14 กันยายน 2548 08:15 น.

: : ร า ง วั ล หั ว ใ จ : :

ห นึ่ ง ค น ที่ มี ค่ า ก ว่ า สิ่ ง ไ ห น
ค น ที่ ทำ ใ ห้ ชี วิ ต มี ค ว า ม ห ม า ย
ห นึ่ ง ร อ ย ยิ้ ม จ า ก วั น แ ร ก ที่ ทั ก ท า ย
ฉั น ยั ง ค ง จ ด จำ ไ ด้ จ น ขึ้ น ใ จ

แ ว ว ต า เ ธ อ ทำ ใ ห้ หั ว ใ จ อุ่ น
ริ ม ฝี ป า ก นุ่ ม ล ะ มุ น ช ว น ห วั่ น ไ ห ว
น้ำ เ สี ย ง ทุ้ ม ทุ้ ม คุ้ น หั ว ใ จ
ฉั น ยั ง จ ด จำ ไ ด้ ทุ ก บ ท ต อ น

สั ม ผั ส ถึ ง อุ่ น ไ อ ใ น มื อ เ ธ อ
ค ร า ว เ ช็ ด น้ำ ต า เ อ่ อ ล้ น เ ปี ย ก ห ม อ น
อ้ อ ม แ ข น เ ค ย รั้ ง ใ ห้ ห นุ น น อ น
ยั ง จำ ร อ ย อ า ว ร ณ์ ติ ด ต รึ ง ใ จ

ทุ ก เ สี้ ย ว น า ที ที่ พ้ น ผ่ า น
ไ ม่ ว่ า น า น แ ส น น า น สั ก เ พี ย ง ไ ห น
ค ว า ม อ่ อ น ห ว า น ไ ม่ จ า ง จ า ก หั ว ใจ
แ ล ะ ง ด ง า ม อ ยู่ ไ ด้ แ ม้ เ งี ย บ งั น

แ ม้ เ ร า จ ะ ห่ า ง กั น ถึ ง ค รึ่ ง ฟ้ า
ค ง ทำ ไ ด้ เ พี ย ง ห ลั บ ต า เ ฝ้ า ฝั น
ภ า พ ค ว า ม ห ลั ง ยั ง แ จ่ ม ใ ส แ ม้ ไ ก ล กั น
ล ม ห า ย ใ จ ข อ ง ฉั น นั้ น มั่ น เ พี ย ง เ ธ อ

เ ธ อ เ ป็ น แ ร ง บั น ด า ล ใ จ ใ ห้ ฉั น
เ ป็ น ข อ ง ข วั ญ ที่ คื น วั น นำ เ ส น อ
ห า สิ่ ง ใ ด มี ค ว า ม ห ม า ย ไ ด้ เ ท่ า เ ธ อ
เ ป็ น ร า ง วั ล ย า ม เ จ อ ค ว า ม ท้ อ ใ จ

ฉั น ส ะ ส ม ทุ ก อ ย่ า ง ร ะ ห ว่ า ง เ ร า
เ พื่ อ เ ติ ม เ ต็ ม วั น เ ห ง า ใ ห้ ส ด ใ ส
ใ น วั น ที่ เ ร า อ ยู่ ห่ า ง กั น แ ส น ไ ก ล
จ ะ เ ก็ บ ใ จ ไ ว้ จ น ก ว่ า ม า พ บ กั น

1023

love

comment

12 กันยายน 2548 15:43 น.

:: ดอกไม้ของน้ำใจ ::

นางสาวใบไม้

คงพอจะทำได้แค่เพียงเท่านี้
แทนความหมายดีดีของมิตรภาพที่มอบให้
แม้จะรู้สึกผูกพันเพิ่มขึ้นทุกนาทีที่ผ่านไป
แต่ฉันก็รู้ดีว่า...ที่เราจะเป็นได้...แค่คำว่าเพื่อนกัน

ฉันมีดอกไม้ช่อใหญ่มาให้เธอ
แทนความผูกพันที่จะคงมั่นเสมอแม้เวลาจะผ่านผัน
คือดอกไม้ของน้ำใจแทนความห่วงใยที่มากขึ้นทุกวัน
และจะเบ่งบานในหัวใจของเธอและฉันตลอดไป

อาจเป็นสิ่งเดียวที่ฉันพอจะทำ......
เพื่อเก็บเป็นความทรงจำดีดีระหว่างเราเอาไว้
เพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าอาจต้องเจอกับสิ่งใด
ฉันจะได้ใช้กำลังใจ...ปลอบตัวเองได้ในวันที่ร้าวราน

เท่านี้เองที่พอจะตอบแทนไมตรี
เพียงเท่านี้เพื่อแทนทุกความรู้สึกที่มีในวันที่พ้นผ่าน
เพียงเท่านี้ที่จะจรดลึกไว้ในความทรงจำอีกแสนนาน
เพียงเท่านี้ก็พอเป็นความหวาน....หล่อเลี้ยงหัวใจ

1461

love

comment

9 กันยายน 2548 16:20 น.

:: รู้...ทั้งที่รู้ ::

นางสาวใบไม้

"รู้ทั้งรู้.....ว่ามิอาจจะฝันใฝ่
รู้ทั้งรู้.....ว่าเกินใจจะใฝ่ฝัน
รู้ทั้งรู้.....มิอาจให้ใจแก่กัน
รู้ทั้งรู้.....ยังใฝ่ฝันเกินห้ามใจ"

ทั้งที่รู้.....ว่าทางรักยังมืดมิด
ทั้งที่รู้.....ยังมอบจิตพิสมัย
ทั้งที่รู้.....มิอาจหักตัดอาลัย
ทั้งที่รู้.....ยังเต็มใจในฝันลวง

รู้ทั้งรู้.....ยากนักรักครั้งนี้
รู้ทั้งรู้.....ว่าแค่มีสิทธิ์ห่วงหวง
รู้ทั้งรู้.....ยังยอมให้ใจทั้งดวง
รู้ทั้งรู้.....ยังปักทรวงถึงดวงใจ

ทั้งที่รู้.....แค่สายลมที่พัดผ่าน
ทั้งที่รู้....ต้องร้าวรานสักเพียงไหน
ทั้งที่รู้....ว่าวันนี้เขามีใคร
ทั้งที่รู้.....ยังมอบใจให้เขาครอง

รู้ทั้งรู้.....ถึงเวลาต้องลาจาก
ทั้งที่รู้.....รักต้องพรากจากเราสอง
รู้ทั้งรู้.....หากเอ่ยลาน้ำตานอง
ทั้งที่รู้.....ยอมหม่นหมองเพียงสองเรา

1092

love

comment

6 กันยายน 2548 16:17 น.

:: ฉันผิดเอง ::

นางสาวใบไม้

ฉันเองเป็นฝ่ายที่ดึงเธอเข้ามา
ทั้งที่ไม่รู้ว่าเธอเต็มใจกับสิ่งที่หยิบยื่นไปบ้างไหม
ฉันเองที่เข้าใจผิดว่าเธอคงพอจะมีเยื่อใย
ทั้งที่ในความเป็นไปแค่คนแปลกหน้าที่บังเอิญมาพบกัน

เธอมีโลกส่วนตัวที่ไม่มีใครอาจล่วงเข้าไปได้
ในเมื่อกำแพงที่เธอสร้างไว้มันแข็งแกร่งออกปานนั้น
แม้ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดหาญกล้าจะฝ่าทลายมัน
แต่นั่นก็เพราะเรายังไม่รู้จักกันอย่างที่ฉันเข้าใจ

อย่าให้เหตุผลของฉันทำให้เธอต้องกังวล
ฉันก็แค่ผู้หญิงหนึ่งคนที่มักสับสนจนอ่อนไหว
แค่คนช่างฝันที่หวังว่าโลกมีแต่จะสวยงามอยู่ร่ำไป
จึงมองอะไรอะไรเข้าข้างหัวใจตัวเองอยู่เรื่อยมา

ไม่เป็นไรหรอกนะ...จะอย่างไรฉันก็รับได้
แม้วันนี้จะร้องไห้ก็แค่เสี้ยวอารมณ์ที่อ่อนล้า
เมื่อเธอคิดจะอยู่แต่ในฝันขอร้องแค่อย่าหันมองกลับมา
อีกไม่นานความชินชาคงบรรเทาความปวดปร่าให้บางเบา

ฉันแค่ไม่อยากทำผิดไปมากกว่านี้
ขอเก็บความรู้สึกดีดีไว้ปลอบตัวเองเวลาเหงา
เก็บความผูกพันไว้ทบทวนความทรงจำระหว่างเรา
ว่าครั้งหนึ่งในวันเก่าเก่า...
....ฉันเคยคิดว่าเรา "เคยรักกัน"

1909

love

comment

5 กันยายน 2548 09:41 น.