27 สิงหาคม 2548 18:58 น.
แดดเช้า
เธอรู้ไหม? ละอองดาว พร่างพราวลง
เป็นหยาดหลง "น้ำค้าง" ค้างยอดต้น
สะท้อนแสงแดดเช้า ... เหมือนเงาวน
ไว้อาลัยดาวบน ... ที่ห้วงฟ้า
เธอรู้ไหม? อณูดาว ที่พราวพร่าง
หล่นมาวาง เป็นเมล็ดพันธุ์ อันเลอค่า
หนึ่งกลีบดอกบอกความหมาย ... คล้ายสมญา
ดาวร่วงลง เพื่อบอกว่า ... "โลกยังงาม"
เด็ดกลีบดาว เด็ดกลีบดอก เด็ดชีวิต
หยาดหลง น้ำค้างประดิษฐ์ เคยคิดถาม
ถ้าโลกนี้ ... เป็นหนึ่งดาว ที่พราววาม
มวลดอกไม้ ... ทุกรูปนาม คงเป็นดาว
เธอรู้ไหม? ฉัน-เธอ ใช่เลอเลิศ
เป็นดาวเกิด อณูฝุ่น เล็กเกินกล่าว
เล็กเพียงผง .. หลงวน เพียงหนคราว
หลงเรื่องราว ตัวตน จนโตเกิน
ละอองดาว .. เช้านี้ ที่ร่วงโรย
ใจคนโหยแสวงหา ค่าสรรเสริญ
ดาวที่ฝุ่นคลุ้งภาพ ... เพียงทาบเพลิน
คนยังเดินแหงนหน้า ... อยากคว้าดาว.
บทกวีบทนี้เคยตีพิมพ์ใน "เนชั่นสุดสัปดาห์" ฉบับเดือนมีนาคม 2545
26 สิงหาคม 2548 00:44 น.
แดดเช้า
ใครสักคนค้นหาเมล็ดพันธุ์
แห่งความฝัน ความศรัทธา มาปลูกก่อ
เพื่อสังคมเปล่งสีสันความฝันทอ
กลบดินรอใครอีกคนมาดูแล
หวังสักวันพันธุ์ไม้ผลิใบดอก
เพื่อบ่งบอกวิถีฝันอันมั่นแน่
เพียงแรงใจใครสักคนด่วนปรวนแปร
ระทดใจท้อแท้ ... แต่เนิ่นนาน
มวลดอกไม้ในใจได้ก่อเกิด
แย้มดอกเปิดฝันใฝ่ใครสร้างสาน
สืบความงาม สื่อความหมาย ได้เบิกบาน
รอความหวานของหัวใจใครสักคน
รอเพียงน้ำสักหยดรดบนกอ
รอแสงทอตะวันวันสับสน
รอเพื่อผลิดอกไหวให้มวลชน
สร้างสรรค์ผลงานตระการ เพื่องานงาม
ดอกไม้ในหัวใจไร้คนแล
ใครนะใครผันแปรไม่ไถ่ถาม
เมล็ดพันธุ์เติบตนทนลมลาม
พายุจัดพัดแรงท่าม ... ระหว่างรอ
เติบโตด้วยตัวตนแห่งดอกไม้
กร้านลมไหวเชิดสง่ากล้าเติบต่อ
เพียงอาศัยธรรมชาติสาดลมล้อ
แสดแดดทอระยับกับกลีบใบ
ใครสักคนค้นหาเมล็ดพันธุ์
สร้างสีสันเพื่อสังคมอุดมไสว
กับความคิดคนอีกคนไม่สนใจ
ปล่อยดอกไม้เบิกกลีบสวย ด้วยตัวเอง
แด่หนุ่มสาวคราวยุคแห่งการสื่อสาร : )
25 สิงหาคม 2548 00:35 น.
แดดเช้า
แรงบันดาลใจ
"ความเป็นมา" แห่งศรัทธาสรรพสิ่ง
อันอ้างอิงความหมายคล้ายมุ่งหวัง
สื่อสัมผัสจัดสร้างสรรค์ มั่นพลัง
ไม่หยุดยั้งกล้าก้าวอย่างเข้าที
แรงมุ่งหมาย
"ความเป็นอยู่" รู้ชัดจัดแจ่มจิต
เครื่องชี้ทิศทางถ้วนทั่วทุกที่
เพื่อสร้างงานสานสิ่งใหม่ได้ดีดี
จุดไฟฝันเปี่ยมปรี่ที่หัวใจ
แรงความคิด
"ความเป็นไป" ขับเคลื่อนเหมือนล้อหมุน
คลายสิ่งวุ่นขุ่นข้องของความไหว
คลี่สิ่งหวั่นอันตรายภัยใดใด
จุดประกายใสใสในแววตา
คือสิ่งสร้างอย่างมั่นคงตรงจุดหมาย
คือความคล้ายควานค้นดลคุณค่า
คือเรี่ยวแรงแห่งผลงานกร้านแกร่งมา
คือก้าวกล้าแกล้วกร้านแห่งงานงาม
ความเป็นมา ความเป็นอยู่ ความเป็นไป
เป็นสิ่งมีใช่สิ่งใหม่ไร้คำถาม
เป็นคำตอบปลอบปลุกทุกโมงยาม
ป้องไหวหวั่น กันครั่นคร้าม ... ทุกท่าที
เรี่ยวแรงแห่งการสร้างสรรค์ .... สานฝันต่อ
เพียงอย่าท้อกับแรงใจในทุกที่
โลกยังหมุนอย่าขุ่นข้องหมองหม่นมี
งานดีดี จะงดงาม ตามแรงตน.
24 สิงหาคม 2548 08:46 น.
แดดเช้า
"โลกกว้าง ทางไกล ใจลึก"
ฉันตรึก ตรองคำ ล้ำค่า
ฟ้ากว้าง ว้างเวิ้ง สุดตา
ทางไกล เกินกว่า จะเดิน
ใจลึก นึกดู รู้ได้
ไหวไหว หวั่นช้ำ คำสรรเสริญ
สะทก กระทบ หมางเมิน
ใครรัก ใครชัง หวังใจ
โลกกว้าง สุดกว้าง คว้างนัก
ความรัก ความชื่น ฝันใฝ่
ความขม ตรมขื่น อื่นใด
ล้วนไหว ไม่หวัง สิ่งร้าย
ทางไกล ใฝ่ฝัน ทะยาน
ต้องการ อยากเป็น มุ่งหมาย
บีบคั้น ฝันเฟื่อง มากมาย
เปล่าดาย ว่างเวิ้ง คว้าลม
โลกกว้าง ทางไกล ใจลึก
ฉันตรึก ตรองสติ ตามข่ม
โถมทุกข์ ถมทับ อารมณ์
แท้แล้ว จ่อมจม วุ่นวาย
โลกกว้าง ทางไกล ใจลึก
ใครนึก ไขว่คว้า ความหมาย
ควานหา คว้าค้น จนตาย
คล้ายคล้าย สำคัญ มั่นชีวิต
ปลายจุด สุดทาง ย่างเดิน
ขาดเกิน สมดุล ถูกผิด
ห้อมแห่ง ความไม่เที่ยง เป็นนิตย์
ล้อมห้วง ทุกข์ติด ตัวตน
โลกกว้าง ทางไกล ใจลึก
ระลึก สติตรอง สิ่งสับสน
โลกเกิด ดับแตก เช่นคน
เกิดใหม่ กี่หน กี่ครา
โลกกว้าง ทางไกล ใจลึก
นิ่งนึก ใคร่ครวญ ล้วนค่า
เท่าที่ เป็นไป ไหวมา
ไม่ท้า ดิ้นรน เกินไป
คงที่ เท่าที่ จะเป็นอยู่
นิ่งดู เท่าที่ จะนิ่งได้
โลกปรวน ตนนิ่ง ดิ่งใจ
เห็นความไหว เท่าที่ โลกเป็น
23 สิงหาคม 2548 07:57 น.
แดดเช้า
ใบหนึ่ง ร่วงโรยลงพื้น
ใบหนึ่ง ฝังผืนดินหาย
ใบหนึ่ง ฉีกแยกมลาย
ใบหนึ่ง แทรกสายฝนจม
ใบเขียว เรียวงามตามต้น
ใบแห้ง ลู่หล่นทับถม
ใบร่วง ริ้วรอยปรุปม
ใบรม แดดเผาเฉาไป
เป็นสิ่งจริงอิงให้เห็นความเป็นหนึ่ง
แทรกให้ซึ้งความเป็นจริงอิงความไหว
ไหวกับความแปรเปลี่ยนเวียนหมุนไพร
ไหวกับความเป็นต้นไม้ไม่มั่นคง
จากรากหยั่งดั่งปักหลักมั่นแน่
จากลำต้นตีแผ่ใบสูงส่ง
จากดอกผลดลบันดาลความยืนยง
จากกิ่งก้านดำรงเพื่อจีรัง
แท้แล้ว ... รากแก้วฝังยังพังได้
แท้แล้ว ... ลำต้นใหญ่ถูกโค่นฝัง
แท้แล้ว ... ใบกิ่งก้านยังภินท์พัง
แท้แล้ว ... ดอกผลยังฝังลงดิน
ใบเป็นปุ๋ยเป็นอาหารเลี้ยงก้านกิ่ง
เป็นสิ่งจริงรากผุพังยังสูญสิ้น
ลำต้นทรุดหดหายเก็บผลกิน
ดอกยังอยู่ใต้ปลายลิ้นสัตว์นานา
เป็น "มนุษย์" สุดรำพันว่าฝันเลิศ
เดินหัวเชิดชี้ไปในเวหา
กายตั้งตรงเทิดกายหมายทายท้า
บอกว่าข้ายิ่งใหญ่กว่าใครนั้น
เทียบกายคนกับต้นไม้ให้เห็นต่าง
ในความจริงบางอย่างอาจเหมือนฝัน
แต่ความจริงเหนือสิ่งใดในวารวัน
ย่อมมีผันแปรเปลี่ยนเวียนหมุนไป
ความเป็น "คน" กับ "ต้นไม้" ไม่ต่างกัน
และตัวฉัน ของฉัน นั้นอยู่ไหน
มีเพียงจิตติดแนบในทุกวัย
ยังคงไว้กับตัวตนวนเวียนทุกข์
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟแดดเช้า
หน้าส่วนตัว
1282
