4 พฤศจิกายน 2547 22:01 น.
เรไร
ก็หัวใจ ใครว่าเอา เท่ากำปั้น
เนื้อเหมือนกัน ถูกเชือด เลือดก็ไหล
หลั่งโลหิต รินหลาก จากข้างใน
เจ็บหัวใจ ร้าวระบม ขมขื่นทรวง
เคยอกหัก รักคุด สะดุดช้ำ
ตัวเองทำ หลงไป ในแดนสรวง
โดดเข้าสู่ สิเน่หา วาจาลวง
ใจทั้งดวง จำเจ็บ เก็บช้ำมา
ใจจะขาด พินาศลง ณ ตรงนี้
ดวงฤดี เจ็บจากรัก มากนักหนา
แทบสลาย กายพับ ดับวิญญา
ทรมา กว่าจะผ่าน ก็นานนม
กี่ครั้งแล้ว ไม่เข็ด เช็ดน้ำตา
ที่เคยล้า หวานหายหมด เหลือบทขม
ลมรำเพย เจ้าเอย หวังเชยชม
มีแต่ตรม มีแต่จำ ที่ช้ำใจ
อยากเรียนรู้ รับรส ซดกำซาบ
บทไหววาบ วูบหวิว ระลิ่วไหล
ก็ต้องเรียน วิชา แก้ช้ำใน
เผื่อวันใด พลาดพลั้ง ยังบรรเทา
ใครคนไหน พ่ายแพ้ แก้ไม่ตก
ช้ำหัวอก เซโซ ดูโง่เขลา
เลิกนิยม ชมแต่รูป เฝ้าจูบเงา
ค่อยมาเอา ตำรา ยาแก้ใจ
ฉันมิใช่ พระครู รู้รอบคอบ
ใช่คนตอบ เรื่องดวงแด ช่วยแก้ไข
เคยรับรู้ รสช้ำ ระกำใน
ยาแก้ใจ อย่าลังเล เร่เข้ามา
สูตรโบราณ เล่าแจ้ง แถลงไข
ยาแก้ใจ พ่ายแพ้ แน่นักหนา
หาไม่ได้ ไม่มี ดอกตัวยา
แค่ทุกครา อย่าไป รักใครเลย
@@@@@@@@@@@@@@@@
... ยาน่ะไม่มีหรอก มีแต่วิธี ง่าย ๆ
... แค่อย่าไปรักใคร..
@@@@@@@@@@@@@@@@@
1 พฤศจิกายน 2547 21:40 น.
เรไร
รัตติกาล มาเยือน เตือนอุรา
ที่ฟากฟ้า มืดมิด สนิทแล้ว
มีแต่เดือน ดวงดาว พราวพร่างแพรว
ไร้วี่แวว ว้าเหว่ ไขว้เขวใจ
พร่ำละเมอ เพ้อหา แก้วตาพี่
ป่านฉะนี้ ดวงฤดี อยู่ที่ไหน
จะมีคน แหนหวง คอยห่วงใย
เฝ้าปลอบใจ คราไห้ห่ม จมน้ำตา
ใครรังแก หรือเปล่า เจ้าขวัญจิต
พะวงคิด พรั่นทรวง เพราะห่วงหา
อยากบอกเจ้า ยามเหงา เศร้าเหว่ว้า
เช็ดน้ำตา ให้คนดี พี่ยังรอ
รุ่งทิวา รวีกลับ จับขอบฟ้า
จำต้องลา หวังสลาย ใจเศร้าหงอ
ชลนา รินร่ำ น้ำตาคลอ
ตั้งตารอ เจ้าใย ไม่เห็นมา
@@@@@@@@@@@@@@@@@
...ว้าเหว่ เพราะเหว่ว้า จะหันหน้าไปหาใคร
@@@@@@@@@@@@@@@@@
1 พฤศจิกายน 2547 04:04 น.
เรไร
ความสุขคือ อะไร ใครช่วยที
เอ่ยวจี ว่าที่จริง คือสิ่งไหน
เล่านิยาม ออกความเห็น เป็นเช่นไร
แถลงไข อันไหนจริง สิ่งนิรันดร์
สุขที่ใจ หวังวาด ปรารถนา
เที่ยวค้นหา ไขว่คว้า พาให้ฝัน
จะสุขได้ เพียงใด เท่าไหร่กัน
อยู่กับมัน เพียงครั้งคราว เปล่าเปลี่ยวใจ
เอื้อมมือคว้า ไม่ถึง จึงเจ็บปวด
กายเซซวด รวดร้าว คราวอยากได้
จะกอดหวัง เป็นแรงสร้าง กำลังใจ
ยิ่งตามไป ยิ่งห่างไกล ไปทุกที
อย่างนั้นหรือ คือความสุข ต้องเอื้อมคว้า
ดิ้นรนหา ทั้งน้ำตา ชีวานี้
แล้วจะพบ ความสุขได้ อย่างไรมี
แค่นาที จากนั้น พลันหายไป
หรือความสุข คือการให้ ไปเปล่าเปล่า
จากใจเรา ห้วงสำนึก รู้สึกไหม
เอาใส่พาน น้อมนอบ มอบจากใจ
คนรับไป คงยินดี แสนปรีดา
เคยบ้างไหม เห็นใคร น่าสงสาร
ยามทำทาน เกื้อหนุน บุญวาสนา
จิตสงบ พบทางลัด ลดอัตตา
ความกรุณา พาสุขแท้ แน่นิรันดร์
อย่างใดเล่า คือความสุข ที่แท้จริง
หวังพึ่งพิง ใจคอยรับ คำขับขาน
จะอย่างไหน ที่สถิตย์ ติดชั่วกาล
อยากขอวาน ใครตอบ จะขอบใจ
@@@@@@@@@@@@@@@@@
... ยิ่งตะเกียกตะกาย ยิ่งป่ายปีน ยิ่งไขว่คว้า
.........ยิ่งห่างหาย
... ยิ่งให้ ยิ่งสุข
@@@@@@@@@@@@@@@@
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
947
