1มุมมอง 2 ความคิด

ไรไก่

fw mail ดีๆ ที่เราอยากส่งต่อให้เพื่อนๆอ่านส่งท้ายปี.. 
ขอให้ปีที่จะมาถึงนี้ เป็นปีที่เราจะยิ้มให้กับชีวิตได้มากกว่าเก่านะคะ :) 





คนหนึ่งคนกับรูปแห่งความรู้สึก 
ขอมอบ..แด่ความอ้างว้างของช่วงเวลา




ผมไม่รู้หรอกนะว่าสะพานนี้มีกี่คนที่เคยเดิน 
ผมรู้เพียง..ผมเคยเดินผ่านมันมาแล้ว




ตะวันกำลังลับขอบฟ้า ทุกอย่างอาจจะมืดมิด 
แต่มีบางอย่างกำลังเริ่มต้นใหม่ในวัน..พรุ่งนี้






ผมว่ายังมีอีกหลายคนกำลังเบื่อกับเส้นทางเดิมๆ 
แต่คงมีไม่กี่คนที่รับมันได้..เสมอ




ธรรมชาติยังโดนสิ่งก่อสร้างโอบล้อม 
แต่ธรรมชาติก็ยังคงมี..ชีวิตต่อไปได้





ยามเย็น บางคนเลิกงานกลับบ้านและพักผ่อน 
แต่ผมว่า..คงมีอีกไม่น้อยเช่นกันที่ยังต้องทำงานกันต่อไป





บางสิ่งเมื่อดูไปแล้ว..ก็เหมือนจะไร้ค่า 
แต่บางทีของสิ่งนั้นมันมีประโยชน์เกินที่คุณจะเข้าใจ


  

ถ้าวันนึง..คุณเป็นเช่นนี้ คุณอยากเป็นอะไร? 
ผมว่า..คำตอบที่ได้คือ "อยากมีคนที่นั่งเคียงข้างสักคนก็พอ"




 

คำว่า "เพื่อน" มีได้เสมอไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ตาม.. 
และจบได้เสมอเช่นกัน..ถ้า"เพื่อน"ลืมคำๆนี้




 


ธรรมชาติแบบนี้คุณชอบไหม? 
ผมว่าคำตอบ ไม่น่าจะยากอะไรเลย..จริงไหม?






คุณรู้จักที่นี่ไหมครับ?.. 
ผมรู้เพียงที่นี่มันเอาอะไรไปไม่ได้เลย..นอกจากควันเท่านั้น



 

รอยยิ้มที่คุณเห็น..ไม่ใช่แค่รอยยิ้มธรรมดา 
แต่มันมาจากความสุขในใจ..ที่ไม่ต้องใส่หน้ากากใส่กัน 







ทางเดินที่คุณเห็น..คุณว่าดีแค่ไหนสำหรับคุณ? 
ผมว่ามันดีที่สุดสำหรับบางคนเลยล่ะ





คุณเห็นภาพนี้คุณจะให้นิยามว่าอะไร..ผมไม่รู้ 
สำหรับผมแค่สั้นๆว่า "อยู่เป็นคู่ดีกว่ามีแค่ข้างเดียว" 
คุณว่าจริงไหม





ถ้าตอนนี้หัวใจคุณเป็นเหมือนในรูป..จะทำไงดี 
ผมว่าคุณต้องรีบปัดฝุ่นและเก็บรักษาให้สิ่งดีดีในวันข้างหน้าจะดีกว่านะ





แดดก็ร้อนแต่ทำไมเด็กสองคนไม่รู้สึกอะไรเลย... 
ความสุขที่บ้างเข้าใจยาก มีเพียงเค้าสองคนและ 
คำว่า "เพื่อน" นี่เอง				

'ครองใจคน' หลากเหตุผลที่คนไทยรักในหลวง

ไรไก่

ข้อมูลจากหนังสือ 'ครองใจคน' หลากเหตุผลที่คนไทยรักในหลวง *



*".... ผมเคยอยู่มาแล้วหลายแผ่นดิน
แต่ก็ไม่เคยเห็นว่าพระเจ้าอยู่หัวแผ่นดินใดที่คนทั้งเมืองเขาเป็น
เจ้าเข้าเจ้าของ ให้ความเคารพบูชาอย่างสนิทสนมอย่างทุกวันนี้
...พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลก่อน ๆ ทรงครองแผ่นดิน
แต่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลนี้
ทรง "ครองใจคน.."**
หม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช **

****************************************************** *
*
"เดิมพันของเรา"*

ครั้งหนึ่ง เมื่อหม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช
กราบบังคมทูลถามพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวว่า
"เคยทรงเหนื่อย ทรงท้อบ้างหรือไม่"
ครั้งนั้น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชกระแสตอบว่า
*ความจริงมันน่าท้อถอยหรอก

บางเรื่องมันน่าท้อถอย แต่ว่าฉันท้อไม่ได้ เพราะเดิมพันของเรานั้นสูงเหลือเกิน
เดิมพันของเรานั้น คือบ้านคือเมือง คือความสุขของคนไทยทั่วประเทศ* *
ข้อมูลจาก ไทยรัฐ ฉบับ5 ธ.ค.32 **

****************************************************** *

*"ราษฎรยังอยู่ได้" *

ปีพุทธศักราช 2513
เมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชประสงค์ที่จะเสด็จพระราชดำเนิน
ไปเยี่ยมราษฎรในตำบลหนึ่งของอำเภอเมืองพัทลุง
อันเป็นแหล่งที่ผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์
ปฏิบัติการรุนแรงที่สุดในภาคใต้เวลานั้น ด้วยความห่วงใยอย่างยิ่งล้น

ทางกระทรวงมหาดไทยได้กราบบังคมทูลขอให้ทรงรอให้สถานการณ์ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่เสียก่อน
แต่คำตอบที่ทางกระทรวงมหาดไทยได้รับก็คือ 
*ราษฎรเขาเสี่ยงภัยยิ่งกว่าเราหลายเท่า
เพราะเขา
ต้องกินอยู่ที่นั่นเขายังอยู่ได้
แล้วเราจะขลาดแม้แต่จะไปเยี่ยมเยียนทุกข์สุขของเขาเชียวหรือ**
ข้อมูลจากคำอภิปรายเรื่อง "พระบิดาประชาชน" *

และมีอีกหนึ่งพระกระแสพระราชดำรัสที่เป็นคำตอบว่าเหตุใดจึงไม่อาจหยุดทรงงานได้*
...คนเราจะอยู่สุขสบายแต่คนเดียวไม่ได้ ถ้าคนที่อยู่ล้อมรอบมีความทุกข์ยาก
ควรต้องแบ่งเบาความทุกข์ยากของเขาบ้าง ตามกำลังและความสามารถเท่าที่จะทำได้! *
*
****************************************************** *

*"ดอกไม้จากหัวใจ"*

ที่นครพนม บนเส้นทางรับเสด็จตรงสามแยกชยางกูร-เรณูนคร บายวันที่ 13 พ.ย. 2498
อาณัติ บุนนาค หัวหน้าส่วนช่างภาพประจำพระองค์
ได้บันทึกภาพในวินาทีสำคัญที่กลายเป็นภาพประวัติศาสตร์ภาพหนึ่งของประเทศ

*ภาพที่พูดได้มากกว่าคำพูดหนึ่งล้านคำ*

วันนั้นหลังจากทรงบำเพ็ญพระราชกุศล ณ
วัดพระธาตุพนมวรมหาวิหารเสร็จสิ้นในช่วงเช้าแล้ว
ทั้ง 2 พระองค์ได้เสด็จฯ โดยรถยนต์พระที่นั่งกลับไปประทับแรม ณ
จวนผู้ว่าราชการจังหวัดนครพนม
ราษฎรที่รู้ข่าวก็พากันอุ้มลูก จูงหลานหอบกันมารับเสด็จที่ริมถนนอย่างเนืองแน่น


ดังเช่นครอบครัวจันท์นิตย์ ที่ลูกหลายช่วยกันนำ แม่ตุ้ม จันทนิตย์ วัย 102 ปี
ไปรอรับเสด็จ
ณ จุดรับเสด็จห่างจากบ้าน 700 เมตร
โดยลูกหลานได้จัดหาดอกบัวสายสีชมพูให้แม่เฒ่าจำนวน 3 ดอก
และพาออกไปรอที่แถวหน้าสุดเพื่อให้ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาทที่สุด

เปลวแดดร้อนแรงตั้งแต่เช้าจนสาย เที่ยงจนบ่าย แผดเผาจนดอกบัวสายในมือเหี่ยวโรย
แต่หัวใจรักภักดีของหญิงชรายังเบิกบาน เมื่อเสด็จฯ มาถึงตรงหน้า
แม่เฒ่าได้ยกดอกบัวสายโรยรา
สามดอกนั้นขึ้นจบเหนือศีรษะแสดงความจงรักภักดีอย่างสุดซึ้ง
พระเจ้าแผ่นดินทรงโน้มพระองค์
อย่างต่ำที่สุด จนพระพักตร์แนบชิดกับศีรษะของแม่เฒ่า ทรงแย้มพระสรวลอย่างเอ็นดู

พระหัตถ์แตะมือกร้านคล้ำของเกษตรกรชราชาวอีสานอยางอ่อนโยน



เป็นคำบรรยายเหมือนไม่จำเป็น สำหรับภาพที่ไม่จำเป็นต้องบรรยาย
ไม่มีใครรู้ว่าทรงกระซิบคำใด
กับแม่เฒ่า แต่แน่นอนว่าแม่เฒ่าไม่มีวันลืม

เช่นเดียวกับที่ในหลวงไม่ทรงลืมราษฎรคนสำคัญที่ทรงพบริมถนนวันนั้น
หลานและเหลนของแม่เฒ่าเล่าว่า *
"หลังจากเสด็จพระราชดำเนินกลับกรุงเทพฯ แล้ว
ทางสำนักพระราชวังได้ส่งภาพรับเสด็จ
ของแม่เฒ่าตุ้ม พร้อมทั้งพระบรมรูปหล่อด้วยปูนพลาสเตอร์
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
พระราชทานมาทางอำเภอพระธาตุพนมให้แม่เฒ่าตุ้มไว้เป็นที่ระลึก"*

พระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้นี้
อาจมีส่วนชุบชูชีวิตให้แม่เฒ่ายืนยาวขึ้นอีกด้วยความสุขต่อมาอีก
ถึงสามปีเต็ม ๆ แม่เฒ่าตุ้ม จันทนิตย์ ราษฎรผู้โชคดีที่สุดคนหนึ่งในรัชกาลที่ 9
สิ้นอายุขัยอย่างสงบ
ด้วยโรคชราเมื่ออายุได้ 105 ปี *
ข้อมูลจาก "แม่เฒ่าตุ้ม จันทนิตย์" ภาคพิเศษโดย คุณหญิงศรีนาถ สุริยะ วารสารไทย
**

****************************************************** *

*"เขาเดินมาเป็นวัน ๆ"*

...มีอยู่ครั้งนึง ข้าพเจ้าอายุ 18 ปี
ได้ตามเสด็จ...ตอนนั้นเป็นช่วงหลังพระราชพิธีบรมราชาภิเษก
เสด็จฯ เยี่ยมราษฎรทุกจังหวัดและอำเภอใหญ่ๆ ก็เสด็จฯ ประมาณ 9 โมงเช้า
เสด็จออกทรงเยี่ยมราษฎร
มาเรื่อย ๆ ทีนี้ข้าพเจ้าก็รู้สึกว่า แหม นานเหลือเกิน ตอนนั้นยังไม่กางร่ม
ตอนนั้นยังไม่ค่อยกลัวแดด
ไม่ใส่หมวก ก็รู้สึกแดดเปรี้ยง หนังเท้านี้รู้สึกไหม้เชียว
ก็เดินเข้าไปกระซิบท่านว่า พอหรือยัง ก็โดนกริ้ว

*นี่เห็นไหมราษฎรเขาเดินมาเป็นวัน ๆ เพื่อมาดูเราแม้แต่นิดเดียว
แต่นี่เรายืนอยู่ไม่เท่าไรล่ะ
ตอนนี้ทนไม่ไหวเสียแล้ว..**
พระราชดำรัสสมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ วันที่ 11 ส.ค. 2534 **

****************************************************** *

*"ต่อไปจะมีน้ำ"*

บทความ *"น้ำทิพย์สาดเป็นสายพรายพลิ้วทิวงาม ทั่วเขตคามชื่นธารา"* เขียนโดย
มนูญ มุกข์ประดิษฐ์
ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ ฉบับวันที่ 5
ธ.ค.2528ได้เล่าให้ผู้อ่านชาวไทยได้ประจักษ์ถึงเรื่องอัศจรรย์
ของ *"ในหลวง" กับ "น้ำ"* ที่เกิดขึ้นในคำวันหนึ่งของเดือน ก.พ.2528

ด้วยความทุกข์ที่เปี่ยมล้นใจอันเนื่องมาจากต้องเผชิญความแห้งแล้งอย่างหนัก
หญิงชราคนนึ่งที่มาเข้าเฝ้าฯ
รับเสด็จได้คลานเข้ามากอดพระบาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
กราบบังคมทูลด้วยน้ำตาอาบแก้ม
ขอพระราชทานน้ำ

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชดำรัสตอบว่า

*ยายไม่ต้องห่วงแล้วนะ ต่อไปนี้จะมีน้ำ เราเอาน้ำมาให้*

แล้วพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ทรงพระดำเนินกลับไปยังรถพระที่นั่งซึ่งจอดห่างออกไปราว
5 เมตร *
ปรากฎว่าท่ามกลางอากาศที่ร้อนแล้ง จู่ ๆ ก็เกิดฝนตกลงมาเป็นครั้งแรกในรอบปี
ทำให้ผู้ตามเสด็จ
และราษฎรในที่นั้นถึงกับงุนงงไปตาม ๆ กัน *
*
****************************************************** *

*"เก็บร่ม"*

การเสด็จพระราชดำเนินทุกครั้ง แม้จะต้องเผชิญกับแดดร้อนหรือลมแรง
ราษฎรก็ไม่เคยย้อท้อ
ที่จะอดทนรอรับเสด็จให้ถึงที่สุด แม้ฝนจะตกหนักแค่ไหนก็ไม่มีใครยอมกลับบ้าน

ร้อยเอกศรีรัตน์ หริรักษ์ เล่าไว้ในบทความ *"พระบารมีปกเกล้าฯ
ที่อำเภอท่ายาง"*ตีพิมพ์ในหนังสือ
*
"72 พรรษาราชาธิราชเจ้านักรัฐศาสตร์"* ว่า ครั้งหนึ่งที่โครงการห้วยสัตว์ใหญ่
เมื่อเฮลิคอปเตอร์
พระที่นั่งมาถึง ปรากฎว่าฝนตกลงมาอย่างหนัก
ราษฎรและข้าราชการที่มาเข้าแถวรอรับเสด็จต่างเปียกปอน
กันหมด แต่ก็ยังตั้งแถวเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่อย่างนั้น

เมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จลงมาจากเฮลิคอปเตอร์
นายตำรวจราชองค์รักษ์ที่ตามเสด็จ
ได้เข้าไปกางร่มถวายทรงทอดพระเนตรเห็นบรรดาข้าราชการและราษฎรที่มายืนตั้งแถวรอรับเสด็จอยู่
ต่างก็เปียกฝนโดยทั่วกัน

*"จึงมีรับสั่งให้นายตำรวจราชอครักษ์เก็บร่ม
แล้วทรงพระดำเนินเยี่ยมข้าราชการและราษฎร
ที่เข้าแถวรอรับเสด็จ โดยทรงเปียกฝนเช่นเดียวกับข้าราชการ
และราษฎรทั้งหลายที่ยืนรอ
รับเสด็จในขณะนั้น" *
*
****************************************************** *

*"สิ่งที่ทรงหวัง"*

ครั้งหนึ่งขณะเสด็จฯ เยี่ยมเยียนราษฎรในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
ผู้สื่อข่าวต่างประเทศคนหนึ่ง
ได้ขอพระราชทานสัมภาษณ์ และได้กราบบังคมทูลถามว่า การที่เสด็จฯ
เยี่ยมราษฎรและมีโครงการ
ตามพระราชดำริเกิดขึ้นมากมายนั้น ทรงหวังว่าจะให้คอมมิวนิสต์น้อยลงใช่หรือไม่

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงรบสั่งตอบว่า*มิได้ทรงสนพระทัยว่าคอมมิวนิสต์จะน้อยลงหรือไม่
แต่ทรงสนพระทัยว่าประชาชนของพระองค์จะหิวน้อยลงหรือไม่ *
*
****************************************************** *

*"รักถึงเพียงนี้" และ "จุดเทียนส่งเสด็จ"*

บทความชื่อ* **"แผ่นดินร่มเย็นที่นราธิวาส" *ตีพิมพ์ในนิตยสาร
*"สู่อนาคต"* ฉบับพิเศษเนื่องในวันเฉลิมฯ

ได้เล่าย้อนให้เราได้เห็นภาพความยากลำบากในการเสด็จฯ
เยี่ยมราษฎรทางภาใต้เมื่อหลายปีก่อน

โดยเฉพาะช่วงก่อนสร้างพระราชตำหนักทักษิณราชนิเวศน์นั้น
เป็นที่รู้กันว่าจังหวัดนราธิวาสชุกชุม
ไปด้วยโจรร้าย โจรปล้นสะดมและพวกโจรเรียกค่าไถ่ ถึงขนาดที่ในหลาย ๆ
หมู่บ้านนั้น แม้แต่
เจ้าหน้าที่ของรัฐก็ไม่กล้าย่างกรายเข้าไป

ทว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงตระหนักในทุกข์อันลึกล้ำของชาวบ้าน
ที่ทั้งทุกข์เพราะยากจน
และทุกข์เพราะภัยคุกคาม
จึงได้เสด็จฯลงไปเยี่ยมเยียนเป็นขวัญกำลังใจให้ราษฎรของพระองค์
โดยไม่ทรงหวาดหวั่น บางวันถึงกับเสด็จฯ
เป็นการส่วนพระองค์โดยปราศจากกำลังอารักขา
และบางหมู่บ้านตำรวจเพิ่งถูกคนร้ายแย่งปืนแล้วยิ่งตายก่อเสด็จไปถึงเพียงไม่กี่ชั่วโมง


ี้ จึงไม่แปลกที่หญิงชราคนหนึ่งในหมู่บ้านหนึ่งของอำเภอรือเสาะจะ
เข้ามาเกาะพระบาท
สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวร้องไห้แล้วบอกว่า *

" ไม่นึกเลยว่าพระเจ้าอยู่หัวเป็นคนไทยชาวพุทธ จะมารักมุสลิมได้ถึงขนาดนี้".. *

บทความเดียวกันได้เปิดเผยต่อไปอีกว่า ที่อีกหมู่บ้านหนึ่งในอำเภอเดียวกันนั้น
โต๊ะครูได้พาพรรคพวกมายืนรอรับเสด็จแล้วพูดขึ้นว่า*
" ..รายอกลับไปเถอะ ประไหมสุหรีกลับไปเถิด ประเดี๋ยวพวกโจรจะลงจากเขา..." *

*และเมื่อถึงเวลาเสด็จฯ กลับที่มืดสนิทอย่างน่ากลัว
โต๊ะครูกับชาวบ้านก็พากันมาจุดเทียน
ส่งเสด็จตลอดเส้นทางอันตราย ด้วยความห่วงใยใน "รายอ" และ "ประไหมสุหรี" หรือ
พระราชาพระราชินีของพวกเขาอย่างสุดซึ้ง *
*
****************************************************** *

*"รถติดหล่มกับถนนสายนั้น"*

หากย้อนกลับไปค้นหาจุดเริ่มต้นของพระราชกรณียกิจในด้านการพัฒนาแล้ว ชื่อของ *
"ลุงรวย"*
และ *"บ้านห้วยมงคล" *คือสองชื่อที่ลืมไม่ได้ เรื่องราวของ "ลุงรวย"
เกิดขึ้นตั้งแต่ปี 2495
หรือมากกว่าห้าสิบปีล่วงมาแล้ว ที่บ้านห้วยมงคล ตำบลหินเหล็กใน
จังหวัดประจวบคีรีขันธ์

บ้านห้วยมงคลนี้อยู่ทั้ง "ใกล้และไกล" ตลาดหัวหิน
ใกล้เพราะระยะทางที่ห่างกันนั้นไม่กี่กิโลเมตร
แต่ไกลเพราะไม่มีถนน หากชาวบ้านจะขนพืชผักไปขายที่ตลาดต้องใช้เวลาเป็นวัน ๆ

ห่างไกลความเจริญถึงเพียงนี้
แต่วันหนึ่งกลับมีรถยนต์คันหนึ่งมาตกหล่มอยู่ที่หน้าบ้านลุงรวย
เมื่อเห็นทหารตำรวจกว่าสิบนายระดมกำลังกันช่วยรถคันนั้นขึ้นจากหล่ม
ลุงรวยผู้รวยน้ำใจสมชื่อ
ก็กุลีกุจอออกไปช่วยทั้งงัด ทั้งดัน ทั้งฉุด จนที่สุดล้อรถก็หลุดจากหล่ม

*เมื่อรถขึ้นจากหล่มแล้ว
ลุงรวยจึงได้รู้ว่ารถคันที่ตัวทั้งฉุดทั้งดึงนั้นเป็นรถยนต์พระที่นั่ง
และคนในรถนั้นคือ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระราชินีนาถ
*

แม้จะตื่นเต้นตกใจที่ได้เฝ้าฯ ในหลวงอย่างไม่คาดฝัน
แต่ลุงรวยก็ยังจำได้ว่าวันนั้น "ในหลวง" มีรับสั่ง
ถามลุงว่า *"หมู่บ้านนี้มีปัญหาอะไรบ้าง.." *

ลุงได้กราบบังคมทูลว่า*
ปัญหาใหญ่ที่สุดคือไม่มีถนน*จึงนอกจากจะโชคดีได้รับพระราชทาน
*
"เงินก้นถุง" *จำนวน 36 บาท
ซึ่งลุงนำไปเก็บใส่หีบบูชาไว้เป็นสิริมงคลจนถึงทุกวันนี้แล้ว

อีกไม่นานหลังจากนั้น
ลุงรวยก็ได้เห็นตำรวจพลร่มกลุ่มหนึ่งเข้ามาช่วยกันไถดินที่บ้านห้วยมงคล
และเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น *ชาวบ้านก็ได้ถนนพระราชทาน
ถนนห้วยมงคลที่ทำให้ชาวไร้ห้วยมงคล
สามารถขนพืชผักออกมาขายที่ตลาดหัวหินได้ภายในเวลาเพียง 20 นาที *
*
****************************************************** *

*"สามร้อยตุ่ม"*

มีหลายหนที่ทรงงานติดพันจนมืดสนิท
ท่ามกลางฝูงยุงที่รุมตอมเข้ามากัดบริเวณพระวรกาย รอบพระศอ
พระกร พระพักตร์ รวมทั้งแมลงตาง ๆ ที่เข้ามารุมรบกวนพระองค์

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวจะยังทรงทอดพระเนตรแผนที่อยู่ภายใต้แสงไฟฉาย
ที่มีู้ส่องถวาย
อย่างไม่สะดุ้งสะเทือน อย่างมากที่ทรงทำคือโบกพระหัตถ์ปัดไล่เบา ๆ เท่านั้น

ครั้งหนึ่งทรงมีรับสั่งเล่าเรื่อง "ยุง" ด้วยพระอารมณ์ขันว่า

*"..ที่บางจาก แต่ไม่มีจากหรอกนะ ยุงชุมมากเลย ไปยืนดูแผนที่
เลยโดนยุงรุมกัดขาทั้งสองข้าง
กลับมาขาบวมแดง ไปสกลนครกลับมาแล้วถึงได้ยุบลง มองเห็นเป็นตุ่มแตง
ลองนับดูได้ข้างละ
ร้อยห้าสิบตุ่ม สองข้างรวมสามร้อยพอดี.." *
*
****************************************************** *

*"น้ำท่วมครั้งนั้น"*

วันที่ 7 พ.ย. 26
ขณะที่ชาวกรุงเทพมหานครส่วนหนึ่งกำลังทนทุกข์หนักกับสภาพน้ำท่วมขัง
น้อยคนที่จะรู้ว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกำลังทรงพยายามหาหนทางบรรเทาทุกข์ให้พวกเขา
อยู่อย่างเงียบ ๆ

วันนั้นรถพระที่นั่งแวนแวคคอนเนียร์ แล่นออกจากพระตำหนักจิตรลดารโหฐาน
ราวบ่ายสองโมงเศษ
สู่ถนนศรีอยุธยาเลี้ยวขวาเข้าถนนเพชรบุรี มุ่งสู่ถนนบางนาตราด
ไม่มีหมายกำหนดการ ไม่มีการปิดถนน
แม้แต่ตำรวจท้องที่ก็ไม่ทราบล่วงหน้า

รถยนต์พระที่นั่งชะลอเป็นระยะ ๆ เพื่อทรงตรวจดูระดับน้ำ
จนเมื่อถึงคอสะพานสร้างใหม่ที่คลองลาดกระบัง
จึงเสด็จลงจากรถยนต์พระที่นั่งเพื่อทรงหารือกับเจ้าหน้าที่ที่ตามเสด็จ

*ทรงฉายภาพด้วยพระองค์เอง ทรงกางแผนที่ทอดพระเนตรจุดต่าง ๆ จนถึงเวลาบ่ายคล้อย
รถยนต์พระที่นั่งจึงแล่นกลับ เมื่อถึงสะพานคลองหนองบอน
รถพระที่นั่งหยุดเพื่อให้
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงฉายภาพบริเวณน้ำท่วม
และทรงศึกษาแผนที่ร่องน้ำอีกครั้ง *

ปรากฎว่าชาวบ้านทราบข่าวว่า
*"ในหลวงมาดูน้ำท่วม"*ต่างก็พากันมาชมพระบารมีนับร้อย ๆ คน
จนทำให้การจราจรบนสะพานเกิดการติดขัด *
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวต้องทรงโบกพระหัตถ์
ให้รถขบวนเสด็จผ่านไปจนเป็นที่เรียบร้อยด้วยพระองค์เอง! *
*
****************************************************** *

*"เชื่อมั่น"*

เย็นย่ำแล้วแต่ขบวนรถยนต์พระที่นั่งยังไม่หมดภารกิจ
เมื่อรถวิ่งกลับมาทางถนนพัฒนาการ
ทรงแวะฉายภาพบริเวณคลองตัน ทอดพรเนตรระดับน้ำแล้วทรงวกกลับมาที่คลองจิก

เวลานั้นฟ้ามืดแล้วเพราะเป็นเวลาจวนค่ำ*พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวจึงทรงนำไฟฉายส่วนพระองค์
ออกมาส่องแผนที่ป้องกันน้ำท่วม และแนวพนังกั้นน้ำอยู่เป็นเวลานาน*
กลายเป็นอีกภาพหนึ่งที่สร้าง
ความตื้นตันใจแก่ประชาชนชาวกรุงเทพฯ อย่างยิ่ง

ประชาชนคนหนึ่งในละแวกเคหะนคร 1 แขวงบางบอน เขตประเวศ บอกว่า
*
"รู้สึกซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้นที่ทรงห่วงใยทุกข์ของราษฎร เสด็จฯ
มาแก้ไขปัญหา
น้ำท่วมด้วยพระองค์เอง
พวกเราถึงจะทนทุกข์เพราะน้ำท่วมขังเน่ามาเป็นเวลานานก็เชื่อมั่นว่า
พระองค์ทรงช่วยพวกเราได้อย่างแน่นอน" *
*
****************************************************** *

*"ฉันทนได้"*

ในเดือนหนึ่งของปี 2528
พระทนต์องค์หนึ่งของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวหักเฉียดโพรงประสาทฟัน
พระทนต์องค์นั้นต้องการการถวายการรักษาเร่งด่วน แต่ขณะนั้นกรุงเทพฯ
ก็กำลังประสบปัญหาอุทกภัย
ต้องการการบรรเทาทุกข์เร่งด่วนเช่นกัน

เมื่อทันตแพทย์เข้ามาถวายการรักษา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรับสั่งถามว่า *
"จะใช้เวลานานเท่าใด"*

ทันตแพทย์กราบบังคมทูลว่า อาจต้องใช้เวลา 1-2 ชม.

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรับสั่งว่า*
"ขอรอไว้ก่อนนะ ฉันทนได้ วันนี้ขอไปดูราษฏรและช่วยแก้ไขปัญหาเรื่องน้ำท่วมก่อน"
*
*
****************************************************** *

*"คำสอนประโยคเดียว"*

เมื่อนิตยสาร *"สไตล์"* ฉบับปี 2530 ได้ตั้งคำถามกับ ดร. สุเมธ ตันติเวชกุล ถึง
* "คำสอน" *
ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่ประทับอยู่ในหัวใจ ดร.สุเมธ
ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่ง
ผู้อำนวยการสำนักงานเลขานุการ กปร. ตอบว่า คำสอน
ประโยคเดียวก็เกินพอนั้นคือพระราชดำรัสที่ว่า

*"มาอยู่กับฉันนั้น ฉันไม่มีอะไรจะให้
นอกจากความสุขที่จะมีร่วมกันในการทำประโยชน์ให้แก่ผู้อื่น" *
*
****************************************************** *

*"ดีใจที่สุด"*

สำหรับผู้ที่ตกอยู่ในความทุกข์มืดมน พระบรมฉายาลักษณ์ไม่เพียงเป็นรูปเคารพบูชา
แต่ยังเป็นเสมือน
สัญลักษณ์ของความศรัทธาที่ช่วยให้มีแรงต่อสู้กับความทุกข์ต่อไปได้ ดัง
คุณยายละเมียด แสงเนียม
วัย 72 ปี ชาวจังหวัดชุมพร ผู้ที่เผชิญกับอุทกภัยภาคใต้ในปี 2540
น้ำท่วมบ้านสูงมากจนอยู่อาศัยไม่ได้

*"อยู่ ๆ น้ำก็ท่วมมาเร็วมาก ยายต้องไปขออาศัยบ้านคนอื่นเขาอยู่
ต่อมาก็ขึ้นไปอยู่ชั้นบน
ออกไปไหนไม่ได้เลย"*

...พอดีที่บ้านนี้เขาปลูกมะละกอ ต้นมันสูงมาถึงหน้าต่างเราก็เอื้อมถึงพอดี
เลยได้กินข้าวกับมะละกอ
ก็กินมาสามวัน มาเมื่อวานผู้ใหญ่บ้านมาบอก
มูลนิธีในหลวงจะเอาของมาแจกยายคิดเลยว่า ไม่อดตายแล้ว
ทุกครั้งที่คนไทยเดือดร้อน ในหลวงจะให้ความช่วยเหลือทุกครั้ง

ของที่ยายได้มา ที่ดีใจที่สุดคือมีรูปของท่านมาด้วย ที่บ้านเสียหายหมดแล้ว
ยายจะเอารูปท่านไว้บูชา

*ยายพูดแล้วก็ก้มลงกราบพระบรมฉายาลักษณ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวด้วยความจงรักสุดหัวใจ
*
*
****************************************************** *

*"ทุกข์บรรเทา"*

การ *"ประทับอยู่ในบ้านเมือง"* ดังพระราชดำรัสนั้น
ในเวลาต่อมาก็เป็นที่รู้กันว่ามิได้หมายถึง
การประทับอยู่ในเมืองหลวงเท่านั้น แต่ยังเสด็จฯ
เยี่ยมเยียนราษฎรของพระองค์จนแทบจะทั่ว
ทุกตารางนิ้วที่พระบาทจะย่างไปถึงได้

ทรงวิทย์ แก้วศรี ผู้เรียบเรียงบทความ
*"บรมบพิตรพระราชสมภารเจ้าผู้ทรงพระคุณธรรมอันประเสริฐ"
*
บันทึกไว้ว่า วันที่ 13 ก.ย 2497 ขณะที่ทรงมีพระชนมายุ 26 พรรษา
และทรงครองราชย์เป็นปีที่ 8

ปรากฎว่าเกิดเหตุการณ์อัคคีภัยครั้งร้ายแรงขึ้นที่อำเภอบ้านโป่ง จ.ราชบุรี *
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
จึงเสด็จพระราชดำเนินไปเยี่ยมเยือนราษฎรขาวบ้านโป่งผู้ประสบภัยในพื้นที่
ทรงทอดพระเนตร
บริเวณที่เกิดเพลิงไหม้และพระราชทานสิ่งของบรรเทาทุกข์*

ทุกข์ในยามยากเพราะสิ้นเนื้อประดาตัวจากภัยเพลิงนั้นมากล้น แต่
เมื่อได้รู้ว่ายังมีใครสักคนคอยเป็นกำลังใจ
ทุกข์สาหัสแค่ไหนก็ยังพอมีแรงกายลุกขึ้นสู้ต่อได้

*การเสด็จพระราชดำเนินเยี่ยมเยียนราษฎรผู้ประสบภัยในครั้งนั้น
นับได้ว่าเป็นการเสด็จ
พระราชดำเนินเยี่ยมราษฎรต่างจังหวัดเป็นครั้งแรกในรัชกาล *
*
****************************************************** *

*"141 ตัน"*

เป็นที่รู้กันดีว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเริ่มเสด็จฯ
พระราชทานปริญญาบัตรตั้งแต่ปี พ.ศ. 2493
และหลังจากนั้นบัณฑิตทุกคนก็เฝ้ารอที่จะได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์อย่างใจจดใจจ่อ

ภาพถ่ายวันรับพระราชทานปริญญาบัตรกลายเป็นของล้ำค่าที่ต้องประดับไว้ตามบ้านเรือน

และเป็นสัญลักษณ์แห่งความสำเร็จของหนุ่มสาวและความภาคภูมิใจของบิดามารดา

จน 29
ปีต่อมามีผู้คำนวณให้ฉุกใจคิดกันว่าพระราชภารกิจในการพระราชทานปริญญาบัตรนั้น
เป็นพระราชภารกิจที่หนักหน่วงไม่น้อย
*
หนังสือพิมพ์ลงว่าหากเสด็จฯพระราชทานปริญญาบัตร490 ครั้ง ประทับครั้งละราว 3
ชม.
เท่ากับทรงยื่นพระหัตถ์พระราชทานใบปริญญาบัตร 470,000 ครั้ง น้ำหนักปริญญาบัตร
ฉบับละ 3 ขีด รวมน้ำหนักทั้งหมดที่พระราชทานมาแล้ว 141 ตัน*

ไม่เพียงเท่านั้น ดร.สุเมธ ตันติเวชกุล ยังเล่าเสริมให้เห็น
*"ความละเอียดอ่อนในพระราชภารกิจ"
*
ที่ไม่มีใครคาดถึงว่า

*.."ไม่ได้พระราชทานเฉย ๆ ทรงทอดพระเนตรอยู่ตลอดเวลา
โบหลุดอะไรหลุดพระองค์ท่านทรง
ผูกโบว์ใหม่ ให้เรียบร้อย บางครั้งเรียงเอกสารไว้หลายวัน ฝุ่นมันจับ
พระองค์ท่านก็ทรงปัดออก" *
*
****************************************************** *

*"สุขเป็นปี ๆ"*

ด้วยเหตุนี้จึงมีผู้กราบบังคมทูลขอพระราชทานให้ทรงลดการเสด็จฯ
พระราชทานปริญญาบัตรลงบ้าง
โดยอาจงดเว้นการพระราชทานปริญญาบัตรในระดับป.ตรี
คงไว้แต่เพียงระดับปริญญาโทขึ้นไป

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกลับมีพระราชกระแสรับสั่งตอบว่า*พระองค์เองเสียเวลายื่นปริญญาบัตร
ให้บัณฑิตคนละ 6-7 วินาทีนั้น แต่ผู้ได้รับนั้นมีความสุขเป็นปี ๆ
เปรียบกันไม่ได้เลย *

ที่สำคัญคือ ทรงเห็นว่าการพระราชทานปริญญาสำหรับผู้สำเร็จป.ตรี นั้นสำคัญ
เพราะบางคน
อาจไม่มีโอกาสศึกษาชั้นปริญญาโทและปริญญาเอก ดังนั้น
*
"จะพระราชทานปริญญาบัตรแก่บัณฑิตปริญญาตรีไปจนกว่าจะไม่มีแรง.." *
*
****************************************************** *

*"พระมหากษัตริย์" *

เมื่อมีผู้สื่อข่าว bbc ขอพระราชทานสัมภาษณ์เพื่อประกอบภาพยนตร์เรื่อง *The
Soul of Nation *
ในปี 2522
โดยได้กราบบังคมทูลถามถึงพระราชทัศนะเกี่ยวกับบทบาทหน้าที่ของพระมหากษัตริย์ไทย

พระองค์ได้พระราชทานคำตอบว่า

*การที่จะอธิบายว่า พระมหากษัตริย์ คืออะไรนั้น ดูเป็นปัญหาที่ยากพอสมควร
โดยเฉพาะ
ในกรณีของข้าพเจ้า ซึ่งถูกเรียกโดยคนทั่วไปว่า พระมหากษัตริย์
แต่โดยหน้าที่ที่แท้จริงแล้ว


            (>"  ""  "				

ความต่าง

ไรไก่

Difference** ความแตกต่าง**


Truth is the Truth 
ความจริงคือความจริง

moves perpctually naturally there
ตั้งอยู่อย่างนั้นนิจนิรันดร์


Whether there are even no they we you or i
จะมีพวกเขา พวกเรา เธอ ฉัน หรือไม่


it has still remained 
สิ่งนั้นก็ดำรง

Truth is the truth
ความจริงคือความจริง


the reasons that they we or i
see diffcrently truth

หากพวกเขา พวกเรา เธอ ฉัน เห็นแตกต่าง

are time view and distance for near and 
so near
นั้นเป็นเพราะ เวลา มุมมอง และระยะทางใกล้-ไกล


ชีวิตของคนเรามีความแตกต่างอย่างมากในเรื่อง
ความเจ็บป่วย วิถีชีวิตและวิธีคิด
อย่างกรณีเช่น
มีผู้ป่วยคนหนึ่งอาการป่วยหนักและเริ่มตระหนักว่าตนเองจะอยุ่ได้อีกไม่นาน
ผู้ป่วยคนนี้มีชีวิตที่สุขสมบูรณ์มากประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน มีฐานะดี..ใช้ชีวิตอย่างโลกีย์สุขตามที่พึงจะทำได้โดยไม่ใส่ใจดูแลสุขภาพของตนเอง
จนเมือตนเองเจ็บป่วยโดยไม่ทันเตรียมตัว..และต้องเผชิญกับความกลัวที่ต้องพลัดพรากจากความสุขที่เคยเสพอยู่ทุกวันและยังต้องการเสพสุขในอนาคตต่อไป
เขาเกิดความทุกข์ที่เกิดจากการเสพสุขมากเกินพอดีและไม่สามารถปล่อยวางสิ่งภายนอกได้และการพลัดพรากที่ตัวเขาไม่เต็มใจ

กรณีอีกคนหนึ่งเป็นสาววันรุ่นเมือมีความรักแต่ถูกพ่อกีดกั้นขัดขวางความรัก...เธอจึงใช้วิธีการประชดโดยการกินยาฆ่าตัวตายเป็นการต่อรองกับพ่อ..ซึ่งปรากฎว่าเธอเคยทำหลายครั้งหลายหนจนเกิดความไม่กลัวต่อความตาย..ไม่กลัวความทรมาน..และเธอสามารถทำได้อีกหลายครั้ง..ถ้าเธอไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ..เป็นความตายที่ถุกเชื้อเชิญ.แต่ทำอย่างไรก็ไม่ตาย

ทั้งสองคนมีเส้นทางชีวิตที่แตกต่างกัน
บางที่ถ้าเป็นไปได้คนที่ป่วยหนักอาจจะขอแลกชีวิตที่มีค่ากับผู้ที่อยากตายก็ได้

คนเรามีความแตกต่างกันแม้วาระสุดท้ายของชีวิต

จริงไหมค่ะ				

คำคมดีๆ

ไรไก่

เป็นไปได้ไหม..เนี้ย

ไรไก่

ได้เมล์มาฉบับหนึ่ง...อ่านแล้ว

คิดว่าเป็นไปได้ไหม...เนี้ย

ลองอ่านดูนะคะ

อย่าโทรกลับสายที่ miss call และช่วย forward ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้นะเพื่อชาติเราเอง ^_^
 
ขอ Confirm ข่าวนี้ค่ะ!!! 
> > คือเมื่อตอนบ่ายแม่ของผมก็เพิ่งจะโทรมาเตือนเรื่องนี้เหมือนกัน 
> > คือว่า แม่ของผมเจอมากับตัวเอง เมื่อประมาณวันศุกร์ที่ผ่านมามี 
> > Miss call จากใครก็ไม่รู้เบอร์แปลก ๆ ( ตอนนี้ก็ยังอยู่ในเครื่องนะ) 
> > ก็ยังไม่ได้โทรกลับไป พอวันอาทิตย์ก็ใช้เบอร์เครื่องที่บ้านโทรไป 
> > เป็นเสียงผู้ชายพูดออกสำเนียงแขก ๆ ใต้ ๆ รับ และถามกลับมาว่า 
> > " ทำไมใช้เบอร์ที่บ้านโทรมา ทำไมไม่ใช้มือถือ" 
> > พอถามกลับไปว่าเป็นใคร ก็ไม่ตอบ บอกว่า "ไม่มีอะไร" แล้วก็วางสายไป 
> > แม่ของผมเพิ่งเห็นข่าวเมื่อตอนเช้าวันนี้เรื่อง วิธีใหม่ที่โจรใต้ใช้ 
> > ก็ตกใจนะ ไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเอง ถ้าวันนั้นโทรกลับไปก็คงจะซวยเลย 
> > วันนี้ก็เลยโทรมาบอกผม 
> > เพราะว่าเบอร์ของผมก็เปิดในเขตภาคใต้เหมือนกัน 
> > แต่ก็ไม่รู้นะว่าเบอร์ที่โจรใต้มันสุ่มเอา 
> > จะเลือกเอาเบอร์ที่เปิดในเขตภาคใต้หรือเปล่า ??? 
> > กลยุทธ์ใหม่ของโจรใต้ : การจุดชนวนระเบิดโดยโทรศัพท์มือถือ 
> > โจรใต้จะสุ่มโทร.เข้ามือถือของผู้ใดผู้หนึ่ง.. 
> > แล้ววางสายและต่อสัญญานรอไว้ 
> > เมื่อเจ้าของโทรศัพท์เห็น miss call 
> > ก็จะโทรกลับซึ่งเป็นการจุดชนวนระเบิดในจุดที่มีการต่อสัญญานไว้ !!!!!" 
> > ดังนั้น... หากมี miss call ที่เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย 
> > ( ซึ่งท่านควรจัดระบบบันทึกเป็นชื่อหรือรหัสของผู้ที่เราติดต่อประจำไว้ ) 
> 
> > อย่าโทรกลับเด็ดขาด 
> > มิฉะนั้น ท่านอาจจะเป็นเครื่องมือของโจรใต้ 
> > และถูกสืบค้นจากเจ้าหน้าที่..ตกเป็นผู้ต้องหา 
> > ซึ่งกว่าจะสืบค้นพยานแก้ต่าง ท่านอาจจะต้องเสียเวลา 
> > เสียทรัพย์สินมากมาย... 
> > หากท่านใดได้ข่าวทำนองนี้ ช่วย confirm 
> > และสื่อสารต่อๆไปด้วย ขอบคุณมากครับ 
> 
> > กลวิธี โจมตี DTAC รูปแบบใหม่ อีกแล้วครับ..ท่าน 
> > พอดีพี่ที่ทำงานเค้าได้รับข้อมูลมาอีกทีว่า 
> > ตอนนี้ ถ้ามีสายที่โทร.เข้ามา แล้วเป็น miss call ไม่ต้องโทร.กลับ 
> > เพราะ ถ้าเราโทร.กลับ มันจะไปจุดชนวนระเบิดของ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ 
> > ซึ่งพวกเลวพวกนี้ได้ idea มาจาก sim กระปุก 
> > ที่บอกว่า โทร. แล้วเป็นการเพิ่มค่า 
> > มันเลยเอาไปใช้กับเหตุถการณ์ในภาคใต้ เลวจริง ๆ คิดได้แต่เรื่องเลว ๆ 
> > ยังไงก็ระวังกับเบอร์ที่ไม่รู้จักแล้วกันนะ 
> > และที่สำคัญส่วนใหญ่เราก็ไม่โทร.กลับเบอร์ที่ไม่รู้จักกันอยู่แล้วนี่ 
> > และ ขอให้ช่วย forward mail ให้เยอะ ๆ กันด้วย 
> > เพื่อเป็นการระวังและป้องกันภัยร้ายให้กับคนบริสุทธิ์ในภาคใต้ 
>