7 กันยายน 2548 18:48 น.
แดดเช้า
เธอบอกว่า จะไป มีใหม่แล้ว
เหมือนน้ำอุ่นในแก้ว เดือดปุ ปุ
เธอบอกว่า เย็นชา กับความมุทะลุ
เหมือนปะทุไฟร้อนเป็นฟอนฟืน
เธอบอกว่า เราไปกันไม่ได้
เหมือนน้ำใสกระเพื่อมเกินใจฝืน
ระเบิดแผดเสียงตะคอกชอกช้ำกลืน
เกินจักคืนคลายคลี่ สถานการณ์
เธอเดินจากพรากไปไกลถึงไหนแล้ว
น้ำในแก้วถูกทิ้งไว้ใครสงสาร
เย็นยะเยือกเพียงเดียวดายคล้ายกบดาน
ความเยือกเย็นอารมณ์ผ่านคล้ายแข็งเกร็ง
แรงกดดันรอบข้างต่างรุมเร้า
"เธอและเขาเหตุใดไม่เหมาะเหม็ง"
"หรือเธอไม่รักเขา ... เขาเลยเซ็ง"
"เขาคงอยากเดินเบ่งไปเดียวดาย"
หลายหลายแรงกดดัน ... ฉันรับมือ
กับสภาวะเยือกเกินยื้อ จมเวียนว่าย
วนอยู่กับแรงกดดันอันตราย
ความแข็งเย็นจะละลาย ... ในสักวัน.
6 กันยายน 2548 00:32 น.
แดดเช้า
"เธอขายฝัน ให้ฉัน ได้ไหมจ๊ะ"
ฉันถามคนเก็บขยะขะมักเขม้น
"ฉันไม่มี เวลาฝัน ไม่จำเป็น
เสียเวลา ไม่เห็น ความสำคัญ"
ฉันเดินหน้าละห้อยร้อยความคิด
นักธุรกิจผูกไทค์น่าใฝ่ฝัน
"คุณขายฝันฉันสักหน่อยสักร้อยพัน"
"ฝันสร้างสรรค์ลมแล้งไม่แจ้งใจ"
ฉันยังเดินบนทางระหว่างคอย
พยาบาลค่อยค่อยดูแลไข้
"เธอมีฝัน สักหน่อย ขอร้อยใจ
แพงแค่ไหนฉันขอซื้อรื้อชีวิต"
พยาบาลยิ้มหวานบอก "ไม่มี"
"ฝันงามสีสดใสไม่มีสิทธิ์
ที่นี่มีแต่คนป่วยป่วยการคิด"
ฉันตะหงิดใจระห้อยคอยเก็บคำ
คุณครูถือปากกากับหนังสือ
ฉันนบไหว้นับถือและร้องร่ำ
"คุณครูขา ... ขอฝันวันท่องจำ
เพื่อเป็นน้ำฉ่ำชื่นแห่งดวงใจ"
ครูยิ้มด้วยเมตตา ไมตรีจิต
"เธออย่าคิดฝันลอยลมก้มฝันใฝ่
อนาคตงดงามยังยาวไกล
ขอเธอได้ตั้งใจมั่นอย่าฝันเลย"
เงินในมือคือสิ่งแลกจุดแจกฝัน
หาฝันนั้นจากที่ไหนใครเฉลย
เด็กตัวน้อยค่อยเดินมาพูดจาเปรย
"พี่จ๋าพี่ หนูจักเผย เอ่ยดวงใจ"
ฉันมองหน้าเด็กน้อยเปื้อนรอยยิ้ม
ช่างจิ้มลิ้มตาเปี่ยมฝันอันสดใส
แก้มแดงยุ้ยเหมือนความรักจากแดนไกล
แววตาใสเธอสบมั่น ไม่หวั่นเกรง
"พี่จ๋าพี่ ไม่ต้องเร่ตามหาฝัน
วัยและวันกับฝันสวยไม่เครียดเคร่ง
ความสวยสดงดงามหลั่ง ดั่งร้องเพลง
ลองครื้นเครงเล่นกับหนู ดูสักที"
ฉันตกลงปลงใจไปกับเธอ
บอกฉันว่าสิ่งเลิศเลออยู่ที่นี่
เพียงเปิดใจใสสะอาดหยาดชีวี
มองนิ่งที่ความดีงาม ... ท่ามความรัก
"พี่จะพบความฝันไม่สรรซื้อ
ไม่ต้องยื้อ ไม่ต้องแย่งแข่งตวงตัก
พี่จะพบไมตรีจิตคิดฟูมฟัก
ถนอมนักความจริงสิ่งที่เป็น"
"โลกที่พี่ผ่านมาพี่ล้าหนัก
หลับตาพักสักที่ที่พี่เห็น
ทุ่งหญ้ากว้างฟ้าคว้างอย่างใจเย็น
น้ำกระเซ็นใสทุกหยดหมดมลทิน"
ฉันหยุดลงตรงนี้ ... ที่ฝันมี
ไม่ต้องรี่เร่ซึ้อฝันที่ผันผิน
แท้แล้ว ... แววความฝันพลันได้ยิน
เพียงหัวใจเปิดหมดสิ้น ... ไร้กังวล
แท้แล้ว ... ฝันใกล้ตนมัวค้นหา
เห็นเป็นค่าเงินตราฝันมั่นดั้นด้น
แท้แล้ว ... คือค่าใดใกล้ใจตน
ฤๅจะค้นฝันแท้ มั่นแก่ใจ.
5 กันยายน 2548 08:30 น.
แดดเช้า
บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว
สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
โอม ... เพี้ยง "บ้านกลอนไทย" จงออกมา
ชะเง้อหน้าจ้องคอมเหมือนกล่อมนอน
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจคอมพิวเตอร์
มันชอบเว่อร์เดี๋ยวดีร้ายไวรัสซ่อน
หรืออาจแฮ้งค์เสียกลางคันไม่ทันวอน
จะเขียนกลอนให้จบบทเครื่องหมดฤทธิ์
โลกเน็ตนี้มีที่รักอยู่สองสถาน
คือหนึ่ง "บ้านกลอนไทย" ให้เป็นสิทธิ์
สองท่องไหนท่องไปไม่รั้งชีวิต
พึ่งความคิดจุดยืนเด่นเป็นของตน
แม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ
คิดรอบคอบก่อนโพสกลอนไม่สับสน
ความรู้หนึ่งเท่าหางอึ่งไม่พึงจน
จะผ่านพ้นด้วยหลบหลีกปีกหางมี
รอเครื่องโหลดหลายหนทนไม่ไหว
อยากทุบเครื่องซึ้อใหม่ ทั้งโต๊ะเก้าอี้
น้ำโหขึ้นหูร้อน ฟ่อนฟ่อนทุกที
เวลาผ่านไปป่านนี้ ... ไม่ขึ้นมา
ดูสาเหตุจึงรู้ ... อ้อ โมเด็มปิด
เราหลงคิดไวรัสลงจนหมดท่า
กดสวิทซ์สักหนึ่งหนไฟแจ่มตา
โอ้ละหนา ... คนบ้าเน็ต เกือบเสร็จกัน
3 กันยายน 2548 15:42 น.
แดดเช้า
เข้าห้องพระกราบกรานพระรัตนตรัย
วางผลไม้น้ำปานะถวายผล
อธิษฐานฟังธรรม พระพุทธมนต์
น้อมกมลกระแสจิตตามติดไป
กราบลงสักครั้ง ... นิ่งดิ่งลง
เพื่อดำรงสติมั่นอย่างยิ่งใหญ่
กระแสเสียงพุทธโอวาทประกาศไกล
ก้องอยู่ในจิตลึกตรึกตามนี้ ....
ธรรมจักรผลักหมุนชี้วุ่นโลก
กิเลสโบกพัดกรรมนำวิถี
หลงบุญ หลงบาป หลงชั่ว-ดี
เคลื่อนไหลทับทวีกองทุกข์จม
เคลื่อนไปด้วยแรงไร้สติรั้ง
เคลื่อนไปด้วยพลังกิเลสข่ม
สติมีบ้าง ไม่มีบ้าง ใจยังตรม
หลงคว้างมโง่เหง้าความเศร้าครอง
ธรรมจักรผลักหมุนชี้สาเหตุ
อวิชชาเกาะเกศเกาะจิตข้อง
ปิดทั่ว มัวมิด ติดครรลอง
เปี่ยมนองทิฐิมั่นอย่างลึกล้ำ
หนาเปรอะเหนอะเหนียวเกินเกี่ยวออก
ขูดลอก ยิ่งถมทับ กลับขยำ
ไหลเลื่อน เหมือนเคลื่อนลึก ตรึกจองจำ
ค่อยค่อยย้ำแต่แน่นแน่นและเนิ่นนาน
ธรรมจักรผลักหมุนชี้ความสว่าง
อีกฝั่งฟากกระจ่างสะอาดสะอ้าน
เป็นฟากแห่ง ความ "ตื่น รู้ เบิกบาน"
หลุดพ้นผ่านจากทุกข์ถมจมจ่อมใจ
ไม่หลงบุญ หลงบาป คราบคาวโลกย์
กิเลสโบกแรงพลังมิหวั่นไหว
ด้วยสติ สัมปชัญญะแนบภายใน
ประธานใหญ่คือจิตวิสิษฐ์ล้ำ
ธรรมจักรผลักอีกครั้งยังบอกทาง
สู่ฝั่งฟากกระจ่างแจ่มแย้มคำร่ำ
ปฏิบัติถึงรู้แจ้งแห่งหลักธรรม
สังวรอินทรีย์นำ สุจริตใจ
นำสู่จุดสมาธิสติปัฏฐาน
เพื่อเข้าสู่มรรคาการอันยิ่งใหญ่
หนทางก้าวพ้นห้วงทุกข์สุขเกินใคร
สุขใดใดในแหล่งหล้าหาไม่มี
ถึงโพธิปักขิยธรรม โพชฌงค์เจ็ด
เจริญเสร็จพร้อมอิทธิบาทอย่างเต็มปรี่
ดิ่งธรรมะสวนะ ประจักษ์ฤดี
น้อมใจพลีปฏิบัติบูชา พระพุทธองค์
ทรงรู้หลักแห่งความจริงสิ่งรู้ยาก
ทรงลำบากกายจิตโปรดเสริมส่ง
เพื่อชี้ทางกระจ่างธรรมสุขดำรง
เพื่อหมายคงให้ประชาดำเนินตาม
เป็นอริยะบุคคลผู้เจริญ
หลุดจากห้วงสรรเสริญสุขทุกท่าม
หลุดจากบ่วง ห้วงทุกข์ห้อม ล้อมใจงาม
หลุดจากโซ่ตรวนยาม ตามร้อยรัด
ข้าฯ ขอน้อมบูชา บัวบูชิต
หมายน้อมจิตอธิษฐานนบพานจัด
ปฏิญาณปรารถนาบูชาชัด
ปฏิบัติตามธรรม ตลอดชีวิต
เจริญกรรมฐานทุกลมหายใจ เท่าใจกำหนด
สติ คือ กฎ รู้กาย ขยับถูกผิด
จะเขยื้อนเคลื่อนไหวไม่ลืมคิด
กายอยู่นี่ที่ลิขิตทุกจิตรู้
"ไม่ลืมกาย" ถวายเป็นธรรม ถวายพระองค์
สนองคุณ พุทธ ธรรม สงฆ์ ดำรงสู่
เพื่อสืบต่อหน่อเนื้อ บรมครู
ดำรงศาสน์ให้คงอยู่ ให้มั่นคง
ปฏิบัติบูชาพระพุทธองค์ดำรงมั่น
อธิษฐานซ้ำอย่างนั้น ไม่ลืมหลง
อานุภาพใดในสากลจะยิ่งยง
เหนือพุทธ ธรรม สงฆ์ ในโลก เป็นไม่มี
กงล้อธรรมจักรยังผลักหมุน
แต่โลกวุ่นจนลืมดูทุกข์ทุกที่
หากหยุดปรุงหยุดแต่งแบ่งใจที่มี
หันมานิ่งแน่วที่นี่ นิ่งเพียงพอ
จะเห็นความหมุนไป ความใคร่อยาก
ที่อาจพรากความรู้ตัวทั่วเกิดก่อ
ที่อาจทำเลอะเลือนเหมือนบ้าบอ
ที่อาจทำคนกลายต่อเป็นสัตว์ไป
กราบพระ ... ลาพระพุทธองค์ สักครั้งหนึ่ง
ข้าฯ ขอคุณพระเป็นที่พึ่ง ที่ยิ่งใหญ่
เหนือที่พึ่งอื่นหมื่นแสนในแดนไตร
ขอบารมีคุณพระได้คุ้มครองตน
เพื่อดำรงตนให้เป็นเช่นคุณค่า
เห็นความจริงแจ่มตาแจ้งสักหน
ถึงความเป็นอริยะบุคคล
เพื่อปลดพ้นบ่วงบาปหยาบจองจำ
เป็นเนื้อนาบุญแห่งโลก เป็นโชคใหญ่
ขอพึ่งค่าแห่งรัตนตรัยทุกเช้าค่ำ
กราบถวายบุญอนุโมทนานำ
ผลเลิศล้ำจงบังเกิดแห่งโลกเรา ...
2 กันยายน 2548 07:19 น.
แดดเช้า
มวลแมกไม้ไหวพลิ้วปลิวปลิดใบ
รับสายแดดใสใสน้ำไหลรี่
โค้งรุ้งพราวราวแพรไหมพลิ้วแพรวรี
ถักฟากฟ้าทอสี... แจ้งแจ่มตา
ใบหญ้าไหวลู่ลมห่มผืนดิน
อาบกรุ่นกลิ่นไอฝนอบแหล่งหล้า
ราวกระจกสะท้อนภาพแสงทาบทา
ไร้มายาได้มุมเหลี่ยมเลี่ยมคมคิด
หากใจเปิดเพียงเห็นเท่าเห็นได้
มองภาพไหนเป็นภาพนั้นเท่ามีสิทธิ์
เข้าใจภาพเข้าใจสิ่งอิงชีวิต
ไม่ผูกปิดกั้นภาพเพียงกรอบนั้น
จึงพบ "ภาพจริง" ยิ่งภาพไหน
ลึกลงไปพบ "ความจริง" ยิ่งสิ่งฝัน
ความแปรปรวนผวนเปลี่ยนเวียนวารวัน
สิ่งเปลี่ยนผันไม่คงที่ ไม่แน่นอน
ภาพจริง ... รู้ด้วยใจใจสัมผัส
ไม่แจ่มชัดด้วยตาหูดูอักษร
ไม่ซึ้งกรุ่นกลิ่นรสทุกบทตอน
หากใจอ่อนไม่นิ่งแน่วแนวลึกคม
ดินยังคงกลิ่นดินอุ่นไอฝน
หอมสายลมปะปนกับเสียงขรม
กบแซ่เสียงเพียงฝนหล่นประพรม
สื่ออารมณ์ สิ่งจริง ... ยิ่งสิ่งใด
ภาพจริง .. เกิดด้วยใจใคร่รับภาพ
นิ่งเพียงทาบรับรสทุกบทได้
หยุดปรุงคิดหยุดปรุงฝันหยุดปรุงใจ
เพียงชำระใจใสใส ... "ใจ" เท่านั้น
จึงเข้าถึงซึ้งหวานกานท์ธรรมชาติ
ถึงรสฝาดขมขื่นแห่งชื่นฝัน
ถึงความขุ่นในใสสุขห้วงวารวัน
ถึงใจแท้เท่าทันอารมณ์ตน
เหนือสมมุติจุดหมายปลายภาษา
พรรณนาภาพจริงอิงเหตุผล
เกินคำภาพภาษาใดในสากล
จึงจะค้นคำค่าภาษาจริง.
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟแดดเช้า
หน้าส่วนตัว
2127
