6 มกราคม 2547 20:21 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
เนิ่นกาละเวียนคณะก็กราย
ณ หทัยให้วังเวง
ปองสดับพิณะบรรเลง
คติเพลงบรำบรา
ขานขับสดายุสรรพเสียง
ตละเพียงให้ฝันหา
กี่กาล ฤา ทศพรรษา
ดุนเฝ้าจะยลยิน
ฤา เชษฐ์บ่โปรด นยะกมล
มน หม่นสิ้นเพลงพิณ
ลมไล้สรรพ์ภางค์ดุริยยิน
ประดับฉันท์ ประดังฉันท์
งามศัพท์ก็ล้วนตละวิจิตร
สุประดิษฐ์จะเสกสรรค์
เทพไท้ก็อึงดุจประพันธ์
ดุสิตาลงมาดิน
ปวงข้านิกร นพวิชา
พสุธาจงยลยิน
ยอกรกวีอัครกวินทร์
ธ จะโปรด จะปรานบ้าง
สอนสิ่งวิชาคัมภิรภิปราย
จะระบายระบัดสร้าง
ร้อยกลฉันท์วิทยอ้าง
คุรุมีบ่เกรงใคร
6 มกราคม 2547 17:09 น.
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
ก่อนเก่าเราเคยรักประจักษ์มั่น
ในคืนวันหวานชื่นระรื่นจิต
ยามห่างไกลให้หวลชวนพินิจ
ครวญสนิทลิลิตพร่ำรำพันไป
หอมเอยหอมดอมดอกโกมลสิ้น
ดุจประทินกลิ่นลอยพลอยสดใส
ถนุถนอมกล่อมเกลี้ยงถึงเพียงใด
ก็รู้รักประจักษ์ไว้ในใจตน
กาลก็เนิ่นเกินผ่านประมาณนับ
ก็แปรปรับเปลี่ยนแปลงแห่งนุสนธ์
รักก็เลือนแรมร้างระคางมน
ให้เจ็บจนเจ็บจำระกำทรวง
เคยอ่อนน้อมยอมให้ไม่มีแล้ว
เคยเอื้อเฟื้อเชื้อแถวก็กลับหวง
เผยจริตติดฝังครุ่นกรุ่นทั้งปวง
เผยความลวงล่วงเร้นเช่นมีมา
เอาชนะคะคานระรานเรื่อย
ชอบบ่นเหนื่อยใกล้ไกลไม่ใฝ่หา
ช่างเหน็บแนบแต้มติดจิตเจรจา
เหลืออุรา ฤา ว่าคนจะทนทาน
ไม่นานแน่แพ้ภัยคงให้หลัง
ทุกข์ประดังโถมถามหาศาล
ต้องตัดใจตัดรักราข้ารำคาญ
หวังเพียงผ่านพ้นทุกข์สุขสักครา
หน้าส่วนตัว
1124
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
Lovers
0 คน เลิฟโอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน
