ควายโดนเข้าอีกแล้วหรือ

ครูกระดาษทราย

        
         ในคาบเรียนที่เจ็ด  ของทุกวัน  เป็นคาบเรียนที่ทุกคนใจจดใจจ่อรอเสียงสวรรค์  ซึ่งเด็กๆ เรียกเสียงสัญญาณบอกเวลาของโรงเรียน  ครูบางคนก็ไม่ชอบสอนคาบนี้  แต่ครูกระดาษทรายชอบจังเลย  
          ในคาบที่เจ็ดวันนี้เช่นกัน  ครูกระดาษทรายออกจากห้องสอนชั้นหก   ซึ่งเป็นนักเรียนห้องหัวกะทิ  กว่าจะออกมาได้ก็ต้องตอบข้อสงสัยต่าง ๆ ของเด็กเกินเลาอีกแล้ว  รีบสาวเท้าไปยังชั้นสี่  อีกอาคารหนึ่งอย่างรวดเร็ว  เนื่องจากห้องที่กำลังรอนั้นเป็นนักเรียนชั้น ห้องห้า  ซึ่งใคร ๆ ก็ชอบเรียกพวกเขาว่า ห้องห่า  เด็กห้องนี้ก็รอใครไม่เป็นเสียด้วย  ถ้าเข้าช้าก็จะเปิดวงดนตรีบ้าง  เวทีมวยบ้าง  บางรายกงัดข้อกัน  หรือไม่ก็ปั่นแปะ  บางคนก็โต้วาทีกันสนั่นห้อง  ครูกระดาษทรายเดินมาถึง  หลายคนยังไม่เข้าห้องมารอ  เนื่องจากเด็ก ๆ เองก็ย้ายห้องเรียนจากห้องนาฏศิลป์  ของครูโอ้มา  ก่อนถึงประตูห้อง  มีคนแอบมองต้นทางไว้แล้ว  ครูมาถึงนั่งกันเงียบเชียว  ด้วยรู้ว่า  ถ้าขืนเสียงดังวันนี้ครูกระดาษทรายกักตัวไว้แน่ ๆ 
          นักเรียนตรง  หัวหน้าสั่ง   ทุกคนยืนขึ้น  บางคนตัวยืน  แต่มือไปป่ายอยู่บนหัวเพื่อน จนหัวหน้าบอก
          ทำความเคารพ  
          สวัสดีครับ
          สวัสดีค่ะ
          ทุกคนเงียบ  เรียบร้อยแล้ว  ในใจก็คงรอให้ครูบอกให้นั่ง  ครูกกระดาษทรายก็ยังไม่บอกสักที  เด็กบางคนเหลือบตามอง  วันนี้ครูจะมาไม้ไหนน้า
          อ่ะ สำรวจตัวเอง  แต่งตัวให้เรียบร้อย  เด็กหญิงไม่เท่าไหร่  เด็กชายรับรวบชายเสื้อยัดเข้าไปในกางเกง  ทันที
          เสร็จแล้วก้มลงไปดูพื้นใต้โต๊ะใครมีเศษกระดาษก็เก็บไปทิ้ง
เด็กชายที่นั่งท้ายห้องรีบหยิบถังขยะเดินไปตามแถว เพื่อนๆ นำขยะใส่ให้  เรียบร้อยแล้วยืนนิ่ง  ครูจึงให้นั่ง    พอก้นถึงเก้าอี้ ปากก็เริ่มทำงาน อิอิอิ  ทำอะไรบ้างล่ะปาก  บ้างก็เคี้ยวหมากฝรั่ง  บ้างก็คุย  ถามกัน
           อืม ! ครูคิดว่าจะให้นักเรียนกคุยกันก่อนสัก ๓๐ นาทีแล้วเราเริ่มเรียนจะดีไหม  ครูกล่าวลอย ๆ    เด็ก ๆ เงียบโดยอัตโนมัติ  ก็วิธีนี้เคยเห็นครูทำกับห้องอื่นมาแล้ว  จึงไม่คุยกันทั้งห้องเชียว  อยากรู้ว่าวันนี้ว่าครูจะให้ทำอะไร หรือว่าจะมาไม้ไหน  ครูเริ่มทบทวนเรื่อง ศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง  ซึ่งได้สอนจบไปแล้วเมื่อคาบก่อน  แล้วให้นักเรียนนั่งด้วยกัน  จากนั้นก็ให้ใบงานไป ๒ ใบ  แล้วให้นักเรียนตอบคำถามลงในใบงาน  
            กลุ่มใครเสร็จก่อนครูจะปล่อยกลับบ้านก่อนหมดเวลา (ก่อนหมดเวลาหนึ่งนาที อิอิอิ)  เด็ก ๆ รู้อยู่แล้วว่าครูกระดาษทรายไม่ค่อยปล่อยก่อนเวลาบ่อยนัก ยกเว้นมีธุระเรื่อง ผุ้ปกครองเด็กมีปัญหามารอบ้าง  มีงานเร่งด่วนบ้าง จึงจะปล่อยเด็กก่อนเวลา  ทุกคนตั้งใจทำงานเพื่อให้กลุ่มตัวเองเสร็จก่อนใคร ๆ 
เด็กชายมดดำ เพื่อน ๆ เรียกเขาแบบนั้น  ตัวเล็ก ดำ ๆ  ตาโต  ท่าทางพูดมาก  แต่วันนี้ตั้งใจเรียน  เดินมาถามครูว่า
             ครูครับ  ผมมีอะไรจะถามหน่อยครับ
              ถามมาสิครับ    
              เด็กชายมดดำป้อนคำถามมาว่า
              ครูครับ  พ่อขุนรามคำแหง ชนช้างชนะขุตสามชน  ตอนอายุสิบเก้าใช่ไหมครับ
              อืม ! ใช่แล้วครับ    ปกติ ครูกระดาษทรายจะพูดครับกับเด็กชาย  บางครั้งก็พูด  ครับผม  แต่ถ้ากับเด็กหญิง  ครูก็พูด ค่ะ  แต่ไม่เคยพูดว่า ค่ะ ดิฉัน อิอิอิ
              เด็กชายมดดำหันหลังกลับยังไม่ทันถึงกลุ่มเพื่อนก็ตะโกนว่า
             เห็นไหม ไอ้พวกควาย !  กูบอกแล้วว่าสิบเก้าไม่เชื่อ  ไอ้โง่เอ๊ย โห ! ดูกลุ่มเพื่อนเค้าสนทนากัน ควายโดนอีกแล้ว  สงสารควายจริง ๆ  เอามันไปเปรียบเทียบกับความโง่เสียหายหมด  ที่ดี ๆ ไม่ยอมมาเปรียบให้ควายเลยนะ เช่น ควายอดทน  ความซื่อสัตย์  ความขยัน  ควายช่วยงาน  ควายไม่เคยบ่น  ควายไม่โกงกิน ก็ไม่พูดเปรียบกันบ้าง
            มดดำ !  ครูกระดาษทรายทำเสียงปราม  
            ครับ...........    เด็กชายรีบกลับไปนั่งที่แล้ว  จะอะไรเสียอีก เพื่อนกำอากาศวางบนหัวมดดำล่ะสิ  
            ทุกคนทำแบบฝึกหัดกันไปเรื่อย ๆ เงียบ  สลับกับการสนทนา ภาษาพ่อขุน   ก็มีเสียงใครคนหนึ่งถามเพื่อน ด้วยความไม่รู้ หรือว่าไม่ได้ค้นหาคำตอบก่อนกันแน่
           เฮ้ย !  พ่อขุนรามคำแหงทรงช้างชื่ออะไร  เด็กชายคนหนึ่งอ่านคำถามกันในกลุ่ม แต่ดังมาถึงหน้าห้อง
           ชื่อก้านกล้วย  หรือชบาแก้วนี่แหละ  เด็กชายภูริชญ์   หรือไอ้ตั้ม   ปากเปราะตะโกนตอบทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบ แต่ก็ตอบไปตามปากของเขาล่ะ  คะนองนัก
           ไอ้โง่ ! เอ๊ย   ก้านกลัวยช้างพระนเรศวรโว้ย! คนละสมัยเลย  เจ้ามดดำคนเดิมคิดว่าเพื่อนไม่รู้  ก็ตอบด้วยความหวังดี พร้อมทั้งเอามือไปตบหัวไอ้ตั้มเบาๆ  เชิงหยอกล้อ  ไอ้ตั้มไม่ว่าอะไร  ผลักกันตบบ่อยจนชินกระมัง
            เออ  กูรู้แล้ว  ไอ้ตั้มตอบ แล้วทำหน้ากวน ๆ
            แต่ถึงอย่างไร  คำว่า กู  มึง  ยังคงใช้สืบต่อมากจนถึงปัจจุบันนี้ เออ! ช่างรักษ์ภาษาเสียจริง ๆ เด็กห้องนี้  ใครมีวิธีแก้ไขช่วยเสนอแนะบ้างค่ะ  ขอบคุณค่ะ