24 มิถุนายน 2547 21:38 น.
แอ็ปเปิ้ล
ก่อนหลับตาในทุกค่ำคืน
ฉันยิ้มระรื่น...เมื่อฟังนิทานของนางฟ้า
เจ้าชายผู้มีจิตใจดี...เจ้าหญิงผู้เปี่ยมด้วยเมตตา
พวกเค้าต่างข้ามฟ้า...นำความรักมาเพื่อแลกกัน
ความรักคืออะไร ฉันถามนางฟ้า
นางฟ้าส่ายหน้าได้แต่ส่งยิ้มมาให้ฉัน
เอ่ยคำสั้น ๆ ว่าฉันจะรู้เองในสักวัน
แล้วคำตอบนั้นก็เริ่มกระจ่างชัดเมื่อฉันพบเธอ
ตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในชีวิต
เหมือนประตูที่ถูกปิดได้เปิดมาเห็นโลกที่สดใสอยู่เสมอ
เปลี่ยนคนอ่อนไหวให้อ่อนหวานเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดเธอ
เธอทำให้ฉันพบเจอวันคืนที่มีค่า และแสนดี
รอยยิ้มที่อบอุ่นไม่เหมือนใคร
ดวงตาที่อ่อนโยน สดใส ทำให้หัวใจฉันพองโตอยู่อย่างนี้
สองมือที่กุมความห่วงใย ฉันสัมผัสได้ทุกวินาที
ทุกความรู้สึกที่มี จึงถูกซึมลึกไว้ในความผูกพัน
บางสิ่ง....ลึกซึ้งเกินกว่าจะบอกกล่าว
แม้รู้ว่า...รัก...อาจมีเรื่องราวที่มากกว่านั้น
รักครั้งสุดท้ายฉันไม่รู้ว่าจะจบลงที่ไหนกัน
รู้เพียงเธอคือที่สุดในความความทรงจำ...คือรักแรก...ที่ฉันไม่อาจจะลบเลือน
23 มิถุนายน 2547 19:57 น.
แอ็ปเปิ้ล
เธอ...ผู้ปลุกฉันขึ้นมาแขวนความฝันไว้ที่ขอบดาว
เธอ...ผู้เรียงร้อยเรื่องราวนิทานความรักของผู้คนใต้เงาฟ้า
เธอ...ผู้มีปีกสีขาวโบยบินข้ามผ่านพายุแห่งน้ำตา
เธอ...ผู้สร้างทุกความศรัทธาให้ก่อเกิดในหัวใจ
เธอ...ผู้มองเห็นในทุกฤดูกาลของดวงอาทิตย์
เธอ...ผู้เก็บเกี่ยวเวลาดีดีในชีวิตที่ไม่อาจลบเลือนได้
เธอ...ผู้อ้าแขนโอบมิตรภาพไว้ในกล่องความห่วงใย
เธอ...ผู้กล่อมเพลงหวานไหวไว้ในรัตติกาลก่อนนิทรา
เธอ...ผู้ผลักดันให้ฉันโบกสบัดปีกแห่งฝัน
เธอ...ผู้ฉุดดึงฉันจากคลื่นน้ำตาทะเลอ่อนล้า
เธอ...ผู้ส่องแสงสว่างตลอดการเดินทางที่ผ่านมา
เธอ...ผู้เปิดตาให้ฉันรู้ว่าโลกนี้ช่างงดงามเพียงใด
ในวันนี้...ฉันจึงขอเรียกเธอ...ว่าความรัก
เมล็ดฝันของฉันได้หยุดพัก และพร้อมที่จะออกเดินทางใหม่
อ้าแขนสู่โลกกว้าง ติดปีกฝันโบยบินไป
ขอบคุณความรักอันยิ่งใหญ่ ที่ทำให้ได้ยินเสียงของหัวใจ...เต้นไหวอีกครั้งหนึ่ง
23 มิถุนายน 2547 19:42 น.
แอ็ปเปิ้ล
ค่ำคืนมืดมิดขอนิทรา
พักใต้ชายคาแผ่นฟ้ากว้าง
ชื่นชมแสงดาวพราวน้ำค้าง
นักเดินทาง...ผู้นี้...เพียงอ่อนแรง
จึงขอซบแนบกายกับผืนหญ้า
ให้น้ำตาไหลผ่านผืนดินแกร่ง
ดังหิงห้อยยามนี้ช่างอ่อนแรง
มิอาจเปล่งแสงแข่งกับดารา
ปลายปีกฝันเหมือนกำลังจะฉีกขาด
หวังอยากวาดทางสายรุ้งทั่วแผ่นฟ้า
วอนสายลมโบกสบัดพัดอุรา
ให้น้ำตาในหัวใจเหือดแห้งไป
แสงจันทร์กระจ่างโปรดนำทางให้แก่ฉัน
ให้ปีกแห่งฝัน ฉันมีพลัง เคลื่อนไหวได้
คืนนี้อยากพัก หลับฝัน ใต้แสงดาวอุ่นไอ
ให้วันเวลาที่ผ่านไปไหลเป็นสายธารอดีตกาล
พรุ่งนี้...เมื่อตะวันจุมพิตขอบฟ้า
หยดน้ำค้างในดวงตาถูกเผาผลาญ
คงเป็นวันซึ่งดอกไม้ได้ผลิบาน
เป็นของขวัญแด่...นักเดินทาง...ผู้อ่อนแรง
22 มิถุนายน 2547 19:42 น.
แอ็ปเปิ้ล
เสียงน้ำค้างยามดึก...กระทบความรู้สึกพลิ้วไหว
สายฝนพัดผ่านไปทิ้งละอองน้ำไว้บนยอดหญ้า
แฝงกายบนผืนดิน...ดั่งดวงดาวพลัดถิ่นมา
ปลุกผู้คนจากนิทรา...โอบกอดฝันไปแขวนไว้ที่ฟ้าไกล
ดาวเหนือฉายแสงอย่างอ่อนล้า
ดั่งสหายขับกล่อมเพลงนิทราภายใต้กาลเวลาที่หลับไหล
แผ่วเสียงดนตรีแห่งดวงดาว กระซิบฝัน จากฟากฟ้าไกล
เล่าขานเรื่องราวความรักของหัวใจ ด้วยเสียงที่พริ้วไหว
***ดั่งลมหายใจของดวงดาว****
*******************************************************************************
ดาวที่เห็นหนึ่งดวง
เหมือนดูว่าริบหรี่ เหลือเกิน ไม่เห็น ประกาย
แต่ดาว หมื่นล้าน
ที่มี เมื่อรวม เป็นแสงส่อง
พร่างพราย ฟ้าคงจะสวยงาม
เรา จะเป็น ดั่งดาว
ที่ส่อง สกาว ฟ้าไกล
ส่องนำ ใครๆ ให้เห็น หนทาง ที่เดิน
ประดับ อยู่บน นภา
ทุกคืนวัน ทอ ประกาย ด้วยความ ภูมิใจ
อยู่บน เส้น ขอบฟ้าอยู่บนฟ้า ด้วยกัน
เหมือนดาว สว่างส่องนำ ทางเดิน
แก่คน มากมายเพื่อชีวิต ที่ดี
เพื่อให้ โอกาสสู่ทาง อันไกล
ที่เคย ตั้งใจ...ไปตาม ที่ฝัน
19 มิถุนายน 2547 21:40 น.
แอ็ปเปิ้ล
หากหัวใจฉันคือดวงดาว
คงเปล่งแสงพร่างพราวอยู่กลางฟ้า
ให้ใครต่อใครได้มอง ได้ค้นหา
แต่ไม่เคยร่วงลงมาสู่มือใคร
หากหัวใจฉันคือสายลม
ทุกความเศร้าตรมจะพัดผ่านให้
เคลื่อนตัวอยู่ข้างกายมอบความอบอุ่นใจ
เพียงรู้สึกสัมผัสได้ แต่ไม่ให้ใครครอบครอง
หากหัวใจฉันคือก้อนหิน
คงสิ้นสุดการเคลื่อนไหวตอบสนอง
ทุกความรักคงเป็นได้เพียงเศษละออง
กระทบหินแตกเป็นสองมลายไป
หากหัวใจฉันคือดวงตะวัน
คงทดแทนความเหน็บหนาวแห่งคืนและวันได้
อบอุ่นในความห่างที่ไม่ใกล้มากเกินไป
เพราะฉันอาจกลายเป็นเปลวไฟทำลายกัน
หากหัวใจฉันคือเมฆขาว
คงบอกเล่าเรื่องราวบนฟ้านั้น
แดด ฝน ลมหนาว ทุกฤดูกาลที่เปลี่ยนผัน
แต่ไม่มีใครรู้ว่าฉันจะล่องลอยไปที่ใด
แต่ตรงนี้...ที่ในหัวใจฉัน
เต็มเปี่ยมด้วยความฝันและเธอก็สัมผัสได้
หัวใจฉันแกร่งแต่ไม่อาจแข็งเหมือนหินผาเฉียดฟ้าไกล
เพียงเธอมองด้วยหัวใจ...อาจเห็นความรักของฉันได้
มากกว่าคำอธิบายนับร้อยพัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
2244
