25 มีนาคม 2548 19:23 น.
เรไร
แม้หุบเหว โขดเขิน เนินไศล
นภาลัย กว้างใหญ่ แผ่ไพศาล
มหาสมุทร ห้วยหนอง คลองลำธาร
มิทัดทาน ความคนึง คิดถึงกัน
ถึงขึ้นรถ ลงเรือ ไม่เหลือบ่า
พงพนา ลึกลับ มิกลับหัน
ร้อยทิวา ราตรี หรือกี่วัน
จะบุกบั่น ขอเพียงพบ ได้สบตา
จะเหนื่อยยาก เพียงไหน ก็ไม่บ่น
คอยดั้นด้น เพราะหัวใจ มันไขว่หา
ได้ชิดเชย ชื่นขวัญ กัลยา
ถึงภายหน้า ต้องขมขื่น กี่หมื่นปี
แต่วันนี้ อยู่ใกล้ เหมือนไกลห่าง
ดั่งเส้นทาง พลิกผัน เธอหันหนี
ทำชิงชัง หน่ายแหนง แคลงฤดี
เวลานี้ โศกา น่าอับอาย
สร้างสวรรค์ เพริศแพร้ว แก้วพิมาน
มาแหลกราน ย่อยยับ ดับสลาย
เหมือนดั่งก่อ เคหาสน์ ปราสาททราย
จึงวอดวาย อับปรา ด้วยอาวรณ์
22 มีนาคม 2548 23:53 น.
เรไร
อยากจะมี ภาพถ่าย ใส่กระเป๋า
รูปของเรา ชิดใกล้ ไม่เคยห่าง
มิต้องมี อุปสรรค มากั้นกลาง
เอาแก้มวาง ข้างกัน เป็นสัญญา
อยากจะหา สายสร้อย ห้อยคอน้อง
ที่เป็นทอง รูปพรรณ อันมีค่า
พร้อมจี้น้อย แวววับ ประดับประดา
เสริมสง่า แสนโก้หรู คงดูดี
อยากจะมี แพรไหม เอาไว้ห่ม
นึกนิยม ของสูงค่า เพิ่มราศี
บุคลิก ภูมิฐาน หวั่นไม่มี
คงเป็นที่ น่าภูมิใจ เมื่อใกล้เธอ
แต่ชีวิต ยากแค้น แสนลำบาก
เพียงแค่ฝาก วาจา มาเสนอ
หมื่นคำร้อย ถ้อยถัก ว่ารักเธอ
คอยปรนเปรอ มิเคยห่าง ร้างลาไกล
เก็บดอกไม้ แรกแย้ม เสียบแซมผม
แล้วชื่นชม ดวงหน้านวล ชวนหลงใหล
คอยเคียงข้าง เสริมสร้าง กำลังใจ
สู่วันใหม่ เพื่อฝัน กันและกัน
ใช่ใส่สูท ผูกไทด์ ใส่รองเท้า
เดินตีนเปล่า ลากแตะ นี่แหละฉัน
ยีนส์ตัวเก่า คู่ใจ ใส่ทุกวัน
อยู่แค่นั้น พอสิ่งเห็น ที่เป็นจริง
สวมมงกุฎ ร้อยรวง ดวงดอกไม้
คล้องมาลัย ให้เป็น เช่นเจ้าหญิง
แค่ผู้ชาย ตีนเปล่า เฝ้าแอบอิง
มอบในสิ่ง สูงค่า กว่าสิ่งใด
ไม่ร่ำรวย เรียกร้อง แค่เราสอง
เคียงประคอง เกี่ยวก้อย คอยอาศัย
อุปสรรค ขวางหน้า จะฝ่าไป
เพียงหัวใจ สร้างสวรรค์ วิมานดิน
20 มีนาคม 2548 23:17 น.
เรไร
แสนหงุดหงิด สับสน กระวนกระวาย
ไม่สบาย หรือไง ร่างกายฉัน
ออกจากถ้ำ เถิดหนา ดีกว่ากัน
จตุจักร ที่นั่น ตลาดนัด
เดินชมนก ชมไม้ ไปเรื่อยเปื่อย
สุดจะเมื่อย แข้งขา หาทางลัด
เห็นทางว่าง ข้างหน้า รีบเดินตัด
สุดอึดอัด แต่แล้วอก ต๊กกะใจ
สาวญี่ปุ่น โนบรา มาเป็นกลุ่ม
โถน่ากลุ้ม น่าวิตก หนักอกไหม
แต่ไม่รู้ รจนา ภาษาใด
อยากเข้าไป ถามไถ่ ให้ได้ความ
ทำหน้าตา แสนซื่อ ทื่อไปหา
ใช้ภาษา มือไขว่ จึงไต่ถาม
อึดอัดไหม อย่างไร ใจนงราม
สามสิบสาม สามสิบกว่า ถ้าคะเน
อย่าหาว่า ทะลึ่ง ตึงตังนัก
ที่ทายทัก ด้วยใจ ใช่ใช้เล่ห์
หรือว่าทำ เจาชู้ ดูเกเร
เพราะเสน่ห์ แรกเห็น จึงเป็นไป
How you long stay in thailand
May I can newfriend in yourlife
If you know thailand land of smile
What your size you tell please help me.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ผมเขียนแค่นี้นะ ผมไม่ได้คิดอะไร ใครก็ไปคิดต่อก็ไม่ว่า
แบบว่า ภาษาฝรั่งขี้นก 5555
ขออภัยเจ้าของภาษาด้วยครับ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
18 มีนาคม 2548 14:44 น.
เรไร
ปลีกเวลา สักนิด คิดถึงฉัน
กินข้าวกัน มื้อค่ำ อย่าทำเฉย
จะหุงหา อาหาร ทานอย่างเคย
แม่คุณเอ๋ย คุยเรื่องเก่า เราสองคน
จะหากุ้ง ก้ามกราม ที่หนามแดง
เอามีดแทง ฟันฉับ สับอีกหน
พอไม่ดิ้น ติดเตา เอาไฟลน
ให้หน้ามล เด็ดหัวชิม จิ้มน้ำปลา
ไม่ต้องกลัว มีมากมาย หลายกิโล
ถึงหิวโซ จะอบเกลือ เชื่อเถิดหนา
ใส่หม้อดิน ดิ้นขลุกขลัก ควักเกลือทา
รับรองว่า อร่อยดี ที่ฉันทำ
หากติดคอ ก้ามแดง ก็แข็งครูด
ใบมะกรูด ข่าตะไคร้ ใส่ในน้ำ
ตัวเป็นเป็น ใส่หม้อ รอต้มยำ
รสเลิศล้ำ แซบเด็ด เผ็ดพอดี
ถ้าอิ่มหนำ สักประเดี๋ยว คงเปรี้ยวปาก
นั่นเชี่ยนหมาก ให้เคี้ยว ใบเขียวปี๋
ทั้งปูนป้าย ยาตั้ง ก็ยังมี
เจียดให้ดี พอคำ ทำด้วยใจ
จะได้ลืม เรื่องราว คราวเคืองขุ่น
โถแม่คุณ ทุ่มเทมา อย่าสงสัย
เอาเป็นว่า พรุ่งนี้เย็น เล่าเป็นไง
บ้านบางแค จำไว้ ฉันไปรอ
17 มีนาคม 2548 15:22 น.
เรไร
เหมือนสังคีต หวีดร้อง ก้องกำสรวล
เสียงคร่ำครวญ มิอาจปลง ด้วยสงสัย
หัทยา โฉมเฉลา เจ้าทรามวัย
จะเต้นสั่น หวั่นไหม เมื่อได้ยิน
หากสดับ คำจำนรร รำพันว่า
โศกโศกา เป็นเงา เฝ้าถวิล
ในอุรา ชลนา เป็นอาจิณ
ปราโมทย์ผิน พักตรา ลาจากนาง
ดั่งเวหา ลางเลือน ไร้เดือนแต้ม
คืนข้างแรม เมื่อยล กมลหมาง
เรืองรองแสง จันทรกลา นภาภางค์
ยังสว่าง เพียงพิศ ด้วยจิตใจ
แม้เจ็บช้ำ กล้ำกลืน กี่หมื่นหน
วันฟ้าหม่น เมฆบังบด ความสดใส
โสมส่องแสง อร่าม งามเมื่อใด
สุราลัย ในฝัน พลันเป็นจริง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
910
