30 กันยายน 2545 16:54 น.
แพรวา
พอวันหยุด ก็ ไปดูหนังเหมือนเก่า
ถ้าเกิดหิวก็นั่งลงกินข้าวร้านตรงหัวมุมนั้น
หนังเรื่องใหน โรแมนติกไป ก็ไม่อยากดูมัน
เพราะกลัวจะคิดถึงคนผูกพันที่อยู่ห่างออกไป
ยังยืนหยัด ต่อสู้กับความเหงา
เติมเต็มความว่างเปล่าด้วยรอยยิ้มใสใส
กลัวเหมือนกันว่าจะแพ้ .. แต่ถ้าอ่อนแอเมื่อใด
ยังเข้มแข็งได้ต่อไป แค่คิดถึงกำลังใจ จากคนไกลตา
นั่งมองตั๋วหนังที่เก็บจนเหลือง
ให้เรื่องราวเก่าๆ ย้อนมาขับฟันเฟือง ความห่วงหา
ดอกไม้แห้งในสมุด บอกเล่าความสุขที่ผ่านมา
ไม่ว่ากี่ล้านกาลเวลา ฉันมีเธอเป็นสิ่งล้ำค่า.. ให้กล้าคอย
( บนการเดินทางของวันเวลา ฉันเชื่อว่าความผูกพันไกลตา ยังมีจริง )
29 กันยายน 2545 23:59 น.
แพรวา
อาจเป็นฉัน ที่ฝันมากเกิน
ทำให้ต้องเผชิญแต่ความปวดร้าว
เมื่อรักเธอ ก็หวังกับเธอ เป็นเรื่องยาว
จนในที่สุดก็กลายเป็นเรื่องราว..ของน้ำตา
เพราะตามใจความรู้สึก จนเคยตัว
เฝ้าผูกพันกับภาพพร่ามัวของความโหยหา
ไม่มีเธอในความจริง และทุกสิ่งเป็นภาพมายา
สีของความสุขลวงตา .. แต่กับสีน้ำตา..เป็นความจริง
7 กันยายน 2545 19:52 น.
แพรวา
ไม่ขอให้เธอ เข้มแข็งต่อความเหงา
เดินหนีความปวดร้าว ที่อาจฉายภาพซ้อนซ้ำ
เราบังคับอดีตไม่ได้ และไม่อาจบังคับหัวใจให้ เลิกจำ
ขนาดของหัวใจเท่ามือกำ แต่อย่าให้ขนาดความบอบช้ำ
..... มาครอบงำหัวใจ.....
5 กันยายน 2545 15:12 น.
แพรวา
เหมือนความเข้าใจ ถูกแอบซ่อน
แววตาร้าวรอนขึ้นมาสั่นคลอนบนสีหน้า
เหมือนความรัก ถูกโค่นหัก ต่อหน้าต่อตา
ความผูกพันที่สร้างมา กลายเป็นเพียงกิ่งไม้ไร้ค่าต่อใครๆ
ฝันหล่นพื้น หัวใจจึงกลืนความเศร้า
แตกหักความรักเราหลบความว่างเปล่าไม่เคยได้
สบสองตา แล้วเห็นรอยอ่อนล้า ระหว่างใจ
ช่องว่างกว้างเกินไป ถมด้วยน้ำตาเท่าไหร่ ไม่เคยเต็ม
5 กันยายน 2545 15:12 น.
แพรวา
ไม่ อยาก ตัดสินใคร ด้วยสายตา
หรือคาดหวัง ความไม่ธรรมดา ของคนอื่น
เมื่อ ต่างคนก็ ต่างอยู่ . มีขา 2 คู่ให้ยืน
อย่าไปเสียเวลาฝืน เปลี่ยนคนอื่นเพื่อเรา
โลกกว้างใหญ่ . มีไว้ให้เดินเหยียบ
หยุดเอาตัวไปเปรียบ กับความยิ่งใหญ่ของใครเขา
มองคนอื่นในแง่ร้าย ไม่ดี ไม่ได้ ไม่เอา
กระจกความคิดสะท้อนเงา จะเห็นว่าตัวตนของเรา....ร้ายกว่ากัน
ปล. เรามองคนอื่นอย่างไร .. ก็ไม่ต่างไปกับการมองตัวเอง
หน้าส่วนตัว
911
