19 มีนาคม 2552 22:13 น.
เฮาชาวดอย
ข้ายังคอยเสรี
ขอแบ่งปันน้ำใจให้คนยาก
เป็นดอกไม้หลายหลากล้วนสดสี
ขอคันฉ่องส่องธรรมนำความดี
ขอเสรีความเป็นคนทุกชนชั้น
สำนึกดีทั้งหลายจงฉายชัด
เจิดจรัสในใจไม่เปลี่ยนผัน
ขอเรี่ยวแรงแห่งมือจงถือธรรม์
จักประจัญด้วยเหตุผลทุกหนทาง
ทางข้างหน้ามีอะไรเราไม่รู้
แต่เราต้องต่อสู้ผู้ขัดขวาง
เมื่อค่ำคืนมืดค่ำครอบอำพราง
กระแสธรรมจักสว่างกลางราตรี
มือที่เคยปลูกข้าวเขาเหยียบย่ำ
ชะตากรรมเขากำหนดเขากดขี่
ทำนาเลี้ยงนายทุนอยู่ทุกที
เจ้าก็มีหัวใจมิใช่ฤา
ดูอย่างหมายังรักในศักดิ์ศรี
มิให้ใครย่ำยีมิใช่หรือ
เจ้ามีมือเจ้าก็ต้องใช้สองมือ
ไปเร่งรื้อเพื่อเร่งหนุนคุณธรรม
เมื่อเกิดมาทำอะไรให้โลกนี้
คอยชะตาราศีนี้เช้าค่ำ
เมื่อโชคร้ายรุมล้อมจงน้อมนำ
ชูหมัดกำทุบทุบลิขิตชีวิตตน
ลูกมหาประชาชนอยู่หนนี้
ใครจักมาย่ำยีให้ปี้ป่น
แม้นกระสุนแสนห่ามาประจญ
เราจักชูเหตุผลขึ้นชิงชัย
เราเรียนรู้โลกกว้างอย่างรู้ซึ้ง
ใช่จมจนก้นบึ้งนรกไหม้
นอกตำราเราเห็นทางกว้างและไกล
จะก้าวไปตอบแทนคุณแผ่นดิน
28 มกราคม 2552 15:14 น.
เฮาชาวดอย
เสพฝันสู่ฝั่งฝัน
ร้อยจำนรรจ์สรรค์สำเนียง
จำถ้อยร้อยจำเรียง
จำรัสใจในใจจำ
ทุกข์เถิดถ้าอยากทุกข์
เราจะสุขซึ้งในคำ
เมืองรกอันหมกดำ
ซึ่งแสงธรรมจักส่องทาง
มืดเถิดถ้าโลกมืด
ดาวจะจืดเดือนจะจาง
หิ่งห้อยจักสว่าง
กระจ่างแสงแข่งคืนทราม
แสงสีจักกี่สี
หมื่นล้านมีไม่ครั่นขาม
ทุ่งทองจักงดงาม
แม้ยามไร้ในแสงทอง
ทุ่งเมืองแม้เรืองแสง
ล้วนแต่งแต้มตนสนอง
มายามาครอบครอง
ประเมินค่าในคุณคน
กระแสล้านกระแส
จักไม่แพ้จักทานทน
ข้าวทุ่งทุกมณฑล
จักออกผลเพื่อประชา
หนึ่งตีนแม้ติดตม
จักชื่นชมตีนชาวนา
ตีนนี้มีคุณค่า
ก้าวนำไทยให้เจริญ
ตีนแดงโดยสันดาน
เพราะเกียจคร้านในการเดิน
เมามัวมันเมาเมิน
ไร้คุณค่ากว่าตีนควาย
13 ธันวาคม 2551 22:14 น.
เฮาชาวดอย
ฝากคิดถึงห่วงใยใครคนหนึ่ง
ที่รำพึงโศกาน่าสงสาร
ฝากน้ำตาพรมดินถิ่นกันดาร
เป็นสายธารน้ำใจมอบให้เธอ
ฝากดวงดาวฝากเดือนเป็นเพื่อนเหงา
ฝากรอยเศร้าของใจให้คราเผลอ
กลางทุ่งกว้างสร้างสรรค์ฝันละเมอ
เราจักเจอโลกใหม่ในสักวัน
มือของเธอขับเคลื่อนจักรวาล
มือกรำงานกับหัวใจที่ใฝ่ฝัน
ตาของเธอแกร่งกล้าและฝ่าฟัน
ความมุ่งมั่นขันแข็งแห่งศรัทธา
แสงแดดร้อนโลมแล้งแห่งทุ่งกร้าน
แต่ก็หาญสู้แดดที่แผดผ่า
ยังสืบทอดอดทนดั้นด้นมา
รดต้นข้าวด้วยน้ำตามาช้านาน
ใช้ชีวิตกับดินกับถิ่นแล้ง
ตราบสองมือมีแรงจักสืบสาน
ตราบหัวใจยังเต้นต้องเป็นงาน
ความหอมหวานข้าวใหม่ต้องได้กิน
ค่าของเธออยู่ที่ไหนใครมองเห็น
เธอลำเค็ญอย่างไรในเถื่อนถิ่น
เธอเลี้ยงคนหมื่นแสนทั้งแผ่นดิน
หวานปลายลิ้นข้าวใหม่ใครหนอทำ
หอมข้าวใหม่ในห้างในกลางหอ
ทุกหีบห่อดูแลแต่เช้าค่ำ
แต่เธอกินข้าวกลืนขื่นทุกคำ
สุดชอกช้ำน้ำลายข้าวนายทุน
4 ธันวาคม 2551 19:40 น.
เฮาชาวดอย
ทีฆราชปราชญ์แผ่นดินนวมินทร์ภูมิพล
อ้าจักรีทิฆราชกษัตริย์นวพิบูลย์
ทรงทศพิธพูน พิไล
น้ำใดในชลธารฤปานพระหฤทัย
ถิ่นแล้ง ณ แห่งใด ก็เพลา
หมื่นโครงการพระสฤษฏ์ประชาสุขะประเทา
ราษฎร์สุขสราญเนา วิไล
ทรงปกเกศบริบาลพสกสุขะไผท
ทรงยศถกลไกร สกล
แผ่นดินร้อนทุพะร้ายพระทรงศุภวิมล
เพียงทรงสุหร่ายดล ณ ยาม
จอมกษัตริย์ขัตติยะทีฆราช
พระนักปราชญ์จอมนรินทร์แผ่นดินสยาม
พระผู้ทรงทศพิธสถิตงาม
ถกลนามเลื่องลือระบือไกล
สองพระเนตรทอดไปในภพหล้า
สองพระบาทยาตราพัฒนาให้
สองพระหัตถ์ปกป้องผองไผท
คืองอกงามอำไพพัฒนา
เดชาบพิธเจ้า จอมนรินทร์
เอกอัครศิลปิน ปกหล้า
ผืนพิภพจบธานินทร์ เนืองนั่น สุขเฮย
ปวงเหล่าพสกข้า กล่าวน้อมทรงเจริญ
นายฉัตรสุมาลย์ ภูแต้มนิล
โรงเรียนกาฬสินธุ์พิทยาสรรพ์
ประพันธ์
2 พฤศจิกายน 2551 11:31 น.
เฮาชาวดอย
จะจับคอนนอนไหนในป่าปูน
นกน้อยเอยปีกอ่อนจะนอนไหน
กลางผืนป่าเจ้าจะนอนจับคอนใด
เดินทางโดยหัวใจไกลสุดตา
พงไพรกว้างแห่งนี้คือที่พัก
มีความรักมีกินถวิลหา
มีรอยยิ้มความสุขอยู่ทุกครา
มีชีวิตชีวามีอาทร
มีอาหารมากมายเลี้ยงกายเจ้า
มีร่มเงามากมายกรองแดดอ่อน
มีบ้านเก่าอาลัยในยามจร
มีแมกไม้หลายคอนให้นอนพัก
กาลเวลาผ่านไปได้ปีกว่า
มีข่าวคนตัดป่าปัญหาหนัก
เสียงเครื่องยนต์เลื่อยไฟฟ้าน่าขามนัก
เหลือซากหักปี้ป่นของต้นไม้
เจ้านกน้อยบินร่อนอ่อนแรงนัก
หาที่พักจะจับคอนนอนไม้ใหญ่
กางปีกอ่อนร่อนถลามาก็ไกล
จะจับคอนนอนไหนในป่าปูน
หน้าส่วนตัว
713
