เสียงสำนึก

ร้อยฝัน

ฉันใช้เมาส์พลิกไพ่  ใบแล้วใบเล่าอย่างใจลอย  แว่วเสียงใครคนหนึ่งบอกมาในสำนึกเกมกระจอก    เสียงบอกอย่างนั้น และฉันยิ้มบาง ๆ 
        ในบางครั้งเกมกระจอกอย่างนี้ก็ไล่ฉันเสียจนแต้มยอมแพ้  เสียงในสำนึกบอกฉันว่า  
 ใจเย็น ๆ สิโว้ย  เปิดไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้  กี่ชาติก็แพ้  
         ฉันยอมแพ้  พร้อมกับหลับตาลง ส่ายหัวคล้ายจะไล่ความสับสนที่เกิดขึ้นในจิตใจ
         นี่จะไม่ให้ความเห็นอะไรหน่อยหรือ    เสียงเหมือนใครอีกคนตอกย้ำความรู้สึก  ฉันรู้เพียงว่า  ความเห็นของฉันมันจะสำคัญกับใครสักแค่ไหน  ทุกคนมีสิทธิ์คิด  ทุกคนมีสิทธิ์รู้สึก  สิ่งที่ฉันคิด  
สิ่งที่ฉันรู้สึกมันจะตรงใจใครสักเพียงไหน
    ฝนตกปรอย ๆ อีกแล้ว  โว้ยเบื่อ  ความร้ายกาจของฉันมันตะโกนก้องออกมา  
         เงียบหน่อยสิ  ฝนตกปรอย  ๆ เนี่ยสดชื่นชมัด   ดูสิภูเขาสีเขียว  เรียวรุ้งสลับสี  สวยออกอย่างนี้ มันน่าเบื่อที่ตรงไหน  พอฝนหยุดนะ ก็พักฟังนกร้องเพลง  เพลินเชียว  หยุดพล่านสักทีเถิด หัดยอมรับความจริงบ้าง  ไอ้ด้านดีฉันประท้วงออกมาบ้าง
 หยุดมองโลกในแง่ดีสักทีจะได้ไหม  ใครที่ไม่ยอมรับความจริงหา  เนี่ยฝนปรอยตั้งแต่หัวค่ำยันสายข้าวปลายังไม่ได้กินสักคำ  ดีอีกไหม  สงสารไหม ร่างกายเธอ ที่ต้องมาทนรับความงี่เง่า  นอนฟังเสียงฝน
มองรุ้งสลับสี   ท้องมันร้องโครกคราก ได้ยินไหม  มือมันสั่นเทา  ร่างกายมันหนาวสะท้าน  เคยฟังมันไหม  จะพล่ามอีกนานเท่าไร   ไอ้โลกที่สวยงาม  มันทำให้เธอมีวันต่อไปได้หรือเปล่า  ลองคิดบ้างสิ  ไอ้เจ้าร้ายกาจ
มันตะโกนเถียงเสียงกร้าว
        เออ  อย่างน้อยฉันก็รับรู้ว่าโลกนี้ยังมีความดีงามอยู่  ถ้าเธอลองมองทุกสิ่งสวยงาม  เธอก็จะสุขหัดมองอะไรรอบ ๆ ข้างอย่างไตร่ตรอง  มองดูเหตุดูผล  มองดูผู้คนที่แตกต่าง  ทุกคนล้วนดีงาม  แม้
ว่าจะทุกข์เพียงใด  หากเราอดทน  เข้าใจ เราก็จะผ่านมันไปได้ไม่ใช่หรือ  เธอจะร้องกู่ไปทำไมกันในเมื่อเธอไม่สามารถสั่งฝนให้หยุดได้  ยังมีอีกหลายวิธีที่เธอจะทำได้ดังต้องการ  โดยที่ไม่ตะโกนด่าฝนหรือต่อว่าคนผู้ซึ่งเป็นเจ้านายเธอ   
เจ้าด้านดีของฉันยังโต้เถียง

        และมันยังเถียง ๆ  ๆ ๆ   ๆ ๆ  ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ

        เฮ้ย   อีกเสียงตวาดก้องแว่วเข้ามาในสำนึก 
 เฮ้ย  พวกแกหยุดเถียงกันสักทีเถอะวะ   รำคาญจริง  พวกแกเนี่ยมันยังไงกัน  ฝนมันตกก็ช่างหัวมัน  หาอย่างอื่นทำไม่ดี
กว่าหรือ  ไม่ต้องมัวมานั่งทะเลาะกัน   นั่นไงร่ม  หยิบมันออกมากาง แล้วทำตามที่คิดเถอะ  จะไปกินข้าว  หรือ  จะดูเมฆดูรุ้ง  มันก็กันไม่ให้เปียกได้ทั้งนั้นแหละ  จะมัวเถียงกันได้ประโยชน์อะไร  หยุดทำ  หยุดคิดอะไรโง่ ๆ  เสียที  พวกแกทะเลาะกันได้ประโยชน์อะไร  ภูเขามันสวยกว่าเดิมไหม   รุ้งมันมีสีเพิ่มขึ้นรึก็เปล่า   ท้องมันหยุดโครกครากก็ไม่ใช่  มือมันหายสั่นก็ไม่ได้ ที่สำคัญมันไม่ได้ทำให้หายหนาวได้  ถ้าพวกแกกางร่มไปกินข้าว  หยิบเสื้อตัวหนามาใส่  แล้วเดินไปดูภูเขา  ดูรุ้ง ฟังเสียงนกมันจะไม่เข้าท่ากว่าหรือ  ไปกันได้แล้ว  ร่มวางอยู่โน่นอย่ามาเถียงกันให้รำคาญอีก  ไป  ไอ้พวกโง่  
        
     ฉันแพ้ไพ่อีกแล้วในตานี้   แต่สำนึกฉันมันไม่ยอมแพ้  มันยังบอกว่า หยิบร่มใส่เสื้อตัวหนา แล้วเดินออกไปกินข้าว  
ก่อนจะกลับมานอนฟังเสียงฝน  มองรุ้งหลากสี   อื้มมมมมมมมมมม  สุขไม่เลวเชียววววววววววว