13 มีนาคม 2548 02:53 น.
โกฏิดารา
Good Bye , Entrance.
The Last Entrance Exam of Thailand;
new admission as waves erase painted-sand.
Students would have been the labmouse;
until the old dinosaurs left their house.
ลาก่อน เอ็นทรานซ์
เอ็นทรานซ์ครั้งสุดท้ายในประเทศ
แสนสังเวชทำนักเรียนให้เหมือนหนู
เที่ยวทดลองแอดมิชชั่นหันเหดู
โอ้!พวกสูไดโนเสาร์เต่าล้านปี..................
20 กุมภาพันธ์ 2548 01:38 น.
โกฏิดารา
เพิ่งจะดูโพคาฮอนทัสอีกรอบ
ซึ้งๆ
Think you own whatever land you land on
Earth is just a dead thing you can claim
But I know every rock and tree and creature
Has a life, has a spirit, has a name
Think the only people who are people
Are the people who look and think like you
But if you walk the footsteps of a stranger
You learn things you never knew
You never knew
* Have you ever heard the wolf cry to the blue corn moon?
Or ask the grinning bobcat why he grinned(Or let the eagle tellyou there hes been)
Can you sing with all the voices of the mountains?
Can you paint with all the colors of the wind?
Can you paint with all the colors of the wind?
Come run the hidden pinetrails of the forest
Come taste the sun-sweet berries of the earth
Come roll in all the riches all around you
And for once never wonder what theyre worth
The rainstorm and the rivers are my brothers
And the heron and the otter are my friends
And we are all connected to each other
In a circle in a hoop that never ends
[Repeat *]
How high does the sycamore grow
If you cut it down, then youll never know
And youll never hear the wolf cry
To the blue corn moon
Or whether we are white or copper-skinned
We need to sing with all the voices of the mountains
To paint with all the colors of the wind
You can own the Earth and still all youll own is earth
Until you can paint with all the colors of the wind
เมื่อเจ้าคิดครอบครองแผ่นดินได้
ว่าแผ่นดินสิ้นไร้ชีพดับสูญ
แต่ข้ารู้ หิน, ต้นไม้ ,สัตว์ อากูล
ชีพ, วิญญาณ, ชื่อล้วนมูลกำเนิดมี
เมื่อเจ้าคิดว่าชนที่เป็นชาติ
ย่อมมิผาดผิดแผกแตกต่างที่
จากเจ้าเอง! แต่หากรู้สรรพชีวี
จะรู้มี สิ่งสวรรค์บันดาลมา
ยินไหม? สุนัขป่าครวญร้องก้องแสงจันทร์
ถามไหม? ไยแมวป่าแสยะยิ้ม?
เจ้าร้องเพลงกับคีตาแห่งขุนเขาได้ไหม?
และเจ้าฉาบทาด้วยสีสรรพ์ของสายลมได้?
มาวิ่งตามทางลับของต้นสน
มาลิ้มผลไม้ป่าแห่งโลกใหม่
มารับรู้ทุกสิ่งด้วยดวงใจ
ตระหนักในสิ่งที่เจ้าไม่เคยมอง
กระต่ายป่าแมวน้ำเป็นหมู่เพื่อน
พายุเหมือนแม่น้ำเป็นพี่น้อง
และหมู่เราร่วมกันในครรลอง
ดังวงวัฏสอดคล้องไร้จุดปลาย
แล้วยอดต้นไซคามอร์จะสูงเพียงไร?
หากเจ้าตัดทิ้งไป, จักมิมิทางทราบ
แล้วเจ้าจะไม่มีทางยินเสียงสุนัขป่าครวญร้องก้องแสงจันทร์
หรือ ไม่ว่าเราจะมีผิวสีใด ขาวหรือทองแดง
เราจำเป็นต้องร้องเพลงไปพร้อมกับคีตาแห่งขุนเขา
ระบายสีด้วยสรรพสีแห่งสายลม
เจ้าจักครองผืนดิน และเพียงแค่ผืนดิน
จนกว่าเจ้า, จะรู้จักระบายสีด้วยสีสรรพ์แห่งสายลม
18 กุมภาพันธ์ 2548 18:40 น.
โกฏิดารา
อ่านข่าวท่านผู้นำแล้วเศร้าใจ
ไม่รู้จักเอาประวัติศาสตร์ปราบคอมมิวนิสต์มาคิดเลย
ฤาบ้านนาทราย จะกลับมาอีกครั้ง
ฤาเราคิดผิด ที่มอบอำนาจให้ท่านเบ็ดเสร็จ(แต่ก็ยังหาคนแทนมิได้)
หมดคำพูด ลองหาอ่านหนังสือพิมพ์และดูทีวีเกี่ยวกับนโยบายนี้ได้ทั่วไป
*********************************************************
แบ่งสีแบ่งแยกชั้น แบ่งชน
แบ่งเขตประเทศคน ปักษ์ใต้
แบ่งเบื้องบอกใจตน แบ่งพรรค พวกนอ
แบ่งบทบาทบ่พอไซร้ แบ่งด้วยเหตุใด?
คอมมิวนิสต์หมดแล้ว นานปี
มาแบ่งเขียวแดงสี แปลกแท้
ท่านนายกรัฐมนตรี ควรพินิจ
แยกเหล่าเขาฤาแก้ หากเชื้อสุมไฟ
นาทรายยังจดเนื้อ จำนาน
เขตชมพูภูพาน เนื่องด้วย
เพียงทุ่มกลบงบประมาณ หาใช่ ทางนา
ปืนแตกระเบิดม้วย เพราะน้ำคำคน
มาตราสิบเจ็ดย้ำ เตือนใจ เรานอ
ยิ่งบุกยิ่งสุมไฟ ยิ่งร้อน
ยิ่งแยกแบ่งเขตไทย ยิ่งแยก แตกเฮย
หวังท่านผู้นำย้อน อดีตแล้วตรองดูฯ
18 กุมภาพันธ์ 2548 15:21 น.
โกฏิดารา
โลกเร่งร้อนมิผ่อนคลายบ่วายว่าง
ร้อนหาทางทำกินทรัพย์สินเข้า
ร้อนอารมณ์ดุด่าว่ากันเอา
ร้อนมัวเมามนกิเลสทุเรศคน
ร้อนตัณหาทั้งหนุ่มแก่ชแรภาพ
ร้อนคมดาบศาสตราประกาศผล
ร้อนสงครามรุกล้ำชี้นำชน
ร้อนลุกลนปกปิดความผิดมี
ร้อนอากาศเรือนกระจกโลกปกคลุม
ร้อนไฟรุมสุมป่าไม้ให้หมดที่
ร้อนน้ำแล้งแห้งผากจากวารี
ร้อนรังสีสุริยะกระจายมา
โลกจะร้อนร้อนไปไม่เคยหยุด
แต่อย่ารุดร้อนใจให้หนักหนา
ร้อนเท่าร้อนอย่าร้อนเร่าเผาวิญญาณ์
ให้โกรธาว่าร้อนร่ำตามฤดูฯ
10 กุมภาพันธ์ 2548 21:30 น.
โกฏิดารา
วิหคเร่รังร่อนว่อนเวียนหา
โอ้ดาราฟ้ากระจ่างอยู่ทางไหน
ร้างแรมรังหวังคนมาสนใจ
รอฟ้าใหม่ให้เห็นหน้าดีกว่าเดิม
ฟ้าที่หม่นมนมัวกลัวจะดับ
ตะวันลับความเศร้ามิเพลาเพิ่ม
แสงมืดมิดเจ้านกน้อยหงอยใจเคลิ้ม
รอจะเริ่มหาทางกลางประกาย
วิหคน้อยลอยวนบนหมู่เมฆ
รุจิเรขเล็งแลดวงแขไข
ไม่เห็นสุริยนเยือนจันทร์เตือนใจ
ท้องฟ้าไซร้ใสกระจ่างไม่ว่างเลยฯ
หน้าส่วนตัว
1010
