16 ธันวาคม 2548 23:58 น.
เรไร
อย่าทิ้งฉันให้เก็บความเจ็บช้ำ
อย่าเหลือแค่ความจำทำหวั่นไหว
อย่าตัดบัวมิเหลือซึ่งเยื่อใย
อย่าทิ้งให้เพ้อเพร่ำเพียงลำพัง
โปรดกลับมาเพื่อรักอีกสักหน
สร้างสุขบนดวงใจที่ไร้หวัง
เสริมฤดีร้าวรอนอ่อนกำลัง
อีกสักครั้งฉันง้อขอเมตตา
ทุกราตรีของฉันมันโหดร้าย
เปลี่ยวเหงากายครวญคร่ำรำพันหา
คอยคิดถึงอ้อมกอดตลอดเวลา
ได้เพียงคว้าแค่เงาเฝ้าเชยชม
โปรดกลับมาเติมใจให้สักหน่อย
ฉันยังคอยเธอชิดสนิทสนม
อย่าทิ้งร้างปล่อยไว้ให้ตรอมตรม
ร้าวระบมกลืนกล้ำช้ำเหลือทน
น้ำตาฉันร่วงหล่นลงบนพื้น
จะขมขื่นดวงฤดีอีกกี่หน
คว้าเพียงเงาเคว้งคว้างกลางมืดมน
น้ำตาล้นไหลรี่อีกกี่วัน
เอากลับไปคำว่าต้องลาจาก
ให้มันพรากหนีไปไกลจากฉัน
ร้อยรวมรักความเข้าใจให้แก่กัน
ย้ำคำมั่นสัญญาว่าไม่ลืม
15 ธันวาคม 2548 21:11 น.
เรไร
ยามดึกดื่นคืนนี้พี่ห่วงเจ้า
จะเหว่ว้าเงียบเหงาหรือเปล่าหนอ
จะมีใครเคียงเจ้าพะเน้าพะนอ
มีใครรอคอยรับซับน้ำตา
จะเหน็บหนาวร้าวรานสะท้านจิต
จะมีมิตรห่วงใยหรือไม่หนา
จะมีใครกล่อมนอนก่อนนิทรา
จะมีใครห่มผ้ายามราตรี
จะมีไหมอ้อมอกอันอบอุ่น
อ่อนละมุนอุ่นไอมิหน่ายหนี
จะมีไหมใครร่ายคำพร่ำวลี
เป็นกวีแสนหวานซ่านซึ้งใจ
จะมีไหมเพลงหวานประสานเสียง
ส่งสำเนียงกล่อมขวัญยามหวั่นไหว
ดับทุกข์ตรมถมทับเลือนลับไป
ปลอบฤทัยให้หายคลายกังวล
หากไม่มีใครเลยเคยห่วงหา
โปรดจงหันกลับมาคราสับสน
เจ้าจงรู้เอาไว้ใครอีกคน
พร้อมยอมทนรับความท้อทรมาน
พี่คนนี้ขอบรรเลงบทเพลงกล่อม
เพียงเจ้าพร้อมจงสดับเสียงขับขาน
มาฟังเพลงแสนสุขปลุกวิญญาณ
เรื่องทุกข์ทนร้าวรานให้ผ่านเลย
หากได้ยินเสียงไหวของใบไม้
เปิดหัวใจเถิดหนาอย่าวางเฉย
รับรู้ความอบอุ่นที่คุ้นเคย
พี่จะเผยความในให้เจ้าฟัง
15 ธันวาคม 2548 17:10 น.
เรไร
มาเถอะฟังเรื่องราวแต่คราวหลัง
โปรดมานั่งล้อมวงตรงนี้ก่อน
หากเมื่อยนักเอนหลังลงล้มตัวนอน
แล้วพักผ่อนทำใจให้สบาย
มีนิทานเรื่องเก่ามาเล่าขาน
ครั้งโบราณมีศาสตราอาวุธร้าย
ฆ่าผู้คนด้วยคมจนล้มตาย
ต้องฉิบหายพลัดพรากจากวิญญาณ
ก็คือขวานด้ามหนึ่งซึ่งวิเศษ
มีฤทธิ์เดชมากมายมหาศาล
แม้นพระอินทร์บนสวรรค์ชั้นวิมาน
ยังสะท้านจิตขยาดคิดหวาดกลัว
แม้โขดเขินเนินดินถึงหินผา
ขวานก็ผ่าจนแตกแหลกไปทั่ว
แม้ท้องฟ้าเคยสว่างยังมืดมัว
แสงสลัวขวานฟันฉับดับตะวัน
แม้จิตใจผุดผ่องของมนุษย์
ยังสะดุดถูกถากถางกลางความฝัน
ต้องตรอมตรมทุกข์เทวษเอนกอนันต์
เพราะขวานบั่นจนยับดับสิ้นไป
มีที่หนึ่งรอดพ้นซึ่งคมขวาน
มิแหลกรานยังยืนยงอย่าสงสัย
ก็คือด้ามของมันนั่นยังไง
มันมิได้แตะต้องให้หมองมัว
13 ธันวาคม 2548 09:28 น.
เรไร
ดุจดั่งเทียนเล่มน้อยคอยส่องแสง
เพื่อแสดงหนทางสว่างไสว
วิถีแห่งผู้ปกปักรักษาไพร
ด้วยหัวใจสั่งสมอุดมการณ์
แต่แสงเทียนเล่มน้อยค่อยริบหรี่
ร่างยอมพลีเป็นเชื้อเพื่อเผาผลาญ
คงส่องแสงทางไปอีกไม่นาน
หากไร้ผู้สืบสานเจตนา
พิธีเทียนปลูกรากฝากสำนึก
ให้รู้สึกทะนุถนอมพร้อมรักษา
เพื่อพืชพันธ์พฤกษไพรในพนา
คงคุณค่ายั่งยืนผ่านคืนวัน
จากคำมั่นให้ไว้ไม่แปรเปลี่ยน
เทียนต่อเทียนใจต่อใจจุดไฟฝัน
ปลูกความคิดพิทักษ์รักไพรวัลย์
ร่วมสร้างสรรค์อนาคตโลกงดงาม
ผมขอมอบบทกลอนนี้แทนคำคาราวะจากหัวใจให้กับ พี่ไม้ญา
พี่อารม์ ลุงแสวง น้อย และเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าห้วยกุ่ม ทุกท่าน
ที่ช่วยกันหว่านเมล็ดพันธ์ ปลูกจิตสำนึกในการอนุรักษ์ป่า
ผ่านพิธีที่เรียบง่าย แต่เปี่ยมด้วยมนต์ขลัง
ลงในหัวใจเยาวชน ทุกคน
9 ธันวาคม 2548 22:17 น.
เรไร
ก็มีบ้างบางวันที่ฝันเพ้อ
คิดถึงเธอทุกทีที่กอดหมอน
หลับเพียงตาแต่ใจไม่อยากนอน
ขอบตาร้อนยามคะนึงคิดถึงกัน
ฝากดวงดาวพราวระยับประดับฟ้า
บอกเธอว่าคนไกลยังใฝ่ฝัน
หากคิดถึงจงจ้องมองแสงจันทร์
จักได้เหมือนสบตาฉันผ่านจันทรา
หวังส่งผ่านความรู้สึกระลึกถึง
ให้ซาบซึ้งมีใครเฝ้าใฝ่หา
แม้ห่างเหินคนละฝั่งพสุธา
โปรดเมตตารับรักให้พักพิง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
991
