30 กันยายน 2551 16:46 น.
เฮาชาวดอย
พระคุณอาจารย์สาม
คุณครูขาหนูมาเรียนเพื่อเขียนอ่าน
เห็นแต่ครูทำงานอาจารย์สาม
หนูเรียนเพื่อขจัดเขลาด้วยเบาความ
เป็นคำถามจากใจไร้มายา
การศึกษาวันนี้เน้นที่ไหน
เน้นที่ใครผลงาน การศึกษา
เน้นนักเรียนแบบประเมินหรือเงินตรา
มีคุณค่ากว่าศิษย์คิดอย่างไร
หัวใจครูเพื่องานอาจารย์สาม
เป็นคำถามจากจิตความคิดใหม่
คุณธรรมความดีอยู่ที่ใด
ที่กระดาษกองใหญ่หรือไรกัน
เกิดจากหัวตัวไหนมันไร้คิด
ทุจริตรัฐบาลวิมานฝัน
เมื่อสร้างครูไร้ค่าจรรยาบรรณ
สังคมนั้นย่อมไร้ในความดี
ใครตอแหลแก้ตัวทำชั่วผ่าน
อุดมการณ์ถูกไล่ให้เป็นผี
ต้นกล้วยไม้เคยเห็นเป็นผักชี
พร้อมทุกที่โรยหน้าหาผลงาน
นี่หรือจักสอนศิษย์รับผิดชอบ
จักเอากรอบไหนวัดบรรทัดฐาน
ครูสั่งสอนสั่งสมอุดมการณ์
คือหน้าที่ยาวนานการเป็นครู
มาโรงรียนพากเพียรเพื่อเขียนอ่าน
ใช่มาเป็นผลงานอาจารย์ผู้
โลกนี้จักสูญสิ้นปราชญ์วิญญู
น้ำตาหนูหยดไหลไร้การเรียน
ใช่จักดูคนดีที่ตำแหน่ง
หรือจักแบ่งคนดีที่งานเขียน
หมาขี้เรื้อนขี้กรากแม้นพากเพียร
ก็อาจเปลี่ยนมีค่ายิ่งกว่าเพชร
หากโลกนี้มีอิสรเสรีจริง
ในนามแห่งธุลีดิน
ข้าฯขอคัดค้านผลงานอาจารย์สามและ
การทำงานเอาหน้าทุกประเภท
ขอเทวาฟ้าดินทุกสถานจงเป็นพยาน
อันตนข้าฯนี้เทิดทูนบูชา
คุณครูผู้อุดมการณ์ไว้เหนือเศียร
เสมอมาหาดูหมิ่นไม่
ด้วยคำสัตย์แห่งข้าฯ
นี้ขอเทวาฟ้าดิน
โปรดอวยพรให้คุณครูผู้บากบั่นสั่งสอนศิษย์
ผู้อุทิศชีวิตนี้เพื่อการศึกษา
ขอให้คุณครูไม่สว่างเหมือนดาว
ที่อาศัยแสงอาทิตย์
แต่ขอให้คุณครูจรัสแสงแห่ง
อุดมการณ์ไว้ยิ่งกว่าสริยเทพ
ที่ส่องให้อุบลอันหยั่งรากอยู่ใต้ตมบาน
งามรับแสงอรุณนั้น เทอญ
30 กันยายน 2551 14:23 น.
เฮาชาวดอย
ไหว้ครู
นบไหว้ทั้งทศทิศสถานพระชนนี อีกผู้บิดรมี พระคุณ
องค์ไตรรัตน์ครุจารย์คุนูปสุนุกุล อีกผู้พระเจือจุล
วิชา
จักราศีนพเคราะห์สุรียศศิจันทร์ ทวยเทวะคนธรรพ์ อร่าม
ตัวข้าขออภิวันท์สวรรค์วิสุทธิ์งาม ไตรภูมิสถานสาม สถิต
นำจิตนบนอบน้อม นมัสการ
ทุกถิ่นทุกสถาน สถิตไซร้
ปารมีปกศิระศานติ์ จึ่งสงบ
ลูกกราบขอนบไหว้ เวี่ยเช้าสังวรเย็น
กราบเซ่นทบฝ่าเท้า ทุกสรรพ์
สิ่งศักดิ์สิทธิ์บนสวรรค์ สดับรู้
กลไกจักราศีอัน อมตะ
คารวะอยู่ทุกผู้ ผ่านฟ้าจบดิน
เทพศิลป์คเณศวร ตบะล้วนธิฤทธี
เชิญองค์เสด็จศรี ศิระเกล้าถวายทูล
จักษ์สองพระธรรมรส สิริสดสิถิตสูรย์
ปัญญาวิชาพูน ศิริสิทธิ์วิเศษคุณ
ชุ่มเย็นทุกแผ่นหล้า ทุกแผ่นฟ้าพระการุณ
ร่มใต้พระใบบุญ พระแม่แห่งจักรวาล
พ่อแม่แผ่พระคุณ อบการุณคุณอาจารย์
เมล็ดข้าวที่เราทาน ต่อชีวามายืนยาว
ตัวข้าเทิดเหนือเกษีมิเคยหลง
ทุกตีนที่เหยียบลงผจงก้าว
ณ เส้นทางข้างหน้าที่แสนยาว
มีแผ่นฟ้ากลางหาวมาห่มใจ
26 กันยายน 2551 13:10 น.
เฮาชาวดอย
เห่แปลญวนหย่อนสายสหายป่า
ทานอเมริกาอย่างกล้าแกร่ง
ด้วยสองมมือนี้ไม่มีแรง
แต่ใจแห่งคนกล้าไม่ปราชัย
ยวนยาเห่ไปอาลัยเพื่อน
จงย้ำเตือนเห่ขวัญอย่าหลับไหล
ท่านผู้สู้สู่สวรรคลาลัย
คนรุ่นใหม่ต้องสืบเหตุเจตนา
โปรยฝนเหลืองเครื่องบินทมิฬชาติ
ร่างเปลือยขาดโรคภัยใครรักษา
ระเบิดบราวด์ 2000 พรั่นน้ำตา
เห็นทุกครายิ่งเกรียดแทนเวียดนาม
จรวด อาร์ พี จี รีเข้าใส่
ระเบิดลุกเป็นไฟใฟ้เกรงขาม
เป็นดอกเห็ดเข่นฆ่าอย่างนาปาล์ม
เขาคงถามประชาชาติอำนาจใด
อเมริกันตัวเก่งนักเลงโลก
ความโสโครกขมขื่นสำเร็จใคร่
ถูกทารุณอย่างนี้ทุกทีไป
สิทธิสตรีมีไว้ไฉนกัน
จากเวียดนามจำจดหลายทศวรรษ
หลายล้านนัดพัดพรั่งดังสนั่น
ยังก้องหูกรอกหูอยู่ทุกวัน
ปล้นน้ำมันอิรักนักเลงพาล
เป็นนักเลงข่มเหงใครไปเสียทั่ว
ความโฉดชั่วส่ำสัตว์ประหัตประหาร
ทั้งนักเสือกตัวร้ายทุกรายการ
สร้างกฎศาลโสโครกโลกของใคร
ความลืมตีนตนว่ามหาอำนาจ
ก่อนเป็นทาสอังกฤษทำฤทธิ์ใหม่
รุกรานอินเดียนแดงถอยแรงไป
ประเทศใหม่กาฝากกากแผ่นดิน
จากวันนั้นวันนี้หนีไม่พ้น
เป็นเผ่าชนรุกรานทุกฐานถิ่น
สันติธรรมน้ำตาทุกธานินทร์
ไม่รู้สิ้นเสียงปืนที่ครืนดัง
เป็นผู้ก่อการร้ายสายพระเอก
และเป็นเฉกนักฆ่าเบื้องหน้าหลัง
พ่อนักบุญจุนเจือเหลือกำลัง
แท้จริงหวังประโยชน์เหตุเป็นเลศนัย
เป็นหมาหมู่รุมร่ายหลายประเทศ
น่าสมเพชสิทธิอยู่ที่ไหน
สิทธิชอบทำนั้นมีอยู่ที่ใด
ที่ชอบใจอเมริกันเท่านั้นพอ
ขอกราบเรียนเขียนปากกาภาษาพูด
ท่านจอร์ชบูชบูดเน่าเราวอนขอ
อันสงครามสันติวิธีให้รีรอ
เพราะว่าบ่อน้ำมันนั้นไม่มี
เชิญท่านฟังยวนยาเลเห่ไพเราะ
ให้เสนาะเพราะพริ้งทุกสิ่งที่
ฟังมนต์รักนาปาล์มอาร์ พี จี
พวกท่านมีเมตตามาทิ้งไว้
นอนเถิดหน้ายาหยีพี่จอร์ชบูช
ตีนตบตูดขาวผ่องอย่าร้องไห้
บ่อน้ำมันได้แล้วนะแก้วใจ
เอาอะไรอีกเล่าเฒ่าทารก
26 กันยายน 2551 12:59 น.
เฮาชาวดอย
เมื่อยามแล้งดินซุยเป็นผุยผง
แสงแดดร้อนโลมลงตรงกลางทุ่ง
ลูกชาวนาทิ้งนาเข้ามากรุง
ต่างก็มุ่งหน้ามาหางานทำ
ทิ้งพ่อแม่แก่เฒ่าเอาไว้บ้าน
เฝ้ารอคอยลูกหลานกาลเช้าค่ำ
บ้านฟากไผ่เอียงเอนเหมือนเวรกรรม
สุดจะนำพาไปด้วยไร้แรง
กาลเวลาพาไปวัยแก่เฒ่า
รอวันเน่าเฒ่าชราไม่กล้าแกร่ง
มีเพื่อนจันทร์และเทียนไม่เปลี่ยนแปลง
จนถึงวาระแห่งการสิ้นลม
ย่างเข้าสู่เหมันต์อันหนาวเหน็บ
ร่างซีดเจ็บกายาไร้ผ้าห่ม
คิดถึงลูกอาลัยใจตรอมตรม
ป่านนี้ขมขื่นไหมใจคนรอ
สายลมหนาวพราวสายพระพายเป่า
เนื้อผู้เฒ่าระริกไหวข้างไฟก่อ
ลมเหมันต์บรรเลงคล้ายเพลงซอ
ที่เร่งล้อเริงร่าไม่ปราณี
รุ่งแสงทองส่องภพกลบความหนาว
ร่างซีดราวขาวฝ้ายเหมือนตายสี
ก็สังเวยความหนาวร้าวฤดี
กลางผืนนาผืนนี้หามีใคร
เถียงนาร้างเปลี่ยวไร้ใครจักอยู่
รวงทองชูขึ้นเปลี่ยวเกี่ยวไฉน
คงรกร้างทึบแท้แต่นี้ไป
เมื่อเจ้าของลาไกลจากไปแล้ว
ซอสายลมบรรเลงเพลงกรรแสง
ช่อหรีดแห่งข้าวรวงร่วงแผ่วๆ
กลางผืนทรายพรายผ่องดั่งทองแพรว
ต่างโลงแก้วแพรวพราวของชาวนา
26 กันยายน 2551 12:52 น.
เฮาชาวดอย
เทิบหมอนเรียงท่อนไม้ โปงลาง
พิสุทธิ์โสตสตับมิจาง วิจิตแท้
ทวยเทพจากสรวงนภางค์ พิสุทธิ์ ประสิทธิ์
เสียงอื่นหมื่นโลกแม้ มาตรฟ้าห่อนเทียม
เสงี่ยมศิลป์ศาสตร์ซร้อง สุนทรา
งามอ่อนฟ้อนงามตา แช่มช้อย
ปานไทเทพเทวา สวรรค์ทิพย์ เทียมนา
ยาตรเคลื่อนลินลาศคล้อย คืบฟ้ามาดิน
กาฬสินธุ์ถิ่นนาฏล้ำ คำศิลป์
ภูมิภาคเกียรติแผ่นดิน แผ่นด้าว
คงคุณค่าธานินทร์ คงค่า
คงเกียรติประวัติกร้าว เกียรติกล้ากาฬสินธุ์
อิทิสังฉันท์ ๒๐
แลวิไลวิเศษวิสุทธิคุณ สดับประทับสำเนียงสุน-
ทราเสียง
ซร้องก็ซร้องประพัฒน์เสนาะสำเนียง เถลิงสุตับประทับจำเรียง-
จำรัสใจ
กล่อมจรุงมนัสประพัฒน์สมัย สำเนียงดุรีริยางคไทย-
อิศาณเฮา
แต่งชมวงโปงลางโรงเรียนกาฬสินธุ์พิทยาสรรพ์ เนื่องนวโรกาส
แข่งโปงลางได้ที่หนึ่งของประเทศ ในระดับ ม.ต้น
หน้าส่วนตัว
1393
