สายลมเดียวดาย

แจ้นเอง

กล่องเปล่าไร้สาระใบหนึ่ง  ตั้งอยู่ใกล้กับประตูทางเข้าบ้านมีบ้างบางครั้งที่ฉันเองก็มีของที่ไร้สาระและหาประโยชน์ไม่ได้โยนมันลงไปในกล่อง  มีบ้างบางหนที่ฉันเดินสะเปะสะปะไปเตะโดนมันบ้าง  ...และมันจะรู้สึกหรือไม่ฉันก็หาได้สนใจมันไม่  เพราะฉันคิดว่ามันไม่มีชีวิต  มันยังคงสงบนิ่งอยู่เช่นนั้น  ...ขณะที่ฉันกำลังว้าวุ่นใจ

แต่เธอมีทั้งเลือดเนื้อและวิญญาณ  มีชีวิต  แต่การกระทำของเธอไม่ต่างจากกล่องเปล่าที่เมื่อฉันเติมอะไรเข้าไปจึงไม่มีการตอบรับกลับมา  ไม่แม้แต่จะลงไปนอนนิ่งอยู่ก้นกล่อง

แล้วไมตรีที่เธอเคยทอดมาให้เล่า ความสนุกสนานร่าเริง ความเอื้ออาทร  ที่มีให้กัน  จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปีมันหายไปไหนเสียล่ะ

เธอเคยบอกว่าความสุขต้องค่อยๆซึมซับและตักตวง  เหมือนการกินไอศครีม ต้องค่อยๆลิ้มชิมรสหวานชื่นใจนั้นและแม้เมื่อจะเหลือแต่ไม้ก็ยังไม่ยอมทิ้ง  ...แต่นี่ความรู้สึกคาใจยังไม่วาย  เฝ้าสงสัยว่า การกระทำที่ผ่านมามันคืออะไร   ทั้งที่ความรู้สึกนั้นมันจับต้องได้  หรือเป็นแค่ความหวามไหวแล้วปล่อยเลย  กล่องทุกด้านคงไม่ยึดแน่นซีนะความรู้สึกเหล่านั้นจึงเล็ดรอดไปได้  จึงทิ้งไว้แต่ความว่างเปล่า  ...และเงียบเหงา

คราวนี้มิใช่รู้สึกอิ่มเอม และโหยหา หากแต่เป็นความเดียวดายที่เจ็บปวด   อ่อนไหวหรือเล่า   เจ้ามิใช่ธาตุดินหรอกหรือ  ทำไมอ่อนไหวได้ถึงขนาดนี้

ความเจ็บปวดรานรอนมากขึ้นทุกที  ค่อยๆฝังรากหยั่งลึกและเกาะกินใจแทบสิ้น  แม้พยายามที่จะลืมและลบมันทิ้งไปแต่ทำได้หรือเล่า   

ความทรงจำที่ดีงาม ยังครอบครองหัวใจดวงนี้อยู่  จะเก็บไว้หรือเขี่ยทิ้งก็สุดแต่ใจ  ร่ำไห้ก็เปล่าประโยชน์  ...แล้วสายลมเดียวดายก็พัดผ่านมาอีกระลอก

๑ พฤศจิกายน  ๒๕๕๒

แจ้นเอง