21 กรกฎาคม 2548 12:14 น.
ไรไก่
คุณรู้ไหม
ไก่ขันคืนละกี่ครั้ง
ฉันไม่รู้
ฉันรับรู้เพียงแว่วเสียงยามรุ่งสาง
ปลุกฉันตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย
รับรุ่งอรุณของวันใหม่
วันนี้เมือปีที่แล้ว
เกิดอะไรขึ้นบ้างนะ
ฉันจำไม่ได้
ฉันรับรู้เพียงว่า
วันนี้จะมีความสดใสชื่นบานอยู่เบื้องหน้าเท่านั้น
เพราะ...ฉันมองเห็นโลกเพียงครึ่งหนึ่ง
อดีตที่ผ่านมาแล้ว..ไม่สามารถแก้ไขได้
แต่ปัจจุบันและอนาคตข้างหน้า
เราสามารถมองเห็นและเลือกที่เดินได้
คุณเลือกที่จะเดินกับฉันไหม
21 กรกฎาคม 2548 12:08 น.
ไรไก่
สวัสดี...ความเหงา
ฉันคงอำลาจากคุณแล้ว
ในช่วงเวลาหนึ่ง
ฉันได้สัมผัสกับความเหงาเสียจนพอแล้ว
เป้นประสบการณ์ที่ผ่านพบ
เป็นรสชาดที่ไม่มีวันลืม
มันเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายให้ใครได้
แต่ทว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องยากหรือลึกลับ
ฉันไม่อาจนั่งฝันได้อยู่นาน
ฉันจึงต้องอำลาจากคุณ
บนถนนที่ฉันจะเดินทางไป
ฉันคงลืมคุณไปได้บ้าง-บางครั้ง
ใบหน้าที่ฉันจะพบเห็นต่อไปนี้
คงไม่มีใบหน้าที่ทำให้ระลึกถึง
ไม่มีความคุ้นเคย
และไม่มีความปวดร้าว
อีกต่อไป.
19 กรกฎาคม 2548 10:11 น.
ไรไก่
เมฆหมอกไอเย็นให้หนาวเหน็บ
เจ็บปวดดวงฤดีนี้หนักหนา
สายฝนหลั่งเปรียบดั่งหยดน้ำตา
ที่หลั่งมาท้วมท้นเอ่อล้นใจ
เพราะรักลาสิ้นสูญอาดูรจิต
ทางชีวิตจึงแปรผันสุดแก้ไข
จึงต้องจากโบกมือลาแสนเศร้าใจ
ทำไมหนอทำไมใยรักเรา
ถึงตัดใจอย่างไรใจยังรัก
อกจะหักอย่างไรใจคิดถึง
ไม่เห็นหน้าอย่างไรใจคำนึ่ง
ระลึกถึงอย่างไรใจเฝ้าคอย
ยังคอยเธอรู้ไหมในวันนี้
ถึงจะมีความว่างเปล่าเข้ามาหา
กี่วันกี่เดือนกี่ปีที่ผ่านมา
โอ้แก้วตาใยมาเมินเหินห่างไปใ
17 กรกฎาคม 2548 16:50 น.
ไรไก่
เมื่อดวงตะวันเดินทางยามย่ำรุ่ง
โปรยสีรุ้งเรืองรองโลกผ่องศรี
ทุกชีวิตตื่นขึ้นมาจากยามราตรี
โลกวันนี้สดใสเป็นไปในทุกๆวัน
ฉันวันนี้ยังอยู่ในโลกกว้าง
ถึงอ้างว้างทนได้ไม่หลบหนี
ความเหงาความเศร้ายังคงมี
แต่ชีวีผงาดกล้าค่าของคน
ชีวิตนั้นยังต้องสู้อยู่ในโลก
ทุกข์กับโศกเป็นธรรมดาอย่าหมองไหม้
กับโลกนี้ชีวิตฉันไม่ได้ขึ้นอยู่กับใคร
คนเราใช้สมองตรองดูสู้อย่างมั่นใจ
เดินไปเถอะตามทางของชีวิต
คงพบมิตรจริงแท้ไม่ใช่แค่ฝัน
สร้างคุณงามความดีอุดหนุนกัน
มิตรสัมพันธ์ไม่ดับเหมือนกับตะวัน
17 กรกฎาคม 2548 16:40 น.
ไรไก่
ค่ำคืนนี้
ดวงตาดำสนิทปกคลุมท้องฟ้า มองหาหมู่ดาวไร้แสงแวววับ
สายลมโชยพัดผ่าน
เสียงโมบายที่ห้อยตรงชายคาบ้านดังกังวาน
สะท้านเข้าถึงหัวใจ
กิ่งไม้ไหวโอนเอนมีเสียดสีดังเป็นระยะ
ความเหงาเดินเข้ามาทักทายอีกแล้ว
ความเงียบ...งันปกคลุมความรู้สึก
ได้ยินแม้แต่เสียงของลมหายใจดังแผ่วเบา
สัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บของเรือนร่าง
ความคิดอ้างว้างล่องลอยไปไกล......ไร้จุดหมาย
เวลาผ่าน...........ไป
แต่ละนาทีช่างเชื่องช้าเสียจริงหนอ
เมื่อไหร่จะสว่างเสียที่นะ
ความเงียบ..งันกับความเหงา จะได้เดินทาง
จากฉันไปเสียที
ขอร้อง......เดินจากฉันไปเสียที
_________________
หน้าส่วนตัว
626
