5 มิถุนายน 2552 09:05 น.
แดดเช้า
คิดเด็ดดาวดวงนั้น ... ฝันไกลโพ้น
จึงดับความอ่อนโยน ... ณ โพ้นฝัน
จะทะยานหาญกล้าคว้าดาวพลัน
อัตตาฉัน ช่างใหญ่โต ... โอ้ คับฟ้า
สร้างสะพานสานแรงใจด้วยหมายมุ่ง
อยากจะรุ่งเรืองตระการอยากมีค่า
อยากโดดเด่นเป็นดาวเรือง เฟื่องบุญญา
หลอมตัวตน จนแกร่งกล้า ด้วยท้าทาย
ขัดแข้งขาอุปสรรคอย่างหนักหน่วง
เพื่อโชติช่วงเจิดจ้ามากความหมาย
ห้ามดาวใดแข่งรัศมีแจ่มประกาย
ข้าจะฉายแสงข่ม ... ให้ล้มลง
ดาวดวงใหม่ฉายแวว ... แล้ววันนี้
อัตตาที่สุดใหญ่ยังใหลหลง
จะดับดาวดวงใหม่ให้ดับปลง
ข้าย่อมคงเด่นตระการ ... เพียงผู้เดียว
ดาวดาวใหม่ ใสสะอาด ปราศปนเปื้อน
งามเสมือนขัดเกลาทุกเงาเสี้ยว
แสงสะท้อนอ่อนหวานประสานเกลียว
ย่อมคล้องเกี่ยวทุกดวงใจให้ตรึงตรา
ดาวดวงเก่าเฉาแรง ... เคยแกร่งนัก
เจ็บใจหนักร้อนรุ่มแทบคลุ้มบ้า
ยิ่งตัวตนใหญ่ประดับคับอัตตา
ยิ่งคับฟ้าคับโลก ... ยิ่งโศกครอง
จงฝันใฝ่ อย่าไขว่ฝัน เกินขวนขวาย
ด้วยจะกลายสร้างตัวตนจนขัดข้อง
ฟ้าย่อมวางทางของเรา เข้าครรลอง
ปรับให้คล้องกับจังหวะ ... จะงดงาม.
18 กุมภาพันธ์ 2551 09:40 น.
แดดเช้า
ระบายหยดน้ำค้างกลางป่าโศก
ละลายโลกเศร้าโหย ... โปรยแรงหวัง
แต้มหยาดรักถักทอกรอรวงรัง
ล้างชิงชังเถ้าฝุ่นอันวุ่นวาย
แต่งสายลมรมย์รื่นชื่นใจนัก
แววตาทักโยงเยื่อเกื้อกูลสาย
กวาดหยากไย่ราร้าง ณ ข้างกาย
ให้อบอุ่นล้อมรายสายสัมพันธ์
เพื่อพลิกขั้วหัวใจเขาที่เหงาหงอย
คุ้นกับรอยรักระบายปลูกสายฝัน
เธอทิ้งร้างห่างไกล ... ใจกดดัน
ขอมีฉัน แต่งแต้มใจ ให้สวยงาม
ระบายหยดน้ำค้างกลางใจเศร้า
อยากแบ่งเบาทุกข์หวั่นไหวคอยไถ่ถาม
แม้อดีตกรีดใจในทุกยาม
ขอติดตามแต่งแต้มฝัน ... ในวันนี้.
17 มกราคม 2551 09:22 น.
แดดเช้า
เธอหยิบหนึ่งก้อนดินสิ้นคนเหลียว
นำมาเคี่ยว มาปั้น มาสรรค์สร้าง
ดินโสมมจมปลักเธอจักวาง
ในที่ทางที่เหมาะเพื่อเพาะพันธุ์
เป็นพฤกษาสล้างงามตาตามเห็น
เธอเคี่ยวเข็ญเธอชี้ทางเธอสร้างฝัน
ขัดเกลาเก็จเพชรแพรวแสนแวววัน
เธอเสกสรร ดวงดาว ที่พราวตา
ณ วันนี้ ดาวตระการที่ปั้นแต่ง
จากดินแปลงขัดเกลาจนวาวค่า
ประจำโลก ประทับใจ ประดับเวลา
ใครรู้บ้างหรือไม่ว่า ... มือใครทำ.
30 เมษายน 2550 19:00 น.
แดดเช้า
ไล่คว้าแสงสาดโลกล้างโศกลึก
ซ่านสำนึกซุ่มซ่อนเงาอ่อนไหว
มารยาแต้มแย้มยิ้มเอิบอิ่มนัย
แท้หิวโหดเกินใจจะรับเงา
แสงราตรีประดิดประดอย ... หิ่งห้อยช้ำ
ผีเสื้อเริงระบำย่ำรอยเหงา
แสงหิ่งห้อยน้อยนิดปีกบางเบา
ซ่อนมุมเศร้าเดียวดาย ... คล้ายไม่มี
เริงจันทร์ฉายกระจ่างฟ้าท้าลมหวน
ดับรัญจวนใจลึกลืมศักดิ์ศรี
หิ่งห้อยเฝ้าพิศเงารายทอดกายพลี
ท่ามราตรีผีเสื้อเอื้ออาทร
ท่ามภัยมืดคืนยืดยาวแสนหนาวเหน็บ
ต่างก็เจ็บหวนหาและล้าอ่อน
เจ้าหิ่งห้อยค่อยปลีกตนพ้นจากจร
ปล่อยผีเสื้อบินว่อน ... อ้อนมารยา
แสงระยับกับป่าเขาและเงาไม้
คืนถิ่นใหญ่สงบง่ายงามคุณค่า
มิต้องมีปีกสดสวยสะดุดตา
แต่ต้องกล้ารับความจริงยิ่งสิ่งใด
ปีกผีเสื้อเรื่อเงาวันเหงาหนัก
คว้าความรักราตรีที่ยิ่งใหญ่
ท่องเมืองหลวงห่วงหาเกินห้วงใจ
ปกปิดเงาปวงภัยในจิตตน
ไล่คว้าแสงสาดโลกใต้โศกลึก
นิ่งสำนึกแสงในตัวไม่มัวหม่น
หากเริงแสงมารยาราตรีดล
ฤๅจะพ้นเงาภัยในความจริง.
5 มีนาคม 2550 09:47 น.
แดดเช้า
โลกที่วุ่นหมุนเวียนเปลี่ยนลมหวน
ใจที่ปรวนแปรปรับเคยสับสน
ความบอบบางเปราะซ่อนอ่อนไหววน
กลัวกลีบหม่นด้วยแดดโลมลมโทรมใจ
จึงกั้นหนามล้อมเกราะกันเปราะหัก
แย้มกลีบทักความงามตามสมัย
ซ้อนคมหลั่นคั่นหลบหลีกผองภัย
ซ่อนเชิงชั้นเร้นไว้เกรงใครจอง
เป็นกุหลาบหนามแหลมแย้มกลีบสวย
สะท้อนแสงแดดช่วยไม่หม่นหมอง
ล่วงคืนวันผันเดือนเหมือนโลกมอง
หนามที่ป้องดอกไม้ไม่คมพอ
ฟ้าจึงสื่อปีกผีเสื้อเพื่อช่วยคุ้ม
หนามเคยหุ้มจึงละลายไม่เติบต่อ
ปีกแม้บางแต่แข็งแรงและแกร่งกรอ
โลกทั้งใบเกิดก่อการรอคอย
เป็นกุหลาบถอดหนามยามแย้มเผย
ผีเสื้อเดียวชื่นเชยกล้าเอื้อมสอย
ความวางใจในความรักยังปักรอย
ถักทอร้อยเส้นใยสายสัมพันธ์
โลกง่ายงามกระจ่างชัดศรัทธาช่วย
ชูกลีบสวยอ่อนละไมในทางฝัน
อบอุ่นปีกผีเสื้อเพื่อผลักดัน
คลายหวาดหวั่นแม้แดดโลมลมโทรมใจ.
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟแดดเช้า
หน้าส่วนตัว
1847
