30 มกราคม 2549 17:05 น.
ไรไก่
แบกภาระอันหนักไว้ข้างใน
เหนื่อยใช่ไหมจำทนไม่ถอยหนี
แบกลำพังคนเดียวทับทวี
ไม่เคยที่ปล่อยวางห่างจากทรวง
ฉันก็เหมือนกับเธอคราครั้งนั้น
แบกความฝันพันยึดด้วยความหวง
พันธนาการด้วยสิ่งทั้งปวง
จมลงห้วงแห่งทุกข์ของฤทัย
ความโดดเดี่ยวเงียบเหงาและอ้างว้าง
ปิดเส้นทางชีวิตดื้อถูไถ
ปล่อยเถอะนะปลดทิ้งก่อนสิ้นใจ
เปิดปล่อยให้สบายกับชีพตน
29 มกราคม 2549 14:47 น.
ไรไก่
ไม่มีคำพูดใดอธิบายได้
สามารถให้เข้าใจความรู้สึก
เป็นสิ่งที่มั่นคงฝั่งแน่นลึก
เฝ้าตรองตรึกนึกคิดจิตอาทร
พยายามเขียนบอกเธอถึงสิ่งนั้น
เขียนทุกวันสื่อนำคำอักษร
พูดล้านคำรำพันอ้อนเว้าวอน
ไม่ได้ค่อนครึ่งถึงของความจริง
ความรู้สึกมหัศจรรย์เหล่านี้
ย่อมบ่งชี้ความหมายในทุกสิ่ง
ยามที่ฉันมีเธอแนบแอบอิง
ความรักยิ่งใหญ่ของฉันมอบเธอ
เหมือนนกที่บินกลางท้องฟ้ากว้าง
สายรุ้งคว้างพาดหลังพายุเสมอ
ดอกไม้ผลิกลีบบานงามเลิศเลอ
หลงละเมอเกลียวคลื่นในทะเล
ทุกสิ่งนั้นสวยงามยามมีรัก
ยากที่จักอธิบายมิให้หักเห
ความรู้สึกสึกซึ้งเกินคาดคะเน
มิรวนเรรักมากกว่าคำว่ารัก
26 มกราคม 2549 14:33 น.
ไรไก่
เมื่อคุณเกิดรักใครสักคนหนึ่ง
เธอผู้ซึ้งทำให้คุณสับสน
อาจบ้าคลั่งยิงจันทร์ในบัดดล
และคิดค้นกับการดับตะวัน
ถึงคุณจะปฏิเสธกับความจริง
และยึดสิ่งจอมปลอมหลอกในฝัน
เป็นช่วงหนึ่งของชีวิตยึดติดพัน
ความเหงานั้นมาเยือนเพื่อนในใจ
เมื่อคุณเกิดรักใครสักคนหนึ่ง
รักติดตรึงซึ้งรักยากแก้ไข
ยอมพลีตนอุทิศเพื่อหทัย
สานสายใยรักเพื่อรักเธอ
25 มกราคม 2549 09:46 น.
ไรไก่
ฉันไม่อาจแสดงให้เธอรุ้
เฝ้าแลดูใส่ใจตามที่ฝัน
ฉันควรพูดและทำทุกอย่างนั้น
อยากทำมันเพื่อเธอได้มาครอง
ช่วงเวลาแห่งความเปล่าเปลี่ยวจิต
เธอสะกิดไฟรักลุกฟูฟ่อง
สุขแค่ไหนหากได้เคียงเธอดังปอง
อยากตระคองกอดแน่นชื่นช่ำใจ
ให้โอกาสแก่ฉันอีกสักครั้ง
อย่าชิงชังรังเกียจเลยได้ไหม
ในใจฉันรักเธอมากกว่าใคร
ขอเยื่อใยไมตรีมีต่อกัน
บอกฉันสิว่ารักยังคงหวาน
ไม่ร้าวรานแตกหักให้โศกศัลย์
ยังคงอยู่ไม่ตายจากทุกวัน
ให้คำมั่นสัญญาเธอผู้เดียว
24 มกราคม 2549 10:45 น.
ไรไก่
คืนนี้ยังคงรออยู่ที่เก่า
ครั้งที่เราพบกันมาหลายหน
แต่ค่ำนี้เธอไม่หวนมายล
ให้สับสนฉันผิดอะไรกัน
ฉันควรทำอย่างไรให้เธอรัก
พร้อมใจภักดิ์รักนี้มีต่อฉัน
พูดอย่างไรให้เธอร่วมผูกพัน
คิดงงงันทำไงได้สบตา
มันจะมีวิธีใดอาจทำได้
ที่ทำให้ปล่อยวางการค้นหา
หยุดดิ้นรนคาดหวังเธอกลับมา
คงต้องลาความทุกข์เจ็บปวดใจ
ไม่ต้องคอยให้ใจเจ็บรวดร้าว
คงต้องก้าวเดินจากไม่หวั่นไหว
หยุดทะเลาะถอยห่างออกให้ไกล
โบยบินไปใจล้าเหนื่อยเหลือเกิน
หน้าส่วนตัว
877
