมาให้ครูดูหน่อยทำไข่มดำ"  เด็กชายค่อย ๆ ล้วงออกมา  คงกลัวครูจะตีเรื่องไม่ทำงาน  และทำให้ไข่ดำกระมัง
     "อ้อ ! "  ครูกระดาษทรายยิ้ม  และรู้สาเหตุของไข่ดำทันที  นึกในใจ แหม!    ช่างมีความคิดสร้างสรรค์จริง ๆ นะ  มีอารมณ์ศิลปินจริงๆ  แต่ว่าสร้างสรรค์ไม่ถูกเวลา  แล้วดำขนาดนี้จะเอาไปผัดสปาเก็ตตี้อย่างไรกัน  เหอ ๆๆ ไม่กินด้วยนะ  
     "นักเรียนเตรียมตัวเปลี่ยนห้องไปเรียนวิชาต่อไปได้แล้วค่ะ  อารัญ  เธออยู่ตรงนี้ก่อน"  
     เด็ก ๆ ทำความเคารพแล้วเปลี่ยนห้องเรียนไป  อารัญยังก้มหน้า  คงกลัวถูกฃงโทษ 
     "ครูครับ  ผมขอโทษครับครู  เดี๋ยวเที่ยงนี้ผมเอาสปาเก็ตตี้มาให้ครูทานนะ"
     "ไม่ต้องเลย  ขอบใจทานกันเถอะ  วันนี้ครูมีกับข้าวแล้ว  แต่ว่าเธอจะต้องมาทำงานที่หน้าห้องครูให้เสร็จ  ก่อนกลับบ้านด้วยนะ"
     "ครับ"
     เด็กชายเดินจากไป  ครูยังนึกขำ  ดูสิยังมีน้ำใจจะให้ทานอาหารที่ปรุงจากไข่ดำมาให้กินอีกแน่ะ 
     เที่ยงกว่าแล้ว  เด็กชายอารัญวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาที่ห้องพักครู พร้อมด้วยอุปกรณ์เครื่องเขียนแบบเรียน  เพื่อมาทำงานให้เสร็จ  
     "ไง !  อารัญ  สปาเก็ตตี้อร่วยหรือเปล่าครับ"
     "อร่อยครับ  แต่ว่ามันไหม้ครับ  เลยไม่ได้เอามาฝากครูครับ"
     "เอาเถอะรีบทำงานที่ครูให้ แล้วเข้าใจเนื้อเรื่องที่เรียนไรอเปล่า  มีอะไรก็ถามนะ"
     เด็กชายพยักหน้าแทนคำพูด  แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานที่ได้รับมอบหมายเมื่อเช้านี้   ก็เล่นเอาเวลาเรียนไประบายสีไข่น่ะสิคะ