26 พฤศจิกายน 2549 15:27 น.
ไรไก่
น้ำตารื่นคืนเศร้าเขาไม่รัก
ใจหลงปักรักเขาเราเศร้าหมอง
เหตุเพราะต่างองศาน้ำตานอง
ถึงร่ำร้องเพียงใดไร้จำนรรจ์
เพราะต่างวัยใจจึงถึงแตกต่าง
เป็นช่องว่างห่างไกลให้แปรผัน
โลกของเธอสดใสในทุกวัน
โลกของฉันนั้นเศร้าเคล้าน้ำตา
เธอชอบวิ่งวิ่งตามหาความฝัน
ส่วนตัวฉันนั้นตามแก้ปัญหา
พร้อมจับมือเธอเรียงเคียงคู่มา
เธอกล่าวลาฝ่าฟันไปคนเดียว
ฉันพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่
เธอเคียงคู่ดูแลคลายห่อเหี่ยว
เธอกลับไม่ใส่ใจอย่างนั้นเชียว
ฉันจึ่งเหนี่ยวรั้งไว้ไม่ได้เลย
น้ำตารื่นขืนขมระทมนัก
เมือความรักสิ้นสุดหยุดทิ้งเฉย
กลายเป็นคนแปลกหน้าไม่คุ้นเคย
โอ้ใจเอ๋ยใจคนวนเปลี่ยนแปลง
20 พฤศจิกายน 2549 08:29 น.
ไรไก่
จิบน้ำชายามเช้าเคล้าสายหมอก
หอมกลิ่นดอกไม้บานอยู่ในสวน
ชูช่อคลี่ผลิบานอย่างเชิญชวน
ลมพัดหวลพลิ้วพรมลมหนาวเยือน
หยดน้ำค้างพร่างพรมบนใบหญ้า
งามแวววาวพราวตาหาใดเหมือน
ม่านหมอกครอบกรอบบางอย่างลางเลือน
จิ้งหรีดร้องเป็นเพื่อนอยู่คู่กัน
คิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งรู้จัก
เคยทายทักรักเราแสนสุขสันต์
เคยหยอกเย้าเคล้าเคียงอยู่ทุกวัน
ต้องแปรผันหันหายคลายจากไกล
ถึงผิดหวังใช่ว่าจะสิ้นหวัง
ท้องฟ้ายังปรากฏความสดใส
แม้วันนี้ชีวิตอาจไม่มีใคร
โลกกว้างใหญ่ให้อยู่สู้อดทน
12 พฤศจิกายน 2549 23:41 น.
ไรไก่
สิ่งที่เธอทิ้งฝากเอาไว้ให้
นันคือความหมองไหม้ใจขืนขม
เป็นร่องรอยของความทุกข์ระทม
ต้องจ่อจมทุกข์ใจไม่จืดจาง
เธอเหยียบย้ำหัวใจไม่ยั้งหยุด
ฉันก็สุดทนรอขอสะสาง
อยากเคียงคู่มีเธอร่วมเดินทาง
แต่ช่องว่างห่างเกินสานสัมพันธ์
ได้แต่เพียงน้ำตามาเป็นเพื่อน
เข้าเคียงเรือนเพื่อนกายไม่แปรผัน
ทุกข์สุขนั้นฉันใดไม่ต่างกัน
คงแบ่งปันให้ใครไม่ได้เลย.
5 พฤศจิกายน 2549 09:26 น.
ไรไก่
นอนฟังเสียงฝนพร่ำรำลดพื้น
ใจขมขืนหวั่นไหวให้เงียบเหงา
คืนวันผ่านพ้นมาค่าแค่เงา
เธอของเขาเนานานหรืออย่างไร
ทุกถ้อยคำรำพันนั้นฝั่งจิต
นี้ฉันคิดไปเองหรือไฉน
เธอกอดฉันพลันจิตคิดถึงใคร
เธอเอาใจให้ฉันนั้นใจปลอม
หน้าส่วนตัว
1050
