
บางคำหากพร่ำเพ้อ พรรณนา
นุชบ่เห็นคุณค่า ส่วนน้อย
ผิว์จะเพียงลมวาจา เปรยผ่าน
เพ็ญโพยม ฤา โลมคล้อย อยากกลั้ว ธุลี
ผจงจิตเรียงร้อย วาจา
ไหนจะซึ้งตรึงอุรา เจ้าได้
ครวญคร่ำรำพันพา โอยโอด
แม้นจิตปฏิพัทธ์ใกล้ ก็ร้าง แรมเลือน
ชะรอยแม่นี้แล้ ภายใน
สวาทร้างห่างไป อื่นสิ้น
เคยพิศนวลป่วนหทัย ใจโศก
ปานจะดับจะแดดิ้น เพียงเจ้า ปรายมอง