6 กันยายน 2550 00:02 น.
เรไร
แค่คนเคยหวั่นไหวในอดีต
เหมือนคมมีดกรีดซ้ำย้ำรอยแผล
ในวันนี้ดายเดียวใครเหลียวแล
ก็เพียงแค่เคยประจักษ์ว่ารักกัน
บทกวีพร่ำรำเพยที่เคยเขียน
มาแปรเปลี่ยนเป็นวิโยคจนโศกศัลย์
เศร้าสลดขมขื่นทุกคืนวัน
จนหวาดหวั่นทั้งตัวถึงหัวใจ
บทกวีเหว่ว้าน้ำตาหลั่ง
เพียงสอนสั่งอย่าละเมอจนเผลอไผล
หากทุ่มเทความรักมากเกินไป
สิ่งที่ได้คือช้ำกับน้ำตา
แต่วันนี้ทนฝืนยังยืนอยู่
ยังคงสู้ด้วยใจยังใฝ่หา
เพราะเข้าใจร้าวรานที่ผ่านมา
เสมือนว่าเศร้าตรมเพราะงมงาย
ลมหายใจยังอยู่เพราะรู้ซึ้ง
ค่าคำหนึ่งเมื่อลดหมดความหมาย
หนทางของสองเราคงเปล่าดาย
เพราะสุดท้ายรักหยุดเพราะสุดทาง
1 กันยายน 2550 00:12 น.
เรไร
จำใจจำจากเจ้า......................จากจร
โอ้อกเอยเอมอร.....................ออดอ้อน
ราวรักเริ่มร้าวรอน..................ร้อนรุ่ม
แสนโศกศัลย์ซับซ้อน..............ซ่อนเศร้าซมซาน
เพียงเพราะผิดผ่านพลิ้ว..........พระพาย
เชยชิดชู้ชมชาย.....................ชอกช้ำ
ตรอมตรมตราบตัวตาย............ตรึงติด
กายกอดเก็บกลืนกล้ำ..............กู่ก้องกล้ำกลืน
หมายมุ่งมั่นมอดม้วย...............มุ่งมา
ทุกข์ที่ทับทาบทา.....................แทบท้อ
ลากร่างเริ่มโรยลา...................โรยร่วง
เคีองขุ่นคงแค่ข้อ....................ขัดข้องคิดครวญ
พบเพื่อเพียงพร่ำเพ้อ.............เพราะเผลอ
ใจเจ็บจำเจอะเจอ...................จาบจ้วง
หลงลมหลอกเลิศเลอ...............หลายเล่ห์
หากหักห้ามโหยห้วง.................ห่วงให้โหยหา
นอนแน่นิ่งน้ำเนตร.................เนืองนอง
คนคู่เคยเคียงครอง.................คู่ข้าง
ไปแปรเปลี่ยนไปปอง...............ปวดปร่า
ลืมรักแล้วลาร้าง......................เล่ห์ร้ายลมลวง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
1346
