28 กุมภาพันธ์ 2549 19:13 น.
แดดเช้า
ฤๅละลายนรกแล้ง ............. นองดิน
ทวนทบท้าทักษิณ ............... หลบลี้
เพื่อสาดส่องธรณินทร์ ......... ล้างเลือด
ให้พบแสงธรรมชี้ ............... ชัดชั้นชนสมัย
ใครเป็นนายกได้ ............... ใครถาม
ย่อมเชื่อในนิยาม ............... เท่ารู้
บุรีรัตนะนาม ...................... กระเดื่อง
แดนเทพสิ้นใครกู้ .............. กอบเกื้อราชการ
ฤๅระรานดอกไม้ ................. อธิปไตย
เปื้อนประชาชนไกร ............ เกียรติก้อง
ทวนทบบทบาทใคร ............. ชูเชิด
หวังส่องหล้าสว่างซ้อง ........... สร่างมืดมัวเมา
ร้าวเรื่องเก่ามอดไหม้ ........... สะสาง
ร้อนเรื่องใหม่วาดวาง ........... มุ่งเน้น
แห่งแก้วรัตน์ถิ่นทาง ........... เรืองรุ่ง
คันฉ่องสะท้อนเค้น .............. ส่องให้เห็นแนว
ฤๅแก้วแห่งรัตน์ร้าว ............ ประสาน ยากไฉน
เพียงอาจมีใครปาน ............. ทิพย์แก้ว
แห่งรัตนบุรีกราน ................ องค์กษัตริย์
หวังอัศวินผู้แผ้ว .................. ถากถ้วนทางตัน
.
ฤๅหลั่นลดแผ่นพื้น ............... ต่ำลง
หนักแผ่นดินดับดง .............. หมกไหม้
ละลายระรินคง ..................... คับโลก
จักขจัดหลีกไข้ ..................... เขี่ยกลิ้งโกงกิน
รัตนโกสินทร์จักสิ้น ............... คนดี ฤๅไฉน
สามฝ่ายสามก๊กกลี ................ ป่วนเปื้อน
ระรานละลานหนี ................... ม็อบปลุก
แย้งขัดข้องกลบเกลื้อน .......... กลากเรื้อนผลักไส
ฤๅใครจักกอบเกื้อ ................ สรวงสวรรค์
เพื่อรัตนโกสินทร์พลัน .......... เฟื่องฟุ้ง
ประชากอบเกื้อกัน ................ มือโอบ
สองหัตถ์ประคองคุ้ง ............... ครอบคล้องแดนสยาม.
24 กุมภาพันธ์ 2549 22:53 น.
แดดเช้า
เผารูปถ่ายหลายใบให้เป็นเถ้า
ควันความเหงาแทรกมาน้ำตาไหล
สิ่งทรงจำล้ำลึกตรึกตอกใจ
มีไหมใครเขี่ยเขม่าที่เข้าตา
โหมไฟแค้นแน่นอกสะทกพรั่น
จะเผารักเผาฝันให้หมดค่า
เผาถ้อยคำพร่ำเพ้อเผลอสัญญา
เผาใบหน้าติดตรึงเคยซึ้งทรวง
ไหม้ใจคลั่งชิงชังหวังแทรกหนี
ไม่อยากมีภาพเธอยังเผลอห่วง
อยากมุดดินจมใจให้สุดดวง
มอดไฟหวงหวั่นหวาดแทบขาดใจ
เผารูปถ่ายหลายใบให้เป็นเถ้า
ผงเขม่าปลิวลอยเป็นรอยไหม้
เหลือเพียงเถ้าเทาดำช้ำทรวงใน
โลกทั้งใบสลายลงแล้วตรงนี้.
23 กุมภาพันธ์ 2549 19:30 น.
แดดเช้า
แสดแดดร่มลมตกอกสะท้าน
เสียงแว่วหวานเคยได้ยินมาสิ้นหาย
ยืนสั่นชาขาแข็งแทบสิ้นวาย
ตาเริ่มลายหัวหมุนวุ่นกังวล
ไม่อยากฟังซ้ำซ้ำเสียงช้ำชอก
ที่เธอบอกจะจากสุดสับสน
ใบไม้ร่วงดวงใจไหวจำนน
อยากให้ดินซับน้ำล้นท้นเอ่อตา
แสดแดดร่ำอำลาคราใกล้พลบ
ฟ้าต่ำกลบเกลื่อนช้ำน้ำตาพร่า
เดียวดายค่ำระกำนักรักจากลา
ใจเย็นชาแทรกเร้นเย็นน้ำคำ.
18 กุมภาพันธ์ 2549 19:36 น.
แดดเช้า
หมอกระลอกหอบลมมาห่มฟ้า
ยามมืดมาบดบังหวังได้เห็น
ร้าวรอยช้ำย่ำเหยียบเทียบนวลเพ็ญ
ดาวยังเย็นย้ำยอกเหมือนตอกตำ
แอบพิศจันทร์ฝันถึงจันทร์หนึ่งดวง
เคยแจ่มช่วงหวานหวามยามพลบค่ำ
หรือหมอกเมฆกระแทกลมขื่นขมคำ
จันทร์จึงช้ำชอกนักสุดหนักใจ
ยามลมหวนรัญจวนครวญเพ้อหา
ลมปากพาเรรวนจนหวนไห้
จันทร์เจ้าขา ... อาจล้าบ้างคว้างฟ้าไกล
อยากปลอบขวัญห่วงใย ... ได้แต่มอง
ไม่กล้ายิ้มยามจันทร์นั้นโศกเศร้า
ไม่กล้าเคลื่อนเงื่อนเงาคราวค่ำหมอง
ได้แค่คิดพิศเพลินเกินหมายปอง
เป็นแค่คนจับจ้องจองนวลจันทร์
ซ่อนนวลเอยเชยชื่นเพียงคืนนี้
ฟ้าโปร่งดีจันทร์แจ่มแย้มรับขวัญ
ขอเพียงหนึ่งซึ้งซาบอาบแสงนั้น
แสงพร่างพรรณแพรวงามยามจันทร์ทอ
เผยเถอะจันทร์ ... ฉันยังรอพอซึ้งรัก
ในคืนหนักหน่วงล้ากล้าเกิดก่อ
เพื่อมืดมิดชิดเชยหวังพร่างละออ
อย่าเก็บพ้อลมปากจากใครเลย
หมอกระลอกหอบลมมาห่มฟ้า
ขอจันทร์กล้าเจิดนวลชวนชื่นเผย
เพื่อทะนงสูงส่งอุ่น อย่างคุ้นเคย
สักใครเชยชื่นจันทร์ ... ได้ฝันดี.
15 กุมภาพันธ์ 2549 22:57 น.
แดดเช้า
เติมชีวิตผิดพลาดอาจเพียงครู่
คนยืนอยู่ย่อมมองยามหมองหมาง
ไม่อยากให้ใจหม่นบนหนทาง
จึงเป็นผู้ถากถางสร้างกำลัง
เป็นโปรยฝนหล่นซ้ำกระหน่ำพื้น
เพื่อแผ่นผืนชุ่มชื่นคืนความหวัง
พอกระทบกลบแล้งแห้งชิงชัง
น้ำก็ขังเพียงครู่อยู่ไม่นาน
เป็นเปลวไฟไสวสว่างพร่างคืนค่ำ
เพื่อสาดส่องมืดดำให้เลยผ่าน
ชำระร้าวคราวหม่นอนธกาล
ฟ้าเบิกบานคลายท้อ ... ขอดับตน
เป็นสะพานผ่านทางถางชีวิต
เพียงเธอคิดสานฝันวันสับสน
เห็นจุดหมายสายใยในตัวคน
เพียงผ่านพ้นเมื่อถึงฝั่งอย่างปลอดภัย
เป็นปรารถนายามล้าอ่อนช่วงตอนหนึ่ง
เธอซาบซึ้งซ่านนักยามหวั่นไหว
เพียงพบสุขสร่างเศร้าคลายเหงาใจ
จึงเป็นได้แค่คนผ่านกาลเวลา
แม้วันไหนใจเธอเผลอเพ้อสุข
เชิดหน้าลุกทระนงสูงส่งค่า
ฉัน .. จึงเป็นแค่คนเก่าเคล้าน้ำตา
เธอส่ายหน้าไม่รับกับฝันใด
เติมโปรยฝนบนดินให้สิ้นแล้ง
เติมความแห้งเหือดฝัน ณ วันใหม่
เติมความกร้านผ่านสว่างกลางเปลวไฟ
เหมือนเติมใจคนคุ้นเคยไม่เคยเต็ม.
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟแดดเช้า
หน้าส่วนตัว
915
